Verslag D-Days EU-summit BXL

Donderdag 13 december
Op deze kille ochtend checkte ik na of ik alles mee had voor drie daagjes protesteren in Brussel tegen de hoogmissen van onze politieke en economische leiders. Met de bussen van de ABVV vertrokken mijn vrienden en mezelf richting BXL. Onze eerste halte was net op de parking van de E40 voor de hoofdstad. Tientallen bussen pauzeerden even om daarna in grote getallen langzaam af te zakken naar het centrum. Onderwijl dacht ik bij mezelf dat één bus vijftig plaatsen telt. Als er dus 50.000 militanten met de bus afzakken naar Brussel er warempel duizend bussen komen aanstormen!. Een bus meet ongeveer tien meter lang. Als je al deze bussen na elkaar plaatst kom je op het getal 10.000 meter. Dat is dus tien kilometer. Wat zou me dat een blokkade van jewelste zijn mochten al deze bussen zich rond de hoofdstad zetten om de toevalswegen naar het centrum te blokkeren. De top van Laken zou geboycot worden. Er zou zelfs geen vlees aan te pas moeten komen. Helaas… Aan de basiliek van Koekelberg werden we uitgeladen om vandaar te voet naar het vertrekpunt te stappen, namelijk het Boxstaelplein. Op de plaats aangekomen zochten we onze stands op maar vonden deze in de massa niet terug. Onderweg zag één van mijn vrienden nog een vechtpartij tussen de havenarbeiders van Antwerpen met enkele Franse militanten. Eenheid in diversiteit? Ook Mia de Vits kwam ik tegen het lijf waarna ik mijn vuist voor haar gezicht hief, niet glimlachend (Mia) wetende dat deze vuist symbool staat voor kapitalistisch crimineel verderf, naar mijn inziens. Hoe kan je nou gelijkmatig tot de Bilderberggroep (= politieke, economische en militaire machthebbers van het land = kapitalistische elite) behoren en de rechten van uw arbeiders verdedigen? Ongehoord! Aan het einde toegekomen zagen we een grote groep ‘gelijkgezinden' (= zogenaamde antiglobalisten) in grote stoet ergens naartoe trekken. Als schapen volgden we de kudde. Toen we opeens door woonwijken paradeerden drong het tot ons door dat deze groep, bestaande uit een tweehonderdtal individuen, was verdwaald. Maar na enkele momenten vonden we de metro, stapten we in, en werden we warempel uitgewaaid in het Zuidstation, de andere kant van Brussel. Een plaats waar we niet moesten zijn. We waren immers van zin om naar de Passage te gaan om ginder een debat bij te wonen met de militanten van de vakbonden. Onderwijl praatte ik in de metro met een vakbondsmilitant uit Frankrijk. Hij vertelde me dat hij met liefst tienduizend militanten uit de regio Toulouse – Marseille (toch wel een grote regio naar mijn weten…) met de hogesnelheidstrein hiernaartoe was gekomen. Ze arriveerden in de ochtend en vertrokken nog dezelfde avond om twintig uur. Rare kwasten die militanten, dacht ik bij mezelf. Komen ze nu zover om eventjes in een stoet mee te lopen? Denken ze nu echt dat er veranderingen op politiek en economisch vlak komen? Ze moeten verdoeme actie voeren! Ze moeten in de kijker staan. Ze moeten tonen dat het hun menens is! Ze moeten in het kasteel van Laken onze stem kunnen horen! Ze moeten het benauwd krijgen! Maar jammer genoeg volgen de meesten nog als een braaf schaap wat hun opperschaap hun beveelt! Ik zeg u dat de basis de opperschapen opzij moeten zetten. Maar goed, uiteindelijk vonden we onze slaapplaats bij een sociale student en rustten we goed uit voor onze belangrijkste dag die doorging op vrijdag de veertienste. Onze echte D-Day.

Vrijdag 14 december
Na goed uit te slapen vertrokken we met zijn allen richting het kille Klein Kasteeltje. We waren goed ingeduffeld en voorbereid! Muts, handschoenen, sjaal voor de mond (in zo'n koude kan de wind u wel eens snijden), pleisters, drank,… Ik droeg de Amerikaanse vlag, weliswaar omgekeerd, met als opschrift ‘Down with the USA'. Liefst had ik ‘Down with the USA-policy' geschreven maar daar kreeg ik de tijd niet meer voor. Toch wel grote verschillen… sick. Ik ben van mening dat de beleidsvoerders moeten aangepakt worden en niet zijn burgers. Rond elf uur begon de stoet te bewegen. Wij wandelden voor de gelegenheid mee achter de vrachtwagen van Indymedia. Kwestie om goed in de ambiance te zitten. Persoonlijk was ik ook benieuwd wie die anarchisten nu waren, of het zogenaamde Black Block. Waarom oefenen zij zo een grote aantrekkingskracht uit op vele jongeren? Vanwaar die fascinatie? Dus nam ik een kijkje in hun squadron. Ze waren in grote getallen en spraken alle talen van de wereld. Wel zagen ze er niet echt sociaal en sympathiek uit. Allen met zwarte sjaals boven hun neuzen (maar goed, ik had ook een sjaal boven mijn neus maar voor de koude, zij ook?). Ik kon alleen hun ogen bekijken… Zij waren effectief van plan een actie te ondernemen en niet zomaar braafjes (zoals de NGO's wensen) in een stoetje mee te lopen. Trouwens, waar waren al die wereldverbeteraars van de NGO's? Staan diezelfde Ngo's nooit te scanderen dat ze zoveel steun krijgen van hun vrijwilligers? Wel, waar waren zij? Misschien moet ik wel de mening van Jaap Kruithof delen. ‘In de NGO-wereld zitten heel wat mensen die van een diep christelijke opvoeding hebben genoten. Zij proberen dan ook om die christelijke waarden die ze ooit meekregen én die weliswaar universeel en heel mooi zijn, toe te passen in datzelfde NGO-wereldje. Dat is natuurlijk een heel naïeve opvatting om de wereld te veranderen.' (interview met Canvas).

