arch/ive/ief (2000 - 2005)

Meer dan 500 enthousiaste deelnemers uit Europa, maar ook uit Zuid-Afrika, de VS, Australië, Rusland,... hebben op een conferentie aan de ULB het startschot gegeven van de internationale campagne 'International Socialist Resistance'. Een Zuid-Afrikaanse kameraad legde uit hoe de antiglobaliseringsbeweging in Europa een enorme inspiratiebron vormde voor de protesten tegen de racisme-conferentie van Durban. Ook daar stelt de nood zich van het organiseren van radicaliserende jongeren die zich niet meer neer leggen bij het systeem en ook de noodzaak van een politiek alternatief op de burgerlijke partijen, ook op het ANC dat vandaag een rechts beleid voert in Zuid-Afrika.
Ty Moore uit de VS ging dieper in op de impact van 11 september op de antiglobaliseringsbeweging in de VS. Daar zagen we een enorm offensief van de burgerij waardoor de beweging (tijdelijk) een stap achteruit gezet heeft. Door anti-kapitalisme en anti-oorlogsstandpunten te linken aan elkaar kunnen we echter enorm sterk staan.
Joe Higgins, verkozen in het Iers parlement voor de Socialist Party, wenste International Socialist Resistance een stevige start toe. Hij gaf zijn volledige steun aan het initiatief en zal samen met de Socialist Party in Ierland verder steun verlenen aan de uitbouw van Socialist Youth (de Ierse afdeling van ISR).

Op de conferentie waren er meetings over de oorlog, commissies over onderwijs, milieu, anti-kapitalisme,... en werd geëindigd met een slotmeeting waarin het programma en de structuur van ISR werd besproken. We zullen verder lokale comité's uitbouwen die nationaal en nu ook internationaal gelinkt zijn aan elkaar. Er komt een beperkte internationale structuur met een wisselend voorzitterschap. De volgende zes maanden zal de Belgische afdeling (Internationaal Verzet) het voorzitterschap waarnemen. Via deze internationale structuur willen we campagnes coördineren en gezamenlijke actiemomenten organiseren.

Deze conferentie aan de ULB is slechts een startpunt. Met volgende internationale topbijeenkomsten zullen ook wij opnieuw samenkomen met honderden jongeren uit heel Europa om ons verzet te bespreken en te organiseren. Samen staan we sterk en kunnen we ervoor zorgen dat we effectief komaf kunnen maken met het huidig systeem en bouwen aan een socialistisch alternatief.

Internationaal verzet hier, internationaal verzet daar....

Jullie gebruiken de 'antiglobaliserings' beweging voor jullie organisatie in plaats van het omgekeerde....

dat is recuperatie !

Beste LDB,

Ik begrijp je kritiek toch niet helemaal.
Wat is er sectair aan het uitbouwen van je eigen beweging?
Met internationaal Verzet zijn we deel van de anti-kapitalistische beweging.Wij zullen nooit stellen dat wij de volledige beweging zijn. Wij zijn er een deel van. Maar we denken, dat als er gesteld wordt dat een andere wereld mogelijk is, we er ook duidelijk over moeten zijn welke wereld we willen, en hoe die te bereiken. Daarom organiseren we politieke conferenties, daarom hebben we International Socialist Resistance opgericht, juist om socialistische ideeën ingang te doen vinden in de anti-globaliseringsbeweging, en zo de beweging te versterken.
En dat heeft niets te maken met recuperatie.

Er zijn er toch nog die socialistische ideeen hebben in deze beweging? Of mag het enkel de 'juiste' versie zijn, zoals vastgelegd door 'de' marxisten, zoals jullie jezelf noemen op je website.

Geloof je nu echt dat zonder ISR er geen socialistische ideeen zouden zijn? Die zijn er al vanaf het begin, en onder allerlei versies (libertair socialisme, diverse vormen van marxisme en marxisme-leninisme).

Was dit niet gewoon jullie antwoord op Globalise Resistance van de SWP: de welbeproefde techniek van de 'frontorganisaties' als middel om mensen via een tussenstapje te rekruteren voor je eigen partij? Zo was het ook al met Blokbuster en zo ben je zelf gerekruteerd, voor anderen was het via de ALS.

Hoe gaat dat dan? Eerst weten de nieuwelingen nog van niet veel. Meestal zijn het heel jonge mensen die in verzet komen tegen het onrecht in de wereld maar nog geen politieke ervaring of sterk ideologisch inzicht hebben. Die heeft men het liefst, want die stellen niet teveel lastige vragen en spreken de enige juiste interpretaties van het trotskisme niet tegen.

Het is wel een toffe sfeer op de betogingen en op die enkele vergaderingen in het jeugdhuis waar iemand van Internationaal Verzet (vaak uit een andere stad) iets komt vertellen. Goed, ze sluiten aan (100fr voor een kaart), ze gaan naar betogingen, krijgen zo'n leuk plastic vestje (als de PvdA er hen intussen al geen ander heeft aangesmeerd), en geleidelijk aan beginnen ze te beseffen dat ze in feite een 'nieuwe' partij hebben opgericht (zonder dat dat ooit door een congres van IV echt is gesteld, de enige legitime manier waarop dat had kunnen plaats vinden).

De LSP organiseert een aantal vormingen en debatten waar de sprekers uiteraard enkel zorgvuldig uit hun eigen stroming zijn geselecteerd, zij het in allerlei verschillende hoedanigheden en pseudo-functies. De verse leden mogen immers niet teveel in contact komen met mensen die een andere visie op socialisme of marxisme of de beweging zouden hebben. Dat zijn allemaal stalinisten, anarchisten of reformisten die hen in verwarring zouden brengen! De LSP heeft daarom ook een voorkeur voor maagdelijk terrein: de kleinere stadjes waar niemand anders actief is, zodat de jongeren denken dat zij 'de' beweging zijn. Via een aantal sociale evenementen (in militant-jargon 'socials' genoemd) wordt de groepsgeest verder versterkt.

Sommigen interesseren zich niet aan al die trotskistische theorie, die willen gewoon actie en al die verdelingen aan de linkerzijde, dat gaat hen niet zoveel aan. Naar veel vergaderingen zullen ze ook niet blijven komen. Maar intussen hebben de 'kaders' van de LSP al een selectie gemaakt. Op hun wekelijkse celvergaderingen bespreken zij als vast punt op de agenda (na de inleiding, de bladverkoop en het strijdfonds), het zogenaamde 'contactenwerk'. Er is een lijst gemaakt van alle Internationaal Verzet-leden en dan overloopt men wie 'de beste elementen' zijn. De gestaalde bolsjevisten beslissen aan wie en op welke manier ze het meest aandacht zullen schenken (via huisbezoeken, 'toevallige' discussies op café of in het Jeugdhuis of onderweg om een pamflet te gaan uitdelen). Als de dynamiek wat uit de campagne zit vallen er veel af, maar geen probleem: als een bepaald perecentage voor de LSP werd gerekruteerd is het eigenlijke doel bereikt. En dan op naar de colgende 'campagne' rond het volgende thema waarmee kan gescoord worden, en de overschot laat je doodbloeden. Dat is het welbekende systeem van de concentrische cirkels.

Doen de mensen te lastig of hebben ze dit systeem door? Willen ze in hun eigen comités ook eens inspraak hebben over het programma of de inhoud van de pamfletten en aanvaarden ze niet zomaar al de als 'voorstellen' geformuleerde orders waarmee de gezant van de nationale leiding afkomt? Zijn ze het beu om enkel als propagandisten te dienen die op het juiste moment briefjes moeten uitdelen en gazetjes verkopen? Dan gaat iemand van 'de leiding' eerst eens 'een discussie' met hen voeren. Werkt dat niet, dan wordt die persoon zo mogelijk niet meer uitgenodigd, geisoleerd en als 'kleinburger' of 'intellectueel' of 'anarchist' bestempeld.

Zeg nu maar dat ik een ex-lid ben met rancunes, maar ik ken nog tien andere van die ex-leden die net dezelfde ervaringen hebben, en zich serieus bekocht voelen. Ik ken er tientallen van Blokbuster die in het begin van de jaren '90 in een lokaal comité (Brugge) actief waren, en nu letterlijk schijten op heel die organisatie. Ik vind dit echt een autoritaire manier om jonge mensen te manipuleren, en ik kan het weten want ik was vroeger al snel zo'n 'kader' die er ook aan meedeed. Jij gaat ook vlug Nikei: na twee, drie jaar ben je al een kader. Misschien zit je al in het Centraal Comité, de volgende inner circle. Of men heeft het aan je vooropgesteld, het maakt je fier, je hebt de sleutel in handen om de wereld te begrijpen en te veranderen. De zorgvuldig georkestreerde internationale propagandameetings (waarin zelfs de zogenaamde 'vragen' en 'tussenkomsten' meestal vooraf in groep zijn voorbereid) die jullie 'internationale' organiseert moeten dat gevoel versterken. De jonge haantjes (m/v)van de organisatie mogen het hoge woord voeren en aan 'zelfvertrouwen' winnen (de ongelooflijke arrogantie waarmee jullie meestal in bredere bewegingen tussenkomen).

Na een aantal jaar ben je misschien uitgeblust, of je blijft er toch maar in omdat de organisatie grotendeels met je vriendenkring en sociaal leven samenvalt.
Proficiat! Je bent dan een echte bolsjevistische kader!

Het debat, gevoerd door Jan D, doet denken aan de Amerikaanse sociologie die zo welig tiert op de universiteiten. Beschrijvend, de oppervlakte verkennend, ogenschijnlijk a-politiek. Wat is de zin van beweging A of organisatie B te kritikeren om (jonge) leden te werven, meetings te houden, kranten te verkopen… Jan D is lid van de KP. Organiseren zij geen meetings ? Werven zij geen leden ? Delen zij geen folders uit ?

Ook ik ben het niet eens met de LSP. Maar niet om de uiterlijke redenen. Integendeel, hoe meer kranten, vlaggen, meetings en acties in de beweging, hoe beter. Maar wat staat er in die kranten, wat wordt er op die meetings verteld ? Om dat debat te openen, geef ik hier vijf redenen waarom ik het niet met de LSP en haar CWI eens ben.

1. De stelling dat van de Parti Socialiste nog enig soelaas mag verwacht worden. In Wallonië wordt de LSP nog niet opgericht omdat, volgens Eric Byl, de PS nog niet zover is afgegleden als de SP: "In Wallonië hebben we die autoriteit en inplanting nog niet. Bovendien is de PS nog niet zover afgegleden als de SP en nog niet van plan socialisme uit haar naam te schrappen. Het zou voorbarig zijn ons daar al LSP te noemen. We kozen voor MAS (Mouvement pour une Alternative Socialiste, pm) omdat dit het best de ontwikkeling van Militant in Wallonië weerspiegelt en beter tegemoet komt aan de actuele situatie." (Eric Byl, Militant Links wordt Linkse Socialistische Partij, September 2001. ) Voorwaar een grondig argument om de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx te beschermen: zij dragen de term ‘socialisme' nog in hun naam. Dat ze Sabena failliet lieten gaan, de overheidsbedrijven uitverkopen, Forges de Clabecq hebben gekelderd, de oorlogen tegen Irak, Joegoslavië en Afghanistan steunen lijkt me belangrijker om te beoordelen.

2. De steun van het CWI – de zogenaamde ‘internationale' van de LSP – aan al wie het socialisme in het Oosten van Europa omverwierp. In december 1989, een maand na het neerhalen van de Berlijnse muur en een maand na het ‘wiedervereinigung'-programma waarmee Helmut Kohl de annexatie van het Oosten voorbereidt, roept verantwoordelijke van het CWI, Peter Taaffe dat het niet fout kan gaan: "Ondanks alle propaganda in de westerse media over de overwinning van de ‘westerse democratie op het communisme', staan noch de hereniging van Duitsland, noch het herinvoeren van een vrije-markt economie op de agenda van de Oostduitse arbeiders (...) De bureaucratie zal nooit vrijwillig van het toneel van de geschiedenis verdwijnen… De bureaukratie kan men niet ‘hervormen'. Ze moet omvergeworpen worden." (DDR: De mars van de Politieke Revolutie Vonk nr 96, december 1989, blz 6-7) Dat is klare taal aan de fans van Kohl, het Verbond der Vertriebenen en de onvermoeibare Duiste revanchisten: uw taak zit er nog niet op, het gehele regime moet overgeworpen worden. Een maand later, in januari 1990 is de fluwelen contarevolutie in Hongarije, Polen, Tsjecheslowakije, Bulgarije en Roemenië een feit. Mevrouw Tatcher looft "het prachtige Roemeense volk" en papa Bush spreekt over een heuse "revolutie". De trotskysten van het CWI doen niet onder. De arbeiders en jongeren moeten precies die contrarevoluties tot voorbeeld nemen: "De heldhaftige strijd... van de arbeiders in Roemenië, Tsjecheslowakije en de DDR, en van de massabewegingen in de andere Oostbloklanden is een bron van inspiratie voor jongeren en arbeiders over de hele wereld." (Vonk nr 97, januari-februari 1990) De strijd van Radio Free Europe, de CIA en andere Walesa's en Havel's moet dienen als model in die landen die het socialisme nog hooghouden. "Het is hieruit dat de taak voor vandaag in alle bureaucratisch beheerste planeconomieën vooortvloeit: de noodzaak van een politieke revolutie om de bureaucratie omver te werpen !" , zo schrijven ze om de arbeiders in Albanië, de Sowjet-Unie, Cuba, Korea, Vietnam en China tot de contrarevolutie aan te zetten. (Vonk nr 97, januari-februari 1990)

3. De stelling dat het socialisme op een derde van een planeet – hoe verziekt het ook was – een ‘obstakel' zou zijn naar het socialisme en dus omver moest worden geworpen. Midden 1992 is de Nieuwe Wereldorde een feit. In operatie Desert Storm hebben de imperialistische legers de oorlog om olie in Irak en Koeweit gevoerd. In voormalig Joegoslavië is de burgeroorlog gestart nadat Kroatië onder hoede van Duitsland afscheurde. En overal marcheert extreem-rechts voorwaarts na de ‘historische overwinning' op het socialisme. In België halen Vlaams Blok & Co 479.917 stemmen. Polen telt meer dan 2 miljoen werklozen en Tsjecheslowakije een half miljoen. In de Sowjet-Unie zit na één jaar kapitalistisch herstel al acht procent van de bevolking zonder werk. De "Treuhand-Anstalt" van Andre Leysen vernietigt de bedrijven en biedt ze voor een symbolische prijs van één Duitse Mark aan speculanten en Westduitse multinationals. De industriële productie is gezakt naar 29,8% van het niveau van 1989. Toch blijven Peter Taaffe en de zijnen de 'overwinningen van de contrarevolutie' toejuichen: "Wij steunen de strijd die de arbeiders in de Oosteuropese landen voeren om de controle over de economie uit de handen te nemen van de verrotte stalinistische bureaucratie (...) De ineenstorting van de 'stalinistische economieën' heeft een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd." (De Militant, juli-augustus 1992) De aap is uit de mouw. De Sowjet-Unie was een "obstakel op de weg naar het socialisme". De historische taak van de trotskysten bestond erin dat obstakel "uit de weg te ruimen".

