arch/ive/ief (2000 - 2005)

S06 in Brugge was dik in orde ! Met een bruisend Manifeest hebben we de Euroleiders een schot voor de boeg gegeven. Arne Baillière (ABVV-jongeren Brugge) opent op Indymedia de discussie over de plaats van SP en Agalev in de antiglobaliseringsbeweging (cfr ‘Bull's eye', gepost op S08). Arne schrijft : "Dat de lokale afdelingen van SP en Agalev mee het platform ondertekenden en hielpen organiseren, vind ik bemoedigend voor de beweging. Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen de duizenden leden van de regeringspartijen die de neoliberale globalisering even erg vinden als wijzelf, en de regeringsleden en prominenten waardoor ze in de parlementen en deelregeringen vertegenwoordigd worden. Dat de lokale afdelingen op die manier wegen op de agenda van hun politieke bureaus zou moeten toegejuicht worden, zonder illusies te heben in de slagkracht van de huidige politieke instanties tegenover de krachten die het neoliberale "model" voortstuwen. De verandering zal van onder uit komen, niet van boven." Laat eerst en vooral het volgende duidelijk zijn. Dat Spa en Agalev in Brugge het platform ondertekenden en zichzelf tot de antiglobaliseringsbeweging rekenen vind ik interessant. Sommige organisaties wilden daarom het platform van Brugge juist niet ondertekenen, of vinden dat Agalev en Spa verstoten moeten worden uit de club van politiek-correcte antiglobalisten. Ikzelf ben het persoonlijk nogal grondig oneens met de Aelvoets en Vandenbrouckes van deze wereld, en dan druk ik me nog zacht uit, maar in de huidige fase van de antiglobaliseringsbeweging in België ben ik voorstander van zo breed mogelijke reflectie en discussie. Maar laat die discussie dan wel grondig en tot op het bot zijn ! Als Spa en Agalev (of toch minstens bepaalde afdelingen) zichzelf tot de antiglobalistische gedachte bekennen, laten we dan in een open geest discuteren over wat zij werkelijk over Europa en de globalisering te vertellen hebben. Dat kan alleen maar leerrijk zijn. Arne zegt dat we een onderscheid moeten maken tussen de lokale afdelingen van Agalev, "die ook hun buik vol hebben van de neoliberale globalisering", en de partijtop. En ik die dacht dat in het basisdemocratische Agalev de partijtop de stem van de basis vertolkte J Maar ernstig, daar draait het debat dus volgens mij niet om. Iederéén heeft tegenwoordig de buik vol van de neoliberale globalisering, zelfs Verhofstadt zegt dat de antiglobalisten de juiste vragen stellen ! Waar het debat volgens mij om draait, is wat wij tegenover die verwoestende kapitalistische pletwals in stelling moeten brengen. De globalisering van het antikapitalistisch verzet, zou ik zo spontaan denken. Een versterkt én democratisch Europa, zegt de burgerij, en dat zal ook de teneur zijn van wat Verhofstadt ons in zijn ‘open brief aan de antiglobaliseringsbeweging' (coming soon !) zal verkondigen (een bak bier voor Indymedia als ik er naast zit !). Het is dáárover dat wij met iedereen in de antiglobaliseringsbeweging van gedachten moeten wisselen, ook met de groene sympathisanten wat mij betreft. We zullen vlug zien hoe de kaarten liggen, en wie aan welke kant staat. De steen die ik in de kikkerpoel wil werpen is de volgende. Wat is de context waarin Verhofstadt voor een ‘versterkt en democratisch Europa' pleit ? Mijn idee daarover is dat de Blairs, Verhofstadts en andere Schröders met een serieus ei in hun broek zitten ! Romano Prodi, voorzitter van de oligarchie die Europese Commissie heet, had het op 4 september in een speech voor de praatbarak die Europees Parlement heet, over het "toenemende gebrek aan vertrouwen" van de Europese burgers in hun Europese instellingen. Prodi is niet op zijn achterhoofd gevallen, en legde deze chronische vertrouwenscrisis als volgt uit : "De Europese burgers zijn verontrust door de radicale wijzigingen die het gevolg zijn van de mondialisering en door de snelheid waarmee de samenleving verandert, ontwikkelingen die een diepgaande invloed hebben op het dagelijkse leven van elkeen." Onze Louis Michel wond er op een Europese conferentie in Alpbach op 26 augustus nog minder doekjes om. Michel spreekt daar in Alpbach resoluut over de botsing tussen de Europese ambities en de "harde realiteit". Met name bespeurt Louis Michel "tekenen van vervreemding van een deel van de publieke opinie ten opzichte van de Europese Unie. Dit verschijnsel is slechts de uiting van een nog grotere crisis die al onze representatieve stelsels aantast." Grote lagen van de Europese bevolking krijgen dus acute diarree van de burgerlijke politieke poppenkast in het