Mijn Amerikaanse vlag had veel bekijks. Er werden meerdere foto's van genomen door zowel de burgerlijke als de vrije pers (= Indymedia). Maar ik kreeg ook opmerkingen waarom ik met deze vlag rondliep. Verscheidene mensen wilden hem al in brand steken maar ik drukte hen erop dat we wilden wachten tot het einde in Thurn en Taxis. Ook de allochtonen langs het parcours spraken me aan. ‘Ben jij zot?' ‘Weet ge wel wat gij daar draagt?' De meeste activisten of ‘toeristen' keken naar de Stars en Stripes maar niet hoe die Stars en Stripes hingen. Omgekeerd! En daar houden Amerikanen niet van. Ik was al blij dat ik hun patriottisme kon krenken en bespotten. Bedoeling van mijn boodschap was dat de Amerikanen de boze wolven zijn op onze planeet. Zij zijn de roots van alle problemen de laatste vijftig jaar. Zij zijn de motor achter het neoliberalisme (denk maar aan de Bretton Woods instellingen)! Zij zijn het echte kwade, het keizerrijk van het kapitalisme waar één of ander Caesar Bush almachtig op de troon zetelt.

Na nog geen vijfhonderd meter kwamen we tot de ontdekking dat de BOB van onze stad ons schaduwde (en door onze unieke spandoek en vlaggen konden ze ons makkelijk volgen waar wij uiteraard niet van hielden). Hoe was dat nou mogelijk? Maar ook de dag tevoren hielden ze ons in een massa van tienduizenden syndicalisten in het oog. Er stonden langs het parcours ongelooflijk veel in burger geklede agenten om activisten te schaduwen. Zijn wij dan potentiële misdadigers of ‘terroristen'? Misschien krijgen we het etiket ‘terrorist' wel in de toekomst op ons gestempeld? Caesar Bush is al goed op weg om met zijn nieuwe definities over terrorisme grote categorieën van mensen de mond te snoeren. Het begin van nieuwe oorlogen? Van burgeroorlogen… zelfs in onze contreien? Denken we maar aan de opgestelde lijst van terroristenorganisaties. Zo las ik dat Hezbollah tot die lijst behoord. Een organisatie die in Libanon gratis onderwijs (ook vrouwen geven les en nee, ze zijn niet verplicht zich volledig te sluieren) en gezondheidszorg verschaft aan zijn burgers, die gratis leningen uitschrijft (andersom is die in strijd met de koran), die elektriciteit en zuiver water geeft aan zijn burgers,… Hezbollah wordt tevens aanvaard door de Libanese regering en diezelfde organisatie heeft trouwens enkele parlementariërs in het parlement. Platbombarderen? Misschien volgend jaar samen met enkele bombardementen op Colombia, Somalië, Nepal, Irak en delen van de Filippijnen en Indonesië!

Maar goed, terug naar de demonstratie. Opeens ontstond er rumoer toen een in burger geklede agent een activist, behorend tot de anarchisten, in een klemgreep vasthield en hem meepakte. De agent werd, ter hoogte van de Leopoldstraat, natuurlijk belaagd door tientallen mensen en moest noodgedwongen de jongen verlossen uit zijn klemgreep. De flik was uiteraard niet op zijn gemak. Ik zag hem binnensmonds vloeken ‘wat heb ik nu gedaan?' Want inderdaad, een escalatie lag hier niet zover vandaan! De jongen had heel waarschijnlijk een slogan gespoten op een muur (‘On a faim' tegen de rolluiken van een gesloten voedingswinkel). Door de maandenlange criminalisering van onze beweging door ‘papa' overheid sloten vele zelfstandigen hun deuren. Gevolg: de winkels die gesloten waren werden beklad en de winkels die open waren deden ongelooflijk gouden zaken. Van contradicties gesproken. Maar nog geen luttele minuten erna hoorden we glas sneuvelen en zagen we hoe een Fortisfiliaal met de grond gelijk werd gemaakt, onder luid gejuich van het squadron en onder boe-geroep van het daaropvolgende squadron (Franstalige communisten of zo).

