arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dat de veelgeprezen vrije meningsuiting, één van de fundamenten van onze democratische rechtsstaat, niet zo onaantastbaar is als algemeen wordt aangenomen, heb ik in deze hectische tijden aan den lijve mogen ondervinden. Ik ben freelance-journalist en werk voor een Nederlandstalig weekblad in Spanje. In principe mag ik schrijven wat ik wil, alleen mijn bijdragen over het Vlaams Blok worden steevast geweigerd omdat ik veel lezers voor het hoofd zou stoten met mijn 'extreem-linkse' retoriek. Vorige vrijdag zond ik een stuk in over de 'gebeurtenissen' in de Verenigde Staten, waarin ik voor de verandering de patriottische oorlogszuchtige taal van de burgerlijke media niet nawauwel.Ik vrees dat mijn tekst niet door de molen van de censuur zal geraken.
Op de VMDB-site, een forum voor manisch-depressieve patiënten, reageerde ik gisteren op een ronduit racistische oproep om de 'laffe Arabische ratten' te verdelgen. Gevolg: deze morgen vond ik een mailtje van moderator Theo Kuilbroek in mijn box. 'Dit gaat te ver', schreef de man en ik werd met onmiddellijke ingang van de site verbannen. Het moderne equivalent van het pek en de veren. 'Je mag onze leden niet belasten met gestook tegen de Amerikanen', aldus mijnheer Kuilbroek. De schrijver van de opruiende taal tegen de Arabieren mag ongestoord zijn primaire hatemail blijven verspreiden.
Vrije meningsuiting? Jazeker, zolang je meehuilt met de wolven in het bos.