arch/ive/ief (2000 - 2005)

De clusterbom

Eén clusterbom bevat 202 kleinere bommen (BLU-97/B) van ongeveer 20 cm groot. De clusterbom kan zich op verschillende hoogtes openen. Het oppervlaktebereik van de clusterbom is afhankelijk van die hoogte. In normale omstandigheden bestrijkt de clusterbom een oppervlakte van 200 x 400 meter. De kleinere bommetjes bestaan uit drie onderdelen, elk met een specifiek doel:
· De punt bevat explosieven en kan zich als een kogel 17 cm diep in een pantser boren.
· De rest van het omhulsel spat als een granaat uitéén in messcherpe stukjes ijzer. De stukjes hebben een bereik van 76 meter.
· De bommetjes zijn gevuld met een licht ontvlambare stof om het getroffen doel in brand te steken.
Vijf procent van de bommetjes ontploft niet en blijft als een landmijn in de grond steken. Dit soort landmijnen maakt in Kosovo nog regelmatig slachtoffers.
De bommetjes zijn vaak ook uitgerust met een systeem dat warmte opspoort om zich in voertuigen, schuilplaatsen en lichamen te boren.

De tomahawk-raket

Deze raketten worden afgevuurd van op verre afstand en hebben een bereik van verschillende kilometers. Je hebt waarschijnlijk ook al horen zeggen dat dit zeer goedkope wapens zijn. Voor 25 miljoen frank heb je al een degelijke raket. De raketten zijn computergestuurd en zoeken zelf hun doel. Of ze dat raken of niet is afhankelijk van dat programma. Het programma moet bijvoorbeeld zeggen: aan de tweede boom rechts afslaan, maar als die boom door een eerdere raket is neergehaald, kan de raket wel eens elders neerkomen. Ambtenaren van defensie in Washington bevestigden volgens de Amerikaanse zender CNN dat de lasergeleide bom het geplande doel, een helikopter op de luchthaven van Kaboel, met ongeveer 1600 meter heeft gemist. De raket landde in een woonwijk. Als de bewoners in die woonwijk niet overleden zijn door de explosie, kunnen ze binnen een paar jaar nog sterven aan kanker. Tomahawk-raketten worden volgens een Amerikaans militair altijd gevuld met verarmd uranium als ballast.
De VS stellen ons gerust: volgens een onderzoek raken de raketten in 90 % van de gevallen hun doel. Het onderzoek werd gevoerd door wetenschappers van het Amerikaans leger.

De bunker buster

De bunker buster (GBU-28) is nog een paradepaardje van de Amerikaanse bommenregen. Deze bom werd in 1991 speciaal ontworpen om Iraakse bunkers te bombarderen. In één van de geraakte bunkers schuilden tientallen gewone Iraki's. Saddam Hoessein bleek zich toch niet in die bunker schuil te houden. Na 1991 werd de bom geperfectioneerd naar eigen zeggen omdat de Noord-Koreanen een deel van hun nucleair wapenarsenaal diep onder de grond bewaren.
Rusmfeld: "It does make much more complicated the task of dealing with targets because, as you've known from photographs you've seen of North Korea, it is perfectly possible to dig into the side of a mountain and put a large ballistic missile in there and erect it and fire it out of the mountain from an underground post."
De bom werd in enkele weken in elkaar geknutseld, veel sneller bijvoorbeeld dan het ontwikkelen van een medicijn tegen malaria. De bom werd snel een belangrijk onderdeel van het Amerikaanse wapenarsenaal. In 1997 spendeerde de VS maar liefst 18,4 miljoen dollar aan de fabricatie van 160 bunker busters. De bommen boren zich eerst diep in de grond (tot 30 meter diep) tot ze een open ruimte vinden waar ze tot ontploffing komen. Een aanval met een bunker buster overleven is vrijwel onmogelijk.

En dan zijn er natuurlijk nog de B-52's die een klassiek bommentapijt leggen zoals we dat kennen van de beelden van de bombardementen op Dresden tijdens WO II en Vietnam.

In dat soort hel leven momenteel miljoenen Afghanen, het zoveelste gebombardeerde volk sinds het einde van de geschiedenis.

Bronnen: dossier van de BBC.com