4. De absurde bewering dat de arbeidersklasse er in de Sowjet-Unie niet op achteruit zou zijn gegaan. In 1997, zes jaar na het verdwijnen van de Sowjet-Unie, schrijft Peter Taaffe: "wij toonden aan dat de effecten van de val van het Stalinisme vooral op het ‘subjectieve vlak' waren. De burgerij behaalde een ideologische overwinning, maar noch de positie van de arbeidersklasse, noch haar potentiële kracht, noch de positie van de burgerij was fundamenteel veranderd. De situatie is helemaal verschillend van de 1930's toen de arbeidersklasse een aantal ernstige nederlagen leed met de overwinning van het fascisme in Duitsland, Italië en Spanje." (Peter Taaffe, Reply To Roger Silverman. (1997) http://www.laborsmilitantvoice.com/CWI/taffe.html ) De positie van de arbeidersklasse noch de positie van de burgerij zijn fundamenteel gewijzigd, aldus Taaffe. Er is geen grote nederlaag voor de arbeidersklasse, alleen een ideologisch verschil, volgens deze grote trotskystische denker. Dat bewijst hoe het virulent anticommunisme de trotskysten blind maakt voor de naakte realiteit. Op het moment dat Taaffe zijn wijze woorden neerpent is het Bruto Nationaal Product van Rusland in elkaar gestort met 61%. De graanproductie is met 45,5% achteruit geslagen. De schuldenlast is vervijfvoudigd tot 144 miljard dollar. De arbeiders hebben hun lonen zien zakken tot 27% van het niveau in 1991. Als ze al een loon trekken, want de loonachterstallen belopen 160 miljard BEF. 45 miljoen mensen verdienen minder dan het minimuminkomen. De levensverwachting is gezakt van 64,2 jaar in 1989 naar 58,2 jaar in 1994. In die vijf jaar sterven er 1.700.000 mensen meer dan normaal. In die zeven jaar heeft de arbeidersklasse in een zesde van de wereld werkelijk alles verloren wat ze decennia-lang had opgebouwd en wat hun eigendom was: de fabrieken, de gronden, de gezondheid, de opvoeding, de huisvesting en de levensverwachting. Maar oef, ze heeft geen "serieuze nederlaag" geleden…

5. De oproep van het CWI en de LSP om het socialisme in Cuba omver te werpen. Nadat het CWI alle contrabewegingen in de Sowjet-Unie, de DDR en Tsjecheslowakije hebben gesteund die het kapitalisme in het Oosten van Europa opnieuw hebben ingevoerd, mocht toch verwacht worden dat zij zelfkritisch zouden terugkijken op de verleende steun. Niets daarvan. Meer nog, socialistisch Cuba wacht hetzelfde recept. In oktober 2001 schrijft de Duitse afdeling van het CWI een artikel tegen Fidel Castro. Castro en de ‘Cubaanse bureacuratie' vormen het probleem. Zijn ‘ondemocratisch' regime ‘drukt' zelfs op de arbeidersklasse en de latino's in de USA! "Castro en de Cubaanse bureaucratie hebben zich nooit op de arbeidersklasse en haar vaardigheid om een socialistische maatschappij op te bouwen gesteund, niet in Cuba noch ergens anders. Door haar optreden, door haar ondemocratische aard, en ook door haar economische ontwikkeling zijn zij geen deel van de oplossing, maar deel van het probleem. Ook de ondersteuning van de arbeidersklasse en de spaanssprekende bevolking in de USA wordt enorm bezwaard door het ondemocratische regime van Castro. (…) Van Castro valt geen socialistisch alternatief te verwachten, wat hem dwingt om verder de weg van de vrije markt te bewandelen." (Stephan Kimmerle (Die Sozialistische Alternative (SAV), Duitse afdeling van het CWI) Kuba - zwischen Imperialismus und Revolution http://www.sav-online.de/xebene2/cwi/cwi-berichte/kuba.htm) Als dit een grap was, zouden we makkelijk kunnen zeggen: jazeker ‘weegt' het socialistisch regime in Cuba ‘zwaar' op het gemoed van een bepaalde latino-bevolking in de States. En wel op de maffieuze Cubaanse elite in Miami die al tientallen jaren poogt om de Communistische Partij in Havana uit het zadel te lichten. Maar het is geen grap… Want, omdat er van Castro geen socialistisch alternatief kan verwacht worden, moet hij maar meteen omver worden geworpen: "De gevolgen van het burokratisch wanbeheer, (...) de beperking van democratische rechten, (...) bewijzen de nood aan een politieke revolutie om Castro en de burokratische elite aan de dijk te zetten."( Cuba. De laatste arbeidersstaat. De Militant nr 117, juli-augustus 1992, blz. 9). We zien dus precies hetzelfde scenario als tijdens de contra-revolutie in Oost-Europa en de Sowjet-Unie.

De PS is nog zo ver niet afgegeleden, het omverwerpen van het socialisme in Europa was juist, de arbeidersklasse in Rusland heeft geen nederlaag geleden, in Cuba moet Castro worden omvergeworpen... Sorry Nikei, voor mij zijn dat niet de 'socialistische ideeën' die moeten worden binnengebracht.

P'ter.

Onze verontschuldigingen aan de lezers, maar omdat wij het voorlopig te druk hebben, zullen jullie nog even geduld moeten uitoefenen voor een antwoord. Ons antwoord zal niet anoniem zijn, noch een karikatuur van de posities die onze concullega's innemen. Voor diegenen die eraan twijfelen: de standpunten die ons in de verschillende bijdragen aangesmeerd worden, zijn ofwel uit de kontekst gerukt ofwel ronduit verkeerd. Wij denken dat deze bijdragen ons meteen de kans bieden voor opheldering te zorgen, wij kijken uit naar een interessant politiek debat.

kameraadschappelijke groeten en aangename eindejaarsfeesten,

voor LSP/MAS
Eric Byl

In deze discussie zie ik ineens, zonder verklaring, de afkorting LSP opduiken (in de antitrotskistische "getuigenis" van Jan D). Een zeker Byl signeert zelfs namens LSP.
Wat betekent LSP eigenlijk?
Wat heeft LSP met Internationaal Verzet te maken?
Is LSP trotskistisch? bolsjevistisch? een geheime SAP-kern?
Is LSP een vijand van Cuba?
Het zal wel zijn omdat ik zelf niet tot één van de elkaar oppeuzelende groupuscules van "klein links" behoor, dat ik er weinig van snap.
Maar ik vind het indroevig: waar is de brede beweging van - vooral jonge - tegenstanders van de neo-liberale globalisering naartoe? - daar was ik, neen ben ik nog altijd voor aan het mobiliseren. Maar wie praat daar nog over in die termen?
Ik zie alleen nog giftig gesabel tussen (wellicht hoogbejaarde) sekteleiders die al sinds de jaren zeventig als hoogste doel het kapotmaken van elkaar hebben en door het idiote maar mediagenieke optreden van extreem-rechtse en extreem-linkse anarchisten (waarschijnlijk kinderen van zotgezopen voetbalhooligans) hun greep op de realiteit aan het verliezen zijn.

Hallo,

LSP staat voor Linkse Socialistische Partij en noemde voorheen Militant Links. Meer info over onze partij vind je op http://users.pandora.be/militant.links

De LSP lag aan de basis van de campagne Internationaal Verzet, maar is breder. De LSP is een marxistische organisatie in de traditie van de trotskistische oppositie tegen het stalinisme. Andere linkse organisaties noemen ons geregeld "orthodoxe trotskisten" (dat is één van de meer flaterende wijzen waarop we soms omschreven worden).

De LSP is helemaal geen vijand van Cuba, op onze site kun je ons standpunt over Cuba nalezen: wij geven kritische steun aan Cuba.

Het versterken van de beweging van anti-kapitalistische jongeren is de voornaamste doelstelling waarom de LSP het initiatief genomen heeft om Internationaal Verzet te lanceren.

Geert Cool
LSP-lid

Al deze partijen SAP ASL PVDA en welke zijn er nog allemaal
gebruiken de arbeiders .
Deze kaders zijn meestal kinderen uit goede gezinen .
En denken de wereld te veranderen ,Maar weten ze wat honger is , geen kans op een job te hebben ,geen woonst ,Ze kunnen er wel over praten hoe onrechtwaardige het is maar ze weten niet wat kou leiden is in bij kerst geen dak te hebben .
Ik blijf vechten voor mijn socialistische ideeén ,Met honger en kou .
Nood zal een arbeider een kader worden bij deze partijen .
Je moet naar de KUL,VUB ........ geweest zijn .
En dan maar zeggen in belang van de klassestrijd .

Leven de communistiese partijen in de wereld van de onderdrukte massa
Voor afgaande revoluties moeten verklaren dat in partijen kleinburgerlijke groepen of mensen waren voor zo onbewust of bewust terug te leiden naar het kapitalisten en landheren .
zoals in Polen B.V

Hey marc, ik weet niet of je op de hoogte bent van het normensysteem binnen de pvda, dat bepaalt dat de kaders al hetgeen dat ze verdienen boven het gemiddelde arbeidersloon afstaan aan de pvda.

When he explained what LSP was Geert Cools wrote: "De LSP is een marxistische organisatie in de traditie van de trotskistische oppositie tegen het stalinisme."

I think this is really funny. It sounds like the LSP isn't first of all anti-fascist, or anti-capitalist but anti-stalinist!

Does it worth to make an organization dedicated to that?

;-)))

Hallo,
Dat we anti-fascistisch zijn heeft iedereen die ons kent wel door. Dat zie je bijvoorbeeld met de Blokbuster-campagne die we gelanceerd hadden in 1991: http://blokbuster.antifa.net
Wie twijfelt over ons anti-kapitalistisch gehalte verwijs ik uiteraard naar onze campagnes, zie maar op onze site of op die van Internationaal Verzet (de campagne gelanceerd door de LSP). De discussie hier ging eerder over welk alternatief de verschillende organisaties aanbieden en dan moeten we inderdaad beklemtonen dat wij niets te maken hebben met de misdaden van het stalinisme, maar opkomen voor een democratisch socialisme.
Wij zijn als marxisten bijzonder actief in de anti-fascistische beweging en de anti-kapitalistische beweging. Zo lagen we bvb aan de basis voor het protest tegen de Nationalisten tegen Globalisering in Gent (toen ook de kameraden van Red Kitten stelden dat die fascisten moesten "genegeerd" worden) of radicale anti-kapitalistische acties zoals de jongerenmars in Gent op 19 oktober.

Red Kitten, als actieve stalinist zou je dat toch moeten weten?

Geert Cool

Big lack of humour i guess!!!

I just mention i think it's kinda ridiculous to define yourself first as 'anti-stalinists'.
Do the stalinists define them-selves as 'anti-trotskists'? the anarchists as 'anti-marxists'? and so on?
No, they don't. Sorry, it just sounds ridiculous and pathetic to me.

Yours

--red kitten--

PS: I never ever said that you weren't antifascist, etc... I just mentionned that according to the order you give to it, anti-stalinism seems to be more a priority...

And for the rest: blah, blah, blah...

geert, wil je me even het volgende verduidelijken:

eerst had je militant links, later mlinks, en daarnaast had je Aktief linkse studenten, waar mlinks inzat en blokbuster, de campagne die gelanceerd werd door militant links, juist??

dan veranderde mlinks in lsp, dat echter volgens jouw eerdere posting opgericht werd tijdens de top van brussel door als, blokbuster en mlinks,
m.a.w. de anti-fascistische campagne blokbuster richtte dus zijn eigen moedervereniging op,

in een ander pamflet staat dan weer dat blokbuster de antifascistische campagne is van lsp,

WIE HEEFT NU WIE OPGERICHT, op rammelen jullie gewoon met jullie leden hun voeten??

vriendelijke groet
manu

Manu,

je moet geen spoken te zien waar ze niet zijn, de afkorting MLinks werd gebruikt n.a.v. de verkiezingen waar je maar een bepaald aantal letters mag hebben op het stemformulier, in die zin vonden we het aangewezen om MLinks te beginnen gebruiken.
Blokbuster is inderdaad de anti-fascistische campagne opgezet door de leden van Militant Links.
Militant Links heeft vorig jaar z'n naam verandert naar LSP, deze verandering is niet puur een naamswijziging, het betekende ook een extra élan voor de uitbouw van een politiek instrument die wij noodzakelijk achten voor zowel de anti-fascistische beweging als ook de antiglobaliseringsbeweging. Dat we onze campagnes als Blokbuster en Internationaal Verzet gebruiken bij het lanceren van de nieuwe partij is maar normaal.Blokbuster en ook Internationaal Verzet hebben trouwens een enorme reputatie opgebouwd. Een nieuwe naam voor een partij moet je linken met de belangrijke zaken die je in het verleden hebt gerealiseerd, in die zin zijn we fier op deze campagnes en willen we duidelijk maken dat de organisatie die deze campagnes heeft georganiseerd een nieuwe partij opricht, waar trouwens iedereen die mee willen bouwen aan een democratisch socialistische kracht welkom is.
bart

Aangezien ik zelf af en toe het maandblad van LSP koop zou ik graag een antwoord lezen op de argumenten van Peter Mertens.
Of heeft LSP geen antwoord?

