De Argentijnse opstand moet blijven duren

Na het onslag van Rodríguez Saá en Puerta:
De opstand verder zetten om een oplossing voor de crisis te vinden

De oplossing voor de Argentijnse crisis zal vanuit de straat komen, niet het parlement. Er moeten volksvergaderingen komen waar democratisch beslist wordt hoe de huidige volksopstand wordt voortgezet, tot de bankiers voor de crisis opdraaien en niet langer de bevolking. Sergio Ortiz, algemeen secretaris, van de Partido de la Liberación (PL) de Argentina, maakte op 31 december een nieuwe analyse van de situatie in zijn land.

Nadat de Argentinazo (de Argentijnse volksopstand) eerder al de presidenten De la Rúa en Cavallo verdreef, hebben de peronisten de macht nu overgenomen. En dat ondanks het feit dat ze intern compleet verdeeld blijven en geen enkel concreet plan voorlegden om de crisis opgelost te krijgen.

Adolfo Rodríguez Saá kondigde enkele interessante maatregelen af, zoals het niet langer aflossen van de buitenlandse schuld en het creëren van een miljoen jobs. Maar de banken werd wel niet genationalizeerd en hij deed de bankiers, die het land leeghaalden, geen cent betalen voor de crisis. Hij bleef halverwege steken, een typisch fenomeen voor het burgerlijk nationalisme. Hij durfde niet te steunen op de massa's die op straat kwamen. Integendeel zelfs, hij jaagde het volk op stang met de aanstelling van schoften als Carlos Grosso, de corrupte ex-burgemeester van Buenos Aires. En zo gaf hij zich zonder slag of stoot over aan "de wolven en de lobbies die loslopen". Op zondag 30 december nam hij ontslag, na amper een week in de presidentiële ambtwoning "La Casa Rosada" doorgebracht te hebben.

Binnen de peronisten betekent het ontslag van Rodríguez Saá een kleine overwinning voor de fractie van José Manuel de la Sota, de gouverneur van Córdoba,. Hij eist verkiezingen op drie maart maar de Cordobezen weten dat hij bluft. Toen hij de verkiezingen in Córdoba won, beloofde hij de electriciteitsmaatschappij EPEC niet te privatiseren, maar daarna probeerde hij dat toch. Hij wilde een loonsvermindering van 20 procent doorvoeren en 13.000 ambtenaren op brugpensioen sturen. Zijn belangrijkste economische raadsman is Humberto Petrei, die voor de Interamerikaanse Ontwikkelingsbank werkt en auteur is van het project voor inschrijvingsgelden aan de universiteit.

Dit wil zeggen dat Rodríguez Saá tenminste nog een paar kenmerken had van het burgerlijk nationalisme. De groep rond De la Sota is echter gewoon hoge burgerij en een rechtstreekse partner van het Amerikaans en Europees imperialisme. Deze jongens willen opnieuw de buitenlandse schuld afbetalen met de honger van het volk.

Na deze ontslagen stelde de voorzitter van de kamer van volksvertegenwoordigers, Eduardo Caamaño, voor om tijdens nieuwe wetgevende vergadering, op 1 of 2 januari, een nieuwe voorlopige president te kiezen. Rekening houdend met de mislukking van Rodríguez Saa, zal de groep rond De la Sota een voorlopige leider willen aanduiden die zo snel mogelijk oproept tot verkiezingen in februari, om zo opnieuw de macht te kunnen veroveren. Dit zou een reactionaire oplossing zijn, met als enige doel opnieuw vriendjes te kunnen worden met het IMF en het establishment van de ondernemers.

Een andere groep binnen het peronisme, rond Carlos Ruckauf, zou eerder geneigd kunnen zijn een akkoord te sluiten met de UCR, het Frepaso en de ARI. Die zouden samen een regering van "nationale redding" kunnen vormen die het volhoudt tot 2003, zonder verkiezingen. Ook dat zou echt geen volksregering zijn vermits de gouverneur van Buenos Aires, zijn collega's van de Federale groep en Raúl Alfonsín van de UCR, tot nu toe de provincies en het land in het voordeel van de banken hebben geregeerd, met eindeloze besparingen ten koste van werknemers en gepensioneerden.

Sommige sectoren van reformistisch links zoals Izquierda Unida stellen dan weer voor dat het parlement een linkse volksvertegenwoordiger als president verkiest, die dan op zijn beurt oproept voor een grondwetgevende vergadering. Dit soort mensen zijn volledig verziekt na alle tijd die ze al in het parlement hebben doorgebracht. Ze zien niet eens dat het het volk is dat over de toekomst van het land aan het beslissen is, op straat, op de barricades, met elke nieuwe slag op een kookpot. En niet met akkoordjes of afspraakjes binnen het parlement.

De oplossing voor de Argentijnse crisis moet gezocht worden op de Plaza de Mayo en op alle pleinen van het land, met volksvergaderingen van arbeiders, met de deelname van politieke volkspartijen en de organisaties van piketten, werkers en jongeren die samen vochten op 19 en 20 december.

Op die volksvergaderingen moet over een strijdplan beslist worden en opgeroepen worden de volksopstand verder te zetten – wat Rodríguez Saá niet durfde te doen – tot de bankiers de crisis betalen. We moeten vechten voor een verhoging van het minimuminkomen tot 600 pesos en van de pensioenen tot 450, voor de effectieve creatie van die 1 miljoen banen. Gedaan met de besparingen op de lonen en de pensioenen. De werkloosheidsuitkeringen moeten uitbetaald worden en de banken genationaliseerd worden. De kleine en middelgrote spaarders moeten opnieuw vrij over hun geld kunnen beschikken en Eduardo Escasany en alle andere bankiers die kapitalen naar het buitenland versluisden, moeten de gevangenis in. Alle politieke gevangenen moeten de gevangenis uit. De dieven die het land hebben leeggeroofd, moeten gestraft worden: Fernando de la Rúa, Carlos Menem, Domingo Cavallo samen met alle politiecommissarissen die verantwoordelijk zijn voor de 31 doden in december.

We bevestigen onze politieke verklaring van 27 december:

"Samengevat, wij zijn onafhankelijk van de voorlopige regering en werken nu al concrete eisen tegenover die regering. We concentreren onze slagkracht op de meest reactionaire sectoren zoals die van Ruckauf, De La Sota en de menemisten die achter het kabinet van Rodríguez Saá zaten. Wij zijn ervan overtuigd dat de interne onenigheid binnen de peronisten en de betogingen van het volk een splitsing teweeg zullen brengen binnen de peronisten, tussen de nationalistische strekking en die van de hoge burgerij. Die hingen tot nu toe als twee wagons van een zelfde trein aan elkaar. We nemen actief deel aan de volksstrijd, dagen en weken aan een stuk door, met een flexibele en precieze tactiek. Zo kunnen we een nieuwe etappe starten, waarin de kwestie van de macht voor het onderdrukte volk centraal staat, tot er – na een lange strijd – een revolutionaire volksregering ontstaat die geleid wordt door de arbeidersklasse."

arch/ive/ief (2000 - 2005)