arch/ive/ief (2000 - 2005)

SUCH STUFF AS DREAMS ARE MADE ON

Didi de Paris
Information Jockey

De dag was winderig en regenachtig. Als een miltvuurepidemie verspreidde de democratie zich over de wereld. Terwijl men heftige veldslagen leverde om de vrijheid te verdedigen tegen de barbaren, vergaderden in Londen een handvol louche leiders om zich te bezinnen over het Afgaanse zand waarin ze nu al weken beten, ondertussen kreegt de rest van de wereld lessen in democratie, en Nicaragua -nu al voor de derde keer op rij- wéér geen linkse president. Twintig jaar moord, brand, verkrachting, sabotage en corruptie wierpen vruchten af. Men kon op beide oren slapen: in Nicaragua was de democratie een feit ! Ondertussen verbleven de Israëli in de Palestijnse gebieden. Deze keer geen bezetting, of annexatie ; ze zijn er gewoon enkele weken « gebleven ». Een soort vakantie, in een land zonder water, zonder elektriciteit, etc. Ook bij ons aan het thuisfront hield men de democratie hoog. De nationale luchtvaartmaatschappij ging definitief de lucht in. De hemel was helblauw, zoals de regering, die van aanpakken wist, en drie dagen voor het faillissement extra ordetroepen naar de luchthaven stuurde. Terwijl de vakbonden hun leden opriepen tot kalmte, liep op t.v. de quizz « Ken de natie ! Vandaag hier en Chili 1973 : zoek de zeven verschillen. De sponsors zijn dezelfden! »

En terwijl het stralend prinselijk nageboortsel naar huis gereden werd en elders een dronkelap twee tienermeisjes doodreed, waren de straten van Babbel-gique getuige van een wilde achtervolging. Met gierende banden schuurden wij door de tunnels en viaducten, op de voet gevolgd door de Taalpolitie. Klaar om ons te verbaliseren.

Onder geen beding mochten we de dikbebrilde François de Kwispeleir laten rijden. Het autootje dwong Smirnoff in de foetushouding. Niet alleen omdat er weinig plaats overbleef op de achterbank, maar omdat we voortdurend in razend tempo vlijmscherpe bochten namen, en verkeersdrempels onze hoofden om de haverklap tegen het plafond kwakten, kon ik moeilijk verslag uitbrengen.

De Minister van Agitatie hield het stuur stevig in handen. Wij zouden ervan beschuldig worden de taalstrijd aan te wakkeren, bij nacht, in groep. De overheid zou het zien als een samenzwering in fictie. De kwaliteit van die fictie was bedenkelijk ; bevatte teveel thema's - net een Vlaamse film ! Een gevaar voor de volksgezondheid. De esthetische norm was alarmerend overschreden.

« Teveel thema's ! Als we dààr rekening mee houden, dan is de esthetiek automatisch een muilkorf. » schreeuwde Marcel de Bruxelles, die naast de bestuurder zat. We hadden de grootste moeite hem te doen zwijgen. Via luidpsrekers gaven de agenten ons te kennen dat ze nog een rekening met ons te verefffenen hadden. We hadden inderdaad, zoals iedereen , onze rekening in de « Comme-j'ai Soif ! » moeten betalen…

Net voor de politiewagens ons klem reden, schrok ik wakker.