arch/ive/ief (2000 - 2005)

EU-ministers van Oorlog vergaderen/1
Minister van Defensie èn Humanitaire Actie

De militairen sleuren de humanitaire sector in hun operaties. De aanvallen tegen Afghanistan vormen het supreme voorbeeld : Britten en Amerikanen droppen eerst een bommentapijt en Cruise-raketten en vervolgens - tijdens de eerste Aistrikes - 37.000 zogenaamde voedselpaketten (waarin ook radio's zitten om van de Voice of America geestelijk voedsel te kunnen oppikken en pamfletten met Geallieerde Propaganda). Dat deze humanitaire droppings uitdrukkelijk als propaganda bedoeld zijn, blijkt uit de plaats die ze innemen op de websites van het Amerikaanse leger. Géén enkele Department of Defense-site of de foto's van het laden van de legercargo's en zelfs animatie's van de droppingtechniek worden prominent onder de neus gewreven. Ander fraai voorbeeld : de Luxemburgse minister Charles Goerens is tegelijk bevoegd voor Defensie, Ontwikkelingssamenwerking en Humanitaire Actie !

Uit een Amerikaanse propaganda-boodschap van 7 oktober 2001 (American Forces Press Service) :
"DoD - Department of Defense - will airdrop humanitarian daily rations to refugees inside Afghanistan. On Oct. 7, U.S. C-17 transport jets dropped the "culturally neutral" rations to concentrations of refugees inside Afghanistan. Culturally neutral means they are mostly vegetarian and can be eaten by members of all religions. All told, the United States has 2 million of these rations available. The humanitarian daily ration grew out of U.S. experiences in providing aid to Kurdish refugees in northern Iraq following the Gulf War and to Somalia. Many military rations contain products that Muslims could not eat, such as pork entrees. In 1993, DoD developed the humanitarian daily ration. Modeled after the Meals, Ready-to-Eat, the ration was vitamin enriched and supplied enough calories for an adult for one day.
delivery
Uit een andere boodschap van 7 oktober van dezelfde American Forces Press Service :
WASHINGTON, Oct. 7, 2001 -- In addition to attacking the Taliban regime and terrorist facilities in Afghanistan today, U.S. air operations include the delivery of some 37,000 Humanitarian Daily Rations to Afghan refugees. (...) Hundreds of thousands of the rations were first air-dropped over isolated Bosnian enclaves on Nov. 22, 1993, as part of the humanitarian relief effort Operation Provide Promise. Since then, more than 8 million of the rations have been distributed to refugees worldwide, including in Iraq, Cuba, Bosnia, Rwanda and Haiti.
Twee terloopse opmerkingen. Let eerst eens eventjes op het woordgebruik : "delivery" bij voorbeeld, alsof de postbode langskomt met een pakje. En bovenal "cultureel neutraal". De Afghaanse vegetariërs kunnen een punt zuigen aan dit toppunt van kolonelscynisme. Het ene moment krijgen ze een Made in the US-projectiel op hun huis, maar dan kunnen ze bekomen met een ongevaarlijk vegetarisch schoteltje. Tweede opmerking : het lijstje van landen waar de Amerikanen hun techniek van humanitaire droppings hebben verfind, toont dat het eten met propaganda vermengd moet zijn. Wat doet Cuba anders op dat lijstje ? Daar is er toch sinds mensenheugenis geen "vluchtelingencrisis" geweest.

