ooggetuigenverslag van arrestanten

Onze kijk op de feiten en geruchten van 14 December
Een verslag van brutaal politiegeweld

Wij, Daan en Wouter, zijn reeds vanaf augustus betrokken bij de organisatie van D14. In ons geval was dat D14Antwerpen waaronder ook de jongerenafdeling. Wij hadden dus ook helemaal niets van doen met de vernielingen tijdens de betoging van 14 december, maar toch werden wij die dag hardhandig opgepakt en negen uur lag vastgehouden. Wij vonden het belangrijk om een getuigenis uit de eerste hand af te leggen omdat wij in de media, zowel de reguliere als de alternatieve, foutieve berichtgevingen en soms zelfs flagrante leugens tegenkwamen. Wij geven enkel een verslag van wat er met ons is gebeurd, wij hebben geen idee van wat er zich na onze arrestatie heeft afgespeeld, maar naar wat we achteraf vernomen hebben ….

1. Wat vooraf ging

Tijdens de over het algemeen zeer rustige en vrolijke betoging zijn er hier en daar enkele incidenten gebeurt waarbij de politie NIET is opgetreden. Zij verklaarde dat dit een bewuste strategie was. Zij konden tijdens de betoging naar eigen zeggen niet optreden tegen strubbelingen omdat op die manier te veel onschuldige manifestanten gestraft zouden worden, de daders verdwenen te snel in de massa. Voor de banken en de auto's ging dit nog enigszins op, maar toen de ruiten van het politiekantoor aan de Koninginelaan uitgeslagen werden, was dit helemaal niet het geval. Het gebouw lag niet rechtstreeks op het parcours van de betoging, waardoor de bewuste steenwerpers de massa moesten verlaten. Het was echter heel eenvoudig om toen deze mensen van de groep te isoleren, ook al omdat ze rustig hun tijd namen. Wat zagen we echter? NIETS. Geen enkele, maar dan ook geen enkele politieagent was in de verste verte te bekennen, behalve dan undercover (volledig tegen de afspraken met D14 in), maar deze maakten niet de minste aanstalten om iets aan de situatie te veranderen. Via de website van de politie zijn we te weten gekomen dat zij het aantal herrieschoppers op +/- tweehonderd schatten. Wij bevonden ons tijdens de betoging praktisch de hele tijd bij de anarchistische delegaties en hebben daardoor een redelijk goed beeld van het aantal mensen waarover het hier gaat. Laten we duidelijk zijn: het gaat om een marginaal kleine groep binnen de manifestatie en OOK BIJ DE ANARCHISTEN, wat duidelijk bleek uit de betoging daags nadien. We begrijpen dan ook niet hoe e politie aan tweehonderd komt, tenzij ze misschien redeneerden: een tiental mensen vernielden Dexia-bank, een tiental de Fortis-bank, goed twintig het politiekantoor, … dat geeft samen tweehonderd. Naar onze mening ging het over veel minder mensen.

