Kunnen wij deze oorlog stoppen? (2)

De eerste reacties op de oorlog tegen Afghanistan waren verheugend. 5000 mensen op de vredesbetoging. 500 mensen voor de ambassade van de VS. 12.000 mensen op het manifeest.
De oorlog gaat echter onverminderd voort. Het feit dat 120 organisaties zich achter de vredeseisen schaarden kon de Belgische regering niet tot andere gedachten dwingen. Het wordt hoog tijd dat we het verzet in een hogere versnelling schakelen.
Er is al het voorstel gedaan om een stickeractie te doen. Ik doe hieronder zelf enkele voorstellen.
Het eerste idee kreeg ik door het bericht van François Jortay (gepost op zaterdag). Hij heeft het over de juridische kant van de oorlog en roept juristen op om zich aan het werk te zetten. Ik heb daarover zelf enkele teksten gevonden.
Michael Mandel, professor in de rechten, noemt deze oorlog illegaal. Eric Suy noemde eerder al de oorlog tegen Joegoslavië illegaal.
Als laatste tekst heb ik ook nog de Helsinki Final Act.

Kunnen wij niet nog meer materiaal aanbrengen om te bewijzen dat deze oorlog in strijd is met het internationaal recht, dat deze oorlog de mensenrechten schendt, dat deze oorlog een misdaad is tegen de mensheid?
Kunnen wij geen proces beginnen tegen de Belgische regering die deze oorlog (politiek én logistiek) steunt? Of is dat juridisch niet mogelijk. Het zou de regeringspartijen alvast dwingen standpunt in te nemen tegenover onze eisen.

Op Indymedia stonden al verschillende berichten over de slachtoffers van de oorlog. We zijn het er over eens dat deze slachtoffers in de media veel te weinig aan bod komen. Kunnen we niet ergens alle gegevens over de 'collateral damage' samenbrengen en dat via een mailing aan zoveel mogelijk mensen laten weten? Kan dat niet een aparte plaats krijgen op Indymedia of op andere websites (11.11.11?)?

Ik vond de muur tegen de militarisering van het Forum voor Vredesactie tijdens O19 visueel bijzonder sterk. Jammer dat er zo weinig mensen zijn die hem gezien hebben. Kan de muur niet nog eens heropgebouwd worden (bijv. voor de ingang van de boekenbeurs of op een andere plaats waar veel volk passeert)?

Wordt het geen tijd voor een twee vredesmanifestatie?

Bijlagen:
Say what you want, but this war is illegal
by Michael Mandel
Professor of Law, Osgoode Hall Law School, Toronto