Deze vermenging van militaire en humanitaire actie (CIMIC in het jargon van Civil and Military) is sinds langer onderdeel van de militaire strategie. "De humanitaire factor wordt het papje dat de pil doet slikken. Handclasp heet dat in Amerikaans jargon, en die "stevige handdruk" wordt een standaard onderdeel van militaire oefeningen. Tijdens het Amerikaanse vlootmaneuver van november 1999 in Côte d'Ivoire brachten de oorlogsbodems voedsel, klederen, medicamenten en schoolmateriaal mee voor locale organisaties. Zo stelen ze het werk en de geloofwaardigheid van de niet-goevernementele sector. Die kan dus beter beseffen wiens spel hij speelt wanneer hij aan de oefeningen meedoet". (Uit een artikel van ondergetekende van lente 2000 (verschenen in De Wereld Morgen, maandblad van 11.11.11). Het Belgische leger bouwde een ziekenhuis in Benin in West-Afrika en nam daar nadien groepen "moeilijke" jongeren en scholieren ter her-opvoeding mee naartoe. Het Belgische leger speelt systematisch op de trend van de militair-humanitaire actie in, via zijn medische teams. Telkens België de afgelopen jaren meedeed aan militaire oefeningen en operaties was dat team present. Nog een Frans voorbeeld : "Begin 1998 houdt Frankrijk een grootscheepse militaire oefening, Guidimakha, in Senegal, West-Afrika waaraan 2600 militairen uit acht West-Afrikaanse landen meedoen, en nog eens enkele honderden Franse, Britse en Amerikaanse en zelfs Belgische instructeurs. Daarnaast buigt Parijs zijn traditionele militaire coöperatie om en begint met structurele militaire scholing in de regio. In ‘98 en ‘99 richt het zomaar eventjes vijftien militaire- en politie-scholen op, waaronder de Ecole de Maintien de la Paix in Zambakro in Côte d'Ivoire. Twee jaar later, in januari 2000, volgt de oefening Gabon-2000. Zo'n 600 Afrikaanse militairen komen tussenbeide in de denkbeeldige staat Orange. Slechts acht van de elf lidstaten van de CEEAC, de Economische Gemeenschap van Midden-Afrika dagen op; Congo, Rwanda en Angola hebben met de oorlog in Congo wel wat anders te doen. Er zijn wel NAVO-bondgenoten bij, landenorganisaties ook (van de Verenigde Naties tot de Economische Gemeenschap van Zuidelijk Afrika, de SADC) en humanitaire organisaties zoals het Hoog Comité voor de Vluchtelingen (HCR) of de VN-kinderorganisatie UNICEF en de IGAD, een landenorganisatie tegen de droogte" (uit hetzelfde artikel).
CIMIC is een rookgordijn en letterlijk een doekje voor het bloeden. Terwijl op initiatief van het NATO-aanvalspakt de militairen weer volop hun rol spelen van Krijgsmacht, en oorlogen voeren met het Westers economisch belang als inzet, leiden ze terzelfdertijd de publieke opinie om de tuin met een vette laag humanitaire maquillage en wat sympathieke nevendiensten aan de bevolking.
Sommige humanitaire organisaties spelen het spel mee - onderzoek in verband met de activiteit van Caritas in de Balkan zou verhelderend kunnen zijn - terwijl andere er zich duidelijk van distantiëren. Artsen zonder Grenzen uitte na de eerste bombardementen van 7 oktober terecht zijn protest. Uit het communiqué van 8 oktober : "AZG stelt dat een dergelijke actie geen antwoord biedt op de werkelijke noden van het Afghaanse volk en pogingen om aanzienlijke hulp aan de meest kwetsbare bevolkingsgroepen te leveren, zelfs kan ondermijnen". AzG kwam aan het woord in de kolommen en uitzendingen van de Media-NV's. Maar wat die media vakkundig onder de mat veegden was de rest van het verhaal. "Hoe kan de Afghaanse bevolking in de toekomst nog weten of een aanbod van humanitaire hulp geen militaire operatie verbergt?", vraagt AzG-dokter Bradol zich af. "We hebben reeds meermaals - in Somalië bij voorbeeld - de problemen gezien die ontstaan voor de kwetsbare bevolking en de hulporganisaties als de militairen
tegelijkertijd een oorlog willen uitvechten en hulp verlenen." En een laatste uittreksel : "AZG verwerpt daarom de idee van een humanitaire coalitie gekoppeld aan de militaire coalitie, zoals gevraagd door President Bush en Eerste Minister Blair. AZG benadrukt de onmiskenbare nood aan onafhankelijke, humanitaire actie. Daarom heeft de organisatie beslist momenteel geen verdere fondsen van betrokken overheden te aanvaarden voor haar hulpactiviteiten tijdens deze crisis". Toen AzG in november 1999 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, heeft de organisatie in haar dankwoord uitdrukkelijk voor deze trend gewaarschuwd en geweigerd erin mee te spelen.