arch/ive/ief (2000 - 2005)

Onderstaande tekst vertrekt vanuit het soort voelen-denken, de anarchistisch-zingevende 'master mind', waar ik mij de laatste jaren héél sterk kan in vinden. Hoe oud ook, deze teksten hebben niks aan kracht verloren. En nochtans staan zij haaks op bijna iedere hedendaagse vorm van hokjes-denken en willoze aanvaarding van hogere machten. Wie vandaag de dag zijn oor te luisteren legt bij de legitieme 'progressieve' zijde in Vlaanderen en daarbuiten (bijv. Agalev, of pvda, of De Morgen,...), die wordt om de oren geslagen met de meest debiele veronderstellingen over alle mogelijke 'heil' die wij nog mogen verwachten van Vadertje Staat - de postmoderne versie van de autoritaire God, die men daarvoor op dezelfde manier verantwoordelijk stelde voor het eigen leven - de ultieme 'slave mind', in staat tot de allergrootste barbaarsheden jegens de medemens, vanuit zgn 'hogere' principes en idealen; onze wereldgeschiedenis in een notedop.

Een kort citaatje ter verduidelijking: "(...)"Communism is the road that leads in the direction of anarchism". This is the theory of the bolsheviks; the theory of marxists and authoritarian socialists of all schools. All recognise that anarchy is a sublime ideal, that it is the goal towards which mankind is, or should be, moving, but they all want to become the government, to oblige the people to take the right road. Anarchists say instead, that anarchy is the way that leads to communism or elsewhere." (Errico Malatesta, begin 20e E).

En dan nu een begeesterende tekst van één van de meest eloquente schrijvers die het anarchisme ooit gekend heeft (in de volgende weken krijgt u er misschien nog enkele geserveerd - Indymedia heeft immers ook een opvoedkundige opdracht, niet? hihi). Zgn intellectuelen die de (echte) anarchisten graag bestempelen als 'molotovgooiende, gemaskerde, stinkende zuiplappen die enkel maar chaos willen veroorzaken', die zullen na lezing hun enggeestige mening hopelijk wat bijstellen. De tekst gaat vooral over persoonlijke dada's van mij als daar zijn: zelfbeschikkingsrecht, engagement, culturele dynamiek, individuele creativiteit, noodzakelijke vrijheid en de (immanente) perversie van iedere vorm van Macht. Lees en geniet!

Rudolf Rocker (1873-1958)(meer info: http://flag.blackened.net/rocker/)

"(...) Anarchism is no patent solution for all human problems, no Utopia of a perfect social order (as it has so often been called), since, on principle, it rejects alle absolute schemes and concepts. It does not believe in any absolute truth, or in any definite final goals for human development, but in an unlimited perfectibility of social patterns and human living conditions which are always straining after higher forms of expression, and to which, for this reason, one cannot assign any definite terminus nor set any fixed goal. The greatest evil of any form of power is just that it always tries to force the rich diversity of social life into definite forms and adjust it to particular norms. The stronger its supporters feel themselves, the more completely they succeed in bringing every field of social life into their service, the more crippling is their influence on the operation of all creative cultural forces, the more unwholesomely does it affect the intellectual and social development of power and a dire omen for our times, for it shows with frightful clarity to what a monstrosity Hobbes' Leviathan can be developed. It is the perfect triumph of the political machine over mind and body, the rationalization of human thought, feeling and behaviour according to the established rules of the officials and, consequently, the end of all true intellectual culture.
Where the influence of political power on the creative forces in society is reduced to a minimum, there culture thrives the best, for political rulership always strives for uniformity and tends to subject every aspect of social life to its guardianship. And, in this, it finds itself in unescapable contradictions to the creative aspirations of cultural development, which is always on the quest for new forms and fields of social activity, and for which freedom of expression, the manysidedness and the continual changing of things, are just as vitally necessary as rigid forms, dead rules, and the forcible suppression of ideas are for the conservation of political power. Every succesful piece of work stirs the desire for greater perfection and deeper inspiration; each new form becomes the herald of new possibilities of development. But power always tries to keep things as they are, safely anchored to stereotypes. That has been the reason for all revolutions in history. Power operates only destructively, bent always on forcing every manifestation of social life into the straitjacket of its rules. Its intellectual expression is dead dogma, its physical form brute force. And this unintelligence of its objectives sets its stamp on its representatives also, and renders them often stupid and brutal, even when they were originally endowed with the best talents. One who is constantly striving to force everything into a mechanical oreder at last becomes a machine himself and loses all human feelings.
It was from this understanding that modern Anarchism was born and draws its moral force. Only freedom can inspire men to great things and bring about intellectual and social transformations. The art of ruling men has never been the art of educating and inspiring them to a new shaping of their lives. Dreary compulsion has at its command only lifeless drill, which smothers any vital initiative at its birth and brings forth only subjects, not free men. Freedom is the very essence of life, the impelling force in all intellectual and social development, the creator of every new outlook in the future of mankind. The liberation of man from economic exploitation and from intellectual, social and political oppression, which finds its highest expression in the philosophy of Anarchism, is the first prerequisite for the evolution of a higher social culture and a new humanity."