Globe and Mail, 9 October, 2001
Posted at globalresearch.ca 15 October 2001

A well-kept secret about the U.S.-U.K. attack on Afghanistan is that it is clearly illegal. It violates international law and the express words of the United Nations Charter.
Despite repeated reference to the right of self-defence under Article 51, the Charter simply does not apply here. Article 51 gives a state the right to repel an attack that is ongoing or imminent as a temporary measure until the UN Security Council can take steps necessary for international peace and security.
The Security Council has already passed two resolutions condemning the Sept. 11 attacks and announcing a host of measures aimed at combating terrorism. These include measures for the legal suppression of terrorism and its financing, and for co-operation between states in security, intelligence, criminal investigations and proceedings relating to terrorism. The Security Council has set up a committee to monitor progress on the measures in the resolution and has given all states 90 days to report back to it.
Neither resolution can remotely be said to authorize the use of military force. True, both, in their preambles, abstractly "affirm" the inherent right of self-defence, but they do so "in accordance with the Charter." They do not say military action against Afghanistan would be within the right of self-defence. Nor could they. That's because the right of unilateral self-defence does not include the right to retaliate once an attack has stopped.
The right of self-defence in international law is like the right of self-defence in our own law: It allows you to defend yourself when the law is not around, but it does not allow you to take the law into your own hands.
Since the United States and Britain have undertaken this attack without the explicit authorization of the Security Council, those who die from it will be victims of a crime against humanity, just like the victims of the Sept. 11 attacks.
Even the Security Council is only permitted to authorize the use of force where "necessary to maintain and restore international peace and security." Now it must be clear to everyone that the military attack on Afghanistan has nothing to do with preventing terrorism. This attack will be far more likely to provoke terrorism. Even the Bush administration concedes that the real war against terrorism is long term, a combination of improved security, intelligence and a rethinking of U.S. foreign alliances.
Critics of the Bush approach have argued that any effective fight against terrorism would have to involve a re-evaluation of the way Washington conducts its affairs in the world. For example, the way it has promoted violence for short-term gain, as in Afghanistan when it supported the Taliban a decade ago, in Iraq when it supported Saddam Hussein against Iran, and Iran before that when it supported the Shah.
The attack on Afghanistan is about vengeance and about showing how tough the Americans are. It is being done on the backs of people who have far less control over their government than even the poor souls who died on Sept. 11. It will inevitably result in many deaths of civilians, both from the bombing and from the disruption of aid in a country where millions are already at risk. The 37,000 rations dropped on Sunday were pure PR, and so are the claims of "surgical" strikes and the denials of civilian casualties. We've seen them before, in Kosovo for example, followed by lame excuses for the "accidents" that killed innocents.
For all that has been said about how things have changed since Sept. 11, one thing that has not changed is U.S. disregard for international law. Its decade-long bombing campaign against Iraq and its 1999 bombing of Yugoslavia were both illegal. The U.S. does not even recognize the jurisdiction of the World Court. It withdrew from it in 1986 when the court condemned Washington for attacking Nicaragua, mining its harbours and funding the contras. In that case, the court rejected U.S. claims that it was acting under Article 51 in defence of Nicaragua's neighbours.
For its part, Canada cannot duck complicity in this lawlessness by relying on the "solidarity" clause of the NATO treaty, because that clause is made expressly subordinate to the UN Charter.
But, you might ask, does legality matter in a case like this? You bet it does. Without the law, there is no limit to international violence but the power, ruthlessness and cunning of the perpetrators. Without the international legality of the UN system, the people of the world are sidelined in matters of our most vital interests.
We are all at risk from what happens next. We must insist that Washington make the case for the necessity, rationality and proportionality of this attack in the light of day before the real international community.
The bombing of Afghanistan is the legal and moral equivalent of what was done to the Americans on Sept. 11. We may come to remember that day, not for its human tragedy, but for the beginning of a headlong plunge into a violent, lawless world.

