arch/ive/ief (2000 - 2005)

De aanval van anarchisten tegen enkele banken en een politiekantoor tijdens de betoging van de antiglobalisten op 14 december was totaal inopportuun, de vernietiging van enkele luxewagens idioot. Hun acties waren schadelijk voor het beeld van de beweging. Maar dit optreden een politieprovocatie noemen om de betoging en de beweging te discrediteren en te criminaliseren, betekent dat men de tactiek van de burgerij en het staatsapparaat niet doorheeft. Zeer waarschijnlijk namen flikken deel aan deze gewelddadige actie maar gelijkaardige incidenten op de anarchistische betoging van 15 december en het ontbreken ervan op de vredesbetoging van 15 december, tonen aan dat dit de politiek en de actievormen zijn van de anarchisten. Ik denk dat de anarchisten scherpe kritiek verdienen maar men mag niet vergeten dat zij tot de beweging behoren.

Het is evenmin waar dat het anarchistisch (zogezegd politie-) optreden als gevolg had dat over de bedoeling en de inhoud van de beweging in de media niet zou worden gesproken. Op onze (politieke) staatstelevisies maakte men een zeer duidelijk onderscheid tussen het algemeen karakter van de vreedzame, strijdbare en ludieke betoging en de geïsoleerde verwerpelijke acties van de anarchisten. De inhoud van de beweging kwam zelfs zeer goed aan bod op de RTBF waar de aanwezigheid van Che en Marx in de verf werd gezet. De "antikapitalistische idealisten die vreedzaam strijden voor sociale rechtvaardigheid, vrijheid en gerechtigheid en voor een andere en betere wereld", werden sympathiek voorgesteld.

In de verklaring die Solidair op 15 december op de vredesbetoging verspreidde, wordt de "politieprovocatie" verbonden met een andere ondermijningstactiek van de burgerij: "de wekenlange afmattende discussies over het parcours van de betoging". De vraag die men zich daarbij moet stellen is: moesten de organisatoren van D14 zich laten afmatten door dergelijke onderhandelingen? Hebben ze daardoor het oorspronkelijk objectief van de betoging het (proberen) blokkeren van de topontmoeting (zoals in Seattle en Praag) of het (proberen) doorbreken van de rode zone (zoals in Genua) niet vergeten?
Onder druk van de antiglobalistische beweging en de sympathie van de publieke opinie is de burgerij van tactiek veranderd. Ze stelde vast dat blinde repressie de beweging versterkte en dat het onmogelijk was de antiglobalisten te verdelen in goede en slechte. Ze is verplicht toegevingen te doen zoals het toelaten van vreedzame betogingen in de onmiddellijke buurt van de rode zones. Ze is verplicht de dialoog aan te gaan, te onderhandelen en zogezegd sympathie te tonen voor de beweging en zelfs voor de betoging van de antiglobalisten. De burgerij is op dit ogenblik verplicht af te stappen van de lijn van criminalisering en provocatie. Maar achter deze overwinning van de antiglobalisten en de publieke opinie, schuilt het enorme gevaar dat de burgerij de beweging aanvaardbaar wil maken en recupereren. In de aanloop naar 14 december en op 14 december zelf heeft de burgerij alle acties binnen de door haar gestelde limieten toegestaan. Het openlijk repressief optreden bleef achterwege. Vergeleken met het optreden van de flikken in Seattle, Praag, Göteborg, Genua was het politieoptreden in Brussel, zelfs bij de incidenten, uiterst terughoudend. Het optreden van de flikken aan Tour&Taxis was tactisch gezien dom en een geschenk uit de hemel voor ons, revolutionairen. Zo konden vreedzame betogers toch een tipje zien van het ware gelaat van de repressiekrachten van de burgerij. Een vlek op de tactiek van "dialoog", "verzoening", en "sympathie" van de burgerij.

