arch/ive/ief (2000 - 2005)

HALLOWEEN LANGUAGE VALLEY

Didi de Paris
Information Jockey

Terwijl het elders bommen regende was het bij ons Halloween. Van halfzes ‘s avonds hing de maan als een uitgeholde lichtgevende bol in de lucht. Gedekt door duisternis trokken brigades van het Pompoenen Bevrijdings Front door de straten om zoveel mogelijk groenten te verlossen van hun verlichte zinloosheid en er liefdevol soep van te maken.

Omdat men ook in de hoofdstad gehoord had dat ORZOV en HKB billaterale (en mogelijk nog andere) betrekkingen aangingen, en de mij vooralsnog onbekende Vereniging van Veganistische Kiekenfretters hier gaarne deel van wilden uitmaken, leidden mijn agitationele activiteiten mij uitgerekend op de avond waarop alle spoken en heksen losgelaten worden naar het verscheurde hart van Europa.

Meteen raakte ik verwikkeld in een hevigste taalstrijd. Het straatnaambordje luidde « Rue de Flandre, Vlaamse Steenweg ». Mogelijk is poëzie datgene wat verloren gaat bij de vertaling, maar welke lading dekte deze vlag ? Wat moest men zich hier nu bij voorstellen ? Een straat, of een steenweg ? Hoe viel dit urbanistisch fenomeen te omschrijven? In het duister had ik er geen goeie kijk op. Waarschijnlijk is het in de praktijk een Belgisch compromis. Het gevaar dat een dergelijke onduidelijkheid in het stadsplan leidt tot files is niet denkbeeldig.

De Babylonische frictie die het straatnaambordje veroorzaakte was niets vergeleken met de tientallen andere talen die op dat moment rond mij schreeuwden om vertaling, Alsof plots iedereen maanziek geworden was. Hoe kon ieders spraak opgenomen worden in het straatbeeld ?

Misschien zou het geen slecht idee zijn als men iedereen per Koninklijk Decreet zou verplichten voortaan nog alleen de straten te betreden in bezit van een woordenboek bodylanguage.

Terwijl de mensen om mij heen tevergeefs bleven proberen het woord tot elkaar te richten besefte ik maar al te pijnlijk dat taal een mank vehikel is om de gedachten van de ene persoon naar de andere te transporteren. Volgens sommigen waren de bombardementen «chirurgisch ». Bedoelden ze daarmee dat er na elk bombardement geamputeerd moet worden ? Of viel dit onder «sociale operaties » ? Terwijl men de mond vol had over « tot de tandenbewapende vredesopdrachten » en « collateral damage » raakte de wereld nog verder in de ban van kernkabinetten en kruisraketten.

In Babbel-gique waren de mensen die avond bijzonder onrustig. Er waren teveel vragen waarop ik het antwoord schuldig moest blijven, woorden schoten mij tekort. Ik had mijn medemensen op de hoogte moeten brengen van de Klaagmuur in Verweghistan. En terwijl ik alweer op de trein naar huis zat betreurde ik het nog het meest van al dat ik hen niet diets gemaakt heb dat taalstrijd vooral gevoerd moet worden tegen de eigen taal.