Van toen af begon onze groep zich goed in te calculeren dat er het één en ander kon gebeuren. We hielden elkaar om deze redenen goed in de gaten om niet verloren te lopen. We kwamen aan bij de nieuwsdiensten van de RTBF en VTM die zich op een pleintje hadden geïnstalleerd. Zij stonden die zogenaamde Black Blockers op te wachten. De journalisten van VTM stonden zelfs gereed om live uit te zenden in hun middagjournaal maar dat werd hun ontnomen. Ze kregen waar voor hun sensatiezucht. Op de satellietwagen van VTM werd de slogan ‘Be your own media' gespoten. Die van RTBF werd nog zwaarder aangepakt. De schotelantenne van hun vrachtwagen werd stukgeslagen. Persoonlijk vond ik het jammer dat de apparatuur van RTBF werd aangepakt, die van VTM mochten ze voor mijn part in brand steken. Zij zijn nu eens het absolute voorbeeld hoe televisie wordt misbruikt. Ze stonden als roofdieren met hun wapens (camera's) de prooi (anarcho's) op te wachtten en werden zelf de dupe. Ze moesten maar beter weten. Ikzelf sta zeer kritisch over de systeemgevestigde mediaconcerns. Zij zijn het die ons overstelpen met reclameboodschappen en het systeem tot een sympathiek gegeven bombarderen. Zij zijn de ideologiemachine van het systeem waartegen wij ons verzetten. Het zijn zij die ervoor zorgen dat de publieke opinie beelden krijgt over de wereld die alleen maar ten goede komen aan de elite.

Laat mij het volgende illustreren die ik uit het boek van Noam Chomsky haalde (Gekoesterde illusies. Berchem, EPO, 1991, p. 14). De Londense Economist haalt het voorbeeld aan van het t.v.-station WNET, dat de 'financiële steun van Gulf en Western kwijtraakte nadat het een documentaire getiteld 'Honger naar winst' had uitgezonden, over multinationals die grote stukken land in de Derde Wereld opkopen.' 'Een vriend had zoiets niet gedaan', schreef de directeur van Gulf aan het station, en hij voegde eraan toe dat de documentaire 'uiterst kwaadaardig had bericht over de grote bedrijven, om niet te zeggen anti-Amerikaans was geweest.' 'Volgens de meeste mensen zal WNET dezelfde fout nu niet meer maken', concludeert de Economist van 5 december 1987. Ook anderen niet. Een impliciete waarschuwing zal al wel voldoende zijn, aldus Chomsky. Laat mij omtrent de impact van de media op de publieke opinie nog enkele auteurs citeren: "De media zijn een industrie en hun bezit is steeds meer geconcentreerd in handen van enkele privé-monopolies. Drie vierde van de aandelen van ABC, NBC en CBS (de drie grote Amerikaanse TV-stations) is in handen van de bankwereld, waaronder de Chase Manhattan Bank, de Citybank, de Bank of America en de Morgan Guaranty Trust. Acht informatieboodschappen op tien die over de hele wereld circuleren, komen van één van de vier grote nieuwsagentschappen: Reuter, AFP, UPI en AP. Ook de invloed van de adverteerders op de inhoud van radio- en TV-programma's is niet te onderschatten. De inhoud van nieuwsuitzendingen moet vaak gespaard blijven van kritiek op grote sponsors, lees multinationals." In datzelfde boek stellen de auteurs: "Wie beslist waarover de media vandaag zullen spreken? Wie bezorgt aan de journalisten hun grondstoffen? Steeds dezelfde bronnen: de regering, de administraties, de ondernemingen. Dit establishment produceert elke dag een kant-en-klare informatiestroom: persconferenties, documentatiemappen, commissierapporten, interviews en de transcripties ervan, balansen, recepties, en ook duizenden telefoontjes. Alleen al in de VS werken méér dan 150.000 personen voor de 'communicatie' van de grote ondernemingen, de patronale federaties, de lobby's en handelskamers. Het TV-beeld is niet de werkelijkheid, maar een interpretatie van de werkelijkheid." (VANDEPITTE, M., MERCKX, F., DE VOS, P. & VAN DUPPEN, D., NGO's. Missionarissen van de nieuwe kolonisatie? Berchem, EPO, 1994, p. 28-29 ). Tussen ons gezegd; hoeveel van die zogenaamde human-interest programma's zenden de omroepzenders VTM, KA2 of VT4 uit? Pure afstomping! De mensen stom houden, dat is het... en altijd opnieuw diezelfde mensen confronteren met nieuwe 'gedurfde' beelden en verhalen. Zand moeten we erin strooien! Tot de gehele machine van het systeem verroest en vergaat naar het hiernamaals.

Terug naar de realiteit in Brussel. Het geweld hield aan. De stoottroepen van de beweging vielen nog enkele banken aan en een garage van Renault. Wijzelf wilden niet deelnemen aan hun acties maar keurden die ook niet af. Dit geweld staat trouwens tot schril contrast tot het gebruikte geweld van onze machthebbers waartegen we ons verzetten. Wel waren we overeengekomen aan acties deel te nemen om de top te boycotten, dit door bijvoorbeeld blokkades. Aan het Boxstaelplein was het zover, dachten we toen. De grote groep zwartgeklede jongeren (maar ook oudere generaties) hield pauze aan het plein en er werd gehergroepeerd. Ook een bord werd hoog boven de hoofden van de activisten gehouden. Daarop stond dat het groot Kasteel rechtdoor was en het parcours van de betoging naar rechts ging. Wij dachten echt dat de activisten nu door de nadars gingen breken om tot aan het groot Kasteel te geraken. Ook wij waren er klaar voor. Maar er gebeurde niets, helemaal niets. Door onverklaarbare redenen bewoog de groep zich voort langs het opgelegde parcours. We waren nog getuige hoe een politiekantoor werd aangevallen en hoe auto's werden beschadigd. Jammer vond ik dat alle Mercedessen eraan moesten geloven, dus ook die auto's die al meer dan vijftien jaar oud zijn (denk maar aan een D190). De eigenaars van die oude auto's waren meestal Marokkanen of Turken. Allochtone mensen die zich een product hadden aangeworven om zich toch maar een beetje hoog te kunnen positioneren in onze materialistische samenleving. Waarschijnlijk zullen deze volksbuurten ons ook niet echt genegen meer zijn.