Dat de betoging van de antiglobalisten in Gent op 19 oktober vreedzaam verliep was belangrijk. De criminele sfeer die na de betoging in Genua hing kon er mee worden uitgewist. Maar velen hadden toch verwacht dat de betoging in Brussel veel krachtiger zou zijn en dat er een poging zou worden ondernomen om de rode zone binnen te dringen. Waarschijnlijk was dergelijk optreden niet mogelijk gezien het belang van de eenheid binnen het front, al moet men aanvaarden dat de strijd binnen het front vroeg of laat zal leiden tot een breuk tussen de ‘gematigde' en ‘de radicale vleugel' zoals ook gebeurd is in de solidariteitsbeweging met Vietnam in de jaren zeventig. Een toegeving? Oké, maar dan moet men het ook zien als een stap achteruit in de dynamiek van de beweging. Een stap achteruit is geen probleem indien dat als dusdanig wordt erkend en als dat dient om daarna snel twee stappen vooruit te zetten. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat voor D14 het belangrijkste was dat alles legaal en peace-keeping zou zijn.

aha, uw lezersbrief van in de Solidair van vandaag. Slaat nergens op trouwens...
TUc

sorry mr de Maegd
maar wat wil u hier nu eigenlijk mee zeggen?
ik kan uit u brief niet opmaken of u nu voor of tegen geweld bent; en een splitsing van de groep in gematigden en radicalen is toch nu al een feit:
D14 en de BB's

Beste,

ik begin minder en minder te begrijpen waar de "anders-globalisten" voor staan. U spreekt van "ons, revolutionairen". Ik voel me geen revolutionair, alhoewel ik wel degelijk meen dat er de laatste dertig jaar (sinds het opblazen van Bretton Woods) iets schort aan het kapitalisme.
Ik begrijp niet waarom mensen altijd van het éne extreem naar het andere willen hollen. Laat ons gewoon het kapitalistisch systeem behouden maar zorg ervoor dat dat kapitalisme wordt geregeld en niet bandeloos zelf de wet wordt. Zorg ervoor dat er mondiale organisaties komen die industrie en handel controleren op het eerbiedigen van mensenrechten. En idem dito voor milieunormen.
Bezit is niet verkeerd, de verdeling van het bezit, en de daaruit voortvloeiende afhankelijkheid tussen mensen, is dat wel. Het is niet verkeerd dat er leiders zijn maar die leiders moeten voor het volk staan en daarom ook door het volk gekozen worden.
We moeten de waarheid durven vertellen en de waarheid die we ontdekt hebben, is dat we zeer veel niet goed begrijpen, dat zeer veel zaken veel complexer en ingewikkelder zijn dan op het eerste zicht leek (pakweg aan het begin van de twintigste eeuw).
Economie, handel, etc. zijn niet slecht. Maar die economie en handel moet in dienst staan van de mensen en niet omgekeerd (vgl. het debat tussen "Le monde diplomatique" en "The Economist).
Waar moet een democratisch verkozen regering voor zorgen? Dat iedereen en zeker de "ondersten" op de ladder, alle diensten kunnen gebruiken. Laat dus de rijken (via belastingen) het openbaar vervoer van de armen betalen, de postkantoren (die niet winstgevend moeten zijn!!) in godvergeten dorpen, de internetfactuur en de telefoonrekening. Room vanboven af wat je vanonder schenkt.
En laat ons vooral de mensen opvoeden tot kritische mensen, hoe moeilijk dat ook is (want het is waar dat veel mensen liever Lui zijn en niet willen inzien hoe complex sommige dingen zijn - zie het Vlaams Blok met haar simplistische oplossingen). Simpel verkoopt goed maar leugens blijven leugens. Vertel de mensen dat de NMBS reorganiseren moeilijk is, dat de lijn Gent-Brussel 's avonds vol zit en dat het moeilijk is om dus nog meer treinen in te zetten. Maar laat de moeilijkheid geen excuus zijn maar een stimulans om er iets aan te doen.
Ik houd dus een pleidooi tegen de schijn. Op papier is alles gemakkelijk, net zoals in reclame en theoretische werken. Zei men ook niet "de beste stuurlui staan aan wal"?
Laat ons dus denken en gegevens verzamelen, bewijzen voor veranderingen (en inderdaad controleer zeker je bronnen - zijn die betaald door iemand/iets?).
Maar revolultie, neen. Veranderingen, ja.

