Tweede, derde en andere verborgen agenda's

Zijn er nog mensen die al en tijd met dat vreemde gevoel zitten, dat wat 'het westen' ons via de media
voorhoudt niet klopt met wat er werkelijk aan de gang is in de wereld?

Onrustwekkend, via de media, te moeten horen dat Bush en Blair de media nog wat meer aan banden
willen leggen: Niet alles mag nog getoond of gezegd worden, wanneer het om 'hun' oorlog gaat, zeker
geen burgerdoden bijvoorbeeld, maar ook geen interviews of mededelingen van de ‘andere zijde'.

EERSTE AGENDA van de ‘anti-terroristen-campagne' was het neutraliseren van het Talliban regime.
Vanaf de eerste dagen dat het conflict zich begon te ontspinnen, vlak na het instorten van de Twin towers,
werd door Amerikaanse politici via de pers al geschuifeld in de richting van: de Talliban. Het leek wel of
de nieuwe oorlog al lang kant en klaar gepland in één of andere lade van het Witte Huis lag, en enkel nog
op een 'geldige' reden voor het klaarstomen van de wereldopinie wachtte.

Maar het ziet er naar uit dat de VS hiermee niet alleen het 'straffen van de (door hen gedoodverfde en niet
nader gedefinieerde) terroristen', maar nog een tweede en een derde agenda hebben...

TWEEDE AGENDA is 'het bekampen van het Verenigd Europa'. Niet alleen wordt de aandacht van de
wereldopinie continu afgeleid van het eenwordingsproces hier, en van de invoering van een concurrerende
€ wereldmunt, maar ook worden er in naam van 'de strijd tegen het terrorisme' acties ondernomen vanuit
Washington (rechtstreeks of via Londen) om die toenemende eenheid te ondermijnen en uit elkaar te
halen.

Zo was er bijvoorbeeld het onmiddellijk inroepen van de NATO (afleidingsmaneuver voor een speciale
EU top) om de Europese landen los van elkaar mee in de Amerikaanse strijd te betrekken. Het fameuze
artikel 5 werd als zeer nauwe toegang gebruikt. En eenmaal de Amerikanen met dit gratis ticket binnen
waren, werden alsmaar meer eisen gesteld. Niet alleen moesten alle landen van Europa via de NATO elk
Amerikaans destructie-initiatief stilzwijgend gedogen, ook werden de grotere staten er nog eens één voor
één bijgehaald om zichtbaar actief mee op oorlogspad uit te trekken als het even kon. Daarbij werd
voorzitter van de EU Verhofstadt moedwillig zijdelings gepasseerd, en dit uitgerekend op een cruciaal
moment voor de geschiedenis van de verdere vereniging en uitbreiding van Europa.

De buttler van Washington, Tony Blair, begon ineens een opgemerkte parade door het Oosten om
goodwill voor de oorlog te ronselen, daarbij in pure navolging van Macchiavelli's Il Principe, alle
aandacht van de binnenlandse problemen, van het Noord-Iers terrorisme, van gekke koeien, van mond-en-
klauwzeer, en andere plagen die hij al eerder op Europa heeft afgestuurd, met dreigende oorlogstaal af te
leiden naar de buitengrenzen.
Hij werd geregeld naar Washington uitgenodigd en aangemoedigd om los van Europa actief mee te doen,
wat hij ook niet naliet.

Daarna liet butcher Bush zijn oog op het goede oude Duitsland vallen. Wat Schröder beloofd is of
voorgespiegeld laat zich raden. In alle geval mochten Duitse militairen nu het land uit. Blair belde dan
Chirac op en wist zodanig diens gevoelig ego te strelen, dat deze prompt besloot om Schröder op te bellen
en naïefweg voor te stellen om vóór de Europese informele top met hem en Blair een voorvergaderingetje
te houden. Zo van 'wij groten onder elkaar'. Een nieuw schot voor de boeg van Verhofstadt. Blair had
geen beter intrige kunnen ineensteken om de Europese top voor schut te doen zetten. Hij deed dit niet
alleen uit Brits negativisme tegenover Europa, maar diende daarmee ook zijn heer Bush.