Hallo,
Het debat dat Peter Mertens opent is een belangrijk debat, vandaar zal een uitgebreid antwoord gemaakt worden. Zoals hierboven reeds geschreven werd kon dit echter niet onmiddellijk. Niet dat we geen argumenten zouden hebben... maar het louter weerleggen van verkeerde info die Mertens naar voor brengt heeft ook weinig zin, we willen een ernstige bijdrage aan de discussie leveren.
GC

Onze excuses aan de lezers voor het laattijdige antwoord. Mocht deze centrale pagina op indymedia veranderen of verhuizen, dan verzekeren wij u een volledig antwoord op de site van de LSP:

http://users.pandora.be/militant.links

Het antwoord hieronder is een basis die we voortdurend zullen aanvullen met illustraties en verder uitdiepen per aangeraakt onderwerp.

Onder illustraties verstaan we:
* citaten van De Militant of Solidair of andere publicaties van beide stromingen
* interviews met Russische, Poolse, Oostduitse, Roemeense en Tsjechische militanten die geleefd hebben onder het "reëel bestaande socialisme" of "stalinisme"
* interviews met militanten uit een aantal ex- of semi- koloniale landen waarvan het regime op één of andere manier door de PvdA gesteund wordt

Het geheel zal achteraf in een brochure gebundeld worden en als antwoord dienen op de brochure die de PvdA recent tegen onze stroming heeft geschreven. Het is uit die publicatie dat Peter Mertens zijn mosterd haalt. Graag hadden we trouwens zo'n brochure ontvangen. Tot op heden blijft die publicatie naar verluid ‘voorbehouden aan PvdA-leden'. Een sympathisant mocht ze doornemen, maar niet copiëren.

In april plannen wij opnieuw een ‘Socialisme'-manifestatie. Drie jaar geleden kwamen Michel Bouffioux (ontslagen bij télémoustique wegens te kritisch in de zaak Dutroux), Roberto D'Orazio (Debout) en Pierre Beauvois (PC) er spreken. Twee jaar geleden was het de beurt aan Kris Merckx (PvdA), François Vercammen (SAP) en opnieuw Pierre Beauvois (PC) om er met ondergetekende in debat te gaan over linkse allianties. Vorig jaar moest ‘Socialisme 2001' wijken voor het congres van - toen nog - Militant Links. Dat laatste werd vervroegd om niet tijdens het Belgisch EU-voorzitterschap te vallen. Dit jaar wordt Socialisme 2002 een vormingstweedaagse met daarin - zo weet je het ook al Peter M. - een debat over ‘socialisme in de 21ste eeuw. We hopen dat Peter Mertens (PvdA) daar in debat zal treden met Peter Vander Biest (LSP).

Een bericht op indymedia is als een voedseldropping. Je weet dat het grootste deel nooit terecht zal komen bij diegene waarvoor het bedoeld is. Dat diegene met de wapens, de grootste mond, de venijnigste pen, er als de kippen bij is om zich de beste beetjes toe te eigenen en de anderen het recht op voedsel, info en inzicht te ontzeggen. "Het voedsel is sowieso giftig", weet-je-wel. Toch ga je ermee door, omdat je weet dat de steun voor de krijgsheren vroeg of laat doorprikt word, niet door jou, maar door henzelf. Doe zo voort.
Intussen ga ik van de vorm naar de inhoud in antwoord op Peter Mertens.

Peter zegt: "hoe meer kranten, vlaggen, meetings en acties in de beweging, hoe beter".

Ik kan dat alleen maar beamen. Dat is trouwens wat de PvdA en de LSP gemeenschappelijk hebben. Beiden staan niet - zoals veel van onze critici - vol frustraties aan de zijlijn te mopperen over hoe een ander iets uitbouwt, neen, zowel de PvdA als de LSP werken aan een model voor maatschappijverandering. Beide zetten de theorie om in de praktijk, en dat niet alleen als de tafel al gedekt is, als de barrikades al opgeworpen zijn, maar ook en vooral voordien, als het minder ‘in' is.
Beeld je eens in dat Solidair of De Militant met al hun analyses niet zouden bestaan. Beeld je eens in dat ook de PvdA en de LSP de weg van de minste weerstand zouden volgen. Zou links dan sterker staan? Sta mij toe daaraan te twijfelen. Die kranten, vlaggen, meetings en acties hebben wel degelijk zin. Ze maken mensen bewust van de processen rondom hen, ze zorgen ervoor dat mensen met elkaar in contact komen, ze bieden ideologisch weerwerk tegen de massamedia etc… ze maken de projecten van links zichtbaar.
Diegenen die daarover klagen zijn meestal niet belangenloos. Voor hen zijn ‘Solidair' en ‘De Militant' geen hulpmiddel, maar wat men in het Engels een ‘pain in the ass' noemt. Ze zouden liever het monopolie over ‘links' en ‘progressief' voor zich hebben, zonder systematisch gescreend te worden door deze vervelende ‘betweters' die hen verhinderen de beweging te dépolitiseren, te misleiden, te corrumperen en uit te verkopen.

De arbeidersbeweging is nooit "zuiver" proletarisch geweest. Ze bestaat uit mensen. Mensen zijn gevoelig voor de ideeën die de heersende klasse zo vlot weet te laten indringen via haar massamedia, het door haar gecontroleerde onderwijs, de religie, kortom heel de bovenbouw, zoals de marxisten dat noemen.
Tegen die ‘heersende stroom' ingaan vergt doorzettingsvermogen en energie. Lid zijn van één van de burgerlijke partijen die meevaren op de golven van de heersende ideologie of weigeren zich in te laten met politiek en partijen - dat al even machtsbestendigend is - vergt honderden keren minder energie en uithoudingsvermogen dan tegen de stroom in te gaan, zeker in periodes waarin weinig of geen actie wordt gevoerd of wanneer er geen beweging is.
Het blijft mij steeds verwonderen hoe mensen die gisteren nog in hun zetel zaten te mopperen en morgen wellicht met die constructieve bijdrage zullen doorgaan, plots, als het getij meezit, menen de les te moeten spellen aan diegenen die al die tijd bleven verder ageren.
Gezien het enorm veel energie vergt om voortdurend tegen de stroom in te gaan, zijn er onvermijdelijk voormalige militanten die er op bepaald ogenblik - tijdelijk of definitief - de brui aan geven. De meeste doen dat met een enorm respect voor diegenen die wel doorzetten, sommigen doen dat met natrapperij en een zoektocht naar allerlei uitvluchten om hun falen voor te stellen als een "rijpingsproces".

Meestal gaat dat gepaard met het begin van autoritaire trekjes. Het verbieden of proberen verbieden, in allerlei mogelijke gradaties, van oppositiestromingen is een teken van zwakte. We hebben in de geschiedenis al talloze keren moeten vaststellen hoe in naam van edele principes misdaden begaan werden. Denk maar aan de inquisitie, de goelags, de fundamentalisten… De tegenstanders van de vrijheid beroepen zich dikwijls op de "eenheid" om de vrijheid van pers en organisatie te verbieden: geen krantjes, geen spandoeken, geen partij-emblemen… Dat is naar mijn oordeel toegeven aan een autoritaire kleinburgerlijke stroming. Wij komen juist op voor meer vrijheid, dus ook en vooral in de eigen bewegingen. De amorfe, ideeën- en debatloze brede beweging is per definitie een contradictie op zich, gelukkig maar.

Ik ben blij dat Peter M. schrijft: "hoe meer kranten… hoe beter". Geldt dat dan voortaan ook binnen D14 A'pen en Leuven? Net daar wou men de LSP verbieden haar eigen materiaal op de activiteiten te verkopen. In A'pen was Peter hier niet enkel getuige van, maar één van de expliciete voorstanders van het verbod. Zijn kompanen uit Leuven dachten er net zo over. Er was een offensief op nationaal Niveau vanwege LSP nodig om de PvdA tot andere inzichten te brengen.

Stelling 1: van de PS zou nog soelaas verwacht mogen worden én LSP beschermt de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx

Waarop baseert Peter zich voor die bewering? Hij citeert uit een artikel van mij dat verscheen in het septembernummer (2001) van De Militant (blz. 9 "Van strijdorgaan naar politiek alternatief" - paragraaf 11 - beschikbaar op onze site onder "Archief"). Voor de leesbaarheid herhaal ik hier het citaat van Peter.

"1. De stelling dat van de Parti Socialiste nog enig soelaas mag verwacht worden. In Wallonië wordt de LSP nog niet opgericht omdat, volgens Eric Byl, de PS nog niet zover is afgegleden als de SP: "In Wallonië hebben we die autoriteit en inplanting nog niet. Bovendien is de PS nog niet zover afgegleden als de SP en nog niet van plan socialisme uit haar naam te schrappen. Het zou voorbarig zijn ons daar al LSP te noemen. We kozen voor MAS (Mouvement pour une Alternative Socialiste, pm) omdat dit het best de ontwikkeling van Militant in Wallonië weerspiegelt en beter tegemoet komt aan de actuele situatie." (Eric Byl, Militant Links wordt Linkse Socialistische Partij, September 2001. ) Voorwaar een grondig argument om de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx te beschermen: zij dragen de term ‘socialisme' nog in hun naam. Dat ze Sabena failliet lieten gaan, de overheidsbedrijven uitverkopen, Forges de Clabecq hebben gekelderd, de oorlogen tegen Irak, Joegoslavië en Afghanistan steunen lijkt me belangrijker om te beoordelen. "

Waar haalt Peter vandaan dat we de PS beschermen? In het citaat zeggen we enkel dat 1. We in Wallonië nog niet de autoriteit en inplanting hebben van Vlaanderen en 2. Dat de PS nog niet (voor Peter: dus in de toekomst wel) zo ver (voor Peter: dus wel al een eind ver) is afgegleden als de SP en nog niet (voor Peter: dus in de toekomst wel) van plan is socialisme uit haar naam te schrappen. Klopt dat niet met de realiteit? Dat is toch exact wat later dit jaar (oktober voor de Spa, januari voor de PS) in de praktijk is omgezet.
Betekent dit, dat de LSP de PS in bescherming neemt of van de PS nog enig soelaas verwacht? Geenszins. Peter had dat 3 paragrafen eerder in hetzelfde artikel kunnen vaststellen (paragraaf 8): "De reformistische politiek van de leiding moest echter onvermijdelijk leiden tot recuperatie. Vandaag zijn de SP en de PS-leidingen door en door burgerlijk, ze staan mijlenver van de arbeiders en voeren getrouw de politiek van het patronaat uit op lokaal, nationaal en internationaal vlak."
Deze politiek is dus: het faillissement van Sabena (kon ik moeilijk citeren aangezien Sabena toen nog niet failliet was), de privatiseringen van de openbare diensten (waarover een volledige bladzijde 4 in datzelfde septembernummer van De Militant), de aanvallen op de tewerkstelling in de privé-sector (blz. 5 van datzelfde nummer), de aanval op Clabecq (blz. 5 onderaan), de oorlog tegen Irak, Joegoslavië, Afghanistan (was toen nog geen sprake van)… Voorwaar een eigenaardige bescherming van de PS. Peter pikt citaten uit, rukt ze uit hun verband en koppelt er totaal onterechte conclusies aan vast… we noemen dat de stalinistische school voor vervalsingen.
Maar er is meer: in datzelfde nummer van De Militant leggen we uit waarom we onmogelijk het platform van de betoging in Brugge op 6 september kunnen ondertekenen. "Het platform SO6 heeft toegegeven aan de druk van de regeringspartijen. Deze partijen (die het platform onderschreven! - EB) willen een voet tussen de deur om de beweging te kanaliseren." We werden daarin gevolgd door D14 en door Indymedia. Raad eens wie het platform wel heeft onderschreven? De PvdA. Wie neemt hier wie in bescherming? Niet aan gedacht Peter?

De kromme logica van Peter kent enkel de verraderlijke politiek van de sociaal-democratische leiding - tenzij het hem anders beter uitkomt. Voor LSP is niet enkel de leiding, maar vooral de basis van belang. Vandaag kunnen we met een gerust geweten zeggen dat strijdbare arbeiders zich geenszins naar de SP zullen keren in de hoop op vooruitgang. Daardoor is een vacuüm ontstaan dat wij niet alleen kunnen invullen, maar waar wij in samenwerking met anderen, vandaar de ‘linkse alliantievoorstellen' willen op inspelen. Langs Franstalige kant ontwikkelt de PS in dezelfde richting als de SP, maar haar impact op de arbeidersbeweging is nog steeds groter, daardoor is het vacuüm kleiner en dus ook de ruimte voor nieuwe arbeiderspartijen of allianties. Is dat zo moeilijk om te begrijpen?

