Dagboek uit de filipijnen 0.2 (Anne)

Ik weet het , twee email kort op elkaar is een beetje teveel van het goede. Maar ik heb veel goed te maken. Daarnet is er iets leuks gebeurd. Ik wilde me net volledig wijden aan jullie, toen mijn twee buurmeisjes Nini en Nini aanbelden. Roepen is eerder vollediger, want ik heb geen bel. Ik woon als enigste in een klein appartementsgebouw met nog 7 leegstaande Œunits‚. Ze brachten me net een pizza. Niet zelfgemaakt, maar naar Filippijnse standaarden is deze best lekker. Natuurlijk bots je weeral op een hoop verlegenheid als je verder wilt gaan dan een simpel dankjewel en Œ ik zal strak het bordje terugbrengen‚. Dus verder dan de Nini‚s en hun zusje Marie-Chris ben ik niet geraakt, maar het is toch al beter dan ŒMaayong buntag‚ een goeiemorgen als ik vroeg in de ochtend naar school vertrek. De wijk waar ik woon is wel een van de betere. Op enkele km van het vliegveld kan ik elke ochtend de aankomende en vertrekkende vluchten monitoren. Een hels kabaal, maar gelukkig stelt het zogenaamde ŒInternationale‚ vliegveld van Davao niet veel voor. Enkel Singapore Airlines vliegt hier en dan natuurlijk PAL of Philippine Airlines , ook wel Plane Always Late genoemd, en Cebu Airlines, goedkoop maar storten nogal eens neer. Niet dat PAL veel beter is. Vreselijk toch om hier grapjes over te maken.

Iemand vroeg me eens hoe mijn dagelijks leven eruit zag. Wel, hier komt het dan.

In tegenstelling tot anderen heb ik er wel nood aan om wat op te trekken met medebuitenlanders. En nu niet verschieten. Ik ga naar een katholieke school. The Marieknoll Institute of Language and Culture. Leek-missionarissen en missionarissen worden hier op een cursus van 2 tot 3 maanden klaargestoomd om dan als Œvolleerde Cebuano sprekers‚ in het veld te werken. Ik ben de enigste volbloedleek. In het begin vond ik het wat vreemd om zo tussen rasechte nonnekes met kapke en lay-missionaries te zitten studeren. Maar algauw ontdek je ook de leuke en aangename kanten van deze mensen. Het is natuurlijk een beetje afstasten en wat zoeken, want ik maakte van het begin duidelijk dat ik atheïst was( ik heb de trema verborgen in de computer gevonden. En Ilse, ik heb nu geen foefkes meer om fouten te schrijven. ). Toch is dit iets waaraan ik moet wennen en stilletjes aan mijn weg in vinden, want Karapatan werkt voornamelijk met de kerk. Ik zie enkelen al hun wenkbrauwen fronsen. Veel zusters, priesters, bisschoppen en lay-missionaries hebben in de jaren ‚70, tijdens Marcos, het voortouw genomen in de strijd tegen de mensenrechtenschendingen. De Filippijnen zijn ook vandaag nog overwegend praktiserend katholiek. En misschien zegt de naam ŒBevrijdingstheologie‚ jullie iets. Het komt erop neer dat je als Œkerk‚ duidelijk de kant van de onderdrukten moet kiezen. En ze staan mee op de barricades als het moet. Dit is heel kort en bondig uitgelegd. We werken bijvoorbeeld nauw samen de Philippine Independent Church. Deze werden geboren na de Revolutie van 1896, een burgelijke revolutie die je misschien kunt vergelijken met de Franse Revolutie. Het was een revolutie tegen de Spanjaarden, gevoerd door de boeren, de arbeiders en de nationale burgerij. Deze kerk is dan in 1902 afgescheurd van het Vaticaan en heeft sindsdien een duidelijke anti-imperialistisch standpunt. Zo zie je maar. Toen tegen de plundering van de Spanjaarden, vandaag ! tegen de multinationale ondernemingen en de Amerikaans inmenging in de Filippijnse politieke, economische , sociale en culturele maatschappij. Zo simpel is dat. Maar ik ben aan het afwijken.

