arch/ive/ief (2000 - 2005)

Reading the comments posted by Han on the article ‘Blackshirts, reds and others', which pointed me towards the previous debates on mainstream media searching for violence, I felt that it was necessary to try to untie the Gordian knot (for anybody not familiar with this tale – to untie an impossible knot, hack through it…). I hope for mass replies on this article, and for people taking the answers into their hearts and into their actions.

A reflection on the roots of the movement, spanning our entire history, is necessary. As Jan Dumolyn stated correctly in the article mentioned above: Marx wanted the abolishment of the state. But few have read Marx, Lenin, Trotsky, Rosa Luxemburg and others, as few anarchists have read Bakunin or know all of Chomsky's visions. Since time is not always available, most of us un-familiars will never be able to read all these necessary must-reads. I can add a few must-reads myself (I quoted from ‘On Liberty' of John Stuart Mill myself – a bible on its own, which is forgotten by almost everybody!), but why add to the information overload. But at the same moment, the protest and manifestations go on, with members of the same movement spitting and yelling at each others, youngsters wearing T-shirts of Ché Guevara without having a clue about who he is and what he did, many marxists asking for things Marx himself never asked for, anarchists calling each other names (effectively labelling each other, even while this is not what they intended). At the edges of the movement, there are also some nationalist movements, whether they be left or right, whose actions are stated as being ‘fascist' before they are even allowed to open their mouth. ‘Non-violence', but not against the allies…

Do we want to continue seeing this disparity between our words and our actions? Do we want to continue labelling each other? Haven't we got a more important struggle going on? Who are the heroes we follow, why, and do we know what they said? Do we know why we are spitting on the heroes of the others? How do we unite? How do we combine our ideas towards a greater good?

At the same time, their is also an ‘outside world'. The fourth group of potential allies I talked about in the article ‘Blackshirts, reds and others'. People who are not into politics. We all know how they live – all of us have got friends who just want to lead their lives as they see it, not to be concerned too much about the world. Most of them are disillusioned however in politics. The collapse of the political world (I believe it is right to see it this way) we see today, cleary shows that something is changing in this front too. The rise of extreme-right shows that political lies are too much for many. Protest votes are recuperated by those parties, votes which can be put to the good of us all. The fourth group of people is not happy with the way things are going.

Why do so many see the ‘ordinary man' as stupid? Are they? Do they not have their own ideas on how the world should work? Own dreams? Are they ‘fascist' when they vote on extreme-right parties, or is there something else wrong? How much of this is our own responsability? How are we seen in their eyes? Something to be learned from that?

At the same time, we see that many so-called mainstream media channels are looking for populistic easy-selling topics. A good vision on this is written in the ‘Black Block' discussion on this site. However, I refuse to believe that all is bad in the media. Even while media channels do not always take up their responsability to show the truth, I do not think that this is all because of evil intentions. I believe that journalists have their own opinions, just as we do. I am playing the devil's advocate by claiming that Trends-journalists criticising the Tobintax for example may just as well believe that the tax is impossible.
Many journalists indeed do not think in the long term, instead bringing infotainment to ‘the masses'. Many visions of ordinary people are spun out of their context because of this practice. Violence sells better than critical articles…
But with the media groups becoming more and more market-minded, there must be many journalists who do not like this practice at all. But is is more difficult than ever to fight it: there is less time to investigate (admit it: democratic globalisation is a difficult topic) large stories, there isn't always enough space… It must be hard.

Do journalists actively turn a blind eye on their responsabilities? Do they have a positive or a negative effect on our movement? Why? What is their task?
Are journalists not also members of the afore-mentioned fourth category of ordinary people? Do they actively bring one-sided stories? Because they want to lie, or because they just don't always know the context? Why is that? Where is our responsability in this? Do we give them a united picture? Are we always non-violent or realistic?
And what about Indymedia? Are we prepared to be independent all the time? And if we aren't, what is the effect on the movement and on the ideas of the participants? How does an outsider look at what we are doing? How can we bring the things that must be brought? How do we actively participate to answer all of the questions mentioned above? How do we, as Indymedia, reach out to all the people who DON'T read the articles on this site???