En toen kwamen we aan op het terrein van Thurns en Taxis. De hoge functionarissen van Europa zouden ons niet horen. Ontgoocheld gingen we met de Amerikaanse vlag naar een groot vuur en liet die langzaam aan, onder luid applaus, in de fik steken. Ook een Britse vlag moest eraan geloven, dé vlag bij uitstek van het vroegere koloniale imperialisme. Hierna wandelden we mee met een grote groep activisten (waaronder heel wat Turken van de KP) richting Kasteel van Laken. Maar we werden opgehouden door een cordon gevechtsagenten en onder schot gehouden door enkele waterkanonnen. Waw, dacht ik bij mezelf, dit zijn gedrilde pitbulls, klaar om te vechten, misschien zelf popelend. Dus zette ik enkele stappen terug, peinzend waarom ik geen zo'n gedreven temperament bezat zoals die Turken. Doordat de groep verkleinde splitste ook onze groep. Enkelen bleven voor het cordon staan en anderen, waaronder mezelf, gingen voor caférevolutionair spelen. Het was zalig een warm café binnen te gaan, een halve liter bier te drinken en te babbelen met mensen van de Euromarsen. Maar opeens zagen wij een grote menigte (uit perspectief gezien waar wij stonden in het café) naar rechts lopen. Twee seconden later zagen we een vuurpijl naar links fluiten waarna de ruiten van het café werden bespoten door de waterkanonnen. Toen dat nog niet genoeg was zagen we een cordon robocops passeren naar rechts. Heel het café ging toen naar buiten kijken en we kwamen tot de vaststelling dat we ingesloten waren. Rechts konden we niet gaan (richting entree en uitgang Thurn en Taxis) doordat de robocops onze weg versperden. Ook links vonden we geen doortocht doordat er tevens een cordon agenten stond te paraderen. We dronken verder onze pinten uit en scandeerden naar de agenten, proberend om niet weg te glijden onder de gladde weg. We zagen van zo'n driehonderd meter hoe activisten met de politie slaags geraakten. We zagen hoe zo'n groot waterkanon probeerde het complex van Thurn en Taxis binnen te stormen. Ongelooflijk! Na een uurtje werd het rustiger en kregen wij de mogelijkheid om via een poort het complex te betreden. Maar dat complex was omstreeks 17u30 zo goed als leeg. Niets van ambiance en een rauwe donkere sfeer hing boven onze hoofden. Toen vonden we onze andere groep terug. De ene stond te dampen aan een groot vuur (was natgespoten), de ander stond serieus te denken waar onze andere twee vrienden waren?! We besloten om, na het in brand steken van nog een gevonden Amerikaanse vlag, naar de vakbondsactie van de Sabéniens te trekken in Zaventem. We kregen immers een uitnodiging voor hun actie de dag tevoren. We vonden dat we onze solidariteit moesten betuigen met de Sabéniens en daarom trokken we met de trein richting Zaventem. Vooreerst moesten we uit het complex van Thurn en Taxis geraken zonder gefouilleerd te worden. We vonden het uitermate onnodig, ondemocratisch en intimiderend van de agenten uit om ons te ficheren. Daarom trokken we langs de andere kant richting het Noordstation. Daar aangekomen namen we de trein richting Zaventem. Omdat niemand van ons een kaartje had aangekocht (we waren ook niet van plan dit te bekostigen) sprongen we de volgende halte er alweer uit omdat er in de trein liefst vijf agenten waren meegereisd. Ook in de volgende trein zaten agenten (zowel heen- als terug). We gingen dus met pijn in het hart niet naar Zaventem (later zou blijken dat heel Zaventem was afgesloten door de agenten). We gingen terug een kijkje gaan nemen naar Thurn en Taxis. Het was omstreeks 19uur. Er was bijna geen kat meer. We aten ginder nog iets en ik sprak met enkele mensen. De ene vertelde me dat hij niet verstond waarom de sprekers en de muzikanten niet in de tent spraken en optraden? ‘Het is verdorie veel te koud buiten', eindige hij zijn relaas.

