arch/ive/ief (2000 - 2005)

8 uur vanochtend was iedereen present aan het Gymnasio Tesourinha, een sportstadium dat geheel ingenomen is door een kleine tweeduizend landloze boeren van MST. Er staat een podium opgesteld en een geluidsinstallatie die fungeert als intercom. Het heeft iets voyeuristisch om hier binnen te komen en als het ware in de mensen hun slaapkamer te kijken.

Op haast alle zitbanken liggen de matrassen verspreid. Dit is de ?acampamento? oftewel pleisterplaats van MST in Porto Alegre. Net buiten de zij-ingang van het stadium op wat vermoedelijk in normale omstandigheden de parking is, staan een aantal tenten opgesteld die dienst doen als keuken. Onder het karakteristieke zwarte plastic dat zó is gaan horen bij het beeld van de landbezettingen, verorberen de activisten hun ontbijt. Het lijkt op een permanent onderweg zijn, op de vlucht in een tijdelijk opvangoord, een sfeer die nergens zo goed wordt weergegeven als door de beelden van Sebastião Salgado.
Tijd heeft hier een andere betekenis, en het is 9u30 wanneer we. Het wordt een mars in volwaardige MST-stijl: in twee aparte rijen, elk langs een kant van de rijbaan. Voorafgegaan door trommelaars en het spandoek: ?Araupel: basta de violencia? (bedrijf van de landeigenaar Giacometti)
<http://www.11.be/brazil/images_2002/giacom7_kl.jpg>

Gedisciplineerde actievoerders, die van MST, als je even met twee naast elkaar loopt zijn ze er als de kippen bij om je aan te manen op een rij te blijven lopen - ?en file, compañero, en file? ­ we voegen ons graag naar de vriendelijke aanmaning. Recht door de stad gaat het, met de politie op een discrete afstand en het verkeer regelend. In Saõ Paulo was dit niet mogelijk geweest, denk je dan onwillekeurig. De actievoerders laten flink van zich horen met strijdliederen. Ik loop even naar voren. Een voorbijganger in maatpak heeft even tussen de betogers geposteerd. Op het eerste zicht lijkt hij het niet eens te zijn met de betogers, maar dan blijkt zijn betoog er één te zijn van een vurig sympathisant. De Belgen onder ons schudden niet begrijpend het hoofd, maar we mogen niet vergeten dat dit de meest progressieve stad van Brazilië is.
Voor het kantoorgebouw van het bedrijf houden we halt. Er wordt onderhandeld met de politie die, nog steeds met weinig (minder dan ze er bij ons op af zouden sturen), voorstellen boven te gaan vragen of ze een delegatie willen ontvangen. Liever niet, er komt wel iemand naar beneden, luidt het antwoord minuten later. Een drietal mensen van MST en diverse vertegenwoordigers van de internationale activoerders gaan binnen om in de hal te spreken met de financieel directeur van het bedrijf. De petitielijst bevatte handtekeningen van 106 organisaties uit 26 landen. En wij denken dat ze niet goed georganiseerd waren ...
De afgevaardigde van de landbezetters uit de Paraná voert het woord. Hij was in november nog op bezoek bij onze comités in België. Myriam (11.11.11) gaat ook mee naar binnen, samen met Guy Tordeur en Gilberto Ferreira (Mensenbroeders), Jef Van Hecken (Wereldsolidariteit). Verder een hoop journalisten waaronder twee van onze VRT-radio.

Na een gesprek van een kwartier komt iedereen naar buiten. De reacties zijn enigzins verschillend. De financieel directeur vroeg hen om in Paraná zelf te gaan betogen; hij waste zijn handen in onschuld en verwees naar de bazen met de mededeling dat hier in P.A. geen probleem bestaat met het landbezit. Voor de Belgen is dat een enigszins teleurstellend resultaat. De Brazilianen lijken echter wel tevreden. Dit is slechts de eerste stap in een lang proces. Een proces dat eigenlijk al 500 jaar bezig is ...