De PvdA zou nochtans beter moeten weten. Volgens dezelfde kromme logica wou de PvdA in de jaren '70 immers rode vakbonden opzetten tegen de gele (bedoeld wordt: burgerlijke) bonden (ABVV en ACV). Intussen is het bij de PvdA al beginnen dagen dat er een onderscheid is tussen vakbondsleiding en basis. Vandaag werken de PvdA-militanten net als die van LSP in de traditionele vakbonden. Die van LSP pleiten er voor de omvorming van de vakbonden in democratische strijdorganen. Geen onderscheid tussen leiding en basis, Peter?

De andere stellingen volgen….

Onze excuses aan de lezers voor het laattijdige antwoord. Mocht deze centrale pagina op indymedia veranderen of verhuizen, dan verzekeren wij u een volledig antwoord op de site van de LSP:

http://users.pandora.be/militant.links

Het antwoord hieronder is een basis die we voortdurend zullen aanvullen met illustraties en verder uitdiepen per aangeraakt onderwerp.

Onder illustraties verstaan we:
* citaten van De Militant of Solidair of andere publicaties van beide stromingen
* interviews met Russische, Poolse, Oostduitse, Roemeense en Tsjechische militanten die geleefd hebben onder het "reëel bestaande socialisme" of "stalinisme"
* interviews met militanten uit een aantal ex- of semi- koloniale landen waarvan het regime op één of andere manier door de PvdA gesteund wordt

Het geheel zal achteraf in een brochure gebundeld worden en als antwoord dienen op de brochure die de PvdA recent tegen onze stroming heeft geschreven. Het is uit die publicatie dat Peter Mertens zijn mosterd haalt. Graag hadden we trouwens zo'n brochure ontvangen. Tot op heden blijft die publicatie naar verluid ‘voorbehouden aan PvdA-leden'. Een sympathisant mocht ze doornemen, maar niet copiëren.

In april plannen wij opnieuw een ‘Socialisme'-manifestatie. Drie jaar geleden kwamen Michel Bouffioux (ontslagen bij télémoustique wegens te kritisch in de zaak Dutroux), Roberto D'Orazio (Debout) en Pierre Beauvois (PC) er spreken. Twee jaar geleden was het de beurt aan Kris Merckx (PvdA), François Vercammen (SAP) en opnieuw Pierre Beauvois (PC) om er met ondergetekende in debat te gaan over linkse allianties. Vorig jaar moest ‘Socialisme 2001' wijken voor het congres van - toen nog - Militant Links. Dat laatste werd vervroegd om niet tijdens het Belgisch EU-voorzitterschap te vallen. Dit jaar wordt Socialisme 2002 een vormingstweedaagse met daarin - zo weet je het ook al Peter M. - een debat over ‘socialisme in de 21ste eeuw. We hopen dat Peter Mertens (PvdA) daar in debat zal treden met Peter Vander Biest (LSP).

Over een aantal tussenkomsten kan ik kort zijn. Een bericht op indymedia is als een voedseldropping. Je weet dat het grootste deel nooit terecht zal komen bij diegene waarvoor het bedoeld is. Dat diegene met de wapens, de grootste mond, de venijnigste pen, er als de kippen bij is om zich de beste beetjes toe te eigenen en de anderen het recht op voedsel, info en inzicht te ontzeggen. "Het voedsel is sowieso giftig", weet-je-wel. Toch ga je ermee door, omdat je weet dat de steun voor de krijgsheren vroeg of laat doorprikt word, niet door jou, maar door henzelf. Doe zo voort.
Intussen ga ik van de vorm naar de inhoud in antwoord op Peter Mertens.

Peter zegt: "hoe meer kranten, vlaggen, meetings en acties in de beweging, hoe beter".

Ik kan dat alleen maar beamen. Dat is trouwens wat de PvdA en de LSP gemeenschappelijk hebben. Beiden staan niet - zoals veel van onze critici - vol frustraties aan de zijlijn te mopperen over hoe een ander iets uitbouwt, neen, zowel de PvdA als de LSP werken aan een model voor maatschappijverandering. Beide zetten de theorie om in de praktijk, en dat niet alleen als de tafel al gedekt is, als de barrikades al opgeworpen zijn, maar ook en vooral voordien, als het minder ‘in' is.
Beeld je eens in dat Solidair of De Militant met al hun analyses niet zouden bestaan. Beeld je eens in dat ook de PvdA en de LSP de weg van de minste weerstand zouden volgen. Zou links dan sterker staan? Sta mij toe daaraan te twijfelen. Die kranten, vlaggen, meetings en acties hebben wel degelijk zin. Ze maken mensen bewust van de processen rondom hen, ze zorgen ervoor dat mensen met elkaar in contact komen, ze bieden ideologisch weerwerk tegen de massamedia etc… ze maken de projecten van links zichtbaar.
Diegenen die daarover klagen zijn meestal niet belangenloos. Voor hen zijn ‘Solidair' en ‘De Militant' geen hulpmiddel, maar wat men in het Engels een ‘pain in the ass' noemt. Ze zouden liever het monopolie over ‘links' en ‘progressief' voor zich hebben, zonder systematisch gescreend te worden door deze vervelende ‘betweters' die hen verhinderen de beweging te dépolitiseren, te misleiden, te corrumperen en uit te verkopen.

De arbeidersbeweging is nooit "zuiver" proletarisch geweest. Ze bestaat uit mensen. Mensen zijn gevoelig voor de ideeën die de heersende klasse zo vlot weet te laten indringen via haar massamedia, het door haar gecontroleerde onderwijs, de religie, kortom heel de bovenbouw, zoals de marxisten dat noemen.
Tegen die ‘heersende stroom' ingaan vergt doorzettingsvermogen en energie. Lid zijn van één van de burgerlijke partijen die meevaren op de golven van de heersende ideologie of weigeren zich in te laten met politiek en partijen - dat al even machtsbestendigend is - vergt honderden keren minder energie en uithoudingsvermogen dan tegen de stroom in te gaan, zeker in periodes waarin weinig of geen actie wordt gevoerd of wanneer er geen beweging is.
Het blijft mij steeds verwonderen hoe mensen die gisteren nog in hun zetel zaten te mopperen en morgen wellicht met die constructieve bijdrage zullen doorgaan, plots, als het getij meezit, menen de les te moeten spellen aan diegenen die al die tijd bleven verder ageren.
Gezien het enorm veel energie vergt om voortdurend tegen de stroom in te gaan, zijn er onvermijdelijk voormalige militanten die er op bepaald ogenblik - tijdelijk of definitief - de brui aan geven. De meeste doen dat met een enorm respect voor diegenen die wel doorzetten, sommigen doen dat met natrapperij en een zoektocht naar allerlei uitvluchten om hun falen voor te stellen als een "rijpingsproces".

Meestal gaat dat gepaard met het begin van autoritaire trekjes. Het verbieden of proberen verbieden, in allerlei mogelijke gradaties, van oppositiestromingen is een teken van zwakte. We hebben in de geschiedenis al talloze keren moeten vaststellen hoe in naam van edele principes misdaden begaan werden. Denk maar aan de inquisitie, de goelags, de fundamentalisten… De tegenstanders van de vrijheid beroepen zich dikwijls op de "eenheid" om de vrijheid van pers en organisatie te verbieden: geen krantjes, geen spandoeken, geen partij-emblemen… Dat is naar mijn oordeel toegeven aan een autoritaire kleinburgerlijke stroming. Wij komen juist op voor meer vrijheid, dus ook en vooral in de eigen bewegingen. De amorfe, ideeën- en debatloze brede beweging is per definitie een contradictie op zich, gelukkig maar.

Ik ben blij dat Peter M. schrijft: "hoe meer kranten… hoe beter". Geldt dat dan voortaan ook binnen D14 A'pen en Leuven? Net daar wou men de LSP verbieden haar eigen materiaal op de activiteiten te verkopen. In A'pen was Peter hier niet enkel getuige van, maar één van de expliciete voorstanders van het verbod. Zijn kompanen uit Leuven dachten er net zo over. Er was een offensief op nationaal Niveau vanwege LSP nodig om de PvdA tot andere inzichten te brengen.

Stelling 1: van de PS zou nog soelaas verwacht mogen worden én LSP beschermt de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx

Waarop baseert Peter zich voor die bewering? Hij citeert uit een artikel van mij dat verscheen in het septembernummer (2001) van De Militant (blz. 9 "Van strijdorgaan naar politiek alternatief" - paragraaf 11 - beschikbaar op onze site onder "Archief"). Voor de leesbaarheid herhaal ik hier het citaat van Peter.

"1. De stelling dat van de Parti Socialiste nog enig soelaas mag verwacht worden. In Wallonië wordt de LSP nog niet opgericht omdat, volgens Eric Byl, de PS nog niet zover is afgegleden als de SP: "In Wallonië hebben we die autoriteit en inplanting nog niet. Bovendien is de PS nog niet zover afgegleden als de SP en nog niet van plan socialisme uit haar naam te schrappen. Het zou voorbarig zijn ons daar al LSP te noemen. We kozen voor MAS (Mouvement pour une Alternative Socialiste, pm) omdat dit het best de ontwikkeling van Militant in Wallonië weerspiegelt en beter tegemoet komt aan de actuele situatie." (Eric Byl, Militant Links wordt Linkse Socialistische Partij, September 2001. ) Voorwaar een grondig argument om de Parti Socialiste van Di Rupo en Onkelinckx te beschermen: zij dragen de term ‘socialisme' nog in hun naam. Dat ze Sabena failliet lieten gaan, de overheidsbedrijven uitverkopen, Forges de Clabecq hebben gekelderd, de oorlogen tegen Irak, Joegoslavië en Afghanistan steunen lijkt me belangrijker om te beoordelen. "

Waar haalt Peter vandaan dat we de PS beschermen? In het citaat zeggen we enkel dat 1. We in Wallonië nog niet de autoriteit en inplanting hebben van Vlaanderen en 2. Dat de PS nog niet (voor Peter: dus in de toekomst wel) zo ver (voor Peter: dus wel al een eind ver) is afgegleden als de SP en nog niet (voor Peter: dus in de toekomst wel) van plan is socialisme uit haar naam te schrappen. Klopt dat niet met de realiteit? Dat is toch exact wat later dit jaar (oktober voor de Spa, januari voor de PS) in de praktijk is omgezet.
Betekent dit, dat de LSP de PS in bescherming neemt of van de PS nog enig soelaas verwacht? Geenszins. Peter had dat 3 paragrafen eerder in hetzelfde artikel kunnen vaststellen (paragraaf 8): "De reformistische politiek van de leiding moest echter onvermijdelijk leiden tot recuperatie. Vandaag zijn de SP en de PS-leidingen door en door burgerlijk, ze staan mijlenver van de arbeiders en voeren getrouw de politiek van het patronaat uit op lokaal, nationaal en internationaal vlak."
Deze politiek is dus: het faillissement van Sabena (kon ik moeilijk citeren aangezien Sabena toen nog niet failliet was), de privatiseringen van de openbare diensten (waarover een volledige bladzijde 4 in datzelfde septembernummer van De Militant), de aanvallen op de tewerkstelling in de privé-sector (blz. 5 van datzelfde nummer), de aanval op Clabecq (blz. 5 onderaan), de oorlog tegen Irak, Joegoslavië, Afghanistan (was toen nog geen sprake van)… Voorwaar een eigenaardige bescherming van de PS. Peter pikt citaten uit, rukt ze uit hun verband en koppelt er totaal onterechte conclusies aan vast… we noemen dat de stalinistische school voor vervalsingen.
Maar er is meer: in datzelfde nummer van De Militant leggen we uit waarom we onmogelijk het platform van de betoging in Brugge op 6 september kunnen ondertekenen. "Het platform SO6 heeft toegegeven aan de druk van de regeringspartijen. Deze partijen (die het platform onderschreven! - EB) willen een voet tussen de deur om de beweging te kanaliseren." We werden daarin gevolgd door D14 en door Indymedia. Raad eens wie het platform wel heeft onderschreven? De PvdA. Wie neemt hier wie in bescherming? Niet aan gedacht Peter?

De kromme logica van Peter kent enkel de verraderlijke politiek van de sociaal-democratische leiding - tenzij het hem anders beter uitkomt. Voor LSP is niet enkel de leiding, maar vooral de basis van belang. Vandaag kunnen we met een gerust geweten zeggen dat strijdbare arbeiders zich geenszins naar de SP zullen keren in de hoop op vooruitgang. Daardoor is een vacuüm ontstaan dat wij niet alleen kunnen invullen, maar waar wij in samenwerking met anderen, vandaar de ‘linkse alliantievoorstellen' willen op inspelen. Langs Franstalige kant ontwikkelt de PS in dezelfde richting als de SP, maar haar impact op de arbeidersbeweging is nog steeds groter, daardoor is het vacuüm kleiner en dus ook de ruimte voor nieuwe arbeiderspartijen of allianties. Is dat zo moeilijk om te begrijpen?

De PvdA zou nochtans beter moeten weten. Volgens dezelfde kromme logica wou de PvdA in de jaren '70 immers rode vakbonden opzetten tegen de gele (bedoeld wordt: burgerlijke) bonden (ABVV en ACV). Intussen is het bij de PvdA al beginnen dagen dat er een onderscheid is tussen vakbondsleiding en basis. Vandaag werken de PvdA-militanten net als die van LSP in de traditionele vakbonden. Die van LSP pleiten er voor de omvorming van de vakbonden in democratische strijdorganen. Geen onderscheid tussen leiding en basis, Peter?

De andere stellingen volgen….

