arch/ive/ief (2000 - 2005)

Attac Vlaanderen in uiteraard meer dan tevreden over het verloop van het Geweldloos Manifeest zelf. De opkomst heeft onze stoutste verwachtingen meer dan overtroffen. Wij hebben altijd gezegd: we hopen zeker op 5000 manifestanten, maar als er 10.000 zullen zijn zullen we zeer tevreden zijn. Verschillende vertegenwoordigers van organisaties hebben conscientieus de deelnemers proberen tellen en komen allemaal met cijfers tussen 13.000 en 15.OOO deelnemers. De sfeer is de volledige actiedag prima geweest. Mensen waren met de beste bedoelingen afgezakt naar de Arteveldestad en waren dan ook zeer lief en vriendelijk. Dat hebben de medwerkers aan tapkranen, broodjesstands en bonnetjesverkoop voortdurend kunnen ondervinden. Alhoewel door een gebrek aan infrastructuur mensen zeer veel geduld moesten opbrengen om aan drank te geraken bleven zij vriendelijk en beleefd. Alle onderdelen van de actiedag kregen publieke belangstelling en werden ook door verschillende media belicht en bezocht. Een van de merkwaardige hoogtepunten van deze actiedag was dat op het middaguur 900 vooral jonge mensen twee uur muisstil hebben geluisterd naar zes acacemische lessen over "globalisering en democratie" in de grote tent. Als dat geen politieke hooligans zijn! De echte manifestatie zelf was een echte gebeurtenis om mee te maken: een duizelingwekkende happening met bontgekleurde groepen en muziek en theater waarbij alle groepen hun beste beentje hadden voorgezet. Veel mensen die in geen tien en sommigen zelfs 15 jaar nog ee betoging hadden meegemaakt (sinds de grote vredesbetogingen van begin jaren tachtig) wreven hun ogen uit en waren verrast over de creativiteit van al die zogenaamde "apatische" jongeren van vandaag.
Natuurlijk wilden we met geweldloze manifestatie onze ontevredenheid uitdrukken met de gang van zaken in Europa en de wereld. Wij wilden dat onze tegenstemmen gehoord zouden worden tot in de gesloten cenakels van de Eurotop in de St. Pietersabdij. Wij kwamen op straat voor een ander en een beter Europa: voor een sociaal rechtvaardiger, ecologisch duurzamer, minder militaristisch, democratischer Europa. De betoging had twee grote mondiale thema's: voor een mondiale sociale rechtvaardigheid (met de Europese Unie als speerpunt) en "stop de oorlog" (wij willen vrede, oorlog lost niets op en verwekt alleen maar meer haat en terrorisme en verandert niks aan de sociaal-economische oorzaken waardoor miljoenen op deze wereld ontgoocheld en verbitterd raken).

Het was dan ook een smak in het gezicht van de geweldloze manifestatie dat toen we terugkwamen op het Wilsonplein we moesten vernemen dat de eindconclusie van de Top was dat men zich pal achter Amerika en de bombardementen had geplaatst zonder kritiek. Dit zet een zware domper op de democratie en de tegenstemmen van de geweldloze manifestatie van de democratische globalisten. Het betekent voor ons dat we - alhoewel we de dialoog niet zullen weigeren en niet uit de willen gaan - meer dan ooit beseffen dat we "de straat als democratische ruimte" als strijdterrein niet en nooit zullen opgeven, want daar in deze publieke ruimte moeten we onze macht versterken om uiteindelijk de krachtsverhoudingen te keren en onze tegenstemmen om te zetten in beleidsstemmen. We gaan de dialoog aan, maar laten ons niet recupereren: de straat is van ons en we zullen ze blijven bezetten!

Het derde punt dat we alleszins nog willen opmerken is de verhouding met de Stad Gent en de ordediensten. Wij hebben beloftes gedaan en ook de ordediensten en die beloftes zijn van de twee kanten volledig nagekomen. Dat zullen de ordediensten ook kunnen bevestigen. Los van een incident aan het St. Pietersstation met de "spoorwegpolitie" van de NMBS is er niets, maar dan ook niets gebeurd. Daarom blijven we met een wrang en bitter gevoel zitten naar de burgemeester van de Stad Gent en de politieke overheid.