Onder het motto van 'anti-terrorisme' worden een hele reeks maatregelen door Washington goedgepraat,
die zonder reden de Europese economie schaden. Het lijkt alsof vlak voor het daadwerkelijk verschijnen
van de Euro het economische landschap hier grondig moet verstoord en gehinderd worden. Intussen volgt
CNN angstvallig of de Europese economie het alsjeblieft slechter dan de Amerikaanse doet; en anders
toch minstens even slecht als het even kan.

DERDE AGENDA. Laten we nooit vergeten wie deze Amerikaans president zijn plaats heeft gekocht: de
wapen- en de petroleumindustrie. Van de petroleumindustrie weten we al langer dat zij zonder schroom
grotere of kleinere oorlogen in gang zetten als het erom gaat nieuwe wingebieden te roven.
Zou het kunnen dat Bush, die zijn presidentschap aan hen dankt, daarom ook zodanig aan deze
onzichtbare maffia gebonden is, dat hij niet anders kon dan oorlog zoeken in Afghanistan, waar ('op de
langen duur') een dikke pijpleiding doorheen moet vanuit het gebied rond de Kaspische zee naar de
Perzische Golf?
Noteer dat vroegtijdige Amerikaanse overheersing van de wereldenergiebronnen voor een mogelijke
Europese wereldmacht een ernstige streep door de energierekening zou betekenen, met alle
scheefgetrokken concurrentieverhoudingen erbij.

En waarom er dan om de tien jaar ergens op aarde (buiten de VS) zo overdreven veel bommen en
bommentapijten moeten gesmeten worden? Omdat de wapenindustrie weer nieuwe aanbestedingen nodig
heeft om het belastinggeld van de brave Amerikaan af te romen. En dat er daar 'collateral dammage' bij te
verwachten valt? So what? God bless America, not the world.

Intussen heeft Lockheed het miljardencontract binnen voor de bouw van een nieuw gevechtsvliegtuig. Het
rakettenschild kan altijd nog volgen, als iedereen weer even vergeten is dat terrorisme ook zonder raketten
kan.

De Amerikaanse opinie wordt mooi achter al deze plannen van dood en verderf geschaard, in naam van
de 'gelegitimeerde' wraak die de verborgen agenda's grondig camoufleert, en verder angstvallig bezig
gehouden met een raadselachtige Antrax verspreiding vanuit een (Amerikaans) lab.

Intussen heeft de president biezondere machten gekregen, en zijn de Senaat en het Congres regelmatig
dicht... De macht van FBI en dergelijke is intussen gauw uitgebreid. En alles wat onder de niet nader
benoemde term ‘terrorisme' geklasseerd kan worden is zonder verhaal onderhevig aan vergaande
maatregelen van financiële en juridische beknotting, om nog maar het minste te noemen.

De vraag die Europa zich nu eens moet stellen: Is er hier geen wereld-Hitler in de maak?
Misschien niet één die even luid roept als destijds gebruikelijk was, maar wel één die elke gebeurtenis
uitbuit om meer en meer macht naar zich persoonlijk toe te halen, die wel steeds luider het nationalisme -
het eigen volk eerst beginsel - openlijk verkondigt, die oorlogszuchtige taal rondbazuint, wit-zwart denkt
(al wie niet met hem is, is tegen hem alsof een cirkel slechts twee graden in plaats van 360 zou hebben),
die zijn land steeds verder bewapent, die recht en orde enkel inroept tegen wie en wanneer het hem zo
uitkomt maar ze anders met of zonder uitleg gewoon aan zijn cowboy-laarzen lapt, die met twee maten en
twee gewichten meet, die de media manipuleert en muilkorft, enzovoort enzovoort.

Als het wijze Europa één les uit zijn eigen verleden getrokken heeft, dan is het dat men niet moet blijven
zwijgen tot het zover is dat er weer een monster de wereld onder de voet begint te lopen...

Wij hebben niet voor Bush gestemd. We hebben ook niet het geluk gehad om tegen hem te kunnen
stemmen. Waarom zouden wij dan naar een vreemde president luisteren? In naam van de democratie???
De welke?

Hopelijk is het nog niet te laat.

arch/ive/ief (2000 - 2005)