"Geweld gebruiken voor verdediging van mensenrechten
gaat niet in het Internationaal recht"
Statement van Eric Suy (Prof. em. KUL, voormalig adjunct-secretarisgeneraal van de VN)
Op de conferentie 'Veiligheid, een kwestie van militairen?' (26 maart 2000), een initiatief van meer dan 50 organisaties uit diverse hoek - waaronder Vrede vzw - gaf Eric Suy een opgemerkte video-verklaring over de militaire interventie in Joegoslavië. De organisatoren stelden hem twee vragen.
Wat is, vanuit het standpunt van het internationaal recht, uw visie op de NAVO-interventie tegen Joegoslavië?
Prof. Suy: "Ik houd de interventie van de NAVO en van de NAVO-landen in Kosovo, een jaar geleden voor illegaal, niet verantwoord volgens de normen van het Internationaal Recht, en ook niet verantwoord in de eerste plaats op basis van het Handvest van de NAVO zelf, het Verdrag van Washington. Dat voorziet dat de NAVO slechts kan optreden wanneer een of meerdere lidstaten van de NAVO worden aangevallen. Dat is dus duidelijk niet het geval geweest.
Men heeft gepoogd om deze interventie te rechtvaardigen door te stellen dat men met bombarderen Milosevic en Joegoslavië zou kunnen dwingen om het akkoord van Rambouillet te ondertekenen. Milosevic heeft dat altijd geweigerd. Ik denk dat men er in de strategie van de NAVO ervan overtuigd was dat door het gebruik van geweld Milosevic op een minimum van tijd zou toegeven. Dat is dus een verkeerde berekening geweest. En, om geloofwaardig te blijven overkomen, kon de NAVO nadien niet meer terug.
Nu, dat akkoord van Rambouillet, dat is ten eerste geen akkoord geweest, dat is een diktaat geweest opgelegd door de VS. Het ging hier over een tekst waarover men niet kon onderhandelen. Op dat ogenblik wisten wij, de publieke opinie, niet waarover dat akkoord van Rambouillet ging. Het is pas maanden later, in mei van 1999, toen de bombardementen al twee maanden bezig waren, dat de tekst ervan in Le Monde Diplomatique en op de Website van Le Monde Diplomatique verschenen is. Wanneer men die tekst leest, dan begrijpt men zeer goed waarom Milosevic geweigerd heeft Rambouillet te ondertekenen. Daarin stond onder meer dat de NAVO-troepen de gelegenheid zouden hebben om niet alleen het grondgebied van Kosovo maar dat van heel Joegoslavië te bezetten. Dat is natuurlijk onaanvaardbaar voor om het even welk staatshoofd, of dat nu Milosevic is of een ander.
Nadien heeft men gezegd: deze bombardementen zijn noodzakelijk om een humanitaire catastrofe te voorkomen. Nu moet u goed weten dat er op 24 maart 1999 ongeveer 200.000 Kosovaren of Albanese Kosovaren op de vlucht waren, binnen en buiten het land. En het is om dat te verhinderen dat de NAVO gezegd heeft: we moeten militair tussenkomen. Het is toch eigenaardig dat het na 24 maart is geweest dat die vluchtelingenstroom en die vervolging van de Albanese Kosovaren massaal aangezwollen is tot een 800.000. Dus het klopt niet helemaal dat men door die bombardementen een humanitaire catastrofe heeft willen verhinderen. Men heeft ze integendeel geprovoceerd. Trouwens, na het stopzetten van de bombardementen, wanneer alle gevluchte Albanese Kosovaren naar huis zijn teruggekeerd, is de zuivering begonnen van de Servische Kosovaren. En men mag rekenen dat enkele maanden geleden reeds, 200.000 Servische Kosovaren het grondgebied van Kosovo hebben moeten verlaten. D.w.z. precies hetzelfde getal als de Albanese Kosovaren in maart 1999. En dit onder de ogen van de NAVO-troepen die daar met 45.000 man aanwezig waren. Die hebben dat niet kunnen verhinderen.
Men heeft dan gezegd dat deze interventie een humanitaire interventie was en dat de humanitaire interventie in het internationaal recht toegelaten is. Dat is buitengewoon omstreden. Ik ken persoonlijk slechts twee gevallen van humanitaire interventies waarvan men zou kunnen zeggen: dit zijn klassieke gevallen geweest waar een humanitaire, dus een militaire interventie voor humanitaire doeleinden toegelaten was. Dat was ten eerste onze eigen operatie in Stanleystad in 1964. En dat was ten tweede de operatie van de Israëlische parachutisten in Entebbe, om hun eigen mensen die daar gegijzeld waren te ontzetten en te redden uit de handen van Idi Amin. Dat zijn klassieke gevallen. Het waren punctuele en zeer korte operaties, met als enige bedoeling mensenlevens te redden en personen in onmiddellijk levensgevaar uit een hachelijke situatie te redden.
