arch/ive/ief (2000 - 2005)

De tekst van Arne gaat over geweld en geweldloosheid binnen de antiglobaliseringsbeweging. Het is een kwestie die hier op Indymedia en in alle andere perskanalen al veel inkt deed vloeien.
Zelf ben ik nog niet vaak getuige geweest van geweld. Ik heb wel eens een knokpartij gezien in de uitgaansbuurt. Ik heb al ontelbare keren de politie zien te keer gaan tegen betogers. Ik zit wel ook eens apathisch te staren naar mateloos geweld op de televisie, naar groene lichtflitsen boven een donkere stad of naar Israëlische soldaten die op stenengooiende kinderen schieten.
Toen ik in Kinshasa was, heb ik twee mensen zien sterven. Eén jongen die van het dak van een overvolle bus viel en prompt door een twee bus werd overreden. Zijn verhakkelde lichaam liet men langs de kant van de weg liggen. Ambulances zijn er niet in de volkswijken van Kinshasa en geld voor het hospitaal had de familie van de jongen toch niet. Een andere keer zag ik een man in een greppel langs een andere weg zomaar zijn laatste adem uitblazen. Niemand keek op, niemand liet een traan. Het is wellicht moeilijk medelijden te hebben, als je honger lijdt. Het was de tijd dat Kabila nog leefde en België weigerde hulp te geven of schulden kwijt te schelden zolang er geen democratie en vrijheid was in Congo. Het was ook de tijd dat Ludo Martens (Solidair) en Colette Braeckman (Le Soir) nog de enige waren die schreven dat een derde van het Congolese grondgebied bezet werd door Oegandese en Rwandese troepen en dat Belgische en Amerikaanse bedrijven veel geld verdienden aan deze vuile oorlog. Het was de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het geweld van dit systeem waar ik 25 jaar lang zorgeloos in opgegroeid was en waar ik voor mijn vertrek dikke boeken had over gelezen.
Het is niet altijd makkelijk om een concreet zicht te krijgen op wat geweld eigenlijk is vanuit je luie bureaustoel (zoals in mijn geval) of je luie gemeenteraadszetel (zoals in Arnes geval).
Soms moet je daar een extra inspanning voor doen. Je kan bijvoorbeeld een nieuwsbericht nemen en het lezen tot je voor je ogen ziet wat er echt gebeurd is. Neem nu dit bericht van BBC.uk.com van donderdag 22 november.
Voor je het bericht leest, eerst nog dit. Enkele weken geleden stond hier een foto met een vrouw die verontwaardigd twee bijna identieke gele pakjes omhoog houdt. Het ene pakje is een voedselpakket, het andere een clusterbom (of tenminste een niet ontplofte onderdeel van een clusterbom). Ik weet niet wat jouw reactie was toen je die foto zag. Misschien heb je eens gelachen of verontwaardigd met je hoofd geschud. Mijn reactie zal iets tussen de twee geweest zijn.

"Local United Nations officials in western Afghanistan have asked the Americans to stop dropping food packets in certain areas.
At least one person has been killed and others maimed after mistaking unexploded cluster bombs for the food packets, which are the same bright yellow colour.
On Wednesday, 15-year-old Sayyid Ahmad Sanef spotted what he thought was one of the yellow food packets.
He picked it up to look at it. It blew his head off. At least one other young boy lost his hand and forearm when he similarly mistook one of the deadly yellow bomblets for a food packet."