These are some of the questions that occupy me lately. It schocked me to realize that the comments on ‘Blackshirts, Reds and others' said that the above-mentioned questions were as old as ‘left' itself. It is time to look modestly into ourselves and answer the most important question of all:

Why has there seldom been a union between the people who want to create a better world? Why do the destructors of the world have it so easy, when history proves that there has always been resistance? How do we unite? How do we win without pressing our opinion on the people who think diffirently? What unified message do we have towards the world?

The debate is open. Please, think of this seriously, and see it as a challenge not to curse and swear, and spit on the people who fight for the same things you do. To unite is only possible when you are prepared to unite – to see this movement as more than just your struggle. It is the struggle of the world. Do not take this personal. Do not make this personal. See it as a challenge not to be afraid to learn. No one knows all there is to know.

Maarten Van Hove, Indymedia Belgium

PS: As comments demand, I am willing to:

1) translate the article in Dutch (my French is not good enough, that is why it is in English)
2) perhaps gather the conclusions and rewrite them into an opinion article for a 'mainstream newspaper' like De Morgen (with help of whoever feels he wants to help)

beste maarten,

don't worry; je woorden klinken heel wat zgn politiek bewuste mensen nu nog vreemd in de oren. Zoals iedereen Einstein eerst uitlachte toen hij over de relativiteitstheorie begon, of M.L. King toen hij zijn droom vertelde. But things will change...
Deze wereld zit volgens mij op de rand van een grote bewustzijnsverschuiving, een fenomeen dat zich voordoet telkens het Grote Verhaal dat samenlevingen opbouwde, te ver verwijderd geraakt van de alledaagse werkelijkheid. Heb je al gemerkt hoe de laatste maanden steeds meer beleidsmakers op uiterst krampachtige manier de sprookjesfactor in hun verhalen verhogen? Hoe zij steeds meer goochelen met steeds inhoudslozer woorden, op het surrealistische af? Dit kan niks meer betekenen dan een voorhoede van een grote breuk. Hun Grote Verhaal dient dringend herschreven! Wij zijn met onze Westerse samenleving uiteindelijk toch uit onze droom gehaald de laatste maanden: de propaganda die ons tijdens de Koude Oorlog en onmiddellijk erna nog kon sussen, wordt steeds ongeloofwaardiger. Mensen beginnen in te zien dat oorlogen, vluchtelingenproblematiek, miserie dan TOCH niet zo accidenteel en toevallig gebeuren. We geraken uit onze narcose... Zie gewoon hoe andere bewustzijnsverruimende gedachten (strijd voor burgerrechten, vrouwenrechten, rassengelijkheid, dierenrechten, sexuele vrijheid, groene gedachte) zich eerst verspreiden via een kleine groep van avant garde denkers, en dan, wegens de aantrekkelijkheid én aangereikt oplossingskader, zich verder verspreiden in de geesten van de mensen, in de media, en tenslotte in de politiek (die nooit geheel los kan staan van het collectieve bewustzijn van de mensen - zij dient op zijn minst gebruik te maken van de heersende verhalen en metaforen die - niet geheel te controleren - de ronde doen in een samenleving van zoekende, dromende, angstige mensen).
Check out Jacques Lacan, de briljante neo-freudiaan die heel wat interessante dingen te zeggen geeft over het Meester-Discours, het heersende Grote Verhaal die door iedereen wordt na-gedacht, en de methoden die je, als avant-garde denker (in de rol van psycho-therapeut - 'object van verlangen') kunt aanwenden om het heersende Meester-discours te veranderen in een nieuw Verhaal (Symbolische Werkelijkheid) dat meer linken vertoont met de Reële (ongrijpbare) werkelijkheid. We've gotta tune into this changed reality: WTC, vluchtelingenproblematiek, all round misère, klassentegenstellingen e.d.m. zijn steeds duidelijker uitwassen van een realiteit die de meesten onder ons nog niet herkennen - ergo worden deze dingen gedemoniseerd (uit angst en onwetendheid). Binnen ons 'nieuwe' Grote Verhaal vallen deze dingen wél te duiden. En nu wordt het interessant...
Dit nieuwe Verhaal die wij dienen te schrijven ('re-écrire son histoire', zou Lacan zeggen), zal ENKEL en ALLEEN overgenomen worden in het discours van jouw 'vierde' groep, als het hen meer gemoedsrust en inzicht oplevert dan nu het geval is. Je kunt onmogelijk een Verhaal schrijven waarin je a) het grote onrecht van deze wereld beschrijft en b) het toekomstige lot van de Westerling hierin heel zwart en gewelddadig beschrijft (bijv. 'horden Afrikanen en Aziaten zullen in Europa uiteindelijk met geweld hùn rechtvaardige deel van de koek opeisen, en Europa zal minstens teruggebracht dienen te worden tot haar welvaartspeil van vijftig jaar geleden'). Dergelijk verhaal beangstigt mensen, en zoals iedereen weet is angst een héél slechte raadgever. No way dat dergelijk doem-verhaal ooit geslikt zal worden (ook al komen er nog honderd WTC-rampen - met de moed der wanhoop blijft men dan toch vasthouden aan de idee dat wij ons niks te verwijten hebben, en dat de oorzaak van de terreur wellicht iets 'duivels' is). Daarom ook dat veel van die 'revolutionaire' bewegingen steeds een minderheid mensen aanspreken. Want zijn we niet allen bezorgd om onze toekomst? Hou dus alsjeblieft rekening met de onvoorstelbare psychologische aanleg tot zelf-illusie (in functie van het overleven van het eigen ego), bij 99,9 % van de bange Westerlingen. Beschouw het niet als perverse leugen, maar als een gigantisch en historisch probleem van subjectief Waarheidsdenken (Mijn Wereld = De Wereld), waar o zovele mensen ten prooi aan zijn gevallen. De vijand is de gedachte, niet de denker!