Van de interventie in Joegoslavië zegt men ook dat het een humanitaire interventie is geweest. Maar waarom en hoe verklaart men dat daarom bombardementen zijn gebeurd op 250 km ten noorden van Kosovo, op alle bruggen over de Donau in Novi Sad? Waarom moest men voor zogenaamd humanitaire doeleinden de olieraffinaderijen van Joegoslavië bestoken? Waarom moest men om humanitaire doeleinden de elektriciteitscentrales gaan bombarderen? Dat heeft allemaal niets te maken met humanitaire doelstellingen.
En dan is men het argument gaan aanhalen: jamaar, het ging om de verdediging van de democratie, van de mensenrechten, en van de rechtsstaat. Dat is een argument en een slogan die men sindsdien dikwijls aanhaalt wanneer het gaat over interventie. Welnu, het internationaal recht kent zoiets niet. En er zijn verschillende uitspraken. Ten eerste van het Internationaal Gerechtshof, waarin het Internationaal Gerechtshof zeer duidelijk zegt dat een eenzijdige, militaire interventie, zogenaamd voor humanitaire doeleinden, niet kan gebeuren. De verdediging van de mensenrechten moet gebeuren met andere middelen. Dat was in 1986, in een conflict tussen de VS en Nicaragua. De VS was gaan bombarderen, mijnen gaan leggen dus in de havens, de VS hadden de contrarevolutionairen gesteund. Dat zijn allemaal zaken die we nu opnieuw gezien hebben in Kosovo, de ondersteuning van de UCK of de Kosovaarse Bevrijdingsbeweging, het bombarderen van olie-installaties. Daarover heeft het Hof in 1986 gezegd: voor de verdediging van de mensenrechten kan men zulke middelen niet gebruiken. Dat is ook de stelling van het Institut de Droit International dat in 1989 gezegd heeft: geweld gebruiken voor de bescherming en de verdediging van de mensenrechten, dat gaat niet in het Internationaal recht, er zijn andere middelen.
Ik heb hier een verklaring van Koffi Anan uit de maand mei 1999, wanneer dus de bombardementen reeds twee maanden bezig waren. Daarin stelt hij dat wij, tenzij de Veiligheidsraad hersteld wordt in zijn prominente positie van enige bron voor de legitimiteit voor het gebruik van geweld, op een gevaarlijk pad van anarchie zitten. En dat is ook met zoveel woorden gezegd door de voorzitter van het Internationaal Gerechtshof, in oktober 1999. Sprekend in naam van het Internationaal Gerechtshof, zegt hij zeer duidelijk dat de internationale organisatie er niet is voor de internationale anarchie of voor de soevereiniteit van één staat die beweert boven het recht te staan.
Dat zijn straffe uitspraken. Ik heb er nog zo een stuk of zes. Ik wil u daarmee niet bezighouden. Maar er is dus een zeer duidelijke strekking in het internationaal recht.
Trouwens, toen onze eigen minister van Buitenlandse Zaken, Michel, naar de Algemene Vergadering van de UNO is getrokken, heeft hij daar op 26 september voor België in zijn speech gezegd, dat de resolutie van de Veiligheidsraad die na de bombardementen tot stand kwam en waarin gesteld wordt dat wij een militaire componente - de NAVO - naar Kosovo zouden sturen, en ook een burgerlijke componente - een UNO-componente die nu geleid wordt door dokter Kouchner - de legaliteit heeft hersteld. Ik zeg het woordelijk, 'heeft de legaliteit hersteld'. M.a.w. we waren zeer duidelijk in de illegaliteit.
Ik denk dat dit de voornaamste argumenten zijn die men kan aanhalen tegen de argumenten van de NAVO waarin zij zeggen: het was toch toegelaten.
In het Handvest van de UNO - en dat is nog altijd de grondwet van de UNO, dat is dus geen vodje papier dat men naast zich neerlegt - staat geschreven dat de Veiligheidsraad beroep kan doen voor actie, voor militaire actie, op regionale organisaties of regionale groeperingen. En de Veiligheidsraad heeft dat gedaan, bv. in juli 1995 op het einde van de crisis in Bosnië. Welnu, dat artikel van de Veiligheidsraad, van het UNO-Handvest zegt daarnaast dat een eenzijdig optreden van een regionale organisatie zonder de toelating van de Veiligheidsraad niet mag. Dat staat zeer duidelijk in de grondwet van de internationale gemeenschap waarin wij leven. Nu zullen velen zeggen: dat is verouderd, die grondwet dateert van 1945, wij passen die niet meer toe. Ja, ik ga akkoord op voorwaarde dat je eerst die grondwet gaat veranderen. Maar zolang dat niet gebeurt, leef je nog altijd in het juridische systeem van het Handvest van de UNO zoals het geschreven is in 1945. En al de rest zijn volgens mij uitvluchten."

