arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een deel van de betogers verstaat niet de apartheid tussen twee betogingen. Anderen kennen nauwelijks de objectieven van de antiglobalisten: de komende weken zullen belangrijk zijn voor een intens werk van uitleg binnen de vakbonden.

David Pestieau

Volgens Steven Sioncke, stagiair bij het ACV te Gent, moeten wij "waakzaam zijn, zoniet riskeren wij de goede sociale wetten te verliezen bij de uitbreiding van Europa". Maar hij is van oordeel dat "de vakbonden niet moeten betogen samen met de antiglobalisten, want deze laatsten weten niet waarvoor zij betogen; er zijn te verschillen tussen ons".

Khadim, 49 jaar, van de voedingscentrale (ACV) in Doornik, vertelt ons zijn angst en zijn hoop: " Europa betekent voor ons de angst voor slechte verdeling, afwezigheid van sociale rechtvaardigheid, nooit gehouden beloften. In onze sector van de voeding is de reglementering zeer zwak. Europa kan een middel zijn, dank zij de Europese ondernemingsraden, om ons standpunt op te dringen."

Eddy Cambier, 31 jaar, ACV-militant van Charleroi laat een ander geluid horen : "Wij willen aan de Europese leiders laten zien dat het volk aanwezig is en dat wij een andere globalisering willen". Moet er meer Europa komen? "Neen, we moeten ermee stoppen, voor mij is er al genoeg Europa. Hoe meer Europa uitbreidt, hoe meer de kleine ondernemingen stikken ten voordele van de grote multinationals. Spijtig dat de beweging van de vakbonden en van de militanten voor een andere globalisering niet kon verenigd worden".

Tony, 37 jaar, werkt bij Mio in Luik : « Europa houdt een sociaal risico in: men wil onze sociale rechten beknotten, men gaat een beetje de weg op van Amerika. Voor ons is Europa een grote onzekerheid: ons bedrijf werd opgekocht door een Franse en daarna door een Hollandse firma. Bij Renault en Uniroyal zag je hetzelfde: al die overnames en al die sluitingen zijn een enorme verspilling. De werkelijkheid is dat de patroons niets anders willen dan subsidies en winsten, aan de tewerkstelling lappen zij hun laars."

Enkele strijdbare groepen steken af tegen de loomheid van de betoging. Vooral 300 Antwerpse dokwerkers laten van zich horen.

Jef, 25 jaar, werkt in de Antwerpse haven. Met veel van zijn collega's is hij woedend wegens de mogelijke intrekking van de wet Major. "Deze wet waarborgt ons vaste contracten. Dat is mijn levensverzekering. Als wij dat verliezen, komen wij terecht in de interimarbeid, in de economische crisis, want wij zullen niets meer kunnen kopen. Het zijn de kapitalisten die alles in handen hebben." Maar waarom loopt hij dan mee in deze betoging voor Europa? "Omdat de wet Major precies wordt aangevallen in het kader van de liberalisering van de havensector. Men wil de slechtste werkomstandigheden opleggen aan alle Europese havens. Wij zijn ook voor gelijkheid, maar wij willen dat de Polen dezelfde lonen krijgen als wij en niet omgekeerd."

De arbeiders van de NMBS waarschuwen: "De NMBS geen tweede Sabena" en de arbeiders van Agfa schreven op hun spandoek: "De Verenigde Staten zoeken Bin Laden? Wij bij Agfa zoeken werk".

De oorlog is natuurlijk aanwezig in de gesprekken, zoals ook bij de Europese ministers een eind verder. Maar hier is er niemand om de oorlog en de bombardementen te verdedigen. De zelfklevers van het ABVV eisen: "Stop de bombardementen, nu".

De zachtsten onder de betogers vinden dat "de oorlog geen goede oplossing is", dat "hij vooral de armen zal raken", maar dat "Europa zich verplicht voelt om de Verenigde Staten te volgen". "In plaats van bommen van 50 miljoen per stuk te gooien zouden zijn het onderwijs kunnen financieren." Anderen, in de meerderheid, achten dat "de Verenigde Staten oogsten wat zij gezaaid hebben met hun politiek. Ze mengen zich met alles, zoals in Palestina…"

De komende weken zullen de beweging voor vrede en de beweging voor werk en voor de openbare diensten meer en meer gefronteerd worden met de Europese Unie van de oorlog, van de privatiseringen en van de werkloosheid. Doorheen deze ervaringen zullen talrijke syndicalisten, die nu nog aarzelen om mee te betogen, zich kunnen verenigen in een beweging voor een ander Europa, die namelijk wordt gedragen door de D14 comités.

Beste,

bij een vorige bijdrage van het PVDA-persteam schreef iemand dat het leuk is dat de PVDA uitgebreide verslagen maakt van de betoging. Maar - net zoals 'die iemand' - stel ik me altijd de vraag ... hoe objectief zijn die? Is het toevallig dat er in het vorige verslag geen anarchisten aan bod komen? Is het echt zo dat alle militanten als een blok achter de democratische globalisten staat? Ik zou dit laatste heel graag geloven, maar ik vrees dat de realiteit is dat onze boodschap een groot deel van de arbeiders en bedienden nog niet bereikt heeft. Laten we dus niet in PVDA-simplismen vervallen en het probleem voorstellen als zijnde de kloof tussen een oerconservatieve leiding en een strijdlustige, progressieve basis. Nogmaals, ik zou niets liever zien dan een progressieve, strijdlustige vakbondsbasis. Maar ik vrees dat dit op het huidige moment absoluut niet het geval is. Ook onder de militanten zitten heel wat 'bange, blanke mannen en vrouwen' die hun angst - nog? - niet vertalen in een progressieve maatschappijvisie. Ik vraag me dan ook af in hoeverre de bovenstaande tekst niet geschreven is om de bestaande PVDA-analyse te ondersteunen, eerder dan om als basis te dienen voor een analyse.

Tot slot nog een kleine - maar zeker niet onbelangrijke - correctie op de laatste zin: 'de beweging voor een ander Europa, die gedragen wordt door de D14 comites'. Sinds wanneer draagt D14 deze beweging alleen? Dat is onrecht aandoen aan al die andere organisatie en groeperingen - van grote NGO's, over sociale bewegingen tot anarchisten - die niet bij D14 betrokken zijn en zich daarbuiten organiseren. D14 organiseert tijdens de top van Laken heel wat acties, maar er zijn een hele hoop groeperingen die los van D14 ook heel wat organiseren.

Vriendelijke groeten,
Stijn Oosterlynck