Sayyid leefde in een land waar 7 miljoen mensen afhankelijk zijn van voedselhulp. Ik weet niet of iemand hem ooit duidelijk gemaakt heeft waarom Amerikaanse vliegtuigen bommen dropten op de wijk waar hij woonde. Hij zal vast niet geweten hebben dat dat was omdat het Amerikaanse bedrijf Unocal broedt op een pijpleiding door zijn land en omdat de Taliban die er voor zorgden dat hij nooit het gezicht van zijn moeder mocht zien in het openbaar en die nooit aan de macht zouden gekomen zijn zonder de hulp van diezelfde Amerikanen, omdat die Taliban dus niet de stabiliteit konden verzekeren die voor de bouw van zo'n pijpleiding nodig is. Sayyid liep die dag door het puin van de wijk waar enkele weken geleden na precisiebombardementen verschillende doden vielen. Hij was samen met vriendjes op zoek naar zo'n voedselpakket. Sayyid zal wellicht ook honger gehad hebben omdat de bombardementen de voedselbedeling verhinderden en Bush aan buur Pakistan gevraagd had om de grenzen te sluiten voor de buitenlandse voedselkonvooien. Sayyids hoofd werd weggeblazen omdat die Amerikanen zo stom zijn om hun voedselpaketten dezelfde vorm en kleur te geven als hun bommen.
Dát is geweld, dat is wreedheid mét een gezicht zou ik bijna durven schrijven, mocht dat in deze omstandigheden niet zo cynisch zijn. Het is heel rauw geweld. Het is bewust, doelgericht, genadeloos en heel bloederig.
Arne heeft het niet over dit geweld in zijn artikel. Hoewel het in zijn tekst gaat over betogingen tegen mensen die dit soort geweld promoten, heeft hij er in zijn tekst geen letter of spatie voor over. Laten we nog eens terugkeren naar die 19de oktober. Dertienduizend mensen kwamen toen op straat om het stopzetten van deze waanzinnige oorlog tegen Sayyid en zijn landgenoten te eisen. De betoging passeerde rakelings langs een uithoek van de rode zone zodat Verhofstadt, Blair en Schröder wellicht alleen de sirenes van het Forum voor Vredesactie gehoord hebben. Zou Verhofstadt daar toen een mopje over gemaakt hebben tegen Blair? Hoe dan ook beslisten de heren later op de avond unaniem om de verderzetting van de bombardementen onvoorwaardelijk te steunen.
Het was voor veel mensen een klap in het gezicht toen ze het nieuws in het laatavondjournaal hoorden. Zo'n machtige betoging meegemaakt en toch zo'n beslissing. Bij Arne lees je niets over die heel gemengde gevoelens. Bij hem enkel blijheid over het uitblijven van geweld.

"EU- voorzitter Guy Verhofstadt moet nu ook de realiteit onder ogen zien: dit zijn geen amokmakers, geen politieke hooligans, dit zijn burgers die elk vanuit hun eigen overtuiging democratisch opkomen voor een rechtvaardiger wereldhandel met meer kansen voor de zwaksten. Het feit dat hij een internationale conferentie over globalisering organiseerde, biedt enkele perspectieven.
Niet alleen omdat ze inhoudt dat door de publieke opinie de democratische globaliseringsbeweging van een bende amokmakers naar gesprekspartner is opgewaardeerd, maar ook omdat ze op een moment komt dat er steeds meer pogingen opgaan om de beweging te linken aan de 'strijd tegen het terrorisme'. Dankzij de vreedzame manifestaties in België is er een nieuwe dimensie toegevoegd aan het debat."