Stelling 2:
Voor het gemak van de lezer herhaal ik hier het citraat van Peter Mertens, niet uit haar verband gerukt, maar in haar geheel:

"De steun van het CWI – de zogenaamde ‘internationale' van de LSP – aan al wie het socialisme in het Oosten van Europa omverwierp. In december 1989, een maand na het neerhalen van de Berlijnse muur en een maand na het ‘wiedervereinigung'-programma waarmee Helmut Kohl de annexatie van het Oosten voorbereidt, roept verantwoordelijke van het CWI, Peter Taaffe dat het niet fout kan gaan: "Ondanks alle propaganda in de westerse media over de overwinning van de ‘westerse democratie op het communisme', staan noch de hereniging van Duitsland, noch het herinvoeren van een vrije-markt economie op de agenda van de Oostduitse arbeiders (...) De bureaucratie zal nooit vrijwillig van het toneel van de geschiedenis verdwijnen… De bureaukratie kan men niet ‘hervormen'. Ze moet omvergeworpen worden." (DDR: De mars van de Politieke Revolutie Vonk nr 96, december 1989, blz 6-7) Dat is klare taal aan de fans van Kohl, het Verbond der Vertriebenen en de onvermoeibare Duiste revanchisten: uw taak zit er nog niet op, het gehele regime moet overgeworpen worden. Een maand later, in januari 1990 is de fluwelen contarevolutie in Hongarije, Polen, Tsjecheslowakije, Bulgarije en Roemenië een feit. Mevrouw Tatcher looft "het prachtige Roemeense volk" en papa Bush spreekt over een heuse "revolutie". De trotskysten van het CWI doen niet onder. De arbeiders en jongeren moeten precies die contrarevoluties tot voorbeeld nemen: "De heldhaftige strijd... van de arbeiders in Roemenië, Tsjecheslowakije en de DDR, en van de massabewegingen in de andere Oostbloklanden is een bron van inspiratie voor jongeren en arbeiders over de hele wereld." (Vonk nr 97, januari-februari 1990) De strijd van Radio Free Europe, de CIA en andere Walesa's en Havel's moet dienen als model in die landen die het socialisme nog hooghouden. "Het is hieruit dat de taak voor vandaag in alle bureaucratisch beheerste planeconomieën vooortvloeit: de noodzaak van een politieke revolutie om de bureaucratie omver te werpen !" , zo schrijven ze om de arbeiders in Albanië, de Sowjet-Unie, Cuba, Korea, Vietnam en China tot de contrarevolutie aan te zetten. (Vonk nr 97, januari-februari 1990) "

Het CWI en de LSP steunen, volgens Peter Mertens, "al wie" "het socialisme" in het Oosten van Europa omverwierp. Om die scheefgetrokken redenering recht te trekken heeft Peter een aantal kunstgrepen nodig.

Kunstgreep nummer 1: de steun van het CWI aan de arbeiders en jongeren in Oost-Europa, wordt volgens Peter: een steun aan "al wie …". Enkele zinnen later wordt "al wie" in een handomdraai: "radio Free Europe, de CIA en andere Walesa's en Havel's".

Kunstgreep nummer 2: Peter kan deze stelling uiteraard niet hard maken. Nergens in onze publicaties kan hij nog maar een letter, een hint van steun aan "radio Free Europe, de CIA en andere Walesa's en Havel's terugvinden. Integendeel, indien hij zijn bronnen wat minder selectief geciteerd had, dan had hij talloze veroordelingen aan het adres van de Walesa's en Havel's kunnen lezen en citeren, maar die kwamen hem nu net niet van pas. Hoe omzeilt Peter het probleem? Simpel: enkele zinnen verder vervangt hij gewoon "de strijd van de arbeiders …en van de massabewegingen" door "de strijd van Radio Free Europe, de CIA,…" Klaar is kees, dankzij meester-tovenaar Peter Mertens. De massabeweging van arbeiders en jongeren in het Oostblok, dat is voor Peter Mertens hetzelfde als "Radio Free Europe, de CIA, Walesa en Havel".

Kunstgreep nummer 3: De strijd van arbeiders en jongeren tegen de bureaucratische regimes in het Oostblok worden naar Peters' oordeel niets minder dan een strijd tegen ‘het socialisme' (in het Oosten van Europa) zelf.

Met die stelling bevindt Peter zich in een aangenaam gezelschap. Zowat alle westerse geheime diensten, het VS-imperialisme, de woordvoerders van het kapitaal zijn het allemaal met hem eens: wat in het Oostblok omvergeworpen werd, was niet de stalinistische monsterlijke karikatuur van het socialisme, maar het socialisme zelf.

Wat gebeurde er echt in de periode ‘89-'90 en wie steunde wie?

In zijn werk "de verraden revolutie" van 1936 schreef Trotsky dat de bureaucratie een ‘relatieve rem' was op de ontwikkeling van de productie. Zonder arbeidersdemocratie zou de planeconomie, die op zich veel efficiënter was dan de markteconomie, vroeg of laat vastlopen in bureaucratisch wanbeheer. Op dat moment zou de bureaucratie geleidelijk van een relatieve rem naar een absolute rem op de productie evolueren. Dat zou deze maatschappijen onvermijdelijk voor een keuze stellen: ofwel de overwinning van de contrarevolutie door de herinvoering van de markt, hetzij het voortstuwen van de revolutie door de invoering van arbeidersdemocratie.

De bureaucratie zou de geplande economie in stand houden zolang ze haar belangen kon dienen, stelde Trotsky, was dat niet meer het geval, dan zou de bureaucratie alvast geen arbeidersdemocratie invoeren, maar juist proberen zichzelf om te vormen in een kapitalistische klasse.

Kortom: om de geplande economie en alle sociale verworvenheden waarmee dat gepaard gaat te behouden, kunnen we niet rekenen op de stalinistische bureaucratie, maar moeten de arbeiders zelf de economie in handen nemen (via arbeidersraden, comités, sovjets of communes, zoals Lenin zei: alle macht aan de sovjets). De bureaucratie zal zoiets niet zomaar toestaan, liever nog de kant kiezen van de burgerij en het imperialisme. Konklusie: om de geplande economie te behouden zal een politieke revolutie van arbeiders en jongeren nodig zijn.

Trotsky's voorspelling kwam, weliswaar met 50 jaar vertraging (ook dat is te verklaren), letterlijk uit: vanaf het einde van de jaren '70 liep de geplande economie vast op het bureaucratisch wanbeheer en totale gebrek aan arbeidersdemocratie. Dat bedreigde het voortbestaan van de bureaucratische kaste. Die greep naar een combinatie van repressie en ‘hervormingen'. Op die manier bereidde ze zich voor om van bureaucratische kaste, beheerder van gemeenschapseigendom, zichzelf om te vormen tot privé-eigenaar van deze voormalige gemeenschapseigendom. Met andere woorden, de bureaucratie probeerde door hervormingen van bovenaf de revolutie van onderaf te snel af te zijn. (Zo formuleerde onze strekking het destijds).

De sleutelfiguren in deze omvorming van bureaucratische kaste naar kapitalistische klasse, kortom in deze "fluwelen contra-revolutie" waren Gorbatsjov en Yeltsin. Onze strekking heeft beide altijd bestreden en nooit enige illusies gehad in hun demagogische retoriek. Helaas kan dat niet gezegd worden van Peters partij (de PvdA) die zich toen - niet voor het eerst, maar daar kom ik nog op terug - schaamteloos aan de kant van de contra-revolutionairen schaarde. Wat je beweert, moet je ook hard maken, daarom enkele citaten:

Tot in '89 stond in het vast kader van Solidair, dat omschrijft waar de PvdA voor staat: "Gorbatsjov heeft een groot aantal van deze negatieve fenomenen (de opportunistische lijn van Kroetsjov etc. - EB) bekritiseerd en een aantal positieve hervormingen ingeluid"

In solidair nr. 733 van 143 januari '88 mag Gorbatsjov, in een polemiek tegen het Trotskisme, twee bladzijden lang (14-15) de balans opmaken van de Sovjetunie in WOII.

In de Solidair van 5 april '89 lezen we over Yeltsin: "…In die zin vormen de verkiezingen een steunbetuiging aan de koers van Gorbatsjov. Zo behaalde Boris Yeltsin, die bij het grote publiek symbool staat voor de strijd tegen korruptie en maffiapraktijken binnen de Moskouse KP en schietschijf werd van de behoudsgezinde krachten, een score van 89,4% in Moskou. (de PvdA vind dit hier nog positief - EB) De verkiezingsresultaten zetten echter ook ernstige problemen in het licht…"

In de Solidair van 30 maart 1988: "wij begroeten de positieve ontwikkelingen die in de Sovjetunie aan de gang zijn en die het marxisme-leninisme nieuw leven inblazen"

Deze posities van de PvdA zijn geen toeval. Ze zijn het gevolg van hun verkeerde methodes van analyse. Tot Gorbatsjov beschouwde de PvdA Oosteuropa en de Sovjetunie niet als ‘socialisme' zoals Peter Mertens hier laat uitschijnen, maar als een variant op het kapitalisme, genaamd "staatskapitalisme".

In plaats van de geplande economie te verdedigen, zoals de LSP en haar voorlopers deden ondanks de bureaucratische degeneratie van de sovjetunie, beschouwde de PvdA de Sovjetunie als het gevaar nummer 1, erger dan het VS-imperialisme en veel erger dan Europa. Dat Europa werd immers door de Amada (de voorloper van de PvdA) opgeroepen zich te bewapenen tegen de beide dominante imperialismen, dat van de VS en dat van de Sovjetunie!

Dat verklaart meteen waarom de PvdA tot het midden van de jaren '80 in Afghanistan het "Nationaal Verenigd Front" (FUNA) steunde. Dat front telde zowat 10.000 mujahedin en maakt deel uit van de coalitie die nu door het VS-imperialisme aan de macht werd geholpen. Het verklaart ook waarom de PvdA haar huidige kampioen van het socialisme, Fidel Castro, toen nog de "waterdrager van het sovjetimperialisme' noemde (Internationale Solidariteit, jg. '81 nr.3). Hierop kom ik nog terug.

Nog even de rest van Peters' stelling nummer 2:

Hij schrijft: "roept … Peter Taaffe dat het niet fout kan gaan: "Ondanks alle propaganda in de westerse media over de ovcerwinning van de ‘westerse democratie op het communisme', staan noch de hereniging van Duitsland, noch het herinvoeren van een vrije-markt economie op de agenda van de Oostduitse arbeiders (…) De bureaucratie zal nooit vrijwilligvan het toneel van de geschiedenis verdwijnen… De bureaucratie kan men niet ‘hervormen'. Ze moet omvergeworpen worden." (DDR: De mars van de Politieke Revolutie, Vonk nr '96, december 1989, blz. 6-7)

Peter opent opnieuw zijn trukendoos, dat hij daarbij de waarheid wat moet ‘corrigeren' neemt hij erbij.

Kunstgreep 1: Het artikel uit Vonk nr. 96 is niet van de hand van Peter Taaffe, maar van Jean Lievens. Wat Peter Mertens hier presteert is citaten uit twee verschillende artikels aan elkaar naaien zodat de indruk gewekt wordt dat het om één en hetzelfde artikel zou gaan. Op die manier hoopt hij de oorspronkelijke betekenis te verdraaien

Kunstgreep 2: Meteen wordt de uitspraak van Peter Taaffe met een maand verlaat. Die maand is niet van de minste. Volgens een rapport van Antje Zander, Oostduitse uit Rostock, actief betrokken bij de beweging en lid van de Duitse afdeling van het CWI, riepen noch Neue Forum, noch de andere oppositiegroepen in het begin op voor de herinvoering van de markteconomie of de hereniging van Duitsland.

(De Militant, nov. 1999: http://www.geocities.com/militantarchief/archief/99/189/Oost.html)

Volgens Antje vond op 4 nov. "de grootste betoging in de Duitse geschiedenis plaats. De rally werd geopend met de woorden: "dit is een socialistische betoging!" Ze wijst er echter op dat er geen echt alternatief bestond, geen democratische comités in de werkplaatsen, scholen, gemeenschappen en dus ook geen democratische besluitvorming. Alles gebeurde spontaan. Een dergelijke situatie kon niet blijven duren. "Het openstellen van de grenzen maakte dat Oostduitsers met hun neus op het enorme contrast met het leven in West-Duitsland werden geconfronteerd: boordevolle winkels met alle goederen die je je maar kon dromen (…) Het vacuüm resulteerde in een verandering in het bewustzijn. Op 20 november (dus na de publicatie van Peter Taaffe) kwamen voor het eerst slogans voor de hereniging naar voor op de Maandag-betoging in Leipzig. Illusies in een "sociale markteconomie" begonnen te groeien.

Het artikel van Jean Lievens (dec. 1989) is trouwens eveneens illustratief voor de leugenachtige methodes van Peter Mertens: daar staat als tussentitel: "geen terugkeer naar het kapitalisme" en als besluit: "in de volgende decennia, zal de politieke revolutie in het Oosten en de Sociale revolutie in het Westen een nieuwe wereldorde scheppen, waarin geen plaats meer zal zijn voor de nukleaire waanzin, ekologische rampen, volkerenmoorden en hongersnood. In een socialistische wereldfederatie der volkeren, zullen deze naar de vuilnisbelt van de geschiedenis worden verwezen." Peter Mertens leest zaken die er niet staan, maar diegene die er wel staan, daar leest hij over.

Peter Mertens noemt zijn bijeengeknutseld citaat: "klare taal aan de fans van Kohl,… uw taak zit er niet op, het gehele regime moet omvergeworpen worden". Thatcher wordt er bij gesleept, de CIA, Walesa, Radio Free Europe en Havel… waarom niet Yeltsin of Gorbatsjov, Peter? Indien Peter iets afwist van Tatcher dan zou hij weten dat ze is gevallen over het verzet tegen de Poll Tax, toeval of niet, maar dit was een strijd opgestart en geleid door het Britse Militant (nu Socialist Party), de Britse sectie van het CWI. Was Peter Taaffe's uitspraak klare taal voor Kohl en Co? Ja, in die zin dat de hereniging van Duitsland en de herinvoering van de vrije markt niet op de agenda van de Oostduitse arbeiders stond. Wat had hij moeten zeggen volgens Peter Mertens: dat het er wel op stond? Een betere manier om de kapitalistische restauratie te steunen had niet bestaan, maar ja, de PvdA had er tegen die tijd al een handje van weg om kant te kiezen voor de Gorbatsjovs en de Yeltsins.