Graag uw commentaar. Waar zitten eventuele denkfouten? Is deze tekst gedateerd? Wat verliest Rocker uit het oog? Is deze tekst te naïef, te zelfingenomen, te gevoelsmatig, te spiritueel?
ALLE commentaren die ons, vertwijfelde idealisten van het nieuwe millennium, een stapje dichter kunnen brengen bij hogere politieke inzichten, bij het verwezenlijken van onze dromen en van de wereldvrede, die zijn van harte welkom. Hoe kritischer hoe liever. Als de 'master mind' maar opnieuw gebruikt wordt!

Mucho greetz!
pinkje

Beste pinkje,

Mijn grootste intellectuele probleem met vele versies van het anarchisme, waaronder ook het anarcho-syndicalisme van Rocker en Malatesta waar ik nochtans de nodige sympathie voor kan opbrengen, is de definitie van het begrip 'macht' als iets dat absoluut slecht ('immanent pervers') is en kan uitgeschakeld worden. Daarom zou ik me in de filosofische betekenis nooit 'idealist' willen noemen.

Daarom enkele vragen:
- is 'macht' niet inherent aan elke betrekking en communicatie tussen mensen? Volgens mij bestaan er ook in de meest basisdemocratisch georganiseerde anarchistische groepen heel wat symbolische machtsverhoudingen.
- is het tegendeel van macht wel positief als het 'on-macht' wordt? Rudolf Boehm publiveerde in zijn laatste bundel 'Dwaalsporen' hier een interessant stuk over.
- komt het er niet eerder op aan de politieke over-macht te decentraliseren, wetende dat ze per definitie niet kan verdwijnen?
- moeten we dan niet eerst een tegen-macht opbouwen?

