ROMA 10 NOVEMBER: EEN KOEKJE VAN EIGEN DEEG…

ROMA 10 NOVEMBER: EEN KOEKJE VAN EIGEN DEEG… Na de top in Genua die gepaard ging met massale demonstraties waarvan het verloop nog vers in het geheugen ligt stond voor 10 november een volgende belangrijke internationale bijeenkomst in Italie gepland: die van De World Trade Organisation (WTO). Voor een aantal organisaties die deelgenomen hadden aan de protestakties in Genua betekende deze bijeenkomst een volgende gelegenheid om hun geluid tegen de huidige vorm van globalisering, vòòr een andere wereldorde te laten horen. De schokkende gebeurtenissen van Genua leidden er toe dat niet iedereen zich achter de oproep voor 10 november wilde plaatsen. Vooral organisaties met een katholieke achtergrond en een aantal basisorganisaties gaven er de voorkeur aan voorlopig vooral initiatieven op lokaal en regionaal niveau te ontplooien. De brede schakering van groepen die deelgenomen had aan het "Social Forum" van Genua leek wat minder breed te worden. Belangrijkste oorzaak voor dit terugtreden was het geweld dat de straten van Genua drie dagen lang beheerst had; een geweld uitgelokt door enerzijds de "ordetroepen", anderzijds door de blindgangers van het inmiddels roemruchte "black block": een kleine minderheid van impotente personen dat - opnieuw- meende zijn orgasme te moeten beleven in het openbaar, te midden van een veelheid aan andersdenkenden en andersvoelenden, zonder zich te bekommeren om de gevolgen voor de anderen. Het enige wat telde was het eigen ORGASME, het intense genot gevoeld bij het breken van een ruit, het ommekeren van een auto of -o wunderbar!- een getroffen agent. Voor een beperkte groep van zwarte strategen geldt dat zij wel degelijk rekening gehouden hebben met de gevolgen voor andersdenkenden en anderswillenden: gezien de door hen aangewende hit and run strategie was het doel de eigen black bloc-mensen buiten bereik van de ordehandhavers te houden. I veri cazzi, zoals ze in Italie zeggen, de brute gevolgen voor de omstanders latend Een aantal mensen hadden geen zin om zich nog eens voor dit spel te lenen en vonden dat er meer aandacht aan de basisaktiviteiten zonder één politieke kleur besteed moest worden. Toen kwam de klap van 11 september in New York en alles werd anders. De WTO-conferentie was inmiddels naar Katar verplaatst. Een geweldspiraal van internationale afmetingen kwam op gang waar we nu de wrange vruchten van plegen. Een eerste uiting van de kracht van de Italiaanse beweging die zich tegen deze geweldspiraal wil keren zagen we in oktober ter gelegenheid van de vredesmars van Perugia naar Assisië; traditioneel een gebeuren waar katholieken en leken elkaar treffen. Hoewel hier de oorspronkelijke initiatiefnemers, de Franciscanen, het op hun beurt "wegens een teveel op de voorgrond treden van politieke elementen", lieten afweten werd de mars de grootste van na de oorlog: zo'n 300 duizend mensen deden er aan mee. De rechtse regering van Berlusconi sprak schande van de aanwezigheid van communistische en andere linkse politieke elementen die de mars voor eigen politieke doeleinden hadden misbruikt. Eèn van de meest luidruchtige aanhangers van Berlusconi, de kolos Giuliano Ferrara, riep vauit de kolommen van zijn krant "Il Foglio" op een pro-Amerikaanse te organiseren, en wél op... 10 november in Rome. Ferrara is iemand die -meer nog dan Berlusconi- gelooft in de confrontatie, om niet te zeggen provocatie als middel om politieke tegenstanders af te troeven. Gij heeft het vak geleerd in het linkse kamp, als functionaris van de communistische partij in Turijn, waar hij al politieke tegenstanders, vooral ook die van links, te vuur en te zwaard bestreed. Het idee van Ferrara vond aanvankelijk een niet zo enthousiast onthaal in het kamp van Berlusconi. Vooral de Lega Nord en in minder