Voilà, zover zijn we nu. We zijn niet meer verontwaardigd omdat we niet gehoord worden. We vragen ons niet meer af of we toch niet een andere strategie hadden moeten kiezen. We zitten niet samen om te kijken of het in Laken niet eens anders moet. Nee, wat overblijft is een gevoel van tevredenheid omdat Verhofstadt ons geen hooligans meer kan noemen. We hadden al onze geuzennaam afgezworen om democratische globalisten te worden. Nu nog onze broek afdoen en we staan helemaal in ons bloot gat.
Ik heb hier al eens geprotesteerd dat ik die term "democratische globalisten" maar niks vond. Ik dacht toen nog dat men die term gebruikte om het verschil duidelijk te maken met extreemrechts. Nu weet ik beter: we heten democratische globalisten omdat we totaal ongevaarlijke hielenlikkers geworden zijn. We zijn nu een gesprekspartner van Verhofstadt, hoera. Die vele honderden piepjongeren die deelnamen aan de antikapitalistische jongerenmars met hun che t-shirt en hun "geen oorlog om olie" pin, zullen raar opkijken als ze dat horen.
De laatste keer dat ik geweld zag, was zondag, 11 november. De sabéniens betoogden tegen het faillissement van het bedrijf waar ze zo graag gewerkt hebben. De betogers hadden de toelating gekregen om tot aan de vertrekhal te stappen. Halverwege stuitten we op een gigantisch politiecordon. Een rij politieagenten, daarachter verschillende overvalwagens en een dreigend waterkanon. Er was geen doorkomen aan. De gemoederen raakten verhit. Enkele jongeren glipten de garages binnen en spoten brandblusapparaten leeg op de politieagenten. De garages werden onmiddellijk afgesloten door een nieuwe rij agenten. Even kwam het tot trek- en duwwerk. Een hostess op hoge hakken en met mooi gelakte nagels, fluisterde me in het oor: "On va casser le batîment, s'ils ne nous laissent pas faire." Enkele arbeiders bonden een sjaal voor hun gezicht en duwden tegen de rij agenten. Het waterkanon kwam dreigend dichterbij. Maar het was snel weer voorbij. De betogers keerden ontgoocheld en verward terug naar huis. Sabena bleef failliet. Ik weet niet of Arne die dag aanwezig was in Zaventem. Ik vraag me af wat hij van die betoging denkt. Zou hij spijt hebben dat ze niet geheel vreedzaam verlopen is of toch een beetje opgelucht dat door het kundige optreden van de politie én de vakbondstop de reputatie van de sabéniens niet helemaal om zeep is?

Ik ben helemaal akkoord. Arne Baillière (je moet wel zijn naam juist schrijven!) gaat helemaal plat op zijn buik. Ik begrijp niet hoe hij zo blindelings in die val kan trappen van Verhofstadt. Verhofstadt wil ons ongevaarlijk maken. Dat is toch de hele kwestie.
Bedankt voor de tekst!

Behalve met de kritiek op de naam "democratische globalisten" voledig akkoord met Christof Callewaert.Het is niet de globalisering van de economische krachten op zich die de beweging heeft mogelijk gemaakt. Die globalisering is al meer dan 100 jaar werkzaam met de zelfde wezenskernmerken als vandaag. De beweging kon zich een weg banen (Seattle, Genua) omdat er geen democratische instellingen op wereldvlak bestaan waar de krachten van de arbeid en de democratische krachten in de maatschappij in vertegenwoordigd zijn. G8,IMF,Wereldbank,EU,... zijn supranationale instellingen die de wetten maken voor de multinatonals. Terwijl de grote nationale staten (VSA,Frankrijk, Engeland,Duitsland en Japan) zelf beslissen over oorlog of vrede, over maatregelen om sociale vrede te bewaren en over alles dat te maken heeft met instellingen die het algemeen belang vertegenwoordigen, incluis de vorming van een natiebewustzijn. De beweging is zonder enige twijfel TEGEN de aan gang zijnde globalisering. Maar vult ook de leegte die voortkomt uit de afwezigheid van een wereldregering om een echt globaal beleid te voeren inzake alle problemen die de globalisering opwerpt. In die zin vervult ze de rol van een democratische tegenmacht zoals die door de moderne arbeidersbeweging gespeeld werd bij het ontstaan van de mondialisering eind 19°-begin 20° eeuw. In die zin ben ik wel voor de term democratische globalisten. Dit houdt ook in, zoals het stuk van Arne bewijst, dat de beweging zoals ze nu is, maar een globaal alternatief zal zijn voor het kapitalisme als er ook een politieke tegenmacht tegenover én nationale instellingen én de supranationale instellingen opgebouwd wordt. We staan nog maar aan het begin van dat werk.