beste jan,

je slaagt nogmaals de nagel bijna helemaal op de kop. Uiteraard zal er steeds een soort symbolische machtsverhoudingen bestaan, maar mij lijkt het beter om dit dan niet 'macht' te noemen, maar wel 'beslissingsrecht' of 'autoriteit' of 'vertrouwen' of 'foculizing' of iets dergelijks, kwestie van de politiek-ontwakenende mensen niet op het verkeerde been te zetten, en hen kennis te laten nemen van het psychologisch onvoorstelbaar krachtige machtsstreven en geldingsdrang van de mens, dé allerbelangrijkste verklaring van het kapotgaan van zovele mooie en idealistische politieke initiatieven (tolkien schreef hier héél mooi over). Dit streven zit in ieder van ons, en kan alleen worden gecounterd door voldoende échte 'checks & balances'. Die tegen-macht kan m.i. onmogelijk enkel worden ingebouwd in het politiek systeem (want dat is nu in principe ook het geval, alleen zijn wetten steeds onderhevig aan taal-manipulatie, herdefiniëring van woorden enz... - zie maar naar onze 'onafhankelijke' rechtsmacht, zoals verankerd in onze Grondwet, of de 'freedom of speech' in de VS), maar moet uit een ingebakken geëmancipeerde burger-mentaliteit spruiten, een absoluut en steeds vernieuwde overtuiging bij de meeste mensen, dat iedere vorm van beslissing STEEDS gecontesteerd kan worden in bepaalde overlegraden (namelijk op dat geografisch of deel-niveau waarop die 'beslissing' werd genomen, steeds zo laag mogelijk, i.e. geldend voor een zo klein mogelijke groep zelfverantwoordelijke mensen, in zoverre dit bepaalde vormen van efficiëntie niet in de weg staat, en in zoverre hierdoor meer mensen zich verbonden voelen met datgene wat beslist is). Vanuit een 'master mind' dus, die steeds rekening houdt met de psychologie van de mens, en die 'democratie' definieert als 'het recht om beslissingsrecht, toevertrouwd aan bepaalde respectabele personen, steeds te contesteren of in vraag te stellen, gegeven men zelf dan alternatieven kan aanbieden en laten bediscussiëren in een uitgebreide groep van mensen die zichzelf vrijwillig verenigen rond bepaalde thema's, waarbij het toekomstige beslissingsrecht ten allen tijde, op een democratische manier, bij steeds andere, zich opwerpende personen kan worden gelegd' ('t is kromme taal, ik weet het). Dit foculizing-principe wordt al duizenden jaren gehanteerd in heel wat beschavingen, en kan ook dienst doen in meer complexe maatschappijen (het is vaak ook de 'machtsregel' van heel wat integere bestaande basisdemocratische verenigingen). Het leuke hieraan is ook, dat, waar men zou denken dat zo'n vorm van basisdemocratie uitmondt in oeverloos gezwam en postmoderne chaos, dit eerder leidt tot meer zelfdiscipline (enkel spreken waarover je iets weet) en een dieper respect voor 'beslissingen' (want wie klaagt, wordt gevraagd om een alternatief te geven, zich ZELF te engageren). Een belangrijk principe is natuurlijk ook dat van de persoonlijke verrijking dmv beslissingsrecht, een fenomeen dat sowieso uitgeschakeld moet kunnen worden. Dit is niet alleen een ethisch argument, maar refereert ook vooral naar de psychologie van de mens, hoe goed diens oorspronkelijke intentie ook is ('het Vlees is zwak'). Uiteraard blijven bijvoorbeeld bepaalde 'regels' van kracht voor verschillende geografische niveaus. En ja, uiteraard zijn bepaalde 'regels' op zich steeds absurd (zoals bijv. de eis om RECHTS te rijden met je auto), maar dit zijn zaken waar het echt niet zo moeilijk is om de bevolking te overtuigen van het nut ervan. Zolang er dat onderbuikje-nuchter verstand-rechtvaardigheidsgevoel maar is, waar steeds, ten dele (naast de ratio!), kan op teruggevallen worden (dat is misschien wel jouw gezochte 'tegen-macht'). Het is net dit aspect die de laatste tijd zoveel ontbreekt, en die gewis voor de ondergang van onze beschaving kan zorgen.

je zegt ook: "komt het er niet eerder op aan de politieke over-macht te decentraliseren, wetende dat ze per definitie niet kan verdwijnen?"
ik zeg: JA!

en laten we het in het vervolg dan misschien hebben over 'perverse' macht en 'integere' macht of zo. Want ik denk dat wij, buiten de gebruikelijke taal-misverstanden, nogal op dezelfde lijn zitten wat betreft onze visie op Macht.

Wat mij wat verdriet geeft, is dat anno 2002:
* men in het onderwijs het kritisch denken, de zelfexpressie en ontplooiing, het opkomen voor eigen rechten (niet in het abstracte stemhokje, maar in de klas, de vriendenkring, de familie zelf) helemaal niet worden aangemoedigd, integendeel.
* het 'nuchter verstand' in onze persorganen meer en meer begint te ontbreken, ik zie luchtkastelen, hele en halve leugens, ingeslikte propaganda, overgenomen verzinsels enz...
Dit zijn zaken die perverse Macht bestendigen, en waar ik bijna niemand hoor tegen protesteren. Spijtig.

Weet je, 't is verdomd moeilijk om mijn intuïtieve aanvoelen om te zetten in duidelijk begrijpbare taal. Wel een uitdaging natuurlijk, en een bescheiden begin van een hopelijk interessante up-to-date theoretisering van dit thema. Hartelijk bedankt voor je reply. Keep on using that master mind!

greetz!
pinkje

Interessante tekst Pinkie. Ik ken er ook niets van af, van het anarchisme maar sinds ik een exemplaar van De Nar toegezonden kreeg, raak ik er wel in geïnteresseerd. Blijf publiceren. JP

Interessante tekst. Ik heb enkele vraagjes, bemerkingen...vooral omdat ik er niet veel van af weet.

