Mijn eerste internationale top.

Tot onze verbazing zijn we niet de eersten en minuut na minuut, vervoegen nieuwe mensen zich. Allen bepakt en bezakt, met een rustige uitstraling en lichte kleding. De hal raakt vol en de organisatoren checken lijsten.
Om 19u30 trekken we richting bussen. We vertrekken met drie bussen uit Brussel. Eén bus rijdt nog even langs Mons om een aantal Waalse vrienden op te pikken en om 23u zien we elkaar terug op een wegparking in Luxemburg.
Daar wordt een eerste overleg georganiseerd. Heeft iedereen zijn identiteitskaart bij? Voor de Belgen zit dat lekker, maar er zijn ook andere nationaliteiten aanwezig. Sommigen moesten een visum bemachtigen en een enkeleing heeft zich van alles gedistantieerd en gaat door het leven als staatsloze. Dit vormt echter geen probleem want alles is in orde. Wanneer de bus uit Mons ons vervoegt blijkt dat een Marokkaanse jongen en meisje in hun wachttijd zitten om ook de Belgische nationaliteit te krijgen. Zij hebben dus geen Belgische identiteitskaart en met de Marokkaanse wordt de kans klein dat ze Spanje binnen zullen mogen. Na heen en weer gepraat met de organisatoren wordt besloten dat zij terug gaan naar Mons. Tegen 24u30 zetten we onze reis richting Barcelona verder.
Het legal team brieft ons over de grensmogelijkheden de strafwet in Spanje en de nodige telefoonnummers. We overlopen het programma en krijgen het nieuws dat onze slaapplaatsen in Barcelona bevestigd zijn.
De nacht loopt over in de dag terwijl we Frankrijk doorkruisen op weg naar ons doel.

Vrijdag 15 maart '02
De sfeer is rustig en vrolijk op de bus. We rijden Zuid-Frankrijk binnen en worden een zekere spanning in onze buik gewaar. We naderen en zijn vastbesloten.
Om 12u15 komen we aan de grens Frankrijk-Spanje. De Franse gunnen ons geen blik maar 50 meter verder staat de Policia National auto's te controleren. Onze drie bussen moeten zich aan de kant zetten. Het is warm en spannend. Eerst wordt onze identiteitskaart op de bus gecontroleerd. Ze bekijken niet eens of de foto overeenstemt met de kop die hem aanbiedt. De Policia National verdwijnt. We mogen nog niet vetrekken. Een kwartier later komen ze terug de bus op en vragen de identiteitskaarten op. Eén meisje is op onverklaarbare wijze haar portemonnee kwijtgespeeld. We moeten wachten. Onder ons zitten nogal wat rokers en beetje bij beetje verlaten we de bus om onze zenuwen een uitlaatklep te geven. Ondertussen zijn nog twee bussen van ATTAC Frankrijk gearriveerd. Ze worden aangemaand zich netjes naast de belgen te placeren. Terwijl we daar ons sigaretje roken of aan de hitte van de bus ontsnappen daagt het ons dat de Guardia Civil ons gewapend met mitrailleurs, nauwlettend in het oog houdt. We moeten de bus weer in. 5 minuten later staan we weer naast de bus want zelfs in het voorjaar kan het behoorlijk warm zijn aan de grenspost. De Policia Civil laadt onze bagage uit en stuit op affiches en propagande materiaal. Als is het een curiositeit leggen ze alles netjes naast de bussen en bestuderen het met de grootste zorg. Wij zien hoe dure BMW's en mercedessen zonder oogluiken toegestaan worden in het Spanjeland. Ook de Fransen van Attac ondergaan hetzelfde. Plots komt een onheilsbericht, in één van de bussen is propaganda materiaal gevonden van het DHKC, een turkse organisatie (dat niet officiëel erkend is) die als terroristisch bestempeld wordt. We moeten weer de bus in. 5 minuten later zitten we weer in het zonnetje op de grens te wachten. Individuele bagage wordt niet doorzocht maar blijkbaar ziet mijn zak er niet zo katholiek uit want hij wordt grondig ingekeken. Meer dan wat kleding en een slaapzak brengt hun zoekwerk niet op. De identiteitskaarten worden weer uitgedeeld, ons materiaal staat nog altijd op het asfalt. Onze identiteit ligt vast op fiches. We moeten weer de bus in. We hebben toestemming gekregen om te vertrekken. Iedereen blij en met plezier de bus in. De Policia Civil gaat voor de bus staan en doet teken dat we naar links moeten draaien. Onbegrijpend slaakt Lenka een Spaanse kreet en roept ze dat dit niet kan maar samen met het legal team wordt ze de bus ingeduwd. Er zit niks anders op en voor we het weten staan we terug op Frans grondgebied.

