arch/ive/ief (2000 - 2005)

De dertien vakbondsafgevaardigden (de meesten van Clabecq, maar ook één van de gesloten Renault-fabriek van Vilvoorde) zijn aangeklaagd als kopstukken van de maandenlange strijd tegen de sluiting van de staalfabriek Forges de Clabecq. De Belgische staat heeft nooit kunnen verkroppen dat "die van Clabecq" zich tegen de logica van het kapitaal verzetten. Tegenover de publieke opinie zijn ze voorgesteld als ordinaire geweldenaars. De media-nv's hebben graag aan de anti-Clabecq-propaganda meegewerkt.

Het proces sleept intussen drie jaar aan. 36 zittingen zijn er al geweest. Na 27 zittingen in Nijvel, bleek een rechter verwant te zijn aan een substituut van de procureur, die de aanklacht had geformuleerd. De rechter werd door de verdediging van de beklaagden gewraakt. Op de laatste zitting tot nu toe, op 1 oktober, blijkt één van de rechters niet beschikbaar. Een advocaat is daarvan vijf dagen voor de zitting verwittigd. Maar het gerecht was al in april van de onbeschikbaarheid op de hoogte.

Zo rekt de staat dit proces om de beklaagden financieel en moreel af te matten. Maar de Dertien van Clabecq hebben van bij het begin kunnen rekenen op brede solidariteit uit de arbeiderswereld. Bij elke zitting kwamen er tientallen sympathisanten hun steun betuigen aan het gerechtshof. In Nijvel heeft de rechtbank geprobeerd achter gesloten deuren te "oordelen". Maar dat is door de aanhoudende druk van "de straat" niet gelukt. Ook op 1 oktober waren de sympathisanten weer present. Slechts een veertigal mocht naar binnen. Onder de aanwezigen toen Albert Faust (van de socialistische bediendenvakbond), de vakbondssecretarissen Vandersmissen, Ruttiens en Vermeersch, een sterke delegatie van Caterpillar, en staalarbeiders van Ferblatil in Luik en Chertal.

Het Clabecq-proces gaat over het recht op zelfverdediging van de werkende bevolking en haar syndicale afgevaardigden. Die van Clabecq houden stand om een totale afbraak van syndicale rechten tegen te houden, in een tijd waar rechters regelmatig in kort- of ander geding oordelen dat stakingsacties onwettig zijn en de stakers met dwangsommen chanteren. Daarom moet het Clabecq-proces onverminderd in de aandacht blijven.

De gang van zaken in dit proces steekt tamelijk sterk af tegen wat Interbrew onlangs presteerde. Interbrew is hoofdsponsor van Verhofstadt en Louis Michel tijdens hun "Europese voorzittersschap". Het biermonopolie laat op de Europese feestjes rijkelijk zijn geld vloeien om het de officiële gasten naar de zin te maken.

Nochtans is Interbrew begin december veroordeeld omdat het kartelafspraken had gemaakt met de andere Belgische brouwers Alken-Maes (toen eigendom van de Franse voedingsgigant Danone, vandaag van Scottish & Newcastle), Haacht en Martens. De concurrenten spraken gewoon onder elkaar af hoeveel ze de consumenten zouden aanrekenen en hoe ze de Vrije Markt onder elkaar zouden verdelen.

De Europese Commissie, nochtans één van de promotoren van grootschalige monopolies, vond dat iets te ver gaan en deelde boetes uit voor kartelvorming. Zowel Interbrew als Alken-Maes moeten zo om en bij de 1,8 miljard frank boete betalen. Interbrew draait daarvoor in hand niet om. Monopolies leggen gewoon een reserve aan voor het geval ze tijdens het frauderen eens gepakt worden. Interbrew had dus een provisie opzij gelegd om de boete te kunnen betalen. Een klein verschil met de Dertien van Clabecq.