..maar wel 'beslissingsrecht' of 'autoriteit' of 'vertrouwen' of 'foculizing'...
=> Is dat een soort van ‘natuurlijke leiderschap', of kan dit door iedereen van de groep worden opgenomen?

.., dé allerbelangrijkste verklaring van het kapotgaan van zovele mooie en idealistische politieke initiatieven (tolkien schreef hier héél mooi over).
=> Dat is toch niet dezelfde Tolkien die minder mooie ideeën had over raszuiverheid?

..leuke hieraan is ook, dat, waar men zou denken dat zo'n vorm van basisdemocratie uitmondt in oeverloos gezwam en postmoderne chaos, dit eerder leidt tot meer zelfdiscipline (enkel spreken waarover je iets weet) en een dieper respect voor 'beslissingen' (want wie klaagt, wordt gevraagd om een alternatief te geven, zich ZELF te engageren).
=> Maar wat doe je dan met mensen die terecht klagen, maar niet over de mogelijkheden (kennis, achtergrond, middelen) beschikken om een zinvol alternatief te bieden? En (nog moeilijker)wat doe je met de mensen die hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen? Uitsluiten- negeren- socialiseren- heropvoeden-straffen-meer communiceren? Hoe los je dit op in een anarchistische maatschappij?

Ik geef je gelijk dat het ‘kritisch denken, de zelfexpressie en ontplooiing, het opkomen voor eigen rechten'totaal niet wordt gestimuleerd in deze maatschappij.
Groeten

Hoi pinkje, dit zal voor jou na onze ontelbare gesprekjes niet veel nieuws zijn, maar toch enkele extraatjes over het begrip macht:
Als "cultuurmens" is het gemakkelijk te vergeten wie we au fond nog altijd zijn: stamdieren. Het is mijns insziens heel ontwrichtend om een maatschappij in te richten die hier niet voldoende rekening mee houdt. Nu ben ik geen biologisch determinist, maar ik geloof ook niet in de volledig maakbare mens. Ik geef pinkje dan ook gelijk als hij zegt dat we het "gezond verstand" in ere moeten herstellen, en eens onbevooroordeeld en pragmatisch moeten kijken naar wie we zijn, en wat we kunnen worden. Het heeft geen zin de drang naar macht als iets negatiefs te verwerpen, het is iets dat er is, en als "geldingsdrang" zorgt ze juist voor een zekere dynamiek. Wat de machtsfactor bij mensen potentieel gevaarlijk maakt is het feit dat we door onze ons groter redeneervermogen onze biologische niche voor een stuk zelf hebben kunnen herscheppen. Het probleem is dat degenen die over een grotere geldingsdrang beschikken niet meer door de groep of stam op hun plaats gezet kunnen worden of bijgestuurd worden, maar door onze technologie en centraal georganiseerde staatsstructuren, een macht toegedeeld krijgen of zich toeëigenen waar ze als geëvolueerde primaat helemaal niet mee om kunnen gaan. En we zien aan de "grote leiders" uit heden en verleden inderdaad hoe destructief zo'n ongebreidelde macht werkt op een cognitief en psychologisch niveau.
Een anarchistisch geïnspireerde maatschappij erkent juist deze machtdrang als iets dat deel uitmaakt van onze "menselijke natuur", maar ziet ook het gevaar in van een machtsdrang die niet door de "peergroup" ingedijkt en bijgestuurd wordt. Elke complexe maatschappij vergt een zekere mate van organisatie en bestuur. Alleen moet deze macht ad hoc, gedecentraliseerd, relatief en tijdelijk zijn. Macht moet van onderuit groeien, als het vertrouwen dat je als groep geeft aan een ander lid van de groep, simpelweg omdat hij iets beter kan dan jij dat kan, iets liever doet dan jij dat doet.
Het heeft dus ook niet veel zin om mensen van nature Goed of Slecht te noemen. We hebben allemaal onze dosis agressie en machtsdrang, maar ook empathie en het vermogen om lief te hebben van moeder natuur meegekregen. Wat pinkje zegt over het belang van degelijk (niet alleen intellectueel dus, en dan nog...) onderwijs is dus meer dan belangrijk. Want waar leren mensen nog om te gaan met de driften en gevoelens die iedereen als homo sapiens sapiens voelt? Het lijkt er soms op dat hetg onderwijs enkel geïnteresseert is in het afleveren van emotionele kleuters. Kleuter-consumenten voor de arbeidsmarkt hier, kleuter-patriotten voor het heil van het vaderland elders...De uitdrukking "de maatschappij heeft de leiders die ze verdient" is natuurlijk een wat cynische boutade, maar ze bevat toch wel een grote kern van waarheid. We moeten ophouden met zo conflictmatig te denken en gewoon proberen onszelf te vervolmaken en onze kinderen bijsturen tot emotioneel sterke en kritisch denkende mensjes, zo eenvoudig én zo moeilijk is het...Als we het zo bekijken is een figuur als Hitler (en jammer genoeg nog vele anderen) evenzeer een slachtoffer van de macht als zijn onderdanen en slachtoffers. Een eenzaam en psychologisch verstoord persoon met enkele talenten en enkele zwakheden, die zelf niet de kracht had zijn juiste pad te vinden en ook door zijn peergroup niet bijgestuurd werd.
De liefde en de lach zijn twee vreselijke - macht-ige - wapens die we altijd bij ons hebben en veel te weinig gebruiken...

