arch/ive/ief (2000 - 2005)

Als er al 's zo een jonge rakker raar opkijkt naar die kalende vijftiger op het Manifeest, zeg ik maar : "ik was 17 in '68... En ik ervaar veel gelijkenis met de sfeer van toen. De beweging van de democratische globalisten is een culturele beweging, die over de wortels van onze samenleving gaat: vrede, solidariteit, levenskwaliteit gaan voor op macht, geld, carrière.
Ik vond het heerlijk dat alles zo vreedzaam en hartelijk verliep. En dat de standpunten toch duidelijk waren, ondanks de heterogeniteit van de beweging. We zijn op de goede weg, we hebben er een prachtige dag van gemaakt.
Adelante !

Het is heel erg bemoedigend en fantastisch vast te stellen dat er een nieuwe jongerenbeweging ontstaat die (eindelijk) weer opstaat tegen kapitalisme & neoliberalisme, met haar ongelijkheid, enorme machtsconcentratie bij enkele multinationals, oorlog, uitbuiting van de derde wereld, verknallen van het leefmilieu ... en die durft te ijveren voor een nieuwe wereld waarin emancipatie, solidariteit, gelijkheid en vrede voorop staan!
Deze nieuwe beweging verrast me door haar heterogeen-veelkleurige, ludieke, creatieve en te zelfder tijd snugger georganiseerde aanpak.
Chapeau !

Het was jammer dat de manifestaties op 19/10 nog niet allen in een gemeenschappelijk anti-globalistisch - syndicaal front verliepen, met wederzijds respect voor ieders eigenheid.

Als 'oudere' generatie - vaak nog syndicaal actief - moeten wij beslist nieuwe ideeën en inspiratie kunnen putten uit deze nieuwe beweging.
Ook deze nieuwe beweging kan beslist leren uit onze ervaringen en het inzicht dat een aansluiting met en samenwerking met de (te vernieuwen en te democratiseren) vakbonden nodig is.

Voorwaarts ! We hebben een wereld te winnen !

Filip

Verheugd vast te stellen dat zowat iedereen het jammer vindt dat syndicalisten en zogenaamde ngo's niet de hele dag samen optrokken. De organisatoren hebben in hun foldertjes en wegwijzers de vakbondsbetoging van 's namiddags doodleuk doodgezwegen maar 's avonds is de samensmelting wel gelukt.
Maar laten we toch opletten dat de brede antikapitalistische beweging, die nu ook jongeren wakker maakt en vele mensen voor het eerst doet meebetogen, zich niet verzwakt in onderlinge hatelijkheden.
De taartworp naar Geysels is ludiek en onbelangrijk, maar misplaatst: Geysels is geen liberaal en geen kapitalist; is een regeringspartij per definitie rechts en liberaal?; en waarom zouden linkse SP.A'ers niet mee mogen betogen? (Ze waren er gelukkig wel).
Dat die stomme nationalisten en ander extreem-rechts tuig mee opstappen en de media-aandacht (proberen te) misbruiken is wel heel erg: zij zijn onze tegenstanders, want de "anti-globalisten" of hoe je ze ook noemt zijn toch in de eerste plaats fervente internationalisten (het woord wereldburger vind ik dan weer te burgerlijk).

De taartworp naar Geysels was niet onbelangrijk en een heel juiste actie. Als iedereen zomaar in de regering kan stappen en een politiek voeren, goedkeuren en goedpraten die 180 graden het tegengestelde van wat o19 wil, waar eindigen we dan? Geen plaats voor misplaatste hypocrisie. De militanten van Agalev die tegen de huidige oorlogspolitiek van hun partij zijn hadden dan ook wat meer respect voor de inhoud van de beweging kunnen tonen en hun vlaggen voor een dag mogen opbergen, ze halfstok hangen, of er een of ander teken van dissidentie op aanbrengen. De arrogantie en hypocrisie waarmee de tien Agalev-vlaggen omstreeks 18u00 op het Wilson-plein zichtbaar waren, waren beneden alle peil. Ik was dan ook uitermate blij toen ik vernam dat er een ludieke tegenactie was die die arrogantie aankloeg. En daarmee wil ik helemaal niet zeggen dat de achterban van Agalev of SP.A niet mee mag betogen, integendeel : als zij zich achter het platform scharen, meer dan welkom. Misschien hadden zij de taart moeten gooien?

Een dikke kus voor de taartgooier.

Gunther