De politieke overheid heeft de voorbije maanden een dubbel gezicht getoond: aan de ene kant een goede verstandhouding met de beweging, dialoog, goede afspraken (in het begin wat stroef maar uiteindelijk vlot) maar aan de andere kant bleef de politieke overheid via de media een discours houden over "onveiligheid" en overlast.

Dat tweede gezicht heeft via de communicatie met de media het best gewerkt in de huidige krachtsverhoudingen: de inwoners van Gent zijn bang gemaakt, afgeschrikt tot zich een echte paranoïde angstpsychose heeft meester gemaakt van vooral de "horeca".

Dat werd in de hand gewerkt door allerlei beslissingen en ingrepen: geen trams en bussen waardoor Gent immobiel werd; het sluiten van de scholen en het binnenhouden van de jongeren waardoor de scholierenstaking en betoging werd "genekt"; het sluiten van de universiteit; de verboden zones; het pasjessysteem voor bewoners van de zones; de tien tips voor de middenstand waardoor de meesten het uiteindelijk gemakkelijker vonden om hun zaak dan maar gesloten te houden; tijdens de laatste week voor de manifestatie werden alle registers opengetrokken: de paranoïde opbouw van een versterkte burcht, een "bezette stad": robocop-politie,prikkeldraad, helicopters, enz… Aan de mensen buiten Gent werd gesmeekt om op 19 oktober liefst niet naar Gent te komen, Gent te mijden. Altijd werden twee belangrijke items aangehaald: "veiligheid" en "mobiliteit".

Wij denken effectief dat indien de politieke overheid niet zulk een krampachtig paniekerig discours had gehouden er nog veel meer mensen uit Vlaanderen en Wallonïe de weg naar Gent hadden gevonden.

Maar het ergste is dat diegenen die de moed opbrachten om naar Gent af te zakken om tijdens de actiedag hun tegenstem te laten horen (een democratisch recht zoals de burgemeester voortdurend herhaalde) geconfronteerd werden met niet alleen een "bezette stad" maar ook met een lege, dode en een grimmige, wantrouwige stad.

Als geboren en getogen Gentenaar was ik op 19 oktober beschaamd om Gentenaar te zijn.

Gent was open voor de elites van de Eurotop die werden ontvangen met de hoogste égards, de beste koks, in de bloemen werden gezet en ter wiens ere ook nog eens "Alle menschen werden Brüder" uit de negende van Beethoven weerklonk.

De deelnemers aan de manifestatie werden onthaald met gesloten horecazaken, politiecordons, een overdreven ordemacht, totale immobiliteit.

Alleen de deelnemers aan het geweldloze manifeest dat een kleurrijk hoogtepunt was van de democratie, terwijl het dieptepunt zich moest verschansen en barricaderen in hun eliteghetto,

verdienden de ode van Beethoven.

Wij zijn de enigen die strijden voor mondiale solidariteit.

Alleen via onze politieke eisen kunnen "alle menschen brüder werden".

Want wij zijn geen antiglobalisten, wij zijn de democratische globalisten.

De echte antiglobalisten, diegenen die op dit ogenblik onschuldige burgers bombarderen en daarmee akkoord gaan, waren met veel minder die dag. Maar ze bezitten voorlopig veel meer macht.

De macht van de straat zal die machtsverhouding doen kantelen.

Want onze wereld is niet te koop.

En een andere wereld is mogelijk.

Tot op vrijdag 14 december in Brussel.

Hierna volgt het gedicht dat Monica Triest uit Antwerpen gemaakt heeft direct na de manifestatie:

GENT 19/10/01


Weg met de burgers uit de stad,
de leiders komen eraan,
de stad is niet meer veilig,
de burgers vragen vrede
en een betere wereld;

de burgers hebben genoeg
van de armoede,
van de oorlog,
van de afbraak van milieu,
het misbruiken van dieren;

de leiders antwoorden met
politiecordons, met wapengekletter;
de cafébaas bewapent zijn gevel:
hij is niet bang van de leiders,
wel van die betere wereld.


monika
Gent, 19/10/01
vergadering van regeringsleiders

Voor Attac Vlaanderen

Eric Goeman, woordvoerder