Als er nog zoiets is, of ooit geweest is, als Intellectueel Vlaanderen: "De intelligentsia vormt een deel van de gemeenschap, haar meest gevoelige deel; maar wanneer het lichaam ziek is, komt er op de huid uitslag. De achteruitgang van de intelligentsia is even goed een symptoom van verval als de corruptie in de heersende klasse, of de slapende misselijkheid van het proletariaat. Zij zijn symptomen van hetzelfde grondproces." (Arthur Koestler, De yogi en de volkscommissaris). Wake up guyz, the future is NOW ! YOU HAVE A BRAIN, USE IT!

Al het goede, Nicitz.

Enkele losse opmerkingen over wat ik totnutoe te lezen heb gekregen (en zeer tevreden over ben - want het geeft me nieuwe kapstokken om deze o zo wondermooie gruwelijke onbeschrijflijke wereld rondom mij wat te begrijpen).
Bedankt aan al wie mee-denkt en mee-schrijft hierrond.

Nicitz is erin geslaagd het verwarrende begrip macht uiteen te trekken in een positief en een negatief beeld. Hiermee zitten we weer een denk-nivootje hoger, en daar was het mij in eerste plaats om te doen. Thx!

Het benieuwt mij of Jan D ons hierin kan volgen (is onze omschrijving van tegen-macht vanuit de basis wat verduidelijkt? - zoniet: please, shoot!).

Mara had enkele vraagjes:
* ..maar wel 'beslissingsrecht' of 'autoriteit' of 'vertrouwen' of 'foculizing'...
=> Is dat een soort van ‘natuurlijke leiderschap', of kan dit door iedereen van de groep worden opgenomen?
Antwoord: zie naar Nicitz' duidelijke reply. Iedere mensenziel heeft zo zijn eigen 'talenten' op aarde: leidend, inspirerend, ondersteunend, uitvoerend, enz... allen gelijkwaardige posities (of zo zou het toch moeten zijn!). Neem gewoon de proef op de som in je allereigenste micro-milieu (familie, vrienden, school- of werksituatie): een groep die elkaar kent, respecteert en vertrouwt, zal er meestal in slagen om de 'natuurlijke leiders' (bijv. "ik stel mij verantwoordelijk voor het doen van de boodschappen") te 'gebruiken', zonder dat die de kans krijgen om hier misbruik van te maken. Waar dit WEL gebeurt, ligt dit eerder bij de volgzaamheid, laksheid, hypocrisie van de mensen rond die 'leiders' (ik hoor liever: foculizers, coördinators, coachen,....) dan bij die leidende figuren zelf. De manier waarop sommige mensen 'democratie' willen invullen is te gek om los te lopen.
Neem bijv. het voorbeeld van het kerngezin. Mama beslist bijv. wat er op tafel komt, en zij krijgt hiervoor het vertrouwen van de rest van de familie. Als een zoon op gegeven moment zijn ongenoegen wil uiten over de manier waarop gekookt wordt, dan moet hij dit in principe kunnen uiten voor de rest van de familie, en zal de rest van de familie 'democratisch' een besluit kunnen nemen - NIET rond wat er de volgende dagen op tafel moet komen (want dat zou een hoogst belachelijke interpretatie van zgn democratie zijn - je krijgt enkel chaos en conflict), maar wel WIE van de TWEE (of: alternerend steeds één van beiden - of: mama en zoon vormen een team) hun vertrouwen krijgt om het eten te bereiden. En zo zijn er honderden 'regeltjes' in de allerkleinste mensengroepjes, waardoor iedereen wel 'foculizer' wordt van bepaalde deelaspectjes hiervan. Een gedeelde verantwoordelijkheid is de ENIGE manier waarop mensen verbonden blijven met elkaar en met de groep. De logica zelve.

