arch/ive/ief (2000 - 2005)

De aanwezigen luisterden naar toespraken van enkele vertegenwoordigers van belangrijke antikapitalistische partijen uit Europa, stuk voor stuk partijen die in eigen land een electorale of maatschappelijke doorbraak kenden. Eerst was het de beurt aan Roselyne Vachetta, europarlementslid van de Franse Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR). Zij sprak over de noodzaak van de vereniging van de linkse krachten op Europees vlak. Daarnaast hekelde ze de politiek van Israël ten aanzien van de Palestijnen. Voorts was het aan Linsey German, van de leiding van de Britse Socialist Workers Party (SWP) om de zaal te boeien. Haar speech bevatte een scherpe veroordeling van de oorlog in Afghanistan. Daarna sprak Roco Papandreo, senator voor de Italiaanse Partito de la Rofondazione Comunista (PRC). Roco legde de noodzaak van communistische vernieuwing uit. De PRC is een partij met massa-aanhang in Italië. Het was de eerste keer dat de PRC uitdrukkelijk liet weten te willen deelnemen aan een proces van Europese samenwerking van radicaal links. Toto slot luisterde de tot de nok gevulde zaal naar een tussenkomst van Alan Mc Combes van de Scottish Socialist Party (SSP). Deze partij wist de jongste jaren een echte electorale doorbraak te forceren en behaalt in een aantal steden méér dan 10% van de stemmen. Alan was net terug van een verblijf in Pakistan en Afghanistan. Hij las een brief voor van linkse Afghaanse militanten gericht aan de meeting in Brussel.

De meeting was het gevolg van een Europese conferentie van antikapitalistische partijen uit heel het continent. Steeds meer organisaties en groepen uiten hun wil om te komen tot een betere organisatie en coördinatie van de antikapitalistische linkerzijde op Europees vlak. De conferentie vond plaats in Brussel op 12 en 13 december.

Dat de interesse voor antikapitalistische projecten toeneemt mag blijken uit de hoge opkomst voor de meeting. De zaal zat afgeladen vol, velen moesten zich tevreden stellen met een plaatsje op de trappen of op de balkons.

Nu al staat vast dat de verschillende radicaal-linkse stromingen elkaar terug zullen treffen in Madrid, naar aanleiding van het Spaans voorzitterschap van de Europese Unie.

De meeting werd voorgezeten door David Dessers en Céline Caudron van de Belgische SAP (Socialistische Arbeiderspartij).

Proficiat voor dit initiatief ! Zelf kon ik niet aanwezig zijn om famiale redenen. De vraag is welke conclusies er uit deze discussie moeten getrokken worden voor wat betreft de strijd voor een politiek alternatief in België. Want de afloop van de top van Laken (en die van Gent) bewijst dat ondanks alle ronkende verklaringen over de noodzaak van meer en democratischere Europese instellingen, het zwaartepunt van de politieke macht in Europa en in de wereld nog altijd ligt bij de grote Europese natiestaten.Het zullen niet de palavers o.l.v. Giscard d'Estain in de Europese conventie zijn, maar de komende klassenstrijd zelf, die daar verandering in kunnen brengen. Een Europees en mondiaal politiek alternatief zal dan ook het resultaat zijn van zowel de opbouw van een mondiale politieke beweging als van de politieke nederlagen die de arbeidersklasse kan toebrengen aan de verschillende regeringen. Wat dit laatste betreft moeten wij toch konstateren dat de werkende klasse nog te zeer verlamd is door de paarsgroene demagogie. Een doorbraak in de internationale organisatie van de strijd of in de mondiale politieke discussie zonder politiek alternatief voor paarsgroen kan in de werkende klasse averechts werken. De flauwe opkomst van de Belgische vakbonden donderdag (ik schat dat bijna de helft uit Frankrijk en elders kwam) zie ik daar als een teken van. Hoe zien jullie dat probleem op te lossen ?

Raf Verbeke

volgens mij komt er wel meer en meer macht bij de europese instellingen te liggen. de komende conventie is veel meer dan louter 'gepalaver'. je moet de teksten van de groep rond dehaene, van de europese commissie (het witboek over governance) etc. eens lezen. dat is hallucinant. het grootkapitaal heeft nu eenmaal een politieke structuur nodig die op europees niveau de belangen van de euromultinationals kan verdedigen, en daar zijn ze echt wel aan het bouwen. de europese unie is geen luchtkasteel.

we leven niet meer in het tijdperk van de nationale economieën en de nationale staten. kijk naar arcelor : een europese staalmultinational. er wordt nu op europees niveau nagedacht over de herstructurering van de europese staalindustrie, bijvoorbeeld in kandidaat-lidstaten als polen, tsjechië. er zullen daar tienduizenden jobs sneuvelen. kijk naar sabena : dat is een europese aanpak van herstructurering van de luchtvaart. we mogen zeker de nationale staten niet tegenover europa stellen : de nationale politieke elites hergroeperen zich gewoon op europees niveau, in een aangepaste (voor het kapitaal dan) structuur.

de 'komende klassenstrijd' zal een europese dimensie moeten hebben, raf, of ze is op voorhand gedoemd om te mislukken. hoe kunnen wij de belgische staal nog redden als we ons beperken tot de context van paarsgroen in belgië, terwijl de europese strategen nadenken waar ze die 6 miljoen ton overtollige ruwstaalcapaciteit gaan weghakken ?

wat illusies in paarsgroen betreft : er zijn nog veel grotere illusies in europa ! dat verklaart ten andere de beperkte aanwezigheid van de belgische vakbonden (naast de actieve sabotage van echte mobilisatie door de vakbondsleiding, ik moet jou dat waarschijnlijk niet uitleggen). lees de verklaring van laken er eens op na : dat is één en al volksbedrog en illusie, maar wel zeer geperfectioneerd. de uitdaging waar we voor staan is : dat europa ontmaskeren op een overtuigende manier, anders stappen we ongewapend de klassenstrijd in ...