Wat mij dus vooral bezighoudt is het volgende: Het Nieuwe Verhaal voelen wij hier al heel duidelijk aan. Het is een verhaal van globale rechtvaardigheid, van ecologische duurzaamheid, van een appèl aan de zelfverantwoordelijkheid van de aardbewoners ('free your slave-mind!', of stoot ik hier al bepaalde staats-denkers af?), van een 'eenheid' tussen alle mensen op aarde. Dat zit wel goed, dacht ik zo.
Maar hoe gaan wij de mensen, vooral die vierde groep, overtuigen? Op welke manier wordt ons Nieuwe Verhaal ook intellectueel en emotioneel aantrekkelijk voor hén?

Hier wil ik nu nog niet omstandig op antwoorden. Het allergrootste deel van de Indymedia-people zijn helemaal nog niet op dit denkniveau aanbeland, en zullen (uit ego-eigenbelang, vanuit een fenomenale zelf-illusie) volgende opmerking afdoen als geleuter, gekkenpraat of leugen. Een deel van die 'vierde' groep evenwel, is vaak wel iets meer ge-aard, dichter bij de verwarrende en complexe werkelijkheid, en valt m.i. zelfs EERDER te overtuigen van volgende stelling.

The next real global revolution WILL be a revolution of the minds, a liberation of the slave minds, one that can transcend earthly paradoxes, one that doesn't want to explain complex reality into definitions, narrow concepts and policies that make a general stereotype of seperate individual facts. It will be a philosophy that, at last, will unite people, and this unity WILL be a spiritual one. If I say spiritual, I mean: listening to each other, respecting each other, loving each other. No God or anything. But shared vibes, common grounds, a belief in true justice and solidarity. And a belief that happiness is NOT the same as individual wealth... A belief that people can be happy when they share with each other, and that only good clothing, a roof, some food are basic needs.

