arch/ive/ief (2000 - 2005)

Maandag 17 december begonnen werkloze en hongerige mensen winkels leeg te halen in de binnenstad van Buenos Aires. Dinsdag verspreidde dit fenomeen zich over heel de stad. We kwamen met enkele militanten op een veilige plaats bijeen om snel onze taken en ons plan te bespreken. De volgende ochtend, woensdag, zouden we naar de wijken trekken waar we de beste banden met de massa's hebben, in het zuiden van de stad. Er was niet de minste discussie of twijfel over, we zouden de beweging van de massa's volgen.

In de namiddag begon in alle wijken van de hoofdstad een pottenconcert. Het was nog erg "light", met mensen die niet verder naar buiten gingen dan tot voor hun deur. Maar stilaan gingen die mensen van de middenklasse tot aan de straathoek, vandaar naar een centraal kruispunt in de wijk, dan naar de grotere lanen en tenslotte naar de Plaza de Mayo. Het was een onbeschrijflijk schouwspel. Waar je ook keek zag je de lanen vol volk, kilometers lang. Tienduizenden mensen stapten op met een ongelooflijke warmte en strijdbaarheid.

Vanaf balkons lieten bewoners bordjes neer waarop ze meldden dat minister Cavallo van Economie ontslag had genomen.

De mensen vierden feest maar trokken verder op. Ze wilden meer, ze wilden het vel van president De la Rúa. Ondanks de afkondiging van de Staat van Beleg gingen de mensen door. Bij de slogans hoorde je nu niet meer alleen "Argentina, Argentina", maar ook "moordenaars, moordenaars". De mensen betoogden nu ook tegen de moordpartijen van de politie. Want de repressie was in alle hevigheid losgebarsten. Op het plein bij het parlement hoorden we mitrailleurvuur. Op de trappen van het parlementsgebouw viel de eerste martelaar van het volk.

Een beeld dat me geweldig trof, was dat van die tienduizenden mensen die weigerden te wijken. Ze boden weerstand tegen de repressie. Infanterie, traangas, rubberkogels en gemotoriseerde politie aan één kant, duizenden jongeren en ouderen aan de andere kant. Na enkele uren van gevechten trokken we ons een eerste keer terug.

Donderdagmorgen gingen we opnieuw naar de Plaza. Alleen de Moeders van de Plaza de Mayo waren er, met enkelen maar, en ze hadden slaag gekregen van de politie. Na een tijdje zagen we honderden mensen afkomen die op tv hadden gezien dat de Moeders klop hadden gekregen. De politie trok zich terug, verschrikt, want van dan af begon de sociale samenstelling van de Argentinazo te veranderen. Het ging nu om jongeren en volwassenen uit de volkswijken, arbeiders en werklozen, leerkrachten, ambtenaren en universitairen.

Wij probeerden de gevechten en de barricaden uit te breiden over heel de stad, om zo de repressiekrachten te verspreiden en af te matten. Urenlang viel de politie aan, boden de jongeren verzet, liepen we snel weg en doken we op een andere hoek weer op. We slaagden erin verschillende flikken te pakken te krijgen en te ontwapenen. Eén werd gelyncht, en er waren nog zo'n gevallen. De regering meldde die echter niet, om de overwinning van het volk over de repressiekrachten niet nog meer glans te geven.

Op een oppervlakte van verschillende vierkante kilometer was er geen bankgebouw meer te vinden dat niet in de fik stond, en ook enkele McDonald's-tenten moesten eraan geloven. Tegen 20 uur trok de politie zich plots terug. We hoorden dat De la Rúa was afgetreden. De eerste en prachtige overwinning van het volk!

De jonge arbeiders en werklozen van Buenos Aires, de helden van de voorbije, schitterende dagen, hebben nu onder hun huid de ongelooflijke ervaring van een bijna-volksopstand. In hun hart dragen ze de herinnering mee aan hun gevallen kameraden. En onder hun hoofdkussen ligt alles wat ze te pakken hebben gekregen in twee dagen van overwinningen op de repressiekrachten.

Miguel,
Ik ben blij dat iemand een persoonlijke verslaggeving heeft gepubliceerd. Hoe gaat het nu? Ik las in een email van een belgisch meisje die nu bijna twee jaar in Argentinië woont, dat de politie tijdens DeLaRua helemaal niet met rubberen kogels schoot, noch in de lucht. Een vriend is neergeschoten.
Wat gebeurde er onder de andere presidenten? Wat onder Duhalde, die blijkbaar een jaar de plak mag zwaaien?
Hoe organiseert het volk zich?
Hou je ons op de hoogte? Ik tracht verder ook artikels van Indymedia Barcelona en Argentinia te lezen.