Tom,

Het probleem waar de staalarbeiders vandaag voor staan is misschien een gemakkelijker uitgangspunt om uit te leggen wat ik bedoelde, dan een vraag aan de SAP over hun politiek alternatief. Hun industrie wordt al bijna 50 jaar gerationaliseerd onder controle van de Europese instellingen (EGKS, EG en EU).Zonder enige twijfel is de komende fusie rond ARBED en USINOR teken van een nieuwe tijd in de geglobaliseerde economie. Die fusie is nauw verbonden met het nieuwe Europa dat nu wordt opgebouwd. In dit nieuwe Europa komt inderdaad meer macht in handen van de communautaire instellingen ten koste van de nationale Staten. Uiteraard kunnen de arbeiders de problemen van hun industrie niet meer vanuit een nationale bril bekijken. Dat MOETgebeuren vanuit een globale en Europese dimensie. En dat gebeurt NU AL, meer dan pakweg 50 jaar geleden of pakweg 20 jaar geleden.

Maar het probleem is dat de multinationals NOOIT hebben toegelaten om de sociale gevolgen van de rationalisatie van de industrie internationaal aan te pakken. Alle sociale begeleidingsplannen in de staalindustrie
(op een paar detailpunten na) werden en zullen ook onder de nieuwe instellingen na de Conventie worden overgelaten aan de bevoegdheden van de nationale staten. Dat heeft natuurlijk essentieel te maken met het feit dat er geen werkelijk internationaal syndicalisme bestaat. Maar dat feit is op zijn beurt het gevolg van het feit dat het syndicalisme van vandaag met hand en tand gebonden is aan de nationale staten in het bijzonder het beheer van de sociale spanning in de bedrijven en de maatschappij en van het sociaal loon van de werkende klasse. De multinationals en dit Europa ZAL NOOIT de sociale relaties en de sociale zekerheid globaliseren. Dit zou de weg openen voor een versterking van de werkende klasse, ondanks de achteruitgang die zij gekregen heeft de afgelopen 20 jaar.

In die zin blijven de nieuwe en op te bouwen Europese instellingen hybride constructies die de multinationals ter wille zijn met behoud van het nationaal beheer van de sociale spanning. Hierop enten zich aloude tegenstellingen tussen de grote natiestaten (Duitsland, Engeland, Frankrijk en Italië) die elk nog eigen economische diplomatieke en militaire belangen en oplossingen te verdedigen hebben. Er zal natuurlijk ooit een Europese snelle interventiemacht komen, maar Engeland en Frankrijk gaan nooit hun kernmacht onderbrengen onder een Euorpese vlag zonder dat ze zelf niet volledig over het gebruik van hun kernwapen kunnen beslissen. Er zal natuurlijk orde op zaken moeten gezet worden in de Balkan en in Centraal Azië, maar de grote Europese natiestaten blijven daar grote economische concurrenten. België, daar zijn we het over eens, België speelt niet mee, zoals wij toch wel duidelijk gezien hebben tijdens het voorzitterschap. België is een vazalstaat van de Europese grootmachten en de VSA, een wingewest voor de multinationals, geleid en bijeengehouden door een subtiele politieke, ideologische en sociale evenwichten van allerlei opgeblazen "middenvelden"

Om die redenen die zo oud zijn als het imperialisme zelf en ondanks de nieuwe tijden, is mijn basisuitganspunt dat in mijn vraag aan de SAP vervat zit na het succes van hun meeting dat een politieke oplossing voor de verzuchtingen van de globaliseringsbeweging niet noodzakelijk of niet uitsluitend zal voortkomen uit de opbouw van een Europese politieke tegenmacht. Tom, ge las toch geen neiging naar een "nationale terugplooi" in mijn vraag ? Ik ben voor een Europese republiek, zonder koningen met een Europese regering die steunt op de arbeidersklasse en ondercontrole staat van het volk. Ik stel "nationaal" niet tegenover "Europees" of "globaal".

Onze tegenstrevers overgieten de bevolking met "meer Europa" op een ogenblik dat er geen echt Europees sindicalisme bestaat ( er zal geen internationale CAO afgesloten worden over de gevolgen van de arcelor-fusie) en op het ogenblik dat de globaliseringsbeweging nog onvoldoende massabasis heeft. Juist om dat internationaal sindicalisme echt op te bouwen en om voor de globaliseringsbeweging een echte volkse basis te verkrijgen, is een politiek alternatief op meer dan ooit noodzakelijk, op alle niveaus, ook op nationaal vlak. Anders zullen wij niet begrepen worden. En het is daar dat er in België nog veel werk aan de winkel is. Meer nog, uit alle grote politieke krisissen hebben onze politieke tegenstaanders zich herpakt door delen van de maatschappelijke beweging en kritiek te integreren in een politiek tegen de werkende klasse. Herinner U het vorige Belgisch voorzitterschap: Dehaene voert het globaal plan uit tegen de vakbonden ! Na de meest massieve algemene werkstaling uit de Belgische geschiedenis stemt links België… voor " uw sociale zekerheid".. Tobback. Deze verkiezing van 1995 zonder linkse tegenwicht heeft ons veel parten gespeeld in de vakbonden. Op de zelfde wijze is paarsgroen in het zadel geholpen na de witte mars. En het debat over de lessen die hieruit moeten getrokken worden komt toch zo moeizaam op gang.

Dat was de achtergrond van mij vraag aan de SAP en geen "nationale terugplooi".

Raf.