Tenslotte het citaat uit het nummer 97 van Vonk (jan.-feb. '90). Dat citaat komt uit een interview met mijnwerkers uit Vorkuta - Siberië (waar het CWI leden heeft). "De heldhaftige strijd…" schrijft Peter. Waar "…" staat, hoort eigenlijk "van de mijnwerkers in Vorkoeta en de rest van de Sovjetunie". Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat Peter dat wijselijk weggelaten heeft. Dan slaat hij anderhalve paragraaf over vooraleer verder te gaan. Wat staat er in die bewuste paragraaf? "… de hele wereld. De massa van de bevolkingen in Oost-Europa wil geen terugkeer naar het kapitalisme, maar een einde aan het despotisme van de parasitaire bureaucratische kaste. Zoals een vrouw uit de Sovjetunie zei: "we hebben niet de oktoberrevolutie gemaakt, opdat er zich nu weer enkelen zouden verriijken." De heersende bureaukratie zal manoeuvreren en op gezette tijden koncessies doen. Ze zal alles doen behalve toestaan dat de arbeidersklasse zelf het bestuur over de samenleving in handen krijgt! Dat zou namelijk de positie van de bureaukratie onmiddelijk onhoudbaar maken. Het is hieruit… " Duidelijk?

Stelling 3: De LSP beschouwde het socialisme op een derde van de planeet als een obstakel dat uit de weg geruimd moest worden.

Hier de volledige stelling: "De stelling dat het socialisme op een derde van een planeet – hoe verziekt het ook was – een ‘obstakel' zou zijn naar het socialisme en dus omver moest worden geworpen. Midden 1992 is de Nieuwe Wereldorde een feit. In operatie Desert Storm hebben de imperialistische legers de oorlog om olie in Irak en Koeweit gevoerd. In voormalig Joegoslavië is de burgeroorlog gestart nadat Kroatië onder hoede van Duitsland afscheurde. En overal marcheert extreem-rechts voorwaarts na de ‘historische overwinning' op het socialisme. In België halen Vlaams Blok & Co 479.917 stemmen. Polen telt meer dan 2 miljoen werklozen en Tsjecheslowakije een half miljoen. In de Sowjet-Unie zit na één jaar kapitalistisch herstel al acht procent van de bevolking zonder werk. De "Treuhand-Anstalt" van Andre Leysen vernietigt de bedrijven en biedt ze voor een symbolische prijs van één Duitse Mark aan speculanten en Westduitse multinationals. De industriële productie is gezakt naar 29,8% van het niveau van 1989. Toch blijven Peter Taaffe en de zijnen de 'overwinningen van de contrarevolutie' toejuichen: "Wij steunen de strijd die de arbeiders in de Oosteuropese landen voeren om de controle over de economie uit de handen te nemen van de verrotte stalinistische bureaucratie (...) De ineenstorting van de 'stalinistische economieën' heeft een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd." (De Militant, juli-augustus 1992) De aap is uit de mouw. De Sowjet-Unie was een "obstakel op de weg naar het socialisme". De historische taak van de trotskysten bestond erin dat obstakel "uit de weg te ruimen".

Peter gebruikt bij het citeren alweer dezelfde methode als voorheen. "Wij steunen de strijd die de arbeiders in de Oosteuropese landen voeren om de controle over de economie uit de handen te nemen van de verrotte stalinistische bureaucratie (…) …", "citeert" hij. Hij gebruikt hier wat dichterlijke vrijheid. Het bewuste citaat haalt hij uit het presentatieblok van De Militant (nr. 117) op blz. 10. In werkelijkheid staat er: "Neen aan het herstel van het kapitalisme in Oosteuropa en de vroegere Sovjet Unie. Steun aan de strijd die de arbeiders in die landen voeren om de kontrole over de ekonomie uit de handen te nemen van overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie!" Peter laat hier bewust de voorgaande zin achterwege, zodat hij de positie van De Militant kan verkopen als steun aan de contrarevolutie.

"Overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie" wordt bij Peter "de verrotte stalinistische bureaucratie". Hij weet nochtans heel goed dat met overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie in Oosteuropa in 1992 - dus na het herstel van het kapitalisme - alleen maar de zichzelf tot nieuwe kapitalistische klasse omgevormde verrotte overblijfselen van de voormalige bureaucratie bedoeld kan worden.

Bovendien vindt Peter op de bladzijde ernaast (blz. 11) een citaat dat hij met genoegen aan het door hem geamputeerde citaat koppelt: ".. de ineenstorting van de ‘stalinistische economieën' heeft een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd". "De aap is uit de mouw", voegt hij eraan toe. In werkelijkheid is er geen aap uit de mouw, maar een konijn uit Peters goochelaarshoed.

Dat citaat ontleent Peter immers aan een aankondiging van ons zomerkamp van 10 tot 16 augustus '92. Daarin lezen we onder de hoofding ‘socialisme versus stalinisme': "De ineenstorting van het stalinisme heeft ons marxisten nooit verbaasd. Het feit dat deze monsterachtige regimes opgeruimd zijn wil helemaal niet zeggen dat het socialisme "dood" is. Integendeel. Hierdoor werd een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd. De puinhoop die de kapitalisten nu van Oost-Europa aan het maken zijn zal het revolutionaire proces niet tegenhouden". Kortom: door het citaat in zijn juiste context te plaatsen krijgt het zowat de tegengestelde betekenis van wat Peter ons wil doen geloven.

Peter, wiens partij de "staatskapitalistische" Sovjetunie als hoofdvijand nummer 1 beschouwde tot op het ogenblik dat Gorbatsjov en Yeltsin de macht overnamen, komt ons vertellen dat voor de LSP "het socialisme op een derde van de planeet een uit de weg te ruimen obstakel zou zijn. Hoezo ‘het socialisme op een derde van de planeet'. Plots ziet Peter overal socialisme, ook daar waar hij er voorheen geen zag. Toegegeven, hij heeft er "hoe verziekt het ook was" aan toegevoegd, een nuance die we van hem niet gewoon zijn. Het duuurde tot de contra-revolutionair Gorbatsjov de lakens uitdeelde vooraleer de PvdA bereid was de planekonomie in de Sovjetunie te verdedigen. Op dezelfde manier waarop Peter en diens partij de bureaucraten steunden die in de Sovjetunie de weg voorbereidden om het kapitalisme herin te voeren, zo steunen ze tot vandaag de bureaucraten die in China het kapitalisme herinvoeren. Wat is de historische taak van de stalinisten à la Peter dan? Het herstel van het kapitalisme?

Om zijn stelling in te leiden schetst Peter een bijzonder negatief beeld van de wereld midden '92. Hij verwijst naar "de nieuwe wereldorde", de burgeroorlog in Joegoslavië, de opgang van extreem-rechts en de economische ineenstorting in Oosteuropa en de Sovjetunie. Wie zich de moeite neemt De Militant van destijds te herlezen, zal zien dat ook wij deze tragische gebeurtenissen uitvoerig becommentarieerden. In tegenstelling tot de PvdA, die louter oog had voor de "verrechtsing" en de "fascisering", en daardoor het fascisme banaliseerde, wees De Militant er echter op dat we eerder moesten spreken van polarisatie. De nieuwe wereldorde, ingeleid door de Golfoorlog ging gepaard met massaal verzet tegen de oorlog en leidde uiteindelijk tot een "wereldwanorde", een grotere instabiliteit op wereldvlak. De opgang van extreem-rechts provoceerde een massale tegenbeweging, ook in België met Hand in Hand, Blokbuster, de scholierenstakingen tegen racisme etc… In '93 was er de beweging tegen het Globaal Plan, in '95 de spoorstaking in Frankrijk, in '96 de Witte Mars, in '97 de multicolore mars van Clabecq… Kortom: '89 - '91 was een nederlaag voor de arbeidersbeweging, maar die zou zich op basis van de concrete arbeids- en levenscondities hiervan geleidelijk herstellen en opnieuw in het offensief gaan.

Op het eerste gezicht lijkt Peters' stelling onschuldig. In werkelijkheid was het dat pessimisme, de "verrechtsing" en de "fascisering", de "VTM-isering", die door de vakbondsleidingen systematisch werd ingeroepen om geen ééngemaakte strijd te moeten organiseren en de basis te demoraliseren. Het negatieve beeld van de jaren '90 was met andere woorden een instrument om de arbeidersbeweging te ontwapenen en de neo-liberale concepten zonder al te veel verzet door te voeren.

Stelling 4: Het "virulent anti-communistische" CWI erkent niet dat het herstel van het kapitalisme in de Sovjetunie een nederlaag voor de arbeidersklasse was.

"De absurde bewering dat de arbeidersklasse er in de Sowjet-Unie niet op achteruit zou zijn gegaan. In 1997, zes jaar na het verdwijnen van de Sowjet-Unie, schrijft Peter Taaffe: "wij toonden aan dat de effecten van de val van het Stalinisme vooral op het ‘subjectieve vlak' waren. De burgerij behaalde een ideologische overwinning, maar noch de positie van de arbeidersklasse, noch haar potentiële kracht, noch de positie van de burgerij was fundamenteel veranderd. De situatie is helemaal verschillend van de 1930's toen de arbeidersklasse een aantal ernstige nederlagen leed met de overwinning van het fascisme in Duitsland, Italië en Spanje." (Peter Taaffe, Reply To Roger Silverman. (1997) http://www.laborsmilitantvoice.com/CWI/taffe.html ) De positie van de arbeidersklasse noch de positie van de burgerij zijn fundamenteel gewijzigd, aldus Taaffe. Er is geen grote nederlaag voor de arbeidersklasse, alleen een ideologisch verschil, volgens deze grote trotskystische denker. Dat bewijst hoe het virulent anticommunisme de trotskysten blind maakt voor de naakte realiteit. Op het moment dat Taaffe zijn wijze woorden neerpent is het Bruto Nationaal Product van Rusland in elkaar gestort met 61%. De graanproductie is met 45,5% achteruit geslagen. De schuldenlast is vervijfvoudigd tot 144 miljard dollar. De arbeiders hebben hun lonen zien zakken tot 27% van het niveau in 1991. Als ze al een loon trekken, want de loonachterstallen belopen 160 miljard BEF. 45 miljoen mensen verdienen minder dan het minimuminkomen. De levensverwachting is gezakt van 64,2 jaar in 1989 naar 58,2 jaar in 1994. In die vijf jaar sterven er 1.700.000 mensen meer dan normaal. In die zeven jaar heeft de arbeidersklasse in een zesde van de wereld werkelijk alles verloren wat ze decennia-lang had opgebouwd en wat hun eigendom was: de fabrieken, de gronden, de gezondheid, de opvoeding, de huisvesting en de levensverwachting. Maar oef, ze heeft geen "serieuze nederlaag" geleden…"

Peter probeert hier aan te tonen dat het CWI - en ik vermoed de LSP - beweert dat de arbeidersklasse er in de Sovjetunie niet op achteruit zou zijn gegaan. Om die bewering te staven citeert hij uit een dokument van Peter Taaffe uit 1997: Reply to Roger Silverman. Ik zou de lezer, voor zover die toegang heeft tot internet aanraden dat document eens op te zoeken (op het door Peter M. opgegeven adres). Het bewuste citaat is het punt nr. 43 (uit een tekst van 10 bladzijden). Is het omdat Peter Mertens het niet begrepen heeft, of is het omdat hij ervan uitgaat dat de lezer dat toch niet zal nagaan, ik weet het niet. In ieder geval is de bewuste paragraaf 43 zelf een citaat uit een congresdocument van '93.

Vooral de volgende paragraaf (44) is interessant omdat Peter Taaffe daarin de oorsprong van dit bewuste citaat aangeeft: "In de post '89 situatie moesten we argumenteren tegen sommigen binnen onze eigen rangen, zoals de voormalige leider van de Zuid-Afrikaanse sectie, Paul Storey, die verkeerdelijk dacht dat het kapitalisme op het punt stond herboren te worden. Hij baseerde zich hiervoor op de ontwikkeling van nieuwe technologieën en de "enorme nieuwe markten" voor het kapitalisme in Oosteuropa en de Sovjetunie. Roger Silverman zou de documenten die toen geprouceerd werden moeten lezen of herlezen."

Peter Mertens zou dat best ook eens doen. Het congresdocument van '93 werd in boekvorm uitgegeven onder de naam "A World In Crisis, a marxist analysis for the 1990s". Hij vind het bewuste citaat er op bladzijde 16 onder "a short lived victory". Het citaat begint op het tweede deel van paragraaf 2 en eindigt op het eerste deel van paragraaf 3. Paragraaf 2 begint als volgt: "De ineenstorting van de geplande economieën was ongetwijfeld een nederlaag voor het wereldproletariaat" en gaat verder (nog steeds over het wereldproletriaat): "Zonder in enige zin het effect ervan te onderschatten, in het bijzonder het ideologisch effect, op de internationale arbeidersklasse, toch erkenden we dat deze ontwikkeling geen historische nederlaag is op de schaal van bijvoorbeeld de overwinning van het fascisme in Duitsland, Italië en Spanje in de tussenoorlogse periode."