Een andere man vroeg me hoe deze mensen, ‘die er zo vuil en anders uitzagen dan andere mensen' zo tegen Bush waren en hoe zij de wereld willen veranderen. Ik zei hem dat ik hen visie deel en dat Bush ongelooflijk kortzichtig, onverschillig, cynisch en materialistisch is. Ik voegde er zelfs aan toe dat Bush waarschijnlijk op de rand van de debiliteit leeft. Daarna expliceerde ik hem dat deze mensen, die er zo vuil en anders uitzien, die allemaal in de tent nog aanwezig waren allemaal gestudeerd hebben en dat misschien de helft wel universitair was. Ik probeerde hem te overtuigen geen oordelen te vellen over mensen die je niet kent. Vooroordelen zijn één van onze grootste vijanden in de maatschappij. Nadat ik merkte dat hij het nog niet vatte (weet je wel, van die rechtse denkers…) ging ik terug bij mijn vrienden. Toch vond ik de opmerking van die man niet verkeerd. Uit zijn relaas concludeerde ik dat hij niet weet wat de boodschap was die de betoging met zich meedroeg. Deze man (die daar ergens woont) stond zelfs in de tent! Ook ikzelf vond het een carnavaleske optocht met veel kleuren, talen en show. De enige acties die werden ondernomen waren die van de anarchisten. Ik zou het dan ook laagdrempelig vinden om deze groep te veroordelen voor enkele gestelde daden. Zij waren immers de enigen die actie ondernamen. Was het niet de bedoeling om de top van Laken te boycotten, te blokkeren? Ook vond ik het tragisch dat de aanwezigheid van de Belgen op een zeer laag pitje lag (vooral aan Vlaamse kant). Waren al die buitenlanders niet naar hier getrokken dan was er nooit zoveel volk opgedaagd op de betogingen en zou Gent zelfs nog een groter succes zijn geweest. Vlamingen zijn verdorie toch zo op henzelf gesteld! Vuile egoïsten zijn ze. Doch, ik wens hier geen pessimisme te verspreiden. In feite mogen we spreken van een succes. Onze macht wordt met de dag groter. Na Amsterdam, Nice en Gotenburg was Brussel een volgende stap in massale mobilisaties tegen het Europees kapitaal van de multinationals en de banken. In het begin concentreerde de beweging zich alleen maar tegen multilaterale instellingen zoals de motor van het neoliberalisme de Wereldhandelsorganisatie en zijn twee deurwaarders het IMF en de Wereldbank. Wat als onze macht een echte reële macht zal worden? Zal ‘papa' overheid dan de nultolerantie instellen? Met wat voor repressie (de manier hoe ze ons nu al aanpakken zoals het ficheren van activisten zonder ook maar enige wetsovertreding te begaan is zeer verontrustend) gaan we in zo een situaties te maken krijgen? Glijden wij af naar oorlog? Ikzelf ben er ook van overtuigd dat het systeem maar kan veranderen door het te dwingen om te veranderen. Bankiers en bedrijfsleiders gaan nooit op eigen houtje initiatieven ondernemen die ten goede komen aan de wereld. Zij denken teveel in cijfers en bezitten geen inlevingsvermogen. Zij zijn kil, donker en rauw van innerlijkheid. Zoals in de film The Planet of the Apes zijn zij de gorilla's, het hersenloos kwaadaardig spiertuig en wij de chimpansees, de gezonde emotionele en denkende apen. Daarom zal deze sociale revolutie heel wat offers vragen in de toekomst. Carlo Giuliani is in mijn ogen de eerste Westerse martelaar in deze lange toekomstige strijd.

Om terug te keren naar de tent. Na een poosje ontmoette ik één van mijn vrienden van het Medical Team waarna we in groep vertrokken naar het Bruxxelstation. Kwestie om het ook eens gezien te hebben. Daar aangekomen kregen we een telefoon waarbij de Legal Teams opriepen om vreedzaam te gaan demonstreren aan de rijkswachtkazerne te Etterbeek om de vrijlating te eisen van onschuldig opgepakte activisten tijdens de raid van de agenten op Thurn en Taxis. Inmiddels hadden we ook al vernomen dat onze twee vrienden (twee meisjes) ook opgepakt waren. Daarom mobiliseerden we de mensen in en rond het Bruxxelstation om mee te reizen naar de kazerne. We bezochten ook enkele slaapplaatsen rond de VUB (waar vooral buitenlandse activisten overnachtten) om mensen wakker te schudden. Met de leuze ‘Solidarité avec mes camerades' wandelden we met een groep van een tachtigtal mensen richting de kazerne. Daar aangekomen stond één rijkswachter die compleet verrast was met onze komst. Met zijn allen versperden we de in- en uitgang van de kazerne. Hoe langer en meer rijkswachters kwamen een kijkje nemen. We hadden een slecht moment uitgekozen of misschien ook wel een goed moment. Het was de afwisseling van de wacht (omstreeks 22uur). Een auto met twee agenten wilde de kazerne uitrijden maar werd versperd. Enkele jongeren lieten hun lichaam op de motor van het voertuig vallen. Enkelen meenden dat één van die agenten een revolver trok in de auto. Het was zeker de chauffeur niet want ik stond aan zijn kant. Deze was zich bruusk een weg met zijn auto aan het boren door de kleine menigte. Toen er meer en meer agenten op het toneel daagden voelde ik me persoonlijk bedreigd want dat voelden zij zich ook door ons (volgens een enquête van de toenmalige rijkswacht worden de zogenaamde antiglobalisten als aartsvijand nummer één aanzien. We kunnen ons al inbeelden wat voor een opleiding ze krijgen jegens ons. Er wordt bij hen opleiding niet gesproken waarvoor de activisten staan maar wel wat hun methodieken zijn, wie ze zijn en waar ze afkomstig zijn.).

