arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ethisch progressief en economisch centrum-rechts, zo ziet YDS de politieke herverkaveling in Vlaanderen evolueren.
In de onzalige tijden van de Oude Politieke Cultuur trokken de politieke krokodillen richting Poupehan, naar het buitenverblijf van Fons Verplaetse, de voorzitter van de Nationale Bank, om over de devaluatie van de Belgische frank te beslissen. Dat heette men toen canapépolitiek.
Nu bedisselen Karel Degucht en Johan Vanhecke hun zaakjes op een gerestaureerde boerderij in Zuid-Toscanië. Glaasje wijn erbij, olijfje prikken. In het bezielende gezelschap van de heren journalisten (copywriters) YDS en Dirk Achten.
Nieuwe Politieke Cultuur? Olijvenpolitiek?
Wat mogen wij verwachten van de brede volksbeweging waar YDS zo lyrisch over doet? Degucht, één van de bezielers, is voorstander van het afschaffen van het stakingsrecht. Dat belooft.Zit progressief Vlaanderen te wachten op het brede middenveld van de vrije markteconomie?
Het begint me steeds duidelijker te worden waarom YDS de 'antiglobalisatiebeweging' (copyright DM) negeert, minimaliseert en criminaliseert. Het past niet in zijn kraam.
De Nieuwe Politieke Cultuur, waarvan Desmet zich één van de architecten waant, is oude wijn in nieuwe zakken. De kerktorenpolitiek van YDS en de zijnen staat mijlenver af van de echte breekpunten van deze turbulente tijden.