algemeen en van de Europese institutionele mikmak in het bijzonder. De EU is de natte droom van de Europese multinationals, maar bezorgt de Europese werkmensen slapeloze nachten. Een legitimiteitscrisis van formaat dus, en daarmee zitten de Eurocraten met een levensgroot probleem opgescheept. Want net nu de ambities van de Europese burgerij steeds meer in conflict komen met het VS-imperialisme, krijgt Europa met knorrige onderdanen af te rekenen. We hebben een vernieuwd en ambitieus Europees project nodig, zegt Michel, die daarover tegenwoordig gezwollen redevoeringen houdt. Met een retoriek, die mij onwillekeurig aan onfrisse episodes uit de geschiedenis doet denken, buldert Michel op EU-correcte bijeenkomsten over "een ander Europa, een zelfbewuster Europa, een triomfantelijk Europa, dat levendig, dynamisch en krachtig is." Michel is ook wel eens concreter. Op het Euroforum in Alpbach in augustus vertelde hij het volgende : "Hoewel Europa nog niet klaar is om, zoals sommigen dat voorspelden, de supermogendheid van de XXIste Eeuw te worden, heeft het zich bevrijd van de betutteling waar het veertig jaar lang onder gebukt ging." Michel had het over de versterking van de Europese Unie in het kader van "de aanpassing van de modaliteiten van de transatlantische dialoog". In mensentaal : een eigen koers varen, los van de VS. En wel op twee vlakken. Ten eerste, op economisch vlak. Michel stelt zonder omwegen : "Het steeds toenemende aantal handelsgeschillen tussen de Unie en de Verenigde Staten op gebieden zoals milieu, biotechnologie, landbouw, luchtvaart, staal, exportkredieten, de audiovisuele sector toont aan hoe groot de Europees-Amerikaanse concurrentie wel is." Ten tweede, in het verlengde daarvan, Europa moet ook op "geostrategisch" vlak een eigen koers varen. Michel : "Zo zal ook de invoering van een Gemeenschappelijk Veiligheids- en Defensiebeleid en de gevolgen ervan op de herstructurering van de Europese wapenindustrie de Lidstaten van de Unie steeds meer van de Amerikaanse leverancier losweken." Maar om die eigen koers te kunnen varen, voldoen de huidige Europese instellingen niet meer. In de salons van de macht woedt sinds geruime tijd een levendig en zeer constructief debat over de "finaliteit van de Unie" zoals dat heet (cfr http://europa.eu.int/futurum/index_nl.htm) De Europese politici werken maw aan een blauwdruk voor de EU van de toekomst, een Europees institutioneel project dat de economische en geostrategische ambities van de Europese kapitaalgroepen moet realiseren, én tegelijk het vertrouwen van de bevolking in de EU hoopt te herstellen. De Verklaring van Laken, die de inzet zal worden van de Europese top op D14, wordt in dat opzicht zonder meer een mijlpaal in de geschiedenis. De Euroleiders dromen hardop van een EU met méér macht, met méér bevoegdheid, en met alstublieft een grondwettelijke Conventie tegen 2004. Aan de bevolking zeggen de Europese leiders : ‘Wij zijn ook tegen de globalisering van de economie, maar weet je wat, we gaan de Europese Unie versterken, want de afzonderlijke nationale staten kunnen niet meer tegen de globalisering op.' We worden dus geconfronteerd met een uiterst gevaarlijke evolutie. De Europese Unie begint zich meer en meer te manifesteren op het wereldschouwtoneel en komt daarmee in het vaarwater van de VS. Het "democratisch en sociaal Europa" waar de Euroleiders ons om de haverklap mee om de oren slaan, komt in essentie neer op de constructie van een embryonale Verenigde Staten van Europa : de overdracht van nog meer nationale bevoegdheden naar de Europese Unie, en de verdere integratie van de politieke structuren op Europees niveau. Met andere woorden : een Europa dat klaar is voor dé uitdaging van de 21e eeuw : de strijd aanbinden met de VS. Laten we de groenen eens beoordelen op hun standpunt daarover. Agalev en Ecolo zeggen : "Wij steunen de ambitie van de regering om van de Verklaring van Laken een belangrijk politiek instrument te maken om de Europese integratiedynamiek weer op gang te trekken. De Groenen van Agalev en Ecolo zijn het eens over de krachtlijnen van wat de Verklaring van Laken moet bevatten : een versterking van het democratisch karakter en de handelingscapaciteit van de EU." De Groenen eisen verder "een grotere slagkracht" voor een Europa dat de stille ambitie koestert om ons mee te sleuren in een verwoestende concurrentiestrijd met de VS ! Als lokale afdelingen van Agalev zich willen aansluiten bij het antiglobaliseringsprotest, graag, maar laten we over die steun aan de Europese constructie dan toch maar eerst eens een stevige boom opzetten.