* .., dé allerbelangrijkste verklaring van het kapotgaan van zovele mooie en idealistische politieke initiatieven (tolkien schreef hier héél mooi over).
=> Dat is toch niet dezelfde Tolkien die minder mooie ideeën had over raszuiverheid?
Ik heb het over J.R.R. Tolkien en zijn fabelachtige verhaal over De Ring van de Macht. In deze saga toont hij héél mooi aan hoe zelfs de in-goede Frodo langzaam maar zeker verleid wordt door de voordelen van zijn (ongecontroleerde) macht. Wat deze Tolkien gezegd zou hebben over 'raszuiverheid' weet ik helemaal niet, en lijkt mij in deze weinig relevant zelfs.

* ..leuke hieraan is ook, dat, waar men zou denken dat zo'n vorm van basisdemocratie uitmondt in oeverloos gezwam en postmoderne chaos, dit eerder leidt tot meer zelfdiscipline (enkel spreken waarover je iets weet) en een dieper respect voor 'beslissingen' (want wie klaagt, wordt gevraagd om een alternatief te geven, zich ZELF te engageren).
=> Maar wat doe je dan met mensen die terecht klagen, maar niet over de mogelijkheden (kennis, achtergrond, middelen) beschikken om een zinvol alternatief te bieden? En (nog moeilijker)wat doe je met de mensen die hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen? Uitsluiten- negeren- socialiseren- heropvoeden-straffen-meer communiceren? Hoe los je dit op in een anarchistische maatschappij?
Antwoord: Waar liefde en respect en verbondenheid heersen (ben je ermee akkoord dat dit belangrijk is in een gemeenschap, mara?) zul je merken dat Zij die zich moeilijk kunnen uiten of verdedigen, toch gehoord zullen worden door een deel mensen (kijk gewoon terug eens rond in je eigen vriendenkring - ook daar zie je mensen die een zwak hebben voor de zwakkeren - a thing called 'love'). Enne, een 'alternatief zoeken' is vaak helemaal niet zo moeilijk als het lijkt, hoor. In een maatschappij waar de kinderen van jongsaf worden geleerd om te luisteren naar hun innerlijke stem (persoonlijk aanvoelen van goedheid, schoonheid, rechtvaardigheid,...) én naar de anderen, daar merk je dat dergelijke noden heel vlug worden opgemerkt, en dat er vaak een sterk ethische reflex bestaat om die zwakkeren steeds te helpen. Wat je niet echt kan zeggen van deze maatschappij. Lees niet de kranten, Mara, maar ga eens persoonlijk langs bij geëngageerde mensen uit het werkveld: zoek uit hoe het anno 2002 in één van de allerallerrijkste landen ter wereld gesteld is met de opvang van o.m. asielzoekers, delinquenten, geplaatste jongeren, zwakzinnigen, migranten, kansarmen, chronisch zieken enz. (om het nog niet te hebben over het Anderlechtse slachtvee) Het is niet bepaald een fraai plaatje, hoor (en dat weet ik ook uit eigen ervaringen).
(((wat doe je met de mensen die hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen? Uitsluiten- negeren- socialiseren- heropvoeden-straffen-meer communiceren? ))) Zéér interessante vraag, mara. En hier wil ik in eerste instantie vluchtig refereren (zonder het debat te willen mijden - stof voor een uitgebreider artikel) naar de diep-psychologische behoefte van mensen naar genegenheid, gelding enz... Wie geen aandacht krijgt op een negatieve manier (doordat er bij de anderen geen 'slave mind' meer is, en er dus niet ingeklikt kan worden op pervers machtsstreven), die zal uiteindelijk meestal constructief meewerken. Wij zijn groepsdieren, remember? Die enkele pathologische gevallen die overblijven, kunnen in bepaalde settings worden opgevangen zodat zij geen onmiddellijk gevaar voor de maatschappij opleveren, en waar zoveel mogelijk wordt gedaan om die persoon te laten inzien dat samen-werken meer energie en voldoening vrijmaakt dan tegen-werken of domineren. Wie geen 'verantwoordelijkheid' wil opnemen: geen probleem. In een anarchistisch samenlevings-model gaat men uit van 'vrijwillig engagement' en 'vrijwillige verbondenheid' met diverse groepen (bijv. ik maak deel uit van een familie, diverse vriendenkringen, enkele hobbyclubs, enz enz). Wie niet wil mee-werken moet niet, maar hoeft dan ook niet zomaar te verwachten dat de rest van alles voor die persoon gaat doen (metafoor van 'sociaal contract' tussen verschillende individuen).
Maar dit stuk kan zeker nog uitgewerkt worden (schuld en boete, ethisch recht op zelfverdediging, gevangenissen,...).