12u52, we laten ons niet zomaar afschepen, de bus parkeert op het Franse grensgebied en er start een briefing. Het legal team wordt terug naar de Spaanse grens gestuurd om de reden te achterhalen. Ondertussen wordt een grensbezetting voorbereid. Daarvoor hebben we bescherming van pers nodig. Iedereen met contacten begint druk te bellen. Binnen het half uur is France 3 aanwezig met camera.
De grens wordt ongeveer een uur bezet. Tegen 16u vertrekken kleine groepjes om op eigen houtje de grens over te steken. Sommigen gaan liften anderen proberen het te voet door de bossen. Hoewel hun reactie te begrijpen is doet het afbreuk aan het solidariteitsprincipe.
Na een uurtje komt de politie in actie (ik denk de Franse). Ze sleurden betogers weg. Er moet een verklaring afgelegd worden. Deze is simpel: we zijn allemaal legaal, al dan niet tot de EU behorend en mogen Spanje niet binnen, terwijl de Schengenakkoorden al lang een feit moeten zijn.
Ondertussen zijn contacten gelegd met de Vakbonden van Perpignan en wordt besloten om terug te keren naar Le Village Catalan (een artificiëel toeristendorp waar het geld uit je zakken wordt geklopt). Daar kunnen onze busschauffeurs even op adem komen want zij werden onder druk gezet door de grensposten. De chauffeurs worden bang en willen de grens verlaten. Dit is te begrijpen als je ontslag boven je hoofd hangt en het is niet onze bedoeling om hen in een economisch precaire situatie te duwen.
Aangekomen in Le Village Catalan wordt druk overlegd. Eén ding staat vast we keren nog niet terug naar Brussel. Er wordt overlegd over slaapplaatsen en actie voeren in Perpignan de volgende dag.

In Perpignan worden we afgezet aan het station. Vandaar lopen we met alle bagage richting Spaans consulaat waar nog Fransen van Attac ons opwachten. Daar wordt een sit in georganisseerd van pakweg een half uur. Daarna lopen we terug naar een centraal plein en wachten op de stadsbussen om ons naar het liceum (slaapplaats dankzij de vakbonden van Parpignan) te brengen. Ondertussen schanderen enkelen onze slogans en laat iedereen zich vermoeid in het gras zakken. De sfeer blijft goed.
Aangekomen in het lyceum wordt een feest gebouwd met alternatieve materialen waarmee geluid geproduceerd wordt. Het is een rytmische nacht met veel dans, politieke discussies en vermoeide mensen. Niemand klaagt en iedereen heeft het gevoel dat we in een viersterren hotel beland zijn. We zitten immers met een dak boven ons hoofd en hoewel we in eerste instantie geen turnmatten mochten gebruiken om te slapen werd het toch toegelaten. Het feest wordt om 10u30 even onderbroken voor een algemene stilte ter ere van Carlos die vorig jaar overleed door politiegeweld tijdens de top in Genua. Sommigen pinken een traan weg, anderen staren voor zich uit en gaan op in de herrinnering.
Daarna hersteld de feeststemming en ik val in een diepe slaap.

Zaterdag 16 maart'02
Heel vroeg in de ochtend ontwaken we, het wordt net licht. We gaan ons opfrissen en sommigen nemen zelfs een douche. Tegen die tijd liepen organisatoren rond met melkjes. Om energie op te doen. Anderen delen soldatenkoeken uit of de rest van het overgebleven avondmaal (meestal cake of brood). Daarna wordt de terugtocht naar het centrum aangevat. De pijn manifesteerd zich in schouders en hals maar we bijven standvastig doorlopen tot we in het centrum een koffie gaan drinken en een bakker binnenlopen op zoek naar ontbijtkoeken. Terwijl we die koffie dankbaar opdrinken en geduldig de fille voor het toillet doorstaan rijden hordes politie langs ons voorbij. De Franse Attaccers beginnen slogans over reressie te scanderen en de politie steekt systematisch haar middelvinger op. Iemand verteld me dat deze politieescadrons samengesteld zijn uit vrijwilligers. Vechtersbazen dus die er graag een lap op geven. We worden gevraagd ons terug naar het centrale plein te begeven om de manifestatie voor te bereiden. De politie heeft zich achter de bussen geïntsalleerd op een 100-tal meter van ons. Een groep anarchisten vervoegd zich bij ons en tegen de manifestatie zijn zeker 13 bussen aangekomen om een protest stem tegen de sluiting van de grens hoorbaar te maken. Het legal team stond ondertussen met het legal team van Barcelona met de grensposten te praten. De reden waarom we gisteren niet door mochten is omdat we er gewelddadig uitzien. Vreemd, want de meesten hadden kleurrijke kleding aan en liepen op blote voeten rond.

