arch/ive/ief (2000 - 2005)

# U bent vakbondsdelegee bij de openbare dienst in Brussel ?

Ja, in de sector van de sociale en parastratalen, die zich bezighoudt met het algemeen terrein van de sociale zekerheid.

# Waarom bent u vandaag gekomen?

Om die van Clabecq te steunen. Als we zien welke sociale weerstand er vandaag geboden wordt tegen de liberale politiek van de regering, dan zijn de syndicalen van Clabecq praktisch de enigen die nog echte weerstand organiseren. Er zijn andere sectoren waar drama' s gebeuren, bijvoorbeeld bij Sabena. De privatisering van een overheidsbedrijf van 12.000 mensen werd doorgevoerd zowel door de politieke wereld als door de top van de vakbond. Dat is een sociale en politieke catastrofe. En dan is de reactie, de weerstand die de syndicalen van Clabecq organiseren, een lichtpunt.

# Hoe ziet u de strijd dat die van Clabecq hebben gevoerd?

Ik heb vanaf het begin, vanaf het moment dat de beweging van Clabecq gestart is in `96-`97, individueel als delegee naar de vergaderingen gekomen. Ik heb mee gemobiliseerd voor de betoging van de 70.000, altijd vanuit hetzelfde perspectief, onafgezien van de incidenten en de problemen die er ter plaatse geweest zijn. Ik heb altijd gezegd dat we dit moeten overstijgen, als verantwoordelijke delegee neem ik de verdedeging van die mensen op, onafgezien van de incidenten. Er waren mischien wel fouten, maar dat is niet de essensie van de zaak. De essentie van de zaak is wel heel duidelijk: als de mensen van Clabecq veroordeeld worden op basis van het artikel 66§4, dan zitten we met een juridisch precendent die een rem zal betekenen voor syndicale actie in de toekomst. Dat is de motivatie waarom ik die mensen blijf ondersteunen.

# Wat vind u ervan dat die van Clabecq vandaag voor de rechtbank zitten?

Ik denk dat dit een keerpunt is in de sociale geschiedenis van Belgïe van de laatste 50 jaar. Als binen 50 jaar, het bilan gemaakt wordt van de syndicalen en de sociale strijd in Belgïe, dan zullen de jaren `90 en het begin van de jaren 2000 eruit gepikt worden als een keerpunt in de syndicale en sociale strijd in Belgïe. De georchestreerde aanval van de politieke wereld tegen de delegatie van Clabecq betekent een keerpunt in deze geschiedenis.. Als de mensen van Clabecq nu verliezen, dan zijn we vertrokken voor een nieuwe elan van repressie tegen de syndicalen strijd in Belgïe. Als ik teruga naar de laatste 50 jaar, dan kan de strijd van de winter 60-61 vergeleken worden met de stijd die gevoerd werd in Clabecq. Als we nu verliezen, gebeurt er een ommekeer in de sociale strijd in Belgïe die verstrekkende gevolgen kan hebben.

# Wat vindt u van de positie van de vakbond tegenover die van Clabecq?

Het is een pijnlijke zaak. Ik ontmoet veel vrijgestelden, mensen die in het syndicaal aparaat werkzaam zijn, en die een twijfelachtig houding aannemen. Onder vier ogen geven ze mij gelijk als ik mijn nek uitsteek voor de mensen van Clabecq. Binnen het syndicaal apparaat worden ze zodanig onder controle gehouden dat ze schrik hebben om voor hun standpunt uit te komen, het zou hun positie in gevaar kunnen brengen. Ze durven zich niet uitspreken ter ondersteuning van die van Clabecq. Er is een zware druk van de top van de vakbond op het middenkader om de solidariteit met de mensen van Clabecq op te geven en zo kapot te maken. Het is toch duidelijk dat er in de top van de vakbond en in een bepaald deel van de politieke wereld een samenwerking is om dat soort syndicalisme kappot te krijgen.

# Hoe zou u het syndicalisme van die van Clabecq definiëren?

Ik denk dat er twee punten uitspringen. Ten eerste, dat het een delegatie is die zich nooit heeft neergelegd bij de logica van de markt. Dat is een mechanisme die zegt: er is een concurentie in de sector van de staalindustrie en door die concurentie is er geen plaats voor een bedrijf dat minder rendabel is, zoals Clabecq. Dus dat bedrijf moet dicht. Die delegatie heeft zich nooit bij dat mechanisme neergelegd. Dat is een reflex die in de syndicale wereld niet dikwijls voorkomt, ik ervaar dat ook als delegee. De delegatie van Clabecq heeft zich als delegatie nooit bij dat mechanisme neergelegd en dat is naturelijk een doren in het oog van de vakbondstop die een andere visie heeft. En het anderen punt is, denk ik, nog belangrijker: door die houding doen ze de mensen inzien dat er wel een andere manier mogelijk is, ze tonen de weg naar het socialisme. Men wil ons bijvoorbeeld doen geloven dat de klassentegenstelling voorbijstreefd is. We leven in een post-moderne maatschapij waar andere waarden en normen gelden dan die van Clabecq. Maar die wijzen dat postmodernisme naar de vuilbak, dat is dus fake. Het is een vorm van hersenspoeling. Ze wijzen ons op de verhoudingen tussen de patroon en de werknemer, loontrekende en de patroon. Ze wijzen er op dat dat nog altijd een zeer bepalende factor is in de sociale realiteit in Belgïe en de rest van de wereld. Ik denk dat ze daardoor ook ongewenst zijn, precies omdat ze daarop blijven doohameren en ze daar ons aan blijven herrinneren.

Spijtig van het gebrekkig Nederlands maar alle begin voor een leerling/stagiair journalist is moeilijk want het interview op zich heeft hij knap ervan af gebracht.