arch/ive/ief (2000 - 2005)

"Fool all the people, all of the time." Daar komt de Westerse parlementaire democratie eigenlijk op neer. Dit is enkel mogelijk door de inzet van een heel apparaat communicatiespecialisten. Politici moeten (mogen?) geen ideeën hebben. Zij moeten vooral kunnen communiceren. De politieke klasse die eind jaren '90 met Tony Blair aan de macht kwam in Groot-Brittannië perfectioneerden de principes van propaganda en de "manufacturing of consent". In België maakten we kennis met dit fenomeen met de intrede van paarsgroen. Voortaan hadden we ook spin doctors en konden we ons ook dagelijks verheugen aan de new speak van onze politici. In een vorig artikel heb ik daar al een paar voorbeelden van gegeven. Het bestaansminimum werd een leefloon. Een crisis wordt een groeivertraging. PCB's vormen geen gevaar meer voor de volksgezondheid. De welvaarstaat wordt niet langer afgebouwd, maar geactiveerd. De voorbeelden zijn eindeloos. Het fenomeen beperkte zich niet enkel tot de politiek. De new speak dringt binnen in alle geledingen van de samenleving. Een paar maanden geleden traden de beheerders van Agfa Gevaert met een grondig structureringsplan naar buiten. Het Antwerpse bedrijf schrapte met één pennentrek 4000 banen. Naam van dit sociaal bloedbad: het groei- en efficiëntieplan.
In GB wordt Tony Blair omringd door spin doctors die de waarheid een draai moeten geven zodat de bevolking niet doorkrijgt dat ze constant bedrogen en bestolen wordt. In eigen land hebben we Noël Slangen, de minister zonder portefeuille, de schaduwpremier, de Grote Broer van Verhofstadt. Hij helpt de ministers van paarsgroen doorheen de crisissen.
De jongste maanden worden de Britse spin doctors zelf door schandalen geplaagd. Het begon allemaal met spin doctor Jo Moore die terwijl de twin towers naar beneden aan het komen waren een e-mail stuurde met de suggestie dat "11 september een mooie dag was om slecht nieuws te begraven" (letterlijk "a good day to bury bad news"). De mail werd naar een krant gelekt en Jo Moore kreeg het hard te verduren. Maar blijkbaar heeft ze haar lesje niet geleerd. Gisteren namen Jo Moore en de woordvoerder van de minister van transport, Martin Sixsmith ontslag nadat enkele kranten een e-mail hadden gepubliceerd waarin Sixsmith zei dat hij niet wilde ingaan op de suggestie om dramatische cijfers over de Britse spoorwegen te publiceren op de dag van de begrafenis van prinses Margaret. Het bericht werd natuurlijk eerst door alle betrokkenen ontkend, maar later bleek dat er toch een e-mail was verstuurd naar de minister van transport met de woorden "Friday", "Burried" en "Margaret". In de media wordt Moore nu zwaar onder vuur genomen. Na haar foutje in september namen haar oversten het nog voor haar op, omdat zij eigenlijk niet meer dan haar werk had gedaan. Benieuwd of iemand nu het systeem zelf in vraag zal durven stellen. Of zullen de spin doctors zich er weer kunnen uitpraten.