Jürgen Van de Walle.

Zelf snap ik niet waarom er zoveel schande wordt gesproken over de vernielingen in Brussel door een minderheid van de anarchisten. Wat met de vernielingen van Trotski, Lenin, Che, Verhofstadt, de generaties Bush, zelfs Joschka Fischer als Minister van buitenlandse zaken in Duitsland. Wat met hun oorlogsretoriek? Stukken erger dacht ik zo. Is men jaloers op het kleine succes van de anarchisten vandaag?

OK, anarchisten laten zich teveel criminaliseren. Is dat met communisten minder het geval? Moeten we al die tieners die met stenen naar de politie gooien en zo niet eerder steunen wanneer ze het nodig hebben, proberen te begrijpen waarom ze zo'n dingen doen, hun er op wijzen dat het beter anders kan, geweldlozer. Hen laten inzien dat massamedia-aandacht niet alles is, dat men er niet veel voor moet opofferen. Want hebben tieners het al niet moeilijk genoeg om hun draai te vinden in deze maatschappij? Wanneer iedereen ondoordacht op hun geweld begint te reageren, zullen ze niet veel bijleren.

Over deze geweldsdiscussie en wat anarchisten er over denken, zie ook get.to/uitgezonderd

Frans en de maagd, vooraleer een artikel te publiceren, kunnen jullie best uw tekst eens nakijken op inconsistenties. Dat is zeker belangrijk wanneer uw tekst er omzeggens uitsluitend uit bestaat. Tracht het ook eerst onderling eens te worden vooraleer samen een tekst te schrijven.

"Het was onmogelijk om antiglobalisten te verdelen in goede en slechte", en als de burgerij het niet doet, vindt Solidair de goede en de slechte wel. De goede zijn wellicht die de "inhoud van de beweging" mogen verkondigen ("kwam zeer goed aan bod") van die o zo toffe burgerij, wat natuurlijk betekent Che en Marx in de verf zetten. Want dat is natuurlijk wel de inhoud van de beweging, niet? Maar de maagd en haar frans zijn echt wel voor "het belang van de eenheid in het front" hoor, ze zijn er zelfs voor bereid de noodzakelijke twee stappen terug te zetten. Zolang de eenheid maar betekent op RTBF Che en Marx sympathiek te laten overkomen.

Zeer ''sympathiek" uw brief, even "sympathiek" zoals u op RTBF werd voorgesteld. Veel minder sympathiek vind ik uw mening dat "het toelaten van vreedzame betogingen in de onmiddellijke buurt van rode zones" iets is als een verplichte toegeving van de burgerij. Ik weet niet in welke onmiddellijke buurt van de Rode Zones u heeft gelopen, maar wellicht liep u in Brussel met sommige anarchisten mee? Voor zover ik weet hebben de verkopers van het blaadje waarin u uw onsamenhangde rommel gepubliceerd werd, rondgewandeld in verlaten fabriekswijken. Erg opbeurend vind ik dat toch echt niet hoor. Heeft u de tekst al eens doorgestuurd naar de vakbondstop van een vakbond naar keuze, ik denk dat ze uw mening ook heel sympathiek zullen vinden.

Al helemaal onsympathiek is het in een zin gieten van een titel van een boek dat Lenin ooit schreef. Het doet mij vermoeden dat de onsamenhangendheid van uw tekst samenhangt met het zonder nadenken opdreunen van refreinen en leuzen zonder er de inhoud van de kennen, noch de samenhang met de gebeurtenissen van de feiten waarover men schrijft, door te hebben. Om de pijn te verlichten, lanceer ik een kwis op Indymedia : wie het eerst de titel van het boek in de zin :

"Een stap achteruit is geen probleem indien dat als dusdanig wordt erkend en als dat dient om daarna snel twee stappen vooruit te zetten"

raadt, wint een kaartje met nieuwjaarswensen. Tip : een engelse vertaling van een boek dat Lenin ooit schreef, heet :"One Step Forward,Two Steps Back".