Uit het niets daagde een waterkanon op en kreeg begeleiding van een cordon robocops die onze doorgang (de straat) versperden. Uit de kazerne begonnen andere robocops langs de muren al lopend op ons te jagen. Tegelijk klonk de sirene van het waterkanon en stormden de begeleidende robocops op de activisten af. Iedereen zette het op een lopen. Enkelen waren niet vlug genoeg en kregen slagen van de matrakken. Ontzet kwam ik terug dichterbij en vond een vriendin die een slag toebedeeld kreeg. Ze was er niet goed van (en dit voor haar tweede betoging). Wederom zette iedereen het op een lopen. Toen ik het einde van de straat naderde kwamen robocops aangestormd vanuit de hoek van die straat. We werden gesandwiched, bemerkte ik toen. Niemand kon meer vluchten en ze kresen er duchtig op los wat alles nog wat angstaanjagender maakte. Ik werd bloedserieus. Nog nooit meegemaakt, geen vluchtweg meer mogelijk. Al wandelend liep ik op het voedpad, alsof er niets gebeurd was, naar de op mij toelopende robo's. Al roepend hief de man in zijn kostuum zijn matrak de hoogte in: "Terug". Ik luisterde onmiddellijk en draaide me met mijn handen in de lucht. Direct kwam een robo vanuit de tegengestelde richting ook op me af op dezelfde manier: "terug". Ik probeerde me zo kalm mogelijk te houden denkende als ik toen zou panikeren ik zeker slaag zou ontvangen hebben. Ik werd geduwd naar het middendeel van de straat waar andere activisten al zittend op mekaar werden gedreven. Al de robo's riepen naar ons: "zit!", "zwijg", "haal die sjaal van boven je neus",… Echt beangstigend. Ik dacht echt dat ik zwaar zou worden aangepakt. Een robocop vroeg wie onze leider was. Zo te zien heeft onze federale politie het nog altijd niet door dat onze beweging geen structuur of hiërarchie bezit. Later nam mijn vrees vlug plaats in voor warmte doordat ik zag dat de robo's rustiger werden. Een vrouwelijke agente hoorde ik konkelfoezen naar haar collega: "zijn dat nu die black blockers?". Ik vond dat ongelooflijk grappig. Een andere mannelijke flik in uitrusting hoorde ik het volgende grommen: "ik zou er het liefst mijn matrak eens tegenzetten". Ik draaide me om en zag inderdaad een macholul die als enige bevrediging zijn matrak bezit en die af en toe waarschijnlijk eens gebruikt. Toen maakten we onze inventaris op. We waren met zo'n 36-tal activisten samengeperst. Er ontbraken twee individuen (later bleek dat ze konden ontsnappen) uit onze groep plus nog twee vrienden die al vast zaten in de kazerne van Etterbeek (aanval op Thurn & Taxis). Het was er ijskoud en een meisje naast mij werd haar GSM ontnomen. Een dul geval als je het mij vraagt. Ze was niet echt van plan haar GSM af te geven. De onze lagen al allemaal stil zodat ze onze nummers niet konden kennen. Maar onze rechten werden toch geschaad toen we merkten dat ze ons aan het filmen waren. Van iedereen werd een close-up gemaakt. Dit kwam echt intimiderend aan. Ik zag toen hoe robo's keken naar hun televisietjes in de oproerwagens. Het drong tot ons door dat ze ons aan het vergelijken waren met beelden die ze hadden genomen eerder op de dag. Ze waren op zoek naar die zogenaamde Black Blockers. Ze hadden het goed mis. Dit waren vredelievende activisten die met zijn allen ‘Bella Ciao' zongen. Semper fidelis zeg ik dan. Hoera! Inmiddels kwam er een advocaat (Liga voor de mensenrechten, een ongelooflijk geduldig en schitterend man) een kijkje nemen. Hij bekeek ons en zei toen sarcastisch: "Aha, zijn jullie nu die Black Blockers"? Ook een ploeg van de RTBF nam met hun lens een kijkje. Maar toen de reporter een vraag stelde aan de activisten werden ze prompt door de agenten van ons verwijderd. Ook de advocaat werd, niet op onzachte manier, van ons weggehaald. Er was al een dik halfuur gepasseerd en hier zaten we dan in de vriestemperaturen op de grond. Ze wilden ons maar niet afvoeren naar de kazernes! Enige tijd later arriveerden nog enkele mensen van zowel de Legal, Medical- als Mediateams. Ze lieten ons bijlange niet in de steek. Leve de solidariteit! Nog wat later verscheen aan de andere kant van de straat een nieuwe solidariteitsgroep die de leuze ‘Solidarité avec mes camerades' scandeerden. Wederom liepen robocops naar hun toe. Ook wijzelf begonnen opnieuw te scanderen. Na een goed uur en half werden we vrijgelaten. De mensen van het Medical Team vroegen of er mensen gewond of onderkoeld waren. Deze konden meegaan naar het hospitaal.

