arch/ive/ief (2000 - 2005)

De PR-dienst van de rijkswacht heeft het weer gevonden. Nadat 1.500 voornamelijk jonge antiglobalisten afgelopen donderdag op een voorbeeldige manier gemanifeest hebben in Brugge, verschijnt vandaag in De Standaard een reportage over hoe de rijkswachters voorbereid worden op verdere acties. Gijbels Marc, 27 jaar, afkomstig uit Hamont Achel, Franssen Wesley, 21 jaar, afkomstig uit Borgloon, Libot Ann, 21 jaar, afkomstig uit Antwerpen, zijn drie jonge rijkswachters die in de reportage mogen uitleggen hoe zenuwachtig ze wel niet zijn voor de grote 'confrontatie' met die antiglobalisten. Angst en stress bij de rijkswacht. Het zijn ook maar gewone mensen, die helemaal niet willen slaan op de mensen. En hoe ze daar telkens zitten zweten in hun overvalwagens. En hoe woordvoester Els Cleemput bezorgd is om het goede imago van de rijkswacht. "Wij zijn kanonnenvlees", klinkt het bij de jonge rijkswachters. Nou ja zeg, wanneer gaat die pers eens stoppen slaafs mee te lopen in die campagne van de overheid om de beweging te criminaliseren? Lees zelf hieronder maar.
Bye the way, op de site van De Standaard staat ook een ‘brievenbus' waar je kan reageren via een lezersbrief. Als we nu eens met z'n allen reageren?

REPORTAGE. De voorbereiding van politieagenten op massale straatprotesten
Wij zijn kanonnenvlees
Anna Luyten
08/09/2001
In Brugge waren de ordehandhavers donderdag massaal op post tijdens het Manifeest, de protestactie tegen de ontmoeting van de Europese ministers van Buitenlandse Zaken. De agenten waren op het ergste voorbereid. ,,Een ei tegen je hoofd, dat gaat nog. Moeilijker te verdragen zijn de persoonlijke opmerkingen zoals 'Uw zuster is een hoer!' '' Ordehandhavers over betogingen, angst en stress bij de politie.

,,Mag de man slaan of niet?'' De vraag weergalmt in het leslokaal. De geüniformeerde jongens en meisjes kijken op van hun blad. Ze leven nog een beetje in een roes. De avond voordien hebben ze hun diploma gehaald. Het diploma van wat vroeger 'Rijkswachter' heette en nu 'Federale Politiebeambte' moet worden genoemd.

In de rijkswachtkazerne in Brussel volgen ze met een veertigtal de les 'Individuele geweldbeheersing'. Ze hebben hun armen over elkaar gevouwen en ze kijken naar videobeelden van een betoging. Het is oud nieuws, maar voor hen zullen zulke situaties deel uitmaken van de toekomst.

Op het videobeeld komt een ordehandhaver plots uit zijn linie. Hij zet een stap naar voren en slaat met een matrak op een betoger die hem even voordien met een vlag heeft geslagen. Onderofficier Chris Van Belleghem vraagt het opnieuw: ,,Mag de man slaan of niet? Wel, wat denken jullie hier nu van?'' dringt hij aan.

,,Ja, het mag'', meent een van de leerlingen. Een collega noemt het wettige zelfverdediging, iemand anders twijfelt toch nog wat.

,,Oei oei oei'', zegt Els Cleemput, de woordvoerster van de Federale Politie, na de les. ,,Op sommige momenten dacht ik: daar gaat het imago van de rijkswacht.''

,,Ja maar'', reageert een van de leerlingen. ,,We hebben in onze opleiding altijd geleerd dat we moeten opkomen voor onszelf. En nu krijgen we dit te horen.''

