arch/ive/ief (2000 - 2005)

In de prioriteitenlijst die Verhofstadt opstelde voor het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie staan mooie beloftes over het gedroomde Europese asielbeleid. Die zou leiden tot een gemeenschappelijke ruimte van vrijheid,
gelijkheid, rechtvaardigheid en harmonisering van de
toekenningsprocedures en van het onthaal van vluchtelingen. "Vluchtelingen hebben immers recht op de bescherming van de Europese Unie."

De werkelijkheid is echter niet zo rooskleurig. Vorig jaar
werd de financiële steun aan asielzoekers afgeschaft. Vele
vluchtelingen werden naar gesloten centra verwezen. Hun asielprocedure is vaak zo snel dat de asielzoeker zich onvoldoende kan voorbereiden, de interviewer soms twee interviews per halve dag moet doen, de asielzoeker niet mag terugkomen voor een tweede interview, en dat beslissingen binnen een nipte tijdslimiet vallen.

Daarnaast is de kwaliteit van die interviews en beslissingen vaak ondermaats, met slecht opgeleide interviewers en tolken, te korte interviews en beslissingen genomen op basis van "vermeende tegenstrijdigheden". Een groepsgebonden aanpak sluit ook meteen de erkenning van vluchtelingen uit "veilige landen" uit, zoals Russen en Roma uit Kosovo.

In Belgische ambassades wordt een visa voor België duur verkocht, en nooit aan asielzoekers. Dit dwingt hen vaak om illegaal te migreren. Met de nieuwe asielprocedure wordt 80% van de aanvragen
binnen 5 dagen afgewezen en een asielprocedure aanvragen verhoogt de kans op deportatie, wat veel asielzoekers de illegaliteit in drijft.

Aparte asielprocedures voor leden van hetzelfde gezin levert soms scheiding van de familie op als één lid ervan gedeporteerd wordt en de andere niet. Een extra afschrikkingspolitiek wijst ook de vluchtelingen uit die het laatst zijn toegekomen. Ook dit trekt families uiteen.

Een uitwijzingsbevel betekent niet steeds deportatie, maar wel altijd afschaffing van recht op werk en overheidssteun. Het gevolg: marginaliteit en illegaliteit.