Ik vermoed dat zelfs Peter Mertens het ermee eens zal zijn dat de overwinning van het fascisme in de jaren '30 slechts mogelijk was na de vernietiging van iedere vorm van arbeidersorganisatie en gepaard ging met de fysieke uitroeiing van miljoenen mensen in de concentratiekampen (niet alleen in Duitsland), waaronder 6 miljoen joden, plus nog eens miljoenen gesneuvelde soldaten in heel Europa, in Afrika en vooral in de Sovjetunie (meer dan 20 miljoen in dat geval!). In het begin van de jaren '90 had de internationale arbeidersbeweging weliswaar een nederlaag geleden, maar haar potentiële kracht bleef grotendeels intact.

Peter Mertens - meegesleurd door de cijferdans - verklaart de trotskisten blind voor de realiteit. Hij zou beter zelf zijn ogen eens open trekken om ook paragraaf 4 te lezen (nog steeds bladzijde 16). Die paragraaf handelt niet meer over de effecten op het "wereldproletariaat", maar over de specifieke effecten op de arbeiders in de Sovjetunie en Oosteuropa: "Oosteuropa en de voormalige Sovjetunie ondergaan, in verschillende gradaties, een ongeziene regressie, die in bepaalde landen leidt tot massale verpaupering. Het voormalige Joegoslavië is uiteen gevallen op nationalistische en religieuze grond. De voorwaarden zijn aanwezig voor het uitbreken van vergelijkbare conflicten in andere landen…" Dit werd niet geschreven in '97, maar al in het originele document van '93. Het enige absurde hier is dat Peter Mertens dat allemaal niet is nagegaan vooraleer zijn wijsheden te verkondigen.

Wie spreekt hier immers over blindheid? Peter Mertens en de PvdA moeten hun informatie over de gebeurtenissen in de voormalige Sovjetunie halen bij de oud bureaucrate Nina Andrejeva. De laatste tijd is het in Solidair trouwens opvallend stil geworden omtrent deze dubieuze figuur en haar "organisatie". Het "blinde" CWI heeft er intussen wel secties opgebouwd in de Oekraïne, Rusland, Moldavië en Kazachstan. Daar vinden ze niet het CWI, maar het verdedigen van het stalinisme absurd. In tegenstelling tot Peter hebben zij diens "socialisme" immers wel aan den lijve ondervonden, alsook de kapitalistische restauratie die Gorbatsjov onder gejuich van de PvdA heeft doorgevoerd.

Ja, de arbeidersklasse in een zesde van de wereld heeft een ernstige nederlaag geleden, Peter. Weet je ook waarom? Omdat de stalinistische bureaucratie het herstel van het kapitalisme verkoos boven de politieke revolutie waardoor de arbeiders voor het eerst sinds 1924 opnieuw zelf het heft in handen zouden nemen.

*Gasp!*
I'm not sure there're so many people that may read those comments, but what about collecting them in a book?
kuss

We zullen het effectief in een brochure gieten. Een publiek antwoord op een interne brochure van de PVDA (waarvan er hier uittreksels gepubliceerd werden).
GC

Stelling 5: Het CWI en de LSP willen het socialisme in Cuba omver gooien

Hier Peter Mertens in volle glorie:
"De oproep van het CWI en de LSP om het socialisme in Cuba omver te werpen. Nadat het CWI alle contrabewegingen in de Sowjet-Unie, de DDR en Tsjecheslowakije hebben gesteund die het kapitalisme in het Oosten van Europa opnieuw hebben ingevoerd, mocht toch verwacht worden dat zij zelfkritisch zouden terugkijken op de verleende steun. Niets daarvan. Meer nog, socialistisch Cuba wacht hetzelfde recept. In oktober 2001 schrijft de Duitse afdeling van het CWI een artikel tegen Fidel Castro. Castro en de ‘Cubaanse bureacuratie' vormen het probleem. Zijn ‘ondemocratisch' regime ‘drukt' zelfs op de arbeidersklasse en de latino's in de USA! "Castro en de Cubaanse bureaucratie hebben zich nooit op de arbeidersklasse en haar vaardigheid om een socialistische maatschappij op te bouwen gesteund, niet in Cuba noch ergens anders. Door haar optreden, door haar ondemocratische aard, en ook door haar economische ontwikkeling zijn zij geen deel van de oplossing, maar deel van het probleem. Ook de ondersteuning van de arbeidersklasse en de spaanssprekende bevolking in de USA wordt enorm bezwaard door het ondemocratische regime van Castro. (…) Van Castro valt geen socialistisch alternatief te verwachten, wat hem dwingt om verder de weg van de vrije markt te bewandelen." (Stephan Kimmerle (Die Sozialistische Alternative (SAV), Duitse afdeling van het CWI) Kuba - zwischen Imperialismus und Revolution http://www.sav-online.de/xebene2/cwi/cwi-berichte/kuba.htm) Als dit een grap was, zouden we makkelijk kunnen zeggen: jazeker ‘weegt' het socialistisch regime in Cuba ‘zwaar' op het gemoed van een bepaalde latino-bevolking in de States. En wel op de maffieuze Cubaanse elite in Miami die al tientallen jaren poogt om de Communistische Partij in Havana uit het zadel te lichten. Maar het is geen grap… Want, omdat er van Castro geen socialistisch alternatief kan verwacht worden, moet hij maar meteen omver worden geworpen: "De gevolgen van het burokratisch wanbeheer, (...) de beperking van democratische rechten, (...) bewijzen de nood aan een politieke revolutie om Castro en de burokratische elite aan de dijk te zetten."( Cuba. De laatste arbeidersstaat. De Militant nr 117, juli-augustus 1992, blz. 9). We zien dus precies hetzelfde scenario als tijdens de contra-revolutie in Oost-Europa en de Sowjet-Unie"

Dat het CWI en de LSP het socialisme in Cuba omver willen gooien hebben we al meer van Peter en diens partij, de PvdA, mogen horen. In '97 wijdden ze er drie artikels aan. De onderliggende redenering was grosso modo dezelfde als in bovenstaande stelling, alleen wat lomper. Intussen wijdde de LSP een kleine brochure aan de thematiek als antwoord op de PvdA en Mertens. Daarin weerleggen we systematisch de beschuldigingen. Dat heeft blijkbaar gewerkt. Peter heeft zijn oude bronnen laten varen en is naarstig op zoek gegaan naar nieuwe. Daarvoor is hij tot in Duitsland moeten gaan, enfin, via internet dan toch. Vooraleer we zijn nieuwste batterijtje weerleggen willen we de lezer verrassen op een paar voormalige pareltjes van Peter.
Peter Mertens over Cuba en De Militant
In Solidair (12 maart ‘97) pakt Peter onder de titel "Naar Cuba: de zon en het socialisme zien - niet naar de smaak van de Militant-intriganten" voor het eerst fors uit naar onze stroming (omtrent Cuba toch). Hij vermoed dan, hoe kon je het raden, ‘een complot'. Deze keer van de Vrienden van Cuba (VVC) en Militant Links (LSP) tegen de door de PvdA opgerichte "Che Brigade". Om een ons onbekende reden hebben de jeunes-FGTB en de Mouvement des Jeunes Socialistes op dat moment hun medewerking aan die brigade opgezegd. Peter ziet daarin, invloedrijk als we zijn in die kringen, de onzichtbare hand van De Militant. Voor hem was dat "niet anders dan geheim intrigantenwerk van een paar PS-kopstukken en van de anticommunistische Militant" (sic) Minder dan 6 maand na de Witte Mars bleef ook dat echter een operatie doofpot: Peter heeft steeds geweigerd ons te zeggen wie die PS-kopstukken dan wel waren.
De jongerenpagina van Solidair nr. 14 (2 april '97) is gewijd aan Cuba en… De Militant. Daarin titels als: "De Militant roept op Fidel Castro omver te werpen" en "Jeltsin, de opvolger vanTrotsky" (tegen die tijd is het al '97 en niet meer ‘87). We lezen er onder meer: "De Militant hoopt dat Cuba een "zachte landing" maakt in het kapitalisme, ze zijn voor een sociaal-democratisch model waarbij "gezondheidszorg en onderwijs" van hoge kwaliteit blijven. Herinneren we eraan dat ook Gorbatsjov, dat andere troetelkind van de trotskisten, aan de Russische bevolking een kapitalisme beloofde volgens het Zweedse, sociaal-democratische model". Je moet het maar durven. De Solidair die van Gorbatsjov een klein decennium eerder een bijdrage van 2 bladzijden tegen het Trotskisme publiceerde (Solidair nr. 733, 13 januari 1988). De Solidair die in '87 (Solidair van 4 november '87 blz. 10) titelde over Gorbatsjovs hervormingen dat ze "noodzakelijke radikale hervormingen" waren, die in '89 nog zei dat Gorbatsjov "een begin maakte van herstel van de socialistische democratie ‘alle macht aan de sovjets'" (Solidair 5 april 1989) beschuldigt ons ervan Gorbatsjov als troetelkind te hebben.
"Wie wil Fidel Castro omverwerpen? De groep Militant-Links en zijn leermeester" titelt Solidair nr. 36 van september '97. Onder de foto: de CIA werkt constant aan de omverwerping van Castro. De trotskisten van de Militant willen ook de omverwerping van Castro, maar dat, ziet u, is om het "socialisme te redden"
Castro, de waterdrager van het Sovjetimperialisme.
Peter is niet direct een man van veel nuances, hij ziet de zaken liever zwart of wit, dat is éénvoudiger. In de PvdA heeft hij daarvoor de ideale partij gevonden, de PvdA in hem de ideale man. Vandaag loopt die partij op met Cuba en Castro, je zou haast denken dat Peter erbij was, bij de bestorming van de Moncada kazerne. Het is echter niet altijd zo'n grote liefde geweest tussen de PvdA en Cuba. Ook Che Guevarra, die nu als een icoon op iedere betoging wordt meegezeuld - Stalin, Mao of Kim Il Sung zijn niet meer zo ‘in' - en zich wellicht zou schamen om zoveel persoonsverheerlijking, was destijds voor de PvdA niets minder dan een agent van het Russisch sociaal-imperialisme.
Hier is wat de PvdA zelf zei over Cuba en Fidel Castro:
In 1976 schrijft het AIB-blad Internationale Solidariteit (nr 15 blz 4) onder de titel "Rusland, handen af van Angola" over de Cubaanse troepen: "‘rood' expeditiekorps van de sovjetunie" en verder: "De Cubanen hebben niets anders gedaan dan één fraktie van de burgerij aangewakkerd en gesteund in het uitroeien van de andere frakties. Ze hebben tienduizenden vermoord en honderdduizenden op de vlucht gejaagd…. De Russisch-Cubaanse tussenkomst in Angola (tegen het UNITA van Jonas Savimbi - extreem-rechtse Mobutu bondgenoot en steunpilaar van het VS-imperialsime - EB), moet dan ook vergeleken worden met de Italiaans-Duitse fascistische tussenkomst in de Spaanse burgeroorlog en met de USA-agressie in Korea."
Op bladzijde 5 van datzelfde nummer licht de PvdA toe: "de Cubaanse tussenkomst in Angola 100% in dienst van het Russische sociaal-imperialisme en hun oorlogsvoorbereidingen. Het is deze rol die de Cubanen opknappen voor de Russische oorlogsstokers. Diegenen die hieraan nog twijfelen, en die denken dat de Cubaanse militaire tussenkomst in de verschillende landen van Afrika los staan van de oorlogsplannen van de USSR, raden wij aan de standpunten van de Cubaanse leiders ernstig te bestuderen."
Amada nr 21 (21 mei '80): "17.000 Cubaanse soldaten en Russische adviseurs werden naar Ethiopië overgebracht om het leger te versterken (tegen het door China en de PvdA gesteunde Eritreia - EB). Het Mengisturegime dat door Moskou als "revolutionair" en "socialistisch" wordt getaxeerd, onderwerpt het land aan een fascistische terreur."
In Internationale Solidariteit Jrg6, nr 2 blz 5 wordt onder de titel "Cuba, sterk opgedreven politie-kontrole" de "grote concentratie van de macht in handen van Fidel Castro" aangeklaagd. In datzelfde nummer wordt aangeklaagd dat er in Cuba geen asielrecht zou bestaan.
… De boodschap is duidelijk.

Zelfkritieken
Maar, het zijn, nog altijd volgens Peter en zijn partij, het CWI en de LSP die oproepen het "socialisme" in Cuba omver te gooien. Nadat we alle contrabewegingen in de Sowjet-Unie, de DDR en Tsjechoslovakijë hebben gesteund, mocht toch wat zelfkritiek verwacht worden, meent Peter. In goede stalinistische traditie wil hij ons een ware zelfkritiek opdringen. Na diens steun aan Gorbatsjov en Yeltsin in de voormalige Sovjetunie, na de vergevorderde restauratie, geleid door zijn voormalige vrienden, in China vindt Peter dat niet hij en/of zijn partij, maar de LSP wel eens aan wat zelfkritiek toe is. Hoe durfden we de strijd van arbeiders en hun gezinnen steunen tegen de verotte stalinistische bureaucratie die een herstel van het kapitalisme verkoos boven arbeidersdemocratie. Nu hij eindelijk erkent dat Cuba geen waterdrager is van het Sovjetimperialisme, en er het ‘socialisme' ontdekt heeft komt Peter uit zijn bunker gekropen om ons met de vinger te wijzen.
Over die stalinistische zelfkritieken valt nog heel wat te vertellen. Ik hou het kort. Het was de bureaucratische kliek rond Stalin die de perverse gedachte ontwikkelde om haar slachtoffers te vernederen met een psychologisch (Kafkaiaans zouden we dat nu noemen) proces. Dat was ten tijde van de Moskouse processen waarin Stalin afrekende met zowat het gehele centrale comité dat de oktoberrevolutie van '17 had geleid. Behalve Stalin bleef daar na die processen enkel Kollontai (ambassadrice in Zweden) en Trotsky (In ballingschap in Mexico en daar in '40 vermoord door Ramon Mercader, een agent van Stalin) van over. Die processen gingen ervan uit dat de beste beschuldiging er één was van het slachtoffer zelf. De slachtoffers werden verplicht hun eigen doodvonnis te ondertekenen.