Toen we bij Tour & Taxis aankwamen, werden we geconfronteerd met een enorme politiemacht. Ze verhinderde verdere doorgang langs de Havenlaan en ook de Picardstraat en de Ribaucourtstraat werden afgesloten. Daarop hebben enkele manifestanten postgevat voor deze opstellingen, omdat zij dit zagen als het schenden van het recht op vrije demonstratie en om te verhinderen dat de politie de betogers nog meer zouden insluiten. Wij stonden aan het einde van de Picardstraat, waar één rij oproerpolitie opgesteld stond met daarachter een waterkanon en vijftig meter verder een hoop flikken. Er werden slogans gescandeerd voor een betere wereld ; ), liederen gezongen, kortom plezier gemaakt. Er werden twee verfbommetjes (een plastic bekertje met wat verf in en een folie over) richting waterkanon gegooid. Na de eerste verfbom is het waterkanon dreigend naar voren gereden en heeft het zich tussen de agenten gepositioneerd. Om de camera die in de sproeiwagen stond het zicht te belemmeren, werd er een vlag gehouden voor het venster van deze. Hierop is de rij flikken weer vijf meter voor het waterkanon gekomen. Hierna kwam er een tweede waterkanon bij en namen ze nieuwe posities in. Het zootje ongeregeld dat daarachter wat stond te lummelen, begon zich klaar te maken: een nieuwe troep oproerpolitie nam plaats tussen de twee waterkanonnen en vier combi's plaatsten zich naast elkaar vlak achter de sproeiwagens. Heel dit gemanouvreer gebeurde stap voor stap en nam toch een klein uur in beslag: een charge hing in de lucht, hoewel de sfeer verre van gewelddadig was. Ondertussen was er aan de blokkade aan de Ribaucourtstraat een mooi vuur ontstaan. Niet veel later volgden wij dit uitstekend idee, het was namelijk verdomme koud. Van dan af ging het snel. Ons vuur brandde noch maar vijf minuten, of de flikken waarschuwde ons tweemaal in het Frans dat ze het gingen doven. Om dit te verhinderen zijn heel wat mensen gaan zitten rond het vuur, tevergeefs. Nog geen minuut nadat ze ons de eerste keer toespraken, spoten ze met het waterkanon het vuur uit, waarop een leeg bierflesje naar het tweede waterkanon werd gesmeten. Het vuur was verbazend snel uit, maar het kanon vond direkt nieuwe doelen: de manifestanten. Gelijktijdig zijn de flikken samen met het tweede waterkanon beginnen chargeren.