Dergelijk raam-verhaal biedt uiteraard alle mogelijkheden om vanuit gelijk welke cultuur en achtergrond en religie een eigen interpretatie te krijgen.
Het is het raamverhaal van Socrates, Fransiscus van Assisi, Christus, Boeddha, M.L.King, Boeddha, Marcos, Romero, de soefisten, de mazdaïsten, de Jaïnisten en zovele anderen. Het is niks nieuws.
Ik ga er alleszins voor.
En als ik mij niet vergis geldt dit bijv. ook voor heel wat Pink & Green- sympathisanten. In Brussel willen wij dit Nieuwe Verhaal opnieuw vertellen...

Keep dreamin'

pinkje

Pinkje, voeg aan je lijstje ook maar de Griek Diogenes toe. Die was nog een stukje consequenter dan zijn landgenoot Socrates. Socrates wordt overigens duchtig gerecupereerd door 'officiële instanties', Diogenes bij mijn weten nog niet.

Verder vind ik beide artikels hier opnieuw een zinnige bijdrage tot de discussie maar ik zou het wel waarderen als Maarten in het Nederlands zou schrijven. Engelse teksten lezen van een Vlaams iemand die je kent, het komt 'raar' over. Ik heb overigens met een vriend van Parenti gemaild, zodat die nu binnenkort ook het verslag over de avond in Gent te lezen zal krijgen. En dan komt het Engels wel weer goed uit.

gegroet,

jp everaerts
(uitgever van het tweetalig Belgische kwartaalblad DIOGENE(S), over media en democratie)

Ik ga nog even reacties afwachten (en me een beetje toeleggen op die andere supergrote frustratie van mijn leven, namelijk de zoektocht naar zinvol werk) en eind deze week zal ik dit artikel vertalen en misschien verbeteren. Graag zou ik dan wel iemand tegenkomen die zich geroepen voelt om ook de Franse tekst te tackelen.

Bedankt voor jullie reacties - hopelijk kan de discussie snel losbarsten (vooral bedankt, meneer Everaerts, voor uw impulsen). Dat innerlijke verdeeldheid me steeds pijnlijker wordt, zal ondertussen wel duidelijk zijn.

Een concreet idee (dat ik later wel eens eenduidiger wil uitschrijven) over hoé een dergelijk debat gevoerd kan worden volgens mij:

Onafhankelijke denkers vanuit welke strekking dan ook (allemaal, beste mensen - de wereld is van iédereen) komen samen en stellen zichzelf twee verplichtingen:
1) ze LUISTEREN en luisteren naar elkaar, terwijl ze zich distantiëren van hun eigen denkbeelden. Ze zoeken daarna, met de nieuwe visies die ze hebben gekregen, binnen hun eigen visie naar verschilpunten en aanknopingspunten, die ze daarna voorleggen in een drempelloos debat. De wijste mens is nog steeds hij/zij die beweert niks te weten.
2) Iedereen laat iedereen uitspreken, geen overroepen of 'heb-je-mij-gehoord'-gedrag. Mensen die hun mening opleggen, worden vriendelijk verzocht het pand te verlaten. Er wordt niet geroepen, gescholden en dergelijke.

Uit het contrast van het debat moet daarna een soort compromis naar voorkomen. Blijkt dat de eigen mening niet opgaat tegenover die van de andere (iedereen heeft wel iéts zinvols te vertellen, dus onmogelijk dat de eigen mening volledig rechtblijft), dan mogen de deelnemers aan het debat niet bang zijn om hun eigen visie aan te passen. Het is een leerproces van iedereen, waarin iedereen met de nieuwsgierigheid van een onbevooroordeeld kind naar de andere luistert.

Dat is zowat de oplossing die ik zie. Het resultaat moet een pamflet zijn (van hoeveel honderden pagina's???) dat vooral integer is, en dat al die meningen kan aanspreken. De struikelblokken zijn immers verwijderd.

Hopelijk voelen sommigen zich geroepen om zich achter een dergelijk titanenwerk te scharen. Het wordt vast en zeker een slopend proces, maar uiteindelijk is volgens mij dit de enige manier om de oerwaarheid 'de waarheid ligt in de som van alle tegengestelde meningen' te realiseren.