Mijn schoolgenootjes komen uit alle uithoeken van de wereld. Viëtnam, Korea, US, Indonesië, Canada, Engeland en Ierland. Al gauw blijkt dat we wel heel goed met elkaar kunnen opschieten. De ŒWar against Terrorism‚ van de VS heeft hier ook heel wat stof doen opwaaien. De bottomline is dat iedereen geschokt was na de aanval op het WTC en het Pentagon, maar ik denk dat iedereen tegen oorlog met Afghanistan is. Enkel de Amerikanen zijn enorm pro. Ze stellen het niet zo, maar konden de dag voor de aanval niet geloven dat de VS met bombarderen en aanvallen dreigde en dat ze niet over oorlog spraken. De kranten stonden er bol van "..en ze hadden ondertussen al 30.000 soldaten en zwaar materiaal verscheept .maar bon, geen oorlog zei je? We hebben met de Justice Not War Coalition ( voor gerechtigheid van de slachtoffers van het WTC en tegen de oorlog!) vorige week vrijdag een candlelight procession georganiseerd. De helft van de school is naar de start gekomen. Het is voor mij een hele ervaring om naast Sister Rose met een kaarsje in de hand te lopen. Maar je krijgt ook een enorm respect voor deze mensen en je leert omgaan met verschillen in denken. De oorlog heeft ook zijn invloed op de Filippijnen, maar daarover later meer want anders wijk ik teveel af!

Het dagelijks leven dus.

tijdens mijn pogingen om mijn cargo los te krijgen van de douane ben ik wel heel hallucinante dingen tegengekomen. Met veel centen in ene hand en Sister Tonet in de andere, trok ik op een maandagochtend in augustus naar de Custom‚s Office om de nodige papieren op te halen om mijn extra kisten en dozen te mogen meenemen. Het heeft welgeteld 1 uur en 16 mensen geduurd om te krijgen wat ik moest hebben. Je gaat eerst betalen, 400 bf, redelijke prijs, niet waar! Sister Tonet deed alle smalltalk, zonder Sister T, was ik blut. Dan begint het maar<sum>.je gaat naar buro (vanaf nu B) 1. Daar leg je uit wat de bedoeling is, deze persoon (P) bestudeert de papieren van de douane, geeft alles door naar B2, deze geeft dat aan P3 om te kopiëren, terug naar P2. Deze geeft dat aan de big boss. Verhaaltje vertellen waarom dat ik hier ben, wat er in mijn dozen zit. Personal used things<sum>.. terug naar P3, naar B2, deze bestudeert de kopies en <sum>.SCHRIJFT deze over (Mijn mond viel open uit pure verbazing) en zo gaan we nog een tijdje door, overschrijven blijkt een sport te zijn, met telkens dezelfde vermelding, personal used things, altijd hetzelfde verhaaltje gedaan door Sister T. Ik verlies ondertussen mijn geduld, maar besluit om mijn serene zelf te tonen. Een leuk onschuldig kijkend meisje. Ah, ja<sum>.Sister draait af en toe even met haar ogen in een onbewaakt moment, ik moet me inhouden om het niet uit te gieren. Deze situatie tart echt elke verbeelding, we moeten weer kopiëren. Ik vraag me af wat ze dan met die eerste kopies gedaan hebben, maar ditmaal moeten we ze zelf betalen. De vriendelijke oude man van Buro 6 ondertussen helpt ons, checked even een immens dik boek om te zien of toch alles volgens het boekje gaat. Terug <sum>naar Buro 1 , weer naar de big boss en die geeft na 5 minuutjes smalltalk een stempel. Joepie, maar te vroeg gejuichd. Nu moeten we naar de Clearance Office, ge zou ze toch wel. Alles moet weer in 4-voud gekopiëerd worden. Naar boven, naar beneden, office in en uit, uite! indelijk komen we bij de man die we moeten hebben. Zijn secretaresse verwijdert netjes het nietje van de papieren, geeft dat aan haar baas, die vlak naast haar zit, deze stelt weer dezelfde vragen<sum>rustig blijven, Anne, heel rustig blijven<sum>.en zet dan met een geste een knaller van een stempel en na zijn zwierige handtekening<sum>slaken we beiden een zucht van verlichting<sum>.

Zonder Sister T had ik voor elke stempel mogen dokken<sum>we waren doodmoe van dat uurtje, je lot ligt in hun handen, ze werken zo traag als slakken<sum>.maar je kan er niets tegen doen.

Gelukkig was de douane op het vliegveld heel schappelijk en mocht ik zonder al te veel gezever mijn cargo meenemen<sum>.maar je bent kapot voor de rest van de dag.

Een maand later krijg ik een smsje van mijn collega met de vraag welke bloedgroep ik heb. A negatief, waarom? Blijkt dat Sister T dringend moet geopereerd worden aan haar ovaria. Ze bloedde al een hele maand. De dokter heeft 1500 cc O negatief nodig voor na de operatie. Ik was sprakeloos: ŒMoeten WIJ bloed zoeken?‚ Ze ligt leeg te bloeden in een ziekenhuis in Cebu (een ander eiland) en WIJ moeten donors vinden voor O-. Dit is de wereld op zijn kop.

