arch/ive/ief (2000 - 2005)

Oxfam-Solidariteit, een van de grotere Belgische ngo's, komt gewoonlijk progressief uit de hoek. Solidariteit met het Palestijnse volk, campagnes tegen de blokkade van Cuba die multinationals (Bah-cardi!) pijn doen, deelname aan manifestaties tegen de oorlog, een opvallende rol in de antiglobaliseringsinitiatieven 019 (Gent) en "Een ander Europa voor een andere wereld" (Brussel). So far, so good.
Onbegrijpelijk hoe ditzelfde Oxfam-Solidariteit tot tweemaal toe zwaar uit de bocht gaat in… precies diezelfde kwesties van multinationals en oorlog! Veel ngo-basismilitanten schrokken zich een hoedje toen ze ook de naam van Oxfam-Solidariteit zagen staan bij de ngo's die samen met een zestal multinationals de Bedrijfsgiftenbank of Corporate Funding Programme opstartten. Waarbij hoogst ethische bedrijven als Bekaert, Siemens, Union Minière, Sidmar. Pech dat nu juist Union Minière in een officieel VN-rapport beschuldigd werd via haar dochter Sogem het strategisch mineraal coltan (voor, jawel, gsm's) illegaal uit Oost-Congo weg te slepen. Naast een aantal andere vervelende dossiers (lood- en zinkvervuiling bijvoorbeeld, of het weigeren van douches tijdens de werkuren aan haar arbeiders in Hoboken), was dit voor Union Minière voldoende reden voor een dringende facelift: een… naamsverandering, naar het moderner klinkende Umicore.
Dit Umicore werd nu doorgelicht door de ethische commissie van de Bedrijfsgiftenbank, en die vond, in de meest omfloerste bewoordingen, "geen aanwijzingen die het niet toekennen van het voordeel van de twijfel aan Umicore kunnen rechtvaardigen". Dus Umicore kan rustig lid blijven van het CFP. Voor Oxfam-Solidariteit voldoende om op zijn twee oren slapen?
En dan de oorlog. Weer ongeloof bij basismensen toen ze Oxfam-Solidariteit in krantenadvertenties voor humanitaire hulp voor Afghanistan zagen staan, naast Caritas, Handicap, het Rode Kruis en Unicef. Want die oproep ging niét gepaard met de eis om de bombardementen stop te zetten. Zagen we daar Oxfam langs links voorbijgestoken worden door... Artsen Zonder Grenzen, dat zich erg kritisch uitliet over de combinatie van militair geweld en humanitaire hulp?
Dit weekend hebben de vijf humanitaire organisaties een nieuwe advertentie in de kranten geplaatst: "Afghanistan. Zij kunnen weer uitkijken naar een nieuwe toekomst. Want sinds enkele dagen heeft de Afghaanse bevolking opnieuw hoop." Nou, moe. Dat kan je toch niet anders lezen dan: proficiat, Uncle Sam, je bommen hebben goed werk gedaan, ze hebben hoop en toekomst gebracht!
Twee belangrijke uitschuivers die behoorlijk vloeken met de antiglobaliserings- en anti-oorlogsbeweging, waarin Oxfam-Solidariteit zich normaal gesproken toch thuis zou moeten voelen.

Ik denk dat je het niet zo zwartgallig moet zien. De beleidstekst van Oxfam Solidariteit, op hun site http://www.oxfamsol.be te vinden, pleit wel degelijk voor ontwikkelingssamenwerking ipv ontwikkelingshulp (het verschil ligt hem in het respect voor het eigen initiatief van de mensen uit het Zuiden).

Ik heb deze tekst doorgestuurd naar OS. Als er mensen zijn die de doelstellingen voor een dergelijke actie kunnen uitleggen, dan zijn zij het wel. In elk geval: ook al is de mix bombardementen en humanitaire hulp bijzonder pijnlijk (eerst neerschieten, dan een pleister op de wonde), feit blijft wel dat zonder humanitaire hulp, duizenden Afghanen het einde van de winter niet zullen halen (hoorde ik onlangs niet spreken over 400.000 Afghaanse kinderen die zouden sterven?). Afghanistan is anarchie op het moment - niet meteen de tijd voor ontwikkelingssamenwerking. Staan er daar nog veel vzw's overeind? Ik weet het niet. Wat ik wél weet, is dat voedsel en dekens voor Afghanistan op het moment belangrijker zijn dan politiek. Daarbij kan ik hen alleen maar toejuichen.

Over de CFP kan ik kort zijn, en zeggen dat wij de enige
NGO zijn die onze deelname ook effectief tijdelijk en onder concrete voorwaarden heeft toegezegd. Daarvoor kan je onze 2 teksten op onze website lezen, evenals ons recente artikel in Uitpers, enz. Tot nu toe hebben we nog geen frank gekregen van CFP, hebben we bovendien gezegd dat we - zelfs al zou er nu kortelings geld worden toegewezen aan de NGO's - het respectievelijke deel van de twee bedrijven waarover we een dossier indienden bij de ethische commissie, niet zullen aanvaarden zolang er geen uitspraak is over hun dossier. We gebruiken het CFP als een politiek
instrument, zoals onze Raad van Bestuur ook uitdrukkelijk van in het begin heeft gevraagd. En.. redelijk met succes, moet ik zeggen tot nu toe.: cfr. de oprichting van de parlementaire commissie over het VN-rapport..
Wat betreft het Umicore-dossier, is je informatie niet volledig: de RvB van CFP heeft uitdrukkelijk gezegd dat ze geen definitief oordeel kon vellen, en gevraagd dat het onderzoek zich zou voortzetten!

Over de oproep voor steun voor de Afghaanse bevolking: we publiceerden reeds in september twee soortgelijke oproepen. We kunnen als humanitaire én solidariteitsorganisatie ons niet onthouden om op te roepen voor steun. Anderzijds zijn we de enige van die oproepende organisaties die zo actief
meewerken in het kader van de vredesorganisaties, en vragen om de bombardementen te stoppen.
Wij doen ons werk waar het hoort, en telkens in de daartoe passende verbanden: we konden inderdaad niet tot een gezamenlijke meer politieke boodschap komen met die oproepende organisaties. Dat is de prijs die we
moeten betalen voor brede samenwerkingsverbanden.
Anderzijds zijn wij de enige NGO die duidelijk gesteld
hebben aan het belgische kabinet van ontwikkelingssamenwerking dat we geen geld zouden aanvaarden van de pot van 200 miljoen BEF voor Afghanistan,
zolang België zich bleef engageren in de humanitaire steun via NATO-structuren en niet uitdrukkelijk koos voor de geëigende VN-kanalen.

Ik denk dat onze naam duidelijk genoeg en publiekelijk genoeg is verbonden met de stop aan de oorlog. Anders zou ik niet herhaaldelijk het woord hebben gevoerd op de verschillende vredesmanifestaties!

Dus van uitschuivers is er geen sprake.