* Er bestaat een conflict-visie op politiek (zero sum game: als je een voordeel behaalt, betekent dit een nadeel voor de ander) maar ook een consensus-model (win win situation)! Op indymedia wordt bijna enkel het eerste model gehanteerd, lijkt mij.
* Op het niveau van besluitvorming in Vlaamse verenigingen (bijv jeugdhuizen), zie je dat er heel wat valkuilen zijn. De allergrootste valkuil lijkt mij het natuurlijke gedrag van 'bullebakken' (1 à 2 per groep van 15 mensen) die de sfeer soms helemaal verzieken door alle belangrijke beslissingen naar zich toe te trekken. Bepaalde verenigingen trachten dit democratisch deficit op te lossen door heel wat 'tegenmacht'-regeltjes te verzinnen, met als enig gevolg dat het NOG ingewikkelder wordt om het machtsmisbruik van de intelligente bullebakken te kunnen duiden, of je stem te laten horen op een vergadering. De meest simpele oplossing is evenwel het stimuleren van de weerbaarheid, het opkomen-voor-jezelf van die andere mensen rond de tafel. Micro-macro; niet zoveel verschil, hoor.

* Nicitz herinnert ons gelukkig nog eens aan de biologisch-gedetermineerde mens. Als idealist wil ik in de eerste plaats waarschuwen voor een niet-realistisch (negatief idee-alistisch) mens-beeld. Nochtans merk ik in de meeste politieke discussies dat het menselijk subject tot object verwordt, en dat de meeste beleidsbeslissingen gewoonweg niet werken (de mens is een dynamisch wezen, en totnogtoe niet reduceerbaar tot verklaarbare modelletjes en voorspelbare gedragingen) (naar het schijnt zijn we hier wel al goed mee bezig: rebelse kinderen krijgen op school en thuis steeds meer het label 'karaktergestoord' opgeplakt, en daarmee het recht van de maatschappij om hen allerhande verdovende middelen in de strot te duwen - of zie naar de prozac-successtory...)(hier refereer ik graag ook terug naar de tekst van Rocker)

Mijn grootste anarchistische engagement wil ik als volgt omschrijven: een wereld steunen waarin kinderen en ouderen worden gestimuleerd om 'met liefde en met een lach' (thx,nic) elkaar te vertrouwen, gewetens- en consensusvol samen te werken (daar waar samenwerking een wederzijdse meerwaarde oplevert), en tegelijkertijd steeds op hun hoede te zijn voor de Macht op zich. Leren opkomen voor jezelf, en geen enkele 'leider' te vertrouwen die zijn mooie woorden niet in daden illustreert. En vooral je eigenste ziele-zelf leren ontdekken, zonder je te verschuilen achter valse en gemakzuchtige conformiteit. Eenheid in verscheidenheid!

Een mooi staaltje van intellectuele samen-werking, voel ik hier, tot meerdere eer en glorie van onze individuele bewustzijnen, en, héél misschien, tot verfijning van het bestaande maar o zo onzichtbare cultureel-collectieve bewustzijn.

Peace and love!
pinkje

ik vind het alleen spijtig dat ik examens heb en dit dus niet echt kan volgen ;)
tja

groeten,
TUc