Ik begin rond te vragen op school. De meeste leerkrachten zijn O positief. Heb ik dus niets aan. Uiteidelijk blijkt dat Sister Agnes en Sister Rose, de Koreanen, O negatief te zijn. Als je dacht dat het dan opgelost is, dan heb je verkeerd gedacht. Na school komen Francis en Ronny ons oppikken met de pick-up. We trotseren het verkeer om bij het Rode Kruis aan de komen. Een tweede schok. Hun gebouw ligt in een bouwwerf, binnen is het armoe troef. God, hoe is dit mogelijk. We moeten zelf bloed zoeken en de omstandigheden dat ze dat gaan aftappen zijn op de meest eenvoudige wijze. Niks mooie steriele kamers, oud materiaal, oude bedden, <sum>.Ik moest denken aan Sara, ze is kinderarts in Brussel. Ik heb haar eens bezocht, een supergezellig, proper, steriel, professioneel ziekenhuis<sum>dit was een nachtmerrie. De zusters moesten eerst een hemoglobine-test doen en waren gebuisd. De verpleger heeft serieus aan hun vingers moeten sleuren om er een paar druppels uit te krijgen.<sum>terug naar af, geen bloed voor Sister T. Ik voelde me rotslecht, net als de zusters. Wat moet je in hemelsnaam doen<sum>Het Rode Kruis gaf ons een lijst mee met O negatieve donoren<sum>Tot deze avond geen succes<sum>ze spelen met het leven van mensen<sum>mensen sterven omdat de familieleden gewoon niet voldoende donoren vinden<sum>ik maak me zorgen, we zijn nog steeds opzoek. Ik heb zelfs mensen in Manila gevraagd om te zoeken. Op zo momenten zou je op je blote knietjes gaan zitten en vragen om aub niets ernstigs tegen te komen<sum>
Maar de solidariteit op school is enorm. Iedereen zit mee te zoeken, maar O negatief is zeer zeldzaam<sum>toch is er nog een plaatsje voor een grapje als ik vertel dat ik „A negative person‚ ben<sum>

Ikzelf ben ook een weekje ziek geweest. Een bacteriële infectie op mijn oogjes. Opgelopen op school, een mens brost dan eens niet<sum>eerst beginnen je oogjes te prikken, erin wrijven maakt het enkel erger<sum>alsof er zand in zit. Enkele uren later kan je ze al niet meer openhouden. Tegen de ochtend zitten ze vastgeplakt met etter. Als je ze opengepeuterd hebt met steriele doekjes en warm water, kijkt een monster je aan in de spiegel. Twee tennisballen van ogen, weg de mooie donkere kijkers. Een hele dag slapen<sum>want veel kan je toch niet doen. Eerst dacht ik dat het een gewone virale infectie was en dat is na een dag of 3 dik in orde. Anneke moet natuurlijk altijd speciaal doen en genas niet echt. Tegen zondag begin ik zo wat koorstig te worden en besluit om toch maar naar de dokter gaan. Eén druk op mijn gsm en mijn collega‚s stonden er al. Je verschiet er toch van hoe zorgzaam mensen kunnen zijn. Hup, naar het ziekenhuis, bij een dokter die Karapatan af en toe helpt. Particuliere dokters zijn niet zo betrouwbaar, daarmee het ziekenhuis. Deze meid kan dus beginnen met antibiotica en de rest van de week thuis<sum>Mijn medicatie kostte 400 frank. Dat is meer dan 2 dagen werken voor de doorsnee Filipino, ik moet er waarschijnlijk geen tekeningetje bijmaken.

Ziekte zijn zo van die momenten dat je wel hoopte om lekker thuis te zitten, diep weggedoken in je zetel, verwend door je mamma. Hier moet je alles zelf doen, met de pick-up nog water en eten gaan kopen en dan gewoon uitzieken<sum>.en je de vreselijkste ziektes in je hoofd halen<sum>. Hoe je dat krijgt, simpel. ŒSore Eyes‚ is iets veel voorkomends en een Filipino blijft daar blijkbaar niet voor thuis, alhoewel dat hyper besmettelijk is. Je gaat naar de administratie omdat je persé die dag postzegels wilt kopen. De bewuste man draagt vreemd genoeg een zonnebril. Natuurlijk werken mijn hersenen weer zeer traag, door de overmaat aan Cebuano. Nietsvermoedend betaal ik en neem het wisselgeld in ontvangst. Ik had net al verschillende nachten vreselijk slecht geslapen, een mens wrijft dan ook heftig als een kleine in haar oogjes<sum>.en lap, ge hebt het zitten, simpel. Maar ‚t is niet om te lachen.