De manifestatie vertrekt om 12u30 richting een kruispunt waar we een half uur halt houden, we zingen, maken lawaai, schreeuwen slogans en alles gepaard met rytmische klanken die geproduceerd worden door drumsticks, lege flesjes met steentjes, ijzeren platen waar met vuisten op geslagen wordt en flesjes waarover geblazen wordt. We vervolgen onze tocht richting Spaans consulaat. Ook daar laten we ons weer goed horen en we krijgen het gedaan dat een delegatie binnen mag om te onderhandelen. Wat daar juist besproken werd weet ik niet maar terug aan het vertrek punt ontstond luid gejuich wanneer de delegatie iets zei. Het besluit was naar de Village Catalan te rijden (wat voor wat protest zorgde, "moeten wij weer naar dat artificieel vakantiedorp" ). De afspraak was dat daar samen met de fransen overlegd wordt wat we gaan doen.
De Fransen gaan ervoor. Bij de Belgen leefde enige verdeeldheid. Tot nog toe was het een vermoeiende reis. De meesten moeten maandag werken en de berichten uit Barcelona klonken niet echt positief. Er werd dus overlegd met de Fransen, vervolgens onder de Belgen, dan met de buschauffeurs, dan weer met de Belgen. Tenslotte geven twee chauffeurs toe, zij willen nog eenmaal een poging ondernemen. De Belgische groep wordt verdeeld in Pro Barcelona en Pro Brussel. Het resultaat is een bus naar Barca en twee naar Brussel.
Een uurtje later vertrekken we. De bussen van attac waren al op de grens maar mochten weer niet door. Om 18u staan we in de fille aan de grens, de reden hiervoor zijn de Fransen die weer eens de grens bezetten maar deze keer het Spaans gedeelte. Door de toenemende wanorde worden we samen met de auto's Spanje binnengeloosd. Het was moeilijk om niet zwaaien naar onze Franse collega's maar we moesten het zekere voor het onzekere nemen. We werden niet tegengehouden, totaal geen controle, en stonden in Spanje voor we het goed doorhadden. Eens de grens over barst een applaus los, iedereen voelt een spanning van zich afvallen en we schreeuwen luid: on va tous a Barcelone. Het was toen 18u10. Het legal team nam direct contact op met Barcelona en toen bleek dat de betoging nog niet begonnen was. We waren blij maar ook realistisch. De betoging zou niet wachten op ons maar wij waren wel van plan om ons erbij te voegen bij aankomst. Terwijl we om 21u Barcelona binnen rijden krijgen we telefoon van Attac Frankrijk, zij werden net doorgelaten op de grens en waren ook onderweg.

Barcelona krioelde van het volk. We parkeerden de bus op het Santz plein. Toen volgde een nieuwe discussie, sommigen wilden perse naar de manifestatie, anderen opteerden om direct af te zakken naar het slotfeest. Geen gedraal, er ontstonden twee groepen die samen komen op het slotfeest. Diegenen die naar de manifastatie gingen zijn geconfronteerd met charges in de metro, drie anderen waren boven geraakt en zijn daar geconfronteerd met het Spaanse politiegeweld. Geen van hen is iets overkomen (hoewel de politie bij een van ons een fototoestel uit de handen heeft geslagen) en uiteindelijk waren ze eerder op de plaats van het feest dan wij. Massa's mensen beklommen de berg (parc sot del nigdia) om fiesta te vieren.
Er werd besloten geen slaapplaats te zoeken, de laatste afspraak was na het optreden van Manu Chao of om 9u in de ochtend aan de bus. We genoten van verscheidenen optredens met als top of the bill Manu Chao die om 4 uur in de morgen zijn set begon en om 6u eindigde. Overal zag ik mensen die overliepen van liefde. Dansen, zoenen, knuffelen, slapen, lachen. Achter de menigte en de laatste bar waren jongeren circus en straatanimatie aan het presenteren, er werden kampvuren gemaakt en er heerste een vredige rust. De laatste krachten werden gebruikt om het geweld weg te dansen. Het was een ongelooflijke ervaring die me doet geloven dat een andere wereld inderdaad mogelijk is.
Net als de beklimming verliep de terugtocht ook massaal richting centrum. Tegen kwart voor acht bereiken we het station. Iedereen is uitgeput. Sommigen vallen terplekke in slaap, anderen opteren voor een ontbijt.

Zondag 17 maart'02
Om negen uur stappen we doodvermoeid de bus op. Er is nog enige commotie omdat een aantal niet voorziene reizigers terug mee naar België willen.
Bij aankomst gisteravond in Barcelona waren we vier jongeren tegengekomen die heel vroeg in de ochtend hun kans waagden, vanuit Perpingan al liftend Barca te bereiken. Dit was hen gelukt en aan het paleis voor congressen werden hun plaatsen voor de terugkeer vastgelegd.
Toen zat de bus propvol. Maar aan de bus stonden nog eens drie mensen die ons op vrijdag al verlaten hadden en op geen enkele manier solidair waren geweest. Zij hadden niet deelgenomen aan de grensbezetting, noch aan de manif in Perpignon. Na een korte discussie werd beslist dat ze ook op eigen houtje terug moeten raken. Elke plaats op de bus was bezet en de chauffeurs konden het risico niet nemen.
De motor draaide en ik viel als een blok in slaap. De rit was lang maar we voelden ons voldaan. Om 5u30 zijn we aangekomen in Brussel.
Bijna iedereen moest gaan werken, we zullen goed slapen deze week!

Ps: als iemand meer informatie of betere informatie heeft gelieve, dit artikel aan te vullen of te verbeteren.

arch/ive/ief (2000 - 2005)