Wat is volgens u de eigenlijke doelstelling geweest van de NAVO-interventie in Kosovo?
Prof. Suy: "Wel, in de eerste plaats, geloof ik, ging het om de publieke opinie die zich op het eind van het jaar 1998 zeer bewust is geworden van de situatie in Kosovo. Men moet zich realiseren dat op het einde van 1998, Milosevic meerdere keren heeft onderhandeld met de Amerikaanse gezant Holbrooke. En in oktober 1998 zijn die twee tot een akkoord gekomen waarin Milosevic zich ertoe verbonden heeft om het Joegoslavische leger en de Servische milities terug te trekken uit Kosovo. En hij heeft dat gedaan. En dat staat uitdrukkelijk in rapporten van de UNO-secretaris-generaal. Tot op het ogenblik dat Milosevic vaststelde dat naarmate zijn troepen zich terugtrokken, de posities ingenomen werden door het bevrijdingsleger van de Kosovaren. Door de 'terroristen' zou men kunnen zeggen, om met de Russische president te spreken. Toen heeft Milosevic gezegd: dat was de afspraak niet. En hij is toen teruggekeerd om precies dat Kosovaarse bevrijdingsleger te gaan bestrijden. Daarop heeft de NAVO gerepliceerd: dit is voldoende, Milosevic heeft zijn woord gebroken.
Dat klopt niet. Ik heb hier getuigenissen, verklaringen, rapporten van de secretaris-generaal van de UNO die men nooit heeft geciteerd - en men kan de secretaris-generaal niet verdenken van subjectiviteit - waarin hij duidelijk vaststelt dat er een begin gemaakt is met de uitvoering van de akkoorden tussen Milosevic en Holbrooke. Maar dat is spaak gelopen nadat de Kosovaarse bevrijdingslegers opnieuw de kop hebben opgestoken.
Wat was de uiteindelijke bedoeling van de NAVO, want we moeten toch altijd zoeken naar wat erachter zit? Men heeft gesproken over de natuurlijke rijkdommen in Albanië en in Kosovo. Ik geloof daar niet in, daar hebben ze geen olie. Maar bekijk eens de kaart van Centraal-, Midden- en Zuid-Oost-Europa. Polen, Tsjechië en Hongarije zijn toegetreden tot de NAVO en wij weten dat ook Griekenland en Turkije lid zijn van de NAVO. Inmiddels zijn er NAVO-troepen in Kroatië, in Bosnië, in Macedonië en nu in Kosovo. De missing link, de schakel die daar mankeert in die NAVO-band was precies Joegoslavië: Servië, Kosovo, Montenegro. En ik denk dat het de bedoeling van de NAVO is ook dát binnen te halen bij de NAVO, samen met de Baltische Staten. Zo wordt er een sterke band, een ijzeren stalen band, rond Rusland gesmeed. Want Rusland is vandaag natuurlijk zeer zwak, kan militair niets. Maar we weten vanuit de geschiedenis dat vroeg of laat Rusland opnieuw sterk zal worden. Er zijn uitspraken van de vice-minister van Buitenlandse Zaken van de VS waarin hij zegt: wij willen deze landen van de Balkan allemaal in het Westen onderbrengen. En wanneer een onderminister van Buitenlandse Zaken van de VS over het Westen spreekt, dan spreekt hij niet over de Europese Unie, maar over de NAVO. En dat is de achtergrond."
26 maart 2000

EXCERPT FROM THE HELSINKI FINAL ACT
====================
The following excerpt is from the Helsinki Final Act, considered a centerpiece of modern International Law, and which the U.S. signed:

"The participating States will refrain in their mutual relations, as well as in their international relations in general, from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any State, or in any other manner inconsistent with the purposes of the United Nations and with the present Declaration. No consideration may be invoked to serve to warrant resort to the threat or use of force in contravention of this principle.

"Accordingly, the participating States will refrain from any acts constituting a threat of force or direct or indirect use of force against another participating State. Likewise they will refrain from any manifestation of force for the purpose of inducing another participating State to renounce the full exercise of its sovereign rights. Likewise they will also refrain in their mutual relations from any act of reprisal by force."

arch/ive/ief (2000 - 2005)