arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op 29 oktober vond u op deze site een bericht over de kiesdrempel van 5 % die het paars- groene bewind wil invoeren. Reclamemaker Wim Schamp vindt dit een schande en terecht.

In een reactie wees Arne Baillière erop dat 'radicaal links' maar eens een nieuw, modern samenwerkingsverband op poten moet zetten. Schamp ziet dat ook zitten: een "alliantie van protestgroepen links van SP".

Zelf pleitte ik eerder al op deze site voor zo'n 'alliantie'. Ik weet dat het idee ook leeft bij Jaap Kruithof die nogal enthousiast is over de SP ('van Marijnissen') in Nederland.

In een reactie op het voorstel tot alliantie, schreef Han Soete echter dat de antiglobaliserings-beweging "misschien helemaal niet gelooft in een electorale strategie" ...

Daar gaat het inderdaad om: een electorale strategie.

Moet de antiglobaliseringsbeweging (een term die we - daarin ben ik het eens met Han - beter kunnen behouden, voor de duidelijkheid: we zijn 'anti' dit systeem) - niet OOK een electorale strategie hebben, zoals de arbeiders- en de milieubeweging die ontwikkelden. Waarop Christophe Callewaert vroeg of ik daarmee "Agalev en SP.A. bedoel ?" "Waar zo'n strategie toe leidt, kan je lezen op de voorpagina in de discussie over Hahalev. Laat ons eerst een veel belangrijker discussie voeren" schreef Callewaert."Vooraleer we ons storten in een nieuw links electoraal avontuur, moeten we eerst analyseren waarom het zo fout kon lopen met Agalev en SP.A. Hoe weet jij dat Echt Links niet dezelfde fouten zal maken?" Dat weet ik natuurlijk niet en inderdaad, we moeten analyseren waarom het zo fout is gelopen met de socialistische en ecologische beweging. Straks volgt overigens al een deel van het antwoord.

* Redenen waarom er 'iets moet gebeuren'

Wat mij aanspoort om deze discussie te voeren, is het volgende:
1) ik ken nogal wat mensen, intellectuelen én 'gewone' mensen, die nu ze zich ook door Agalev verraden voelen, niet meer weten op wie te stemmen;
2) tegelijk blijft de VLD maar uitbreiden en kleurt Vlaanderen diepblauw (met alle pretentie die dat bij blauwe excellenties meebrengt, ook in het mediadebat bv.);
3) nog erger is dat zoals uit nieuw wetenschappelijk onderzoek blijkt, het Vlaams Blok meer en meer 'een partij van de kleine man' wordt (De Morgen 25/10 over de studie van KULeuven- proffen Billiet en De Witte).

Noch VLD, noch Blok krijgen echt linkse tegenwind, krijgen een repliek die wijst op de klasse-aard van de grote problemen (mede omdat de antiglobaliseringsbeweging niet meteen als eerste punt het bestrijden van de opkomst van extreem-rechts heeft, als ik het zo mag uitdrukken).

Natuurlijk zijn er het weekblad van de PVDA en nog enkele andere publicaties. Maar die moeten allen toegeven dat ze niet wegen op de discussie in Vlaanderen, in België. Bovendien leeft er nogal wat wantrouwen binnen de linkerzijde tegenover sommige radicaal-linkse organisaties, wat op deze website soms tot uiting komt. Niet zelden werkt dat verlammend.

* Wat kan het nut zijn van een 'links alternatief', een linkse 'zweeppartij' ?

Moet de electorale strategie meteen op de utopie gericht zijn ? In Chili werd bewezen dat radicaal-links via democratische verkiezingen de politieke macht kan veroveren. Maar Chili toonde ook hoe "de wereld van het geld" daarop reageerde. Ziedaar allicht een reden om de analyses van de PVDA over de klassenstrijd niet zomaar te verwerpen. Uit de ervaringen van de Sovjet-Unie en China kan veel geleerd worden; op voorwaarde dat men alles in vraag mag stellen, zonder respect voor welke rode huisjes dan ook.

Als alle radicaal-linkse organisaties mee zouden stappen in zo'n radicale invraagstelling, dan zou men op zoek kunnen gaan naar een gemeenschappelijk strijdplatform. Laat dan ook alle onafhankelijke linksen aan de discussie deelnemen en hou rekening met de reeds verworven inzichten van de anti-globalistische beweging.

Vervolgens kan er een soort 'linkse strijdkoepel' ontstaan die o.a.
- voor permanent overleg zorgt,
- die praktische zaken zoals publicaties (door schaalvergroting) helpt vergemakkelijken
- die de politieke steunpilaar is van o.a. de vredesbeweging (die nu zo goed als geen stem op de parlementaire tribune heeft ...), de antiglobaliseringsbeweging, de sociale, milieu- en andere maatschappelijk linkse bewegingen,
- die bij verkiezingen een consequent links gedachtengoed naar buiten brengt en zo de bevolking aantoont dat er een alternatief is. Een linkse partij ook die SPa en Agalev continu links 'opjut', zoals het Blok dat nu aan de rechterzijde doet. Een linkse partij die het linkse gedachtengoed en de linkse woordenschat terug in de media brengt.

Als antwoord op de vraag van Christophe, meen ik dat zo'n 'links alternatief' zich moet opstellen als 'zweeppartij'. Niet als regeringspartij: daar liep het mis met Agalev en socialisten. Hun strategie is mislukt. Maar de electorale strategie van zweeppartij Vlaams Blok, die werkt ...

Misschien komt deze discussie te vroeg voor de antiglobaliseringsbeweging, maar te oordelen naar de verkiezingsuitslagen van het Blok, zijn we al jaren te laat.

(P.S. Dit zijn natuurlijk maar 'eerste', 'ruwe' gedachten én dus zeer zeker voor verbetering en aanvulling vatbaar.)