Met mijn Engelse vriendinnen schuim ik Davao City af naar degelijke coffeeshops. Dat is onze persoonlijke queeste. Niets is zo heerlijk om je krant te lezen bij een heerlijke kop cappucino. De prijzen variëren nogal, van 60 fr in een gezellige hangout ŒBasti‚s‚, over 38 fr in de vreselijk ongezellige Gaisano-mall (maar wel heel lekker) tot 45fr op 45 minuten van je huis, in de stad. Eerst betaalde ik 50 in Basti‚s, de prijzen gaan omhoog en de koekjes worden verbazend snel kleiner. Met 50 fr kan ik ook in de Foodcourt, een soort van fastfood, maar dan lekker en een uitgebreide keuze. Je kan het best vergelijken met de goedkope Griek aan het Zuidstation in Brussel. Je maakt je keuze en geen geruzie omdat de ander vettige BBQpork wilt en jij een gezonde zoetzure tofu en seitan met groentjes<sum>In de kalenderia‚s, kleine keukentjes langs de weg kan je voor 70 fr met 3 mensen eten! Om maar een idee te geven<sum>.het is wel overal lekker, dat is een hele verademing, simpel, het vereist wel wat aanpassing, maar algauw ontdek je je favorite eten. Ik mis gezellige cafeetjes, restaurantjes, <sum>.Daarmee de koffiehangouts. Het brengt je ook tot rust! Filipino‚s hebben een heel andere invulling van gezelligheid, druk, druk, druk, druk, <sum>dat is de regel, hoe meer kabaal hoe beter. Maar ze zijn ook tuk op zingen en hun liedjes zijn heerlijk romantisch<sum>.Behalve dan als ze met Karaoke beginnen, want dan breekt de hel los. Een simpel nee vinden ze onaanvaardbaar. En ik ben er nog niet klaar voor om in het openbaar te zitten kwelen.
Het is alsof ik vandaag in twee verschillende werelden leef. Het gezellig rondhangen met de klasgenootjes, iets gaan eten, een koffieke, naar het strand, de film, <sum>.en daarnaast de harde realiteit van de gewone Filipino. Het kleine jongetje dat een kettingkje met heerlijk ruikende bloemen aanbiedt voor 10 pesos wanneer ik uit de supermarkt kom, beladen met Œgroceries‚. De oude, verweerde man, die me ‚s avonds laat met zijn tricycab afzet aan mijn deur voor een schamele 4 Pesos, Sister T die moet schooien achter bloed, de gehandicapte man die om geld komt vragen als de jeepneys stilstaan<sum>.Het is verbazingwekkend hoe snel je aan deze dingen kan voorbijgaan, dingen je elke dag tegenkomt , gewoon door hier in de stad te leven. Je ziet het, je hart doet er pijn van, maar toch<sum>Het is een bewuste keuze om je ogen niet te sluiten voor deze dingen en deze armoede niet te aanvaarden. En ik geraak er meer en meer van overtuigd dat we kunnen vechten voor een andere wereld. Als ik om me heen kijk, de mensen die zich engageren in organisaties als Karapatan of BAYAN , die er niet voor terugdeinzen om een duidelijke anti-imperialistische standpunt in te nemen, die de corrupte Filippijnse regering met met de vinger wijzen en die de zijde van de gewone man kiezen, <sum>.Dat stelt me gerust en geeft me moed<sum>
Voila, tot zover de bedenkingen in verre tropenland. Ik snak naar wat koude, regen, een warme pull, een heet bad. Het is hier alle dagen heet of minder heet. Als het betrokken is, is het perfect om rond te slenteren. Ik kijk al lang niet meer naar de temperaturen. Bij ons is de weerman tenminste dikwijls mis, hier is het simpel, vandaag warm, morgen ook , volgende week ook<sum>

PS: Dit is een gemakkelijker adres om naar ALTIJD naar te schrijven of iets op te sturen, ze hebben namelijk een heuse PO box.
Anne Konings
MILC
PO BOX 80938
8000 Davao City
Philippines
En altijd op
Anne Konings
Karapatan SMR
C/o Philippine Independent Church
Torres Street
8000 Davao City
Philippines
En op (GSM) 0063-919-595-274

arch/ive/ief (2000 - 2005)