arch/ive/ief (2000 - 2005)

Nog geen twee weken geleden waren we aan het rondbellen naar verschillende instellingen, zoals de Bottelarij, de Stad Brussel, het VGC, Recyclart, etc. om stoelen en tafels te bemachtigen voor het IMC in Brussel. Maar zonder succes.We waren te laat. Cinema Nova was zo vriendelijk de cinemaruimte voor een hele week te beschikking te stellen. Dat hadden we reeds maanden geleden met hen afgesproken. Maar er waren onvoldoende tafels en stoelen om een 100 tal media activisten te kunnen ontvangen.

Gelukkig vonden we op het laatste moment nog hulp van een vzw in Vilvoorde en ook heel wat technische hulp van de mensen van Assci uit Amsterdam. Tony en Erik, twee netwerkspecialisten en het enorme enthousiasme van Toon, Peter, Merel, Joeri en vele anderen, maakten van de cinemazaal een ware persruimte.
We verzamelden heel wat mega-switches waardoor mensen konden toekomen en hun Pctje konden vastpluggen aan het IMC-netwerk. Een aantal Duitsers kwamen op vrijdagavond toe en schudden nog een aantal Linux-machines uit hun mouw.

Peter en Tim installeerden een videohoekje, waarvan de Duitse videocollectieven Kanal B, AKKraak en het Briste Undercurrents gebruik van maakten. De Fransen van Primitivi hadden hun eigen montage-eenheidje mee.

De Nova was stikheet. De verwarming stond op het maximum en iedereen liep in T-shirtjes rond. Als we naar buiten gingen was het steeds een hele verkleedpartij.

Italianen, een Zweed, Grieken, Fransen, Engelsen, Spanjaarden, vele Duitsers, Nederlanders en Belgen maakten dankbaar gebruik van de ruimten van Cinema Nova.

Heel wat mensen hadden echter littekens aan Genua overgehouden, hetgeen de pret en de werksfeer soms wat kon bederven. Paniek voor een eventuele politie- inval had zijn hoogtepunt op vrijdagavond. Sommige Indymedia-mensen hadden gedurende de acties reeds materiaal moeten afgeven aan de politie en dat wilden we verder ten alle koste vermijden. Lachwekkende geruchten worden na Genua soms ernstig genomen. (Ik weet nog dat we in Genua, de nacht voor de politie-inval een veiligheidsvergadering hielden. De Italianen hadden schrik voor een inval. "Onzin", dacht ik toen. "Dat durft de politie toch niet". Op het ogenblik van de vergadering stond er een enorme legerhelikopter vlak boven het schooltje te daveren. Alle ramen trilden en ik dacht: "dit is waanzin". De nacht daarna was het dan zover. Ik zat een pizza te eten een straat verder toen de politie een vreselijk brutale raid deed op de twee gebouwen waarin het GSF en Indymedia hun werking hadden. Sindsdien heeft ‘democratie' voor veel mensen een andere betekenis gekregen.)

Maar al bij als was de sfeer in Brussel aangenaam en hebben we de boel op onze eige kleurijke manier draaiende gehouden. Heel wat mensen vielen binnen en buiten en soms moesten we ze duidelijk maken dat het IMC echt geen rariteitententoonstelling is, maar hard werkende mensen.
De traditionele media had ook veel aandacht voor ons. In België hebben we met Indymedia over het algemeen geen problemen dat de media komen filmen. Maar heel wat buitenlanders(en dan vooral de Italianen) hadden lak aan de media. We sloten een compromis: de media mag binnen filmen, maar enkel tussen 12 en 13. Interviews kunnen op andere tijdstippen in de gang. Onbegrijpelijk, voor sommige media-mensen. Maar feit is wel dat we anders overspoeld werden door cameraploegen en ons werk niet meer konden doen. Bovendien konden wij ook niet binnen in het militair bewaakte Internationaal Perscentrum.

Elke nationaliteit werkte aan zijn eigen website, maar we vroegen hun ook hun verhalen en foto's op de Belgische website te posten.

De radio wat een succes. Misschien wat te Franstalig, volgens sommigen. Maar het was de eerste keer dat er een kruisbestuiving plaats had van verschillende onafhankelijke radio's en radiomakers in Brussel.

Ook de print werd warm onthaald door de mensen op straat. De eerste editie was op woensdagavond in het water gevallen door slechte communicatie tussen de drukker en het print-team. Maar daarna was het elke ochtend gelukt. Op een bepaald ogenblik kwam er iemand van het persagentschap IPS naar me toe die het printje had gezien. Hij vroeg of we geïnteresseerd waren om klant te worden. Ik moest hem uitleggen dat we geen geld hadden en dat we alles financierden met steunbijdragen van sympathisanten en logistieke hulp van heel wat organisaties. Misschien binnen twee jaar, lachte ik.

Ik sta er steeds versteld van dat we met beperkte middelen en heel wat inzet van verschillende media-groepen toch aan berichtgeving kunnen doen. We waren dan ook masaal anwezig tijdens de demonstraties.

Wanneer zien we elkaar terug?, dacht ik. Meestal is iedereen zo snel weg na de acties, terug naar zijn land.
Misschien in Munchen in februari voor de liefhebbers? Een jongen uit IMC New York nodigde ons allemaal uit voor januari. Het WEF vindt volgend jaar niet meer in Zwitserland plaats, maar in New York. Ook Barcelona, Brussel en Straatsburg staan ergens op de agenda. Maar onmogelijk om overal aanwezig te zijn.
Belangrijk is dat ondertussen iedereen terug vol energie zit om op lokaal vlak verder te werken.

Ik ben het helemaal met je eens betreffende de sfeer en gebeurtenissen in Cinema Nova. Was vrijdagavond ook zelf even in paniek. Gelukkig duurde die paniek niet lang. Heb me met veel plezier vier dagen lang beweegt in de straten van Brussel in een poging alternatieve media te maken en te beleven. Het was een zeer warm onthaal dat onze print kreeg. Dat mocht ik aan den lijve ondervinden toen ik hem zaterdagmorgen aan de stations ging uitdelen. De mensen wouden massaal lezen over de acties in onze print en kwamen zeggen dat ze reportages op televisie gezien hadden, over ons gelezen hadden, ... .
Ik denk dat we op een goede weg zitten. Misschien moeten we continuïteit zoeken, want door Europa reizen voor volgende manifs is niet iedereen gegeven. Hoop jullie allemaal op een dag weer te ontmoeten, beste collega's. En voor Indymedia BelgiË lijkt me die kans vrij groot. Tot...