Peters nieuwe "argumentie"
Peters collectie citaten uit documenten van LSP werd al eerder weerlegd. Hij komt er niet op terug, ik vermoed omdat hij beseft dat ze te zwak was om stand te houden. Vijf jaar later komt hij met "nieuw materiaal" op de proppen. Deze keer is hij mosterd gaan zoeken op de site van onze Duitse zusterpartij, Socialistische Alternative Voran (SAV). Goede moed Peter, we hebben afdelingen in 36 landen.
Peter preekt schande omdat onze Duitse zusterpartij durft zeggen dat de ondemocratische aard van de bureaucratie (bij Peter wordt dat verpersoonlijkt naar Castro: "Zijn ‘ondemocratisch' regime" - was dat niet net wat de PvdA zelf zei in Internationale Solidariteit jrg6, blz. 5?) en haar economische ontwikkeling (bedoeld word uiteraard de dollarisering) een deel van het probleem zijn, niet van de oplossing. Ook hier valt de selectiviteit van Peters' citaten op. Hij citeert uit het Duits het laatste hoofdstuk van een artikel dat juist begonnen was met een opsomming van de verworvenheden van de Cubaanse revolutie, maar dat komt Peter even niet van pas.
Laat ons eens zien wat er net boven de door hem geciteerde passage staat: "De 40 jaar oude VS-blokkade heeft een flink aandeel gehad in de armoede in Cuba. (het andere aandeel ligt bij de Russische bureaucratie die het land tegen de wil van Che Guevarra in, verder in een monocultuur heeft gedreven, zie daarvoor ook het PvdA-Blad "Konkreet" van 14 mei 1980 blz. 16 - EB) De strijd tegen het imperialisme en deze blokkade kan enkel internationaal worden gevoerd. Zoals de bewegingen van de arbeidersklasse en de onderdrukte massa's in Ecuador, de ontwikkelingen in Venezuela, de algemene stakingen in Argentinië en de beweging van de landloze boeren in Brazilië in de loop van de jongste jaren aantonen: er zijn genoeg aanknopingspunten in Latijns-Amerika (maar niet enkel daar) voor revolutionaire, socialistische bewegingen die noodzakelijk zijn voor die landen, voor de ondersteuning van Cuba en wereldwijd."
Dan volgt het citaat dat Peter aanhaalt. "De ondersteuning van de arbeidersklase en de spaansprekende bevolking in de USA", moet uiteraard zijn "de ondersteuning door" en niet "van" (Waardoor de betekenis compleet verandert). Dat "zwaar wegen op het gemoed" is een dichterlijke vrijheid van Peter die hem toelaat te verwijzen naar de Cubaanse elite in Miami. De PvdA heeft trouwens iets met Cubaanse vluchtelingen. In Konkreet nr. 20 van 14 mei '80, de voorloper van Solidair straat daarover te lezen: "Castro heeft inmiddels aangekondigd dat al wie het niet eens is met de ‘harde levensstijl' op zijn eiland, maar moet ophoepelen. Naast suiker en tabak worden vluchtelingen dan wellicht het derde belangrijkste Cubaanse exportprodukt. Hiermee zet Castro zijn voet in het spoor van de Vietnamese leiders. Nog voor er van enige oppositievorming sprake kan zijn, worden alle lastige, malkontente elementen op een bootje gezet en in zee gedreven "(blz. 16), een soort humor die men eerder in Pallieter zou verwachten.
Tenslotte koppelt Peter de geselecteerde zin uit het Duitse document van Voran aan drie knipsels van enkele woorden die met punten en haakjes aan elkaar genaaid worden om te bewijzen dat Castro maar meteen omvergeworpen moet worden volgens De Militant. Laat ons die drie stukken eens terug in de context plaatsen (De Militant nr. 117 blz. 9, vierde kolom, paragraaf 2): "De verworvenheden van de Cubaanse revolutie tonen overduidelijk de superioriteit van een geplande economie aan. De gevolgen van het bureaucratisch wanbeheer, de kostprijs voor het ekonomisch zigzaggen, het verstiikken van initiatieven, de beperking van democratische rechten en het afremmen van de revolutionaire processen uit eng-nationalistische belangen bewijzen de nood aan een politieke revolutie om Castro en de bureaucratische elite aan de dijk te zetten. Het behoud van de planeconomie is op termijn enkel mogelijk via een democratische running ervan door arbeiders en boeren. Op dit ogenblik, onder meer door de aanwezigheid vanCastro, heeft het deel van de bureaucratie dat de planekonomie wil behouden nog steeds de bovenhand. Door de versterkte positie van het imperialisme wordt de druk van de pro-kapitalistische vleugel in de bureaucratie, net als in China, steeds sterker."

Wat is de echte positie van de LSP?
LSP heeft steeds "kritische steun", een begrip dat het verstand van een rechtlijnige denker als Peter Mertens te boven gaat, verleend aan Cuba. Wij steunen de geplande en genationaliseerde economie (de sociale onderbouw) die veel productiever is dan de markteconomie, maar niet de wurggreep waarin een kleine bureaucratische elite de Cubaanse maatschappij houdt. Cuba is wat wij noemen: een gedeformeerde arbeidersstaat. Het heeft de sociale eigendomsstructuur van een arbeidersstaat, maar niet de politieke bovenbouw ervan. Het is een kopij van de Sovjetunie na de stalinisatie.
Het verschil tussen Cuba en de Sovjetunie en het Oostblok is een kwestie van timing. In Cuba is de bureaucratie een relatieve rem op de ontwikkeling van de maatschappij, in de Sovjetunie en Oosteuropa was ze al een absolute rem geworden. Castro is een revolutionair van de eerste generatie die nog vasthoudt aan de verworvenheden van de revolutie, de stalinistische leiders in het Oostblok en de Sovjetunie hadden er nooit zelf voor gevochten en voelden geen enkele affiniteit meer met de revolutie.
Niettemin maakt Castro deel uit van een bureaucratische kaste, die hijzelf mee creëerde, helpt in stand houden en wiens macht hij mee consolideert. Binnen die bureaucratische kaste bestaan verschillende strekkingen met allemaal eenzelfde doel voor ogen: de bescherming van de belangen van de kaste. Sommigen, zoals de oude garde waarvan Castro de voornaamste vertegenwoordiger is, menen dat best te kunnen via een geplande economie, maar dan wel zonder arbeidersdemocratie. Anderen zullen, zoals Gorbatsjov en Yeltsin destijds, streven naar een geleidelijke restauratie van het kapitalisme. Wij denken dat deze strekking het op termijn zal halen om de eenvoudige reden dat de bureaucratie en de planeconomie op termijn niet te verzoenen zijn. Zelfs Castro begrijpt dat, vandaar het invoeren van marktelementen in de economie. Maar zelfs indien Castro naar een kapitalistische markteconomie zou willen evolueren, dan nog, om zijn eigen hachje te redden is hij afhankelijk van de planeconomie om de eenvoudige reden dat de VS ten allen prijze zijn kop willen.
Het behouden van de planeconomie kan enkel wanneer de arbeiders en boeren zelf de macht in handen nemen. Dat kan alleen via een politieke revolutie, niet door te kiezen voor één deel van de bureaucratie tegen het andere, dat is een reformistische illusie. Uit haar debacle in de Sovjetunie met Gorbatsjov en Jeltsin, in China, in Burkina Faso, in Eritreia en in talloze andere landen zou je toch kunnen verwachten dat de PvdA minstens die les geleerd heeft. Je zou toch denken dat ze eindelijk beseft dat enkel een onafhankelijk klassenstandpunt het voortbestaan van de planeconomie kan garanderen. De arbeidersklasse is tenslotte de enige die op termijn objectief belang heeft bij een democratisch gerunde, geplande economie. Niets daarvan bij de PvdA. De PvdA kent geen klassen, maar enkel ‘leiders' en die leiders, die moeten onvoorwaardelijk verdedigd worden zelfs al zijn het Afghaanse Mujahedin, stalinisten van het slag van Ceaucescu, sociaal-democraten als Milosevic, nationalisten als Saddam Hoessein, of opportunisten als de Argentijnse perronist Saa (zie solidair vn 8 januari 2002 bladzijde 12 en 13). De PvdA verdedigt die ‘leiders' zo lang tot de bevolking totaal gedomoraliseerd in de handen valt van het imperialisme, waarna de PvdA alweer een nieuw CIA-komplot kan bloot leggen.
De LSP verleent "kritische steun" aan Cuba. Dat betekent dat we de genationaliseerde en geplande economie verdedigen tegen de aanvallen van de burgerij en van de bureaucratische kaste die, om haar belangen veilig te stellen, uiteindelijk opteert voor kapitalistische restauratie. Dat betekent onder meer een hardnekkig verzet tegen de boycot van het VS-imperialisme. Die verdediging willen wij echter zo efficiënt mogelijk voeren. Dat kan enkel als de arbeiders en de boeren zelf de maatschappij in handen nemen en zich daarvoor niet vertrouwen op de bureaucratie. De PvdA kan zoiets uiteraard niet begrijpen. Na familiefoto's met Kim Il Sung, Kabila en andere "grote revolutionaire leiders", is Ludo Martens ook bij Castro even mogen op bezoek gaan. Hij heeft zijn gelegenheidsspeech wel flink moeten inperken. Daarmee treed Ludo in de voetsporen van de Paus - en de PvdA in die van het Vatikaan? - die laatste werd weliswaar met meer honneurs verwelkomd.

belangrijkste boodschap van dit breedvoerig verbaal duel:
LSP en PVDA waren en zijn geen vrienden en ze zullen het nooit worden.
De visie van PVDA op Cuba en de ex-USSR is in de loop der jaren grondig verschoven en elk citaat uit o.a. Solidair hierover moet telkens gezien worden in de historische kontekst van het verworven inzicht van de hoofdredacteur (dat kan maand per maand evolueren, doorgaans volgens de evolutie van de standpunten die de Chinese KP-leiders gedurende die vele jaren innamen); het moet niet simpel zijn om dat allemaal bij te houden en te weten wat de actuele mening van de PVDA over een actueel internationaal thema is.
Bij LSP/SAP/RAL/4de Internationale... en de diverse campagnetitels is vooral de eigen partijnaam grondig veranderd in de loop der jaren; de kritisch-marxistische analyse heeft zich blijkbaar (voor zover ik vanop enige afstand kan merken - ik ben geen kenner van hun teksten) volgens een consequente logica ontwikkeld, los van de dogma's van een of andere staatsideologie.
Hoe dan ook. Wat ik beide "revolutionaire" bewegingen verwijt, is dat ze veel en veels te klein zijn om ooit enige impact te krijgen op een brede internationale beweging van antikapitalisten.
Ik vraag me trouwens af waarom ze meedoen aan verkiezingen, waarbij ze steevast minder dan een beschamende half procent van de bevolking blijken aan te spreken.
Op dat punt zijn de anarchisten dan weer consequenter (of voorzichtiger?)
Een echte zweeppartij zou toch 5 à 10 % moeten kunnen halen, nietwaar?

Beste Herman,

Ik denk niet dat jij (of gelijk wie) "klein links" iets kan verwijten. Als ik kijk naar de "brede beweging van internationale antikapitalisten" meen ik juist een relatief grote inbreng te zien van deze organisaties. Dit werd pijnlijk duidelijk op D14. De NGO's waren de grote afwezigen. Nochtans zou je kunnen verwachten dat zij met al hun poen, hun grote aantal "leden" en hun mobilisatiekracht de nodige impact zouden moeten hebben. Niet dus.
En wat die verkiezingen betreft moet je je niet blind staren op de belgische situatie. Kijk eens wat verder en dan zie je binnen de EU verschillende lidstaten waar "klein links" toch zo klein niet meer is.
We hebben als Belgen natuurlijk wel nog steeds "de eer" de enige maoistische partij (PVDA) van gans Europa te bezitten.

revolutionaire groeten

Een zeer vervelend detailaan de opzet van indymedia is dat als je op de knop print article klikt, je alleen het oorspronkelijke artikel krijgt, en neit alle commentaren, die soms zeer leerzaam kunnen zijn (en hier dankzij de bijdragen van eric Byl zelfs uitgebreider zijn dan de oorspronkelijke tekst). Klik je op 'bestand-afdrukkebn', dan verlies je systematisch de rechterkant van de tekst, en verlies je bij de overgang tussen twee bladeren ook nog een regel of twee. Kunnen hier geen maatregelen tegen genomen worden?

Dank

Beste ikke,

Je kan er misschien voor kiezen om de pagina's liggende af te drukken?

Het goede nieuws is: we werken voortdurend aan de verbetering van de site, maar dat gaat soms een beetje traag, omdat we allemaal vrijwilligers zijn! De verschillende problemen die bij het afdrukken kunnen voorkomen zijn ons bekend...

Beste lezers,

Bij deze maak ik een oproep aan alle mensen die nog wat tijd over hebben en het zien zitten om ons te helpen voor "achtergrondwerk"... Techies met kennis van php of java, vertalers (vooral Frans <-> Nederlands), mensen die het zien zitten om af en toe een tijdje achter hun computer te zitten om de site te helpen ordenen, mensen die willen helpen bij het maken van onze film, mensen die audiowerk willen doen (interviews afnemen en publiceren, radioprojecten), mensen om ons te helpen de tweemaandelijkse print (krantje) te verwezenlijken, en veel meer... Ervaring is niet noodzakelijk, wel enthousiasme (en wat tijd).

Wil je meehelpen, stuur dan een mailtje naar belgium@indymedia.org of kom langs op onze volgende algemene vergadering (op 1 maart om 19u00 in de Lambert Crickxstraat 30 in Anderlecht).