arch/ive/ief (2000 - 2005)

 

Roberto D'Orazio: heel de vakbeweging en alle verenigingen staan hier terecht

Roberto D'Orazio: "De uitbuiting in de Derde Wereld gaat van kwaad naar erger. Wie daar tegen betoogt, moet ook vechten tegen fabriekssluitingen."

 

Roberto D'Orazio. Als linksen hebben wij altijd vertrouwen gehad in de evolutie van de menselijke natuur. Maar voor magistraten geldt dat niet, ben ik gaan denken in de vier jaar dat ik met hen te maken kreeg. Voor dit proces baseren ze zich op een wet die gestemd werd in 1887, na een opstand van de arbeidersklasse die toen omkwam van de honger en niet zo goed georganiseerd was als vandaag. 34 doden vielen er. De leiders van de opstand werden veroordeeld tot 20 jaar gevangenis. Vandaag, honderd jaar later, willen ze hetzelfde doen, ze willen ons veroordelen op basis van dezelfde wet, ze behandelen ons als bendeleiders en provocateurs.

 

Als ik bijvoorbeeld de werking van het gerecht aan de kaak stel en ik zeg dat we het ministerie van Justitie moeten bezetten œ ik zeg er direct bij: niet doen! œ en jullie doen dat, dan riskeer ik 20 jaar!

 

Pas op als je iets in het oor van je buurman fluistert of je wordt nog veroordeeld

 

Het is nog erger want op de rechtbank vernam ik dat zelfs als ik dat niet luidop verkondig maar het in het oor van mijn buurman fluister en die doet dat dan, tja, dan riskeer ik ook een veroordeling. (...)

 

Vier jaar na onze strijd is de hoogoven van Clabecq toch dicht gegaan. Precies wat we voorspeld hadden: ze hebben de delegees voor de rechtbank gesleept om vrij spel te hebben voor de sluiting van de fabriek. Dan kan men zich afvragen: waar heeft die strijd voor gediend? De fabriek draaide nog vier jaar op de superuitbuiting van de resterende arbeiders. Maar het belangrijkste is dat de arbeidersklasse heeft ingezien dat ze de tegenstander kan terugdrijven als ze zelf goed georganiseerd is. En als wij dat niet tot het eind hebben kunnen doen, is dat omdat we te veel tegenstanders hadden: de patroons, de banken, de politiekers en wat ik maar zal noemen "het syndicaal onbegrip". De vakbond heeft niet begrepen dat de mensen al die herstructureringen beu zijn, de top heeft niet begrepen dat ze de leiding van de strijd moet overlaten aan de basisdelegees. Ze dachten dat ik de nationale voorzitter van het ABVV wilde worden!

 

Maar de kern van de zaak ligt elders. Vandaag kan men hun methode goed zien: als een bedrijf in moeilijkheden komt, dan verhindert men de sluiting niet, men "beheert" die sluiting. Bij Sabena hebben ze alles gedaan om zelfs maar een begin van strijd te voorkomen. De Sabeniens wilden hun werk even goed verdedigen als die van Clabecq maar ze hebben hen verhinderd zich te organiseren. (...)

 

Wie tegen de globalisering betoogt moet ook vechten tegen de herstructureringen

 

Ik ging ook naar de antiglobo-betogingen. In het begin dacht ik dat ze niet wilden dat de wereld rond was maar vierkant! (gelach) Delocaliseringen en uitbuiting van de derde wereld, dat bestond al toen ik jong was en dat gaat er alleen maar erger op worden. Wel, als men daartegen betoogt, dan gaat men ook moeten vechten tegen de fabriekssluitingen, zoals wij bij Clabecq gedaan hebben, zoals anderen het voor ons gedaan hebben en na ons nog zullen doen.

 

Dit proces is geen aanval tegen D'Orazio of Marra, heel de vakbeweging en de ngo-wereld staan hier terecht. Elke arbeidersvertegenwoordiger maar ook elke verantwoordelijke van een vereniging die zich wil organiseren en zich wil verzetten tegen een punt van de logica van dit systeem, riskeert op zijn beurt een veroordeling. Niemand is veilig voor artikel 66¤4.

 

Sinds het begin van het proces zijn we hier tegenover een hele reeks verschillende mensen komen te staan: eerst was het de procureur, later de advocaat-generaal en soms het openbaar ministerie. Maar allemaal werken ze voor de rijkswacht. Zij kunnen de rijkswacht in de zaal trouwens instructies geven. Ik heb dat ook eens geprobeerd, maar ik kreeg het niet voor mekaar. (gelach)

 

Ze voorzien zich van altijd meer middelen om de vakbondswereld aan te vallen. Ze maken ons wijs dat ze geld vrij maken voor de politie om ons te beschermen tegen dieven en car jackers. Maar vertel mij eens hoe ze een autodief kunnen pakken met een waterkanon, met matrakken of met traangas? De waarheid is dat ze zich voorbereiden op oproer, op arbeidersopstanden. En daarvoor hebben ze helemaal geen middelen tekort. (...)

 

Toen we vroegen om getuigen uit de streek te ondervragen die ons goed kennen en die de gebeurtenissen in hun sociale context hadden kunnen situeren, weigerde de voorzitter. Hij antwoordde ons: "Ik hoef me tegenover u niet te verantwoorden". Dat ene zinnetje zegt alles. Dit is hŽt probleem met het gerecht: het hoeft zich niet te verantwoorden tegenover u, de bevolking. Op dat probleem stoten ook de ouders van de verdwenen kinderen, zij het in een totaal andere context. Ook tegenover hen wilde het gerecht zich niet verantwoorden. Ook voor die zaak moeten we mobiliseren want ook daar beginnen ze de ouders in zekere zin te beschuldigen dat ze zich moeien met dingen waar ze zich beter niet mee zouden bezighouden.