Wijzelf zaten tussen het vuur en de flikken waardoor we vertrappelt werden door de eerste linie en brutaal en hardhandig besprongen door de tweede groep geweldenaars. Wij hadden elkaar net op tijd kunnen vastgrijpen waardoor er serieus aan ons gesleurd, geslagen en geschopt werd! Wanneer ze er uiteindelijk in geslaagd waren ons los te maken van elkaar, probeerden ze ons te boeien. Dit ging alles behalve gemakkelijk: ze smakten ons op de grond, knielden op onze rug, drukten ons gezicht tegen de grond, Wouters hand werd gekneusd (moest verzorgd worden door de politiedokter), Daans bril in tweeën gebroken en met alle moeite van de wereld kregen ze ons uiteindelijk geboeid. Het was precies alsof ze die boeien voor de eerste keer in hander hadden, zo onhandig sprongen ze er mee om. We werden elk in een andere combi gehesen, waar we in handen kwamen van andere agenten. Daar werden we gefouilleerd en genummerd. De zaken die we op zak hadden, werden in een zak gestoken. Al onze rechten werden met voeten getreden. Tot nog toe werden we niet ingelicht om welke reden we werden opgepakt, hierna hebben we meermaals uitdrukkelijk moeten vragen waarop ze heel ontwijkend antwoordden. Een minderjarige astmapatiënt werd zijn medicatie ontzegd, hoewel hiertegen heftig werd geprotesteerd. De combi's vervoerden ons naar de Claessensstraat waar een flikkenbus ons stond op te wachten. We werden overhandigd aan wachtende agenten en een voor een op een plaats gezet in de bus. Pas daar, na herhaaldelijk verzoek, kreeg de astmapatiënt zijn medicatie. Eerst moest dat aan de chef gevraagd worden (kon je anders verwachten?). We werden vervoerd naar Etterbeek, de hele andere kant van Brussel dus. In de bus hebben we luidruchtig ons ongenoegen laten blijken en hen er op gewezen dat dit totaal onrechtvaardig was. Eenmaal in het politiekantoor aangekomen, werden we een voor een door weer andere agenten binnengeleid. Dit nam ongeveer een uur in beslag, voor een vijfentwintigtal mensen. Er waren ook manifestanten in het bureel die niet met ons waren opgepakt Binnen moesten we dan weer een half uur wachten, vooraleer we door, inderdaad, weeral andere flikken een voor een, elk in een aparte cel gefouilleerd en hernummert. We moesten alle gevaarlijke objecten afgeven zoals veters, horloges en brillen. Pas daar, twee uur na de arrestatie, konden we het uur van de administratieve aanhouding ondertekenen. Weer een andere agent (wat een Kafkaiaanse toestanden) moest een foto van ons nemen waartegen we natuurlijk protesteerden. Zij beweerden bij hoog en bij laag dat alles wat ze deden volkomen legaal was. Onze eis om dit zwart op wit te tonen, werd genegeerd. Ze gaven grif toe dat we al geficheerd waren, een foto meer of minder zou het verschil toch niet maken. Voor klachten verwezen ze ons door naar de Wetstraat 52. Aangezien ze Daans foto niet hebben kunnen nemen, was de flik, jaja weer een andere, die hem naar de cel op de verdieping erboven moest begeleiden zeer brutaal. Boven, waar ze eventjes alleen waren, dreigde de flik: "Nu zijn we alleen…"(en français) en duwde hij hem hardhandig van en op de trapjes. We werden, de mannen gescheiden van de vrouwen, in grote, betonnen cellen gestoken, voorzien van een deken, gegeven door weer een andere flik. Ons recht op eten werd nageleefd: we kregen twee vettige suikerwafels, een appel en twee fruitsapjes van twintig centiliter. Ellie, die meewerkte aan een reportage van ‘Ter Zake', werd kort na een doktersonderzoek vrijgelaten, ze was namelijk geraakt door het waterkanon. De minderjarige jongen werd samen met ons in de cel gestopt en heeft zelf geen telefoontje mogen doen en heeft zijn medicatie weeral moeten afgeven, een gevaarlijk voorwerp ziet u. hij werd rond elven (?) bij ons weggehaald en vermoedelijk vrij gelaten.. Rond half elf werden drie nieuwe mannen in onze cel gestopt. Het ging om mensen die aan de gevangenis stonden te roepen voor onze vrijlating. Kort tevoren hadden we inderdaad een vaag geprotesteer gehoord, wat natuurlijk ambiance bracht in een bedrukte, kille atmosfeer. Hierbij was ook de advocaat Enrico, die gerechtelijk vervolgd wordt, hij wist zelf nog niet waarom. Naar wat zij vertelden, trad de politie weeral zeer brutaal op tegen deze demonstranten. Om één uur 's nachts, negen uur nadat ze ons overrompelden, werden we een voor naar buiten geleid door de laatste twee nieuwe gezichten die we in die tijd gezien hebben. We werden aan ons lot overgelaten in een of andere uithoek van Brussel. Wat bleek, tien minuten nadat de laatste tram voorbij gereden was, en verdomme, het was nog kouder geworden! Klootzakken! Daags nadien hebben we vernomen van een fransman die samen met ons was opgepakt, dat hij pas om tien uur in de ochtend, dit is achttien uur na zijn arrestatie, gedeporteerd werd naar Frankrijk, waar hij aan de grens werd overgedragen aan de franse politie. Dat kon hem er echter niet van beletten de volgende dag toch terug aanwezig te zijn op de anarchistische betoging, nog meer overtuigd. Een Nederlander, die samen met Enrico werd binnengebracht, onderging hetzelfde lot. We willen beklemtonen dat alle gearresteerden waarmee wij in het politiebureau in kontact zijn gekomen niets met de incidenten van veertien december te maken hadden.

We stellen vast dat het politieapparaat ongelofelijk log en inefficiënt is. Ongeveer vijfentwintig agenten, waarvan tien gemeenschappelijk, hebben zich met elk van de arrestanten bezig gehouden en elke agent is alleen maar op de hoogte van die taak die hij opgedragen kreeg. Het voorval met de medicatie en de foto's doen ons ernstige bedenkingen maken. Wij hebben de indruk dat de individuele politieagenten niet allemaal onze rechten kenden of niet wilden kennen, men deed wat opgedragen was en stelde zich daarbij geen vragen. De politie handelde daarenboven ongelofelijk amateuristisch, die ene taak die ze moesten uitvoeren, konden ze maar half. Knoeiers! We stellen ons serieuze vragen bij de tactiek en de beweegredenen van de politie. Wat is de logica achter deze vreemde strategie: het mogelijk maken en laten gebeuren van het vernielen van de ruiten en anderzijds het hardhandig optreden tegen vreedzame manifestanten. Welk signaal wil de overheid hiermee geven aan de bevolking?

arch/ive/ief (2000 - 2005)