En toen stonden we terug op dezelfde plaats van waaruit we onze actie startten. Eerst omhelsden we de andere mensen van de solidariteitsgroep en zochten we hoe we onze vrienden die nog vastzaten konden bevrijden. De advocaten deden hun werk. Want nog geen uur na onze actie werden alle gevangenen vrijgelaten uit de kazerne. Onze actie had dus deels succes. Onze vriendinnen hadden ons heel wat te vertellen. Ze moesten hun ontdoen van hun beha's, siertuigen (piercings, oorbellen, ringen, kettingen) en riemen. Een mooie situatie die ze schetsten was de volgende: Toen de jongens en de meisjes de kazerne binnentraden waren ze nog allen tezamen en moesten wachten. Een jongen vroeg of hij naar het toilet mocht en dat werd hem afgewezen. De agent zei hem dat hij maar in zijn broek moest plassen. Wat was zijn repliek? ‘Vergeet het maar, ik pies hier tegen de muur',… wat hij daadwerkelijk uitvoerde. Schitterend! Bij de ondervraging kreeg één van onze vriendinnen door een agente de volgende vraag naar haar toe geslingerd: "Allé meisje, vertel mij een keer, wat is dat nu kapitalisme"? (het woord kapitalisme op een sarcastische manier zeggend). Wat de agente waarschijnlijk niet wist is dat dit meisje een sociaal assistente is die naar mijn mening heel wat meer gezonde bagage bezit dan waarvan zij ooit heeft van genoten. De toon die ze aanhingen tijdens de ondervragingen waren denigrerend en kleingeestig. Het was pure spot! Alsof wij niet zouden weten waarvoor we op straat zouden komen. Gevolg van deze gebeurtenissen zijn dat wij de volgende topbijeenkomsten zeker gaan bijwonen. Ook het ene meisje die voor de eerste keer met ons mee demonstreerde. Zij komt nu tot de ontluisterende vaststelling hoe democratisch dit Europa wel niet is. Je beseft maar pas wat vrijheid is wanneer je demonstreert op straat voor betere rechten, voor een socialere wereld en wanneer je dat recht wordt ontzegd door militair vertoon. Door toeval bevonden zij zich (tijd en plaats) op het verkeerde moment aan het complex van Thurn en Taxis. Toen de robo's chargeerden (bij een groot vuur dat door activisten werd aangemaakt, de paletten haalden ze uit diezelfde fabrieksloods) vluchtten zij een fabrieksloods in samen met enkele andere activisten. Zo wilden zij de waterstralen ontwijken. Toen ze de loods verlieten werden ze allen opgepakt. Dat was het dan!

Later bekeek ik het journaal van diezelfde dag. Op de VRT-nieuwsdienst had Bavo Claes het over ‘mensen die opkomen voor een betere wereld, ondermeer voor het milieu, de derdewereld en tegen de oorlog'. Het was alsof Bavo Claes een stereotype benaming gaf aan ons naar analogie met de antirakettenbewegingen in de jaren'80 en de mei'68-beweging. Wij zijn geen hippies of zo hoor! Deze beweging staat voor veel meer! Zij staat voor ommekeer, echte veranderingen op zowel sociaal, economisch als politiek vlak. Naar mijn mening zijn de Belgen nog niet rijp om toe te treden tot de beweging. Ze volgen deze op afstand met argusogen. Wat is dat nu weer? Waarover gaat het? Ze zien nog niet dat de beweging voor hun opkomt. Dat ze hun rechten probeert te verdedigen en te versterken. Ik weet niet of een zegswijze me dit vertelde maar daar komt het op neer: ‘Vlamingen komen maar in actie als ze zelf echt met problemen te maken krijgen'. Maar misschien moeten ze leren inzien dat onze machthebbers de boel naar de kloten helpen op de andere kant van de wereld en dat daaruit ook negatieve boemerangeffecten uit kunnen voortvloeien (denk maar aan elf september) met verstrekkende gevolgen voor henzelf. Of kijk naar Argentinië! Ooit behoorde dit welvarend land tot de tien rijkste landen ter wereld. Nu zakt het door ondermeer de instabiele wereld volledig in elkaar. Dit vermenigvuldigt ook andere problemen zoals werkloosheid, spanningen op het thuisfront, drugsmisbruik, criminaliteit,… tot nog zwaardere feiten die zich voordeden in Indonesië (crisis in 1997) zoals etnische en religieuze conflicten. Zo gaat de bal aan het rollen. De wereld heden ten dage is instabiel en dat zullen onze machthebbers geweten hebben. Het aantal conflicten in de wereld is sedert de val van de Perestrojka de laatste tien jaar verdubbeld. En het zal voorlopig niet ophouden met dalen als we de Amerikanen mogen geloven. Zij zijn vastbesloten hun farwestshow verder te zetten. Hun legioenen richten in alle delen van de wereld kampen op. Waarom?

Zaterdag 15 december
De laatste dag. We besloten om deel te nemen aan de vredesbetoging doordat we er niet zo ver van logeerden. Toen we de gebouwen van de VUB passeerden sprongen we vlug nog eens binnen waar de debatten doorgingen van Internationaal Verzet. Heel veel volk maar wij waren voor actie op straat. En dat deden we al door gewoon mee te wandelen en onze politieke eisen kenbaar te maken. Wij vonden het geen goed moment om op zo'n tijdstippen debatten en werkgroepen te organiseren om een alternatief te vinden op het bestaande systeem. Neen, wij vonden het moment om op die tijdstippen op straat te staan. Om door de macht van het getal en de frequentie ervan op korte termijn aan de maatschappij te tonen dat er iets grondigs fout aan het lopen is bij de constructie van de nieuwe neoliberale wereldorde die wij nooit gaan tolereren! Het was wederom een kleurrijke stoet die naar mijn bescheiden mening geen echt duidelijke boodschap met zich meedroeg. Ik zag de Turken met hun spandoeken, mensenrechtenorganisaties, de Franse CGT en andere…