mate de postfascisten van Fini spraken hun twijfels uit. Waar het Ferrara vooral om te doen was het volgende: op straat een manifestatie van rechts organiseren waar die van links bleek bij zou afsteken. Om zo ook op straat, na in het parlement het initiatief genomen te hebben, de politieke hegemonie te verkrijgen. Deze bedoeling was overduidelijk voor vriend en vijand. Voor beiden was ook duidelijk dat de propagandistische waarde voor de "winnende partij", pro- of anti-oorlog, groot zou zijn. Eèn dag na de twee manifestaties van 10 november in Rome kunnen we concluderen dat Ferrara één van de grootste misrekeningen in zij leven gemaakt blijkt te hebben. Datzelfde geldt waarschijnlijk ook voor de leiders van de linkse partijen in het parlement, die vòòr deelname van Italië aan de oorlog gestemd hebben, Rutelli en Alema, die gistern zich naar de Zuidelijke havenstad Taranto begaven om de Italiaanse deelnemende troepen uit te zwaaien. De helft van de Italiaanse bevolking blijkt inmiddels al tégen de deelname aan de oorlog te zijn en dat geldy natuurlijk nog meer voor de eigen achterban. Mij persoonlijk kan al dit partijpolitiek gekrakeel weinig schelen. De rol van de politieke partijen in het wereldgebeuren blijkt van marginaal belang te zijn. Het zijn veel meer andere krachten die de internationale politiek naar hun hand weten te zetten. De massale demonstratie van gisteren in Rome waar onder meer het "Not in me name" parool veel gehoord werd leek gelukkig minder dan eerdere massale demonstraties partijpolitiek gekleurd. Daar kunnen de interviews met een voorzitter van de Rifondazione Comunista, Bertinotti, in alle telejournaals en kranten weinig aan afdoen. Zo'n tegen de 200 duizend mensen veegden de vloer aan met de politici die even verder op in Rome hun pro- Amerikaanse manifestatie voor een belangrijk deel de mist, of liever de regen in zagen gaan. Piazza del Popolo bleef half leeg, daar kon geen New Yorkse brandweerman iets aan veranderen. De pers deed er alles aan om een vertekend beeld op de t.v.-schermen te toveren. Een verbrande en een vertrapte Amerikaanse vlag werden breed uitgemeten, beelden van de massale anti- oorlogsdemonstratie werden gelardeerd met commentaren als: "Juist vandaag heeft Bin Laden bekend gemaakt over atoomwapens te beschikken". Maar op het Piazza del Popolo van Berlusconi moeten de politieke voormannen toegeven dat de opkomst tegenvalt. Ferrara geeft de schuld aan de regen. Maar de Romeinse krant il Messagero ziet vooral mensen van boven de vijftig. En een aankleding van het gebeuren dat het plein verdacht veel op een verkiezingsbijeenkomst van Forza Italia doet lijken. "Daar helpt een rijtje televisiepersoonlijkheden op het podium geen lieve moeder aan".beaamt ook la Repubblica. CNN moet toegeven dat de "Not in my name" leus veel krachtiger klinkt in Rome. De massa van rond de 200 duizend vormt verder op in Rome met fakkels een enorme "NO WAR" leus, een feest barst los dat de gemoederen warm houdt ondanks de regen. Er is reden om met een warm gevoel naar huis te gaan en daar door te gaan, ieder op zijn of haar manier, omdat een andere wereld mogelijk is. Voor Ferrara blijft over de kou en het gevoel een koekje van eigen deeg gekregen te hebben.

FOTO'S EN VIDEO
http://www.corriere.it/Media/Video/11_Novembre/11/v_noglobal111101.ram

http://www.corriere.it/Primo_Piano/Cronache/11_Novembre/10/marciaattesa.shtml

http://www.corriere.it/speciali/gallerie/noglobal/galleria/sopra.html?2

http://italia.indymedia.org/front.php3?article_id=28094&group=webcast

http://www.repubblica.it/gallerie/online/politica/noglobal/index.htm

http://www.salvatoreamura.it/page.asp?ID=2780&Class_ID=10020
[click op "tutte le immagineda Roma", "successiva" voor de volgende ecc Er moeten hier ook video's op komen]

arch/ive/ief (2000 - 2005)