Maar volledig akkoord om in de uitvoering van deze taak, elke toenadering tot de "ethische globalisering" af te wijzen. Ethische globalisering staat gelijk met het wegmoffelen van de echte krachten van globalisering (de multinationals en de grootmachten) om via herwaardering van een boven de samenleving staand moreel staatsgezag, de gevolgen van de globalisering te doen slikken door de bevolking. Met andere woorden om de legitimiteit van Verhofstadt als politieke verantwoordelijke voor het faillisement van Sabena, voor de Europese deelname aan de oorlog in Azië en voor de ondemocratische uitbreiding van de Europese instellingen naar het Oosten, te verdoezelen. En om een waarachtige democratische controle vanuit het volk op zijn politieke beslissingen te fnuiken.

Ik kan begrip opbrengen voor het feit dat je je eigen visie op de democratische globaliseringsbeweging hebt.

Maar ik schreef een artikel over deze beweging zoals ze zich tot nu toe heeft ontwikkeld in België, vanuit mijn standpunt en met de klemtoon op het geweldloze karakter ervan.

Dit ook omdat ik in Brugge vanop de eerste rij heb meegemaakt hoeveel moeite en onderhandelingen het heeft gekost om tot een situatie te komen die het mogelijk maakte dat er een grote, geweldloze manifestatie kon komen.

Een artikel, zoals je er op een onafhankelijke nieuwsdienst die Indymedia is, volgens mij zou moeten kunnen lezen.

Alle feiten die je aanhaalt mogen dan al correct zijn en een bewijs vormen voor de misdadige ontsporingen binnen het kapitalisme, mijn artikel gààt daar niet over. Het zou ook heel onhandig zijn als je, telkens je iets wil schrijven over de beweging, alle misdaden van het kapitalisme moet opsommen.

Aan zo'n zelfbevrediging doe ik niet mee. Ik veronderstel niet dat ik de lezer moet opvoeden. Waar ik wel heel blij mee ben is het feit dat mijn pennevrucht zo'n hevige reactie teweegbrengt.

En neen, ik was deze keer niet in Zaventem. Net zoals de 9.990.000 andere Belgen die misschien nog ergens van pas kunnen komen bij de opbouw van een nieuwe samenleving. Let's stay openminded.

...

Beste Arna,

Ik zie drie bilanpunten voor O19.
Ten eerste was er de hele campagne van Beke en zijn politie om de Gentenaars weg te houden van de betoging. Zo doods als die dag heb ik Gent nog nooit gezien.
Ten tweede was er ondanks het eerste punt heel veel volk komen opdagen om hun woede uit te schreeuwen tegen alles wat verkeerd loopt in deze wereld en dit Europa. De betoging was massaal en radicaal.
Ten derde was er het onomstotelijke feit dat de vele betogers het deksel op de neus kregen. Hun sirenes werden misschien wel gehoord, maar van hun boodschap en hun eisen trokken de heren (was er eigenlijk wel een vrouw bij dit gezelschap?) ministers en presidenten zich niets aan.
Daarnaast heb ik vastgesteld (zonder meer) dat de politiediensten er voor kozen om geen confrontatie- en provocatiestrategie toe te passen. Als zij gewild hadden dat er geweld was, dan zou er geweld geweest zijn. Joeri denkt dat ze dat deden omdat Guy nog veel toppen naar België wil halen en dat te veel geweld die plannen zou kunnen dwarsbomen. Ik denk dat hij gelijk heeft. De politie van Göteborg en Genua hadden die beslommeringen niet. Voor hen was het vooral belangrijk de beweging te discrediteren. Ik heb mij na O19 wel de vraag gesteld of we het in Laken niet anders moeten aanpakken. En ik zie dat D14 het ook anders doet: zij eisen dat hun stem gehoord wordt in Laken. Neem dat maar zeer letterlijk, want door de doortastendheid van D14 gaat de betoging tot Laken en lopen we er niet in een wijde boog omheen. Als het van Verhofstadt of de politie zou afhangen betogen we in de Hoge Venen en dan zouden we waarschijnlijk de podia nog gratis krijgen ook.

Jij ziet één positief punt. Jij bent gelukkig dat we nu een gesprekspartner van Verhofstadt geworden zijn en dat hij ons niet meer kan uitschelden voor hooligans, want dat hooligans toch niet zo braaf zijn als wij.
Lees en zie het verschil.