U bent toch zo ontevreden dat men zich laat afmatten door onderhandeling van het schitterende parcours dat u "in de onmiddellijke buurt van de rode zones". Tijdens het nog veel meer schitterende o19 in Gent waren temidden van dat heel toffe en sympathieke gebeuren ook mensen - oeps, anarchisten weliswaar - die geen vergaderinkjes belegden om zelf hun parcours uit te kiezen. En die mensen - jaja anarchisten potverdikkeme jandorie - werden niet suffig-sympathiek maar wel strijdvaardig voorgesteld in de best verkopende kranten in ons landje : men had het over een oververdovend trommelconcert dat uw sympathieke burgerij vast niet ontgaan is. En nog eens in Brussel waren er - dat kan je echt niet menen - anarchisten die ongevraagd, zonder afmattende vergaderingen aan een streetparty deelnamen.

En nog weemoediger wordt u nog (worden jullie nog?) bij het terugdenken aan Seattle en het doorbreken van de rode zone. Maar in Seattle waren er natuurlijk weer - sapperdepitjes nog aan toe - hier en daar een paar anarchisten te bespeuren. Misschien weet u dat niet echt, en misschien heeft het niet zo duidelijk in het blaadje gestaan waarin uw proza verscheen, maar het waren er redelijk veel en zonder wat zij daar teweeg brachten had u misschien al helemáál niet in Brussel gestaan.

Het feit dat u en samen met u Solidair "sympathiek" gevonden wordt en loopt te jodelen van plezier omdat u in de onmiddelijke buurt van de rode zones mag gaan lopen, en het o zo tof vindt dat u een "geschenk uit de hemel" krijgt, is heel tof en ik wens u veel succes met uw dynamisch elan.

Maar gratuit de anarchisten aanvallen die niet in uw sympa-RTFB-Che-Marx-TwoStepsForward-eenheid thuishoren, maar misschien wel een beetje meer krachtdadigheid, en daardoor heel wat vlugger onsympathiek zullen gevonden worden door de volgens u in verdediging gedrongen burgerij, is al te doorzichtig, heel onsympathiek, en zal u en Solidair geen zier vooruit helpen, maar alleen maar ronduit belachelijk maken.

Wie is de hoofdredacteur? Dat kan je toch echt niet menen, zo iets publiceren? Ook dronken zeker... Tijd voor zuiveringen !

Sterkte

Als u de eerste was, mag u het kaartje downloaden. Als u later dan de eerste was, mag u het ook downloaden natuurlijk want u had de vraag uiteraard eveneens juist. Als u de vraag niet juist had, zal u ongetwijfeld het kaartje graag hebben, en met veel plezier nodig ik u uit om het eveneens te downloaden.

Gunther,

Ik heb niet veel van je antwoord begrepen. Daarvoor is het een beetje te cryptisch. Ik heb wel begrepen dat je niet weet dat een lezersbrief niet noodzakelijk de politieke lijn van een redactie weerspiegeld. Ten tweede heb je blijkbaar ook niet begrepen dat Frans De Maegd (en die mens is waarschijnlijk al genoeg gepest geweest met zijn naam, daar moet jij niet aan meedoen)het eingelijk opneemt voor de anarchisten. Hij zegt wel dat hij het niet eens is met hun strategie, maar dat is wellicht zijn recht. Volgende keer toch even nadenken voor je een comment schrijft.
En trouwens mocht deze meneer zijn lezersbrief in Dag Allemaal hebben gepubliceerd, zou je er dan ook zovee lawaai over maken?

Beste david,
ik kan me voorstellen dat de anarchisten zo'n ambigue en neerbuigende "verdediging" à la die van De Maegd kunnen missen als kiespijn,
en: "een lezersbrief (weerspiegeld)niet noodzakelijk de politieke lijn van een redactie ", zeg je, juist, behalve dan in Solidair! (Lees er gewoon die lezersbrieven maar eens op na: handjesgeklap, en af en toe durft er eentje een vingertje opsteken, ridikuul werkelijk)