Onderwijl sprak ik met iemand die me vertelde dat een bepaalde nieuwsdienst berekend had hoeveel zendtijd er op de televisies werd besteed aan de gewelddadigheden die door een kleine groep werden veroorzaakt en de boodschappen die de overgrote meerderheid van de betoging vreedzaam met zich meedroegen. Deze lag op ongeveer tachtig procent ten voordele van de geweldplegers… Sick! Op het eindpunt aangekomen spoedden we ons richting Zuidstation waar de Streetparty werd georganiseerd. Iemand verwittigde ons dat er zich verscheidene incidenten voordeden tussen anarchisten en robocops. Dat werd vlug duidelijk toen we aankwamen in het Zuidstation. Daar stond een heel leger agenten met oproerwagens. Er vloog ook een helikopter voortdurend over nabijgelegen wijken. Zo wisten wij waar de streetparty zich ongeveer bevond. Ginder aangekomen vonden we nog enkele vrienden terug en begonnen gretig van het bier te drinken. Tot mijn verbazing stelde ik vast dat de gehele stoet op een bepaald moment muurvast zat. Langs alle kleine straatjes stonden er robocops opgesteld. Verscheidene activisten zag ik slogans op de huisgevels spuiten. Dat vond ik echt schandalig. Temidden van volksbuurten de gevels van huizen bespuiten met de gekende A en meerdere slogans tegen kapitalisme. De tijd verging en de sfeer werd grimmiger. Er werd volop gedronken en gedanst. Maar ook de muziek werd pittiger! Het maakte de mensen hitsig en opstandig. Dit stond op ontploffen, dachten we, maar we trokken ons er niets van aan en feestten gewoon mee. Na een uur mochten we terug door en eindigden, overwonnen voelend, niet zo ver van de Halletoren. Van daaruit vertrokken we allen naar huis. Aan de volgende meetings nemen wij zeker deel. Volgend jaar staan alvast Sevilla en Straatsburg op het programma alsook misschien München (Navo-top).

In dit hele relaas vormt de essentie voor mij dat de boodschappen die wij meedroegen niet duidelijk overkwamen voor Jan met de pet. Dit werd mooi geïllustreerd door de nieuwsdiensten op diezelfde zaterdagavond. Ze toonden beelden van een franchisenemer waarbij zijn garage was aangevallen (Was het Mercedes of Audi?). ‘Wie heeft dit gedaan?', scandeerde de man. De journalist beantwoordde dat het anarchisten waren die dit op hun geweten hadden. De garagist vroeg hem: ‘anarchisten?'; "c'est quoi ça l'anarchisme", in zijn bewoordingen. Ten eerste wist de man niet dat er werd betoogd in Brussel en ten tweede wist hij niet eens wat anarchisme betekent. Afstomping van de maatschappij?

De uitdaging voor de beweging ligt hem bij het feit dat we ons moeten verenigen zoals één of andere Vercingetorix ooit de Gallische stammen verenigde om samen te strijden tegen Julius Casius Caesar. Nu moeten we dit verwezenlijken om Caesar Bush te bestrijden en indien mogelijk hem ooit samen met zijn mondiale elite te verwijderen. Eerst moet een goed medicijn worden ontworpen om de kanker te bestrijden. Ik erger me soms aan bepaalde organisaties die zoveel stadhuiswoorden gebruiken. Zo kom ik terecht bij de universitairen van de PVDA, de LSP en andere die zwepen met begrippen als klassenstrijd, Leninisme, Stalinisme, Maoïsme, de planeconomie en dergelijke. Maar beste mensen, hoe verkopen we dit aan de publieke opinie? Voor de meeste mensen zouden zo'n begrippen als neologismen overkomen als ik die garagist op televisie mag geloven. Onze kloof is nog groter dan de kloof tussen de politici en de burgers. Ok, wij vertegenwoordigen wel een deel van diezelfde bevolking (= publieke opinie) maar we behoren ook tot eenzelfde soort categorie van die bevolking. Ons werk bestaat erin om ook die andere categorieën van de bevolking aan te spreken, te overtuigen wat de gevolgen zijn van dit gehele neoliberale concept en wat daaraan kan gedaan worden. Nu bekruipt me het gevoel (vooral na de nieuwsuitzending met Bavo Claes) dat ik behoor tot een bont gezelschap bestaande uit dansende hippies, communisten die tien jaar na de val van de Berlijnse Muur nog een spartelgevecht leveren tegen het establishment, burgerlijk braaf gehoorzame en jaknikkende Ngo'ers die op christelijke wijze de wereld denken te kunnen veranderen en anarchisten die een vorm van straatguerrilla leveren om toch ook maar eens op hun gekende wijze een nieuw millennium in te luiden. Het moet gezegd worden dat ik graag eens met iedereen de spot drijf. Maar zou het kunnen dat vele mensen op één of andere wijze op zo'n manier denken? Bij deze hoop ik een bijdrage te hebben geleverd en dat ik enkele kritische impulsen naar sommige individuen kon zenden.

arch/ive/ief (2000 - 2005)