De politiediensten worden nauwlettend in de gaten gehouden. Na de dood van de jonge betoger Carlo Giuliani tijdens de G8-top in de Italiaanse havenstad Genua werd met afschuw gereageerd op het politieoptreden tijdens het straatprotest. In het Europees Parlement vraagt men met steeds meer aandrang om de oprichting van een tijdelijke onderzoekscommissie die zich moet buigen over het geweld in de marge van internationale ontmoetingen. Bij het Italiaanse gerecht lopen acht onderzoeken naar de omstandigheden van de veldslag in Genua. Intussen bereidt België zich voor op de komende Europese toppen. Op 21 september komen de Europese ministers van Financiën en Economie bijeen in Luik. Een maand later zullen de Europese staats- en regeringsleiders zich verzamelen in Gent om de top van Laken voor te bereiden. Die top moet in december het orgelpunt worden van het Belgisch Europees voorzitterschap.

Van de zogenaamde antiglobaliseringsbeweging worden protestacties verwacht. Die acties, zo wordt gevreesd, zouden kunnen ontaarden in geweld. David Dessers, woordvoerder van de Socialistische Jonge Wacht, die deelnam aan de betoging in Genua, zei onlangs: ,,De politieke overheid en de politie dragen een grote verantwoordelijkheid. Geen enkele organisatie die mee opstapt in de betoging, wil geweld. Maar als men vreedzame betogers te lijf gaat met traangas, dan creëert men een conflictueuze situatie en lokt men rellen uit.'' De Belgische minister van Binnenlandse Zaken Antoine Duquesne heeft zich de voorbije dagen niet laten verleiden tot forse uitspraken. Hij heeft er altijd op gehamerd dat de dialoog het eerste wapen is van de politieman.

Zero tolerance past niet in onze cultuur, zo beweren sommige Europese criminologen. ,,Zero tolerance haalt de menselijke maat eruit'', zei onlangs een Nederlands politiecommissaris. Onze samenleving wil redelijk worden behandeld. Dat wordt de ordehandhavers in het oor geknoopt. ,,Communiceren'', zegt ook leraar Chris Van Belleghem in de les 'geweldbeheersing' in de kazerne in Brussel. ,,Altijd communiceren.''

BEGIN DEZE WEEK kregen de jonge 'rekruten' een voorbereiding op de confrontaties die in de lucht hingen. Afgelopen donderdag was er de optocht in Brugge van de antiglobaliseringsbeweging. Uiteindelijk werd het een vreedzaam Manifeest . En de dag ervoor was er de match Anderlecht - Schotland. Ook dat verliep naar wens: de Belgen wonnen en er braken geen grote rellen uit. Niemand was bang van de Schotten. Ook de burgers niet. De meeste mensen keken de volgende ochtend wat geamuseerd naar de lallende Schotten.

,,Gepast reageren'', zei Herman Bliki, de adjunct-directeur-generaal van de administratieve politie die de ordehandhaving voor de komende maanden voorbereidt. ,,Gepast reageren, dat is wat ons te doen staat.'' Toch bekruipt de agenten van de Federale politie een onzeker gevoel over wat hen te wachten staat.

,,Ik ben niet groot en sterk genoeg om te reageren op een meute van misschien wel razende mensen'', zegt Ann Libot. ,,Wanneer moet je iemand de handboeien omdoen?'' Dat vinden ze allemaal de moeilijkste theoretische vraag. ,,Wat doe je als iemand na een incident niet wil meekomen? In de boeien slaan? Misschien wordt die persoon dan nog bozer. Iemand kan heel rustig meekomen, in je voertuig gaan zitten en gewoon mee naar het bureau gaan. Dan heb je zo iemand voor niets geboeid. Maar voor hetzelfde geld kan diezelfde persoon plots een kronkel in zijn hoofd krijgen en je beginnen te slaan.''

,,Je moet in de eerste plaats zorgen voor je eigen veiligheid'', zeggen ze. ,,En voor de veiligheid van je collega's.'' Ze staan met z'n drieën in de gang van de kazerne. Ze zeggen hun namen zoals dat van politiebeambten verwacht wordt:

Gijbels Marc, 27 jaar, afkomstig uit Hamont Achel.

Franssen Wesley, 21 jaar, afkomstig uit Borgloon.

Libot Ann, 21 jaar, afkomstig uit Antwerpen.

Ze zijn toch wel even stil van zo'n les. Ze hebben voortdurend zitten denken: ,,Wat zou ik doen als ik in de plaats van zo'n ordehandhaver op straat stond en belaagd werd door een betoger?''

Ann Libot: ,,Die man op de video stapte uit zijn linie en sloeg terug. Ik denk dat ik zo snel mogelijk zou weglopen. Ik zou nooit de veiligheid van mijn linie durven te verlaten.''

Marc Gijbels: ,,Wat mij vooral frappeerde, waren de dingen die net niet mochten. Die man op de video had te lang gewacht om terug te slaan.''

Waar ze vooral schrik voor hebben, is hun imago: jonge mensen die op leeftijdsgenoten slaan.

Wesley Franssen: ,,Terwijl wij ook momenten van angst hebben. Ik bedoel maar: wij hebben ook gevoelens. Ik sla ook niet graag op iemand.''

,,Ik zou dat sowieso nooit doen'', voegt Ann Libot eraan toe.

Als ze de nieuwsbeelden van woedende manifestanten en chargerende ordehandhavers zien, dan breekt er wel wat in hen. Maar bang zijn ze niet. Marc Gijbels: ,,Ik denk dat je niet moet nadenken in zo'n situatie. Als je jezelf te veel vragen begint te stellen, breng je jezelf en je collega's in gevaar.''

Voor Ann Libot telt vooral dat je vertrouwen moet hebben in jezelf en in je collega's. ,,En vooral in de mensen die boven je staan. Ik denk niet dat je hun beslissingen in vraag moet stellen. Je moet ervan uitgaan dat die mensen hebben gestudeerd, dat zij weten waarmee ze bezig zijn. Als zij zeggen dat het zo is, dan is het zo. Zij zullen wel een goede reden hebben voor de keuze van de actie die ze tegen de manifestanten ondernemen.'' Eigenlijk is het vrij simpel, vindt ze : ,,Gewoon je chef vertrouwen en je door dat vertrouwen sterk maken.''

Het was toch wel vreemd, zo'n les geweldbeheersing. ,,Toen we aan onze opleiding begonnen, durfde niemand iets te doen. We waren zelfs bang om te roepen. Toen leerden we hoe we eens goed uit de hoek moesten komen. 'Zelfverdediging' heette dat vak. En nu is het weer dit: 'Beheers je.' ''

,,De mensen zijn opgeleid in een heel andere context'', zegt hun officier, Johan De Paepe. ,,Ze werden vooral voorbereid op het straatpolitiewerk dat altijd per twee gebeurt. In de initiatielessen voor de oproerpolitie worden ze in een heel andere sfeer gebracht.''

,,Ik vond het wel nuttig, deze les'', zegt Ann Libot tegen de officier. ,,Ik had bij mezelf het beeld gecreëerd dat ik bij de oproerpolitie mijn mannetje moet staan, dat ik moet durven klop te geven . Zo heb ik het altijd gehoord. Nu weet ik dat ik gewoon in een rij moet staan en luisteren.''

De theorie is duidelijk. Die kennen ze uit het hoofd. Wanneer mag er geslagen worden? Ze scanderen het: ,,Alleen als jij of een collega rechtstreeks wordt aangevallen.'' Of nog: ,,Het geweld moet evenredig zijn met dat van de burger.''

IEMAND DOODSCHIETEN is een heel extreme manier om het slachtoffer te redden, zeggen ze. En met slachtoffer bedoelen ze dan de collega die in gevaar verkeert.

De foto's van de dode betoger in Genua, daar heeft Wesley Franssen lang naar gekeken. De dood van een betoger was het gespreksonderwerp op zijn stageplaats. Op de ene foto zag hij een betoger met een voorwerp in zijn handen. Op de andere foto zag hij een politieman die zijn wapen nam. En op de laatste foto zag hij een jongen op de straatstenen liggen. Uit de bivakmuts droop bloed. ,,Dat deed mij wel iets. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: 'Zoiets kan hij hier ook aanrichten, mijn beste vriend. Want dat is het toch: je wapen is je beste vriend, je laatste hulpmiddel. Maar in sommige situaties laat die vriend je in de steek en verwoest hij een heel leven. Ik hoop dat ik die vriend nooit hoef te gebruiken. En daar zal ik alles aan doen.''

,,Als ik ergens bang voor ben'', zegt Marc Gijbels, ,,dan is het voor het moment waarvan ik achteraf zal denken: 'Wat heb ik nu aangericht?' Het moment waarop je je koelbloedigheid verliest en je van je eigen daden en handelen spijt krijgt, daar ben ik bang voor. Ik hoop dat ik dat nooit moet meemaken.''

,,Ik huiver nu al bij het idee dat ik ooit tegen ouders moet gaan zeggen dat hun zoon of dochter is overleden'', zegt Wesley Franssen.

Waarom gaan twintigjarigen bij de rijkswacht, nu federale politie? Marc Gijbels: ,,Het sociale heeft mij altijd aangesproken. Ik wou mensen helpen. Iemand moeten bekeuren is eigenlijk niet plezant.'' De rijkswacht uw vriend , die slogan. Daar deed hij het voor. En Wesley Franssen wilde zeker zijn: ,,Mijn ouders zijn allebei zelfstandigen. Ze hebben een eigen kapperszaak. Ik ben altijd onder de mensen geweest en ik wou altijd iets met mensen doen. Ik wilde wat zekerheid. Als je bij de federale politie komt en je doet wat er van je verlangd wordt en je doet je job graag, dan kan er geen enkel probleem zijn. Ik heb ook altijd de mensen willen helpen. En als politieman kun je de mensen helpen.''

Hun koelbloedigheid kunnen ze nog trainen, denken ze. Vooral door de ervaring kunnen ze veel leren.

Ze hebben nu al duidelijk de oorlog verklaard aan het ongestreken hemd. Ze zien er onberispelijk uit. Een correct uniform dwingt gezag af. En daar schort het aan. ,,Er is nauwelijks nog ontzag'', zegt Marc. ,,Ik weet nog hoe ik vroeger bij het zien van iemand in uniform snel naar mijn dynamo greep om het licht van mijn fiets aan te zetten.'' Als hij nu een auto doet stoppen, wordt hij afgesnauwd. ,,Was je niet slim genoeg om iets anders te studeren?'' hebben ze Ann ooit recht in het gezicht geroepen.

Do not go gentle into that good night . Hun jonge officier Johan De Paepe (26) kent ook gedichten uit het hoofd. Is de politie bezig met een beschavingsoffensief? Johan De Paepe studeerde eerst Germaanse filologie aan de Universiteit van Gent. Hij promoveerde op een proefschrift over ironie in de Britse pers. Later kwam hij bij de rijkswacht. Nu bereidt hij zijn mensen voor op de ordehandhaving tijdens de komende topontmoetingen.

In het rustige Glabbeek rijden tientallen overvalwagens de dorpskern binnen. Er is zelfs een waterkanon bij. Voorbij het kerkhof draaien ze links in. Tussen de velden ligt een militair domein waar een veldslag wordt gehouden. De Paepe kijkt toe hoe vijftig Vlaamse ordehandhavers zich opstellen tegen veertig Franstalige collega's. De Franstaligen zijn in blauwe overalls gekleed. Hij noemt ze 'plastrons' . Ze spelen betoger. De Vlamingen dragen een gevechtstenue. Alle hulpmiddelen worden ingezet.

De ene kant heeft eieren, de andere spaanse ruiters. Als de betogers met houten blokken beginnen te gooien, wordt er een sproeiwagen ingezet.

,,Natuurlijk bereiden wij ons voor. We leren uit de andere betogingen zoals in Göteborg en Genua. Maar wij hebben andere middelen ter beschikking dan de Denen en de Italianen.'' Het waterkanon, bijvoorbeeld. ,,Onze sproeiwagens zijn vrij uniek'', zegt officier Van den Rul van de dienst public relations. ,,Er kan 8.000 liter water in en de kracht kan worden opgedreven tot 20 bar.'' Maar zover is men nog nooit gegaan.

Ook in Glabbeek niet. De mankrachten worden vooral getraind om kalm te blijven. ,,Iemand die op de grond ligt, nog eens een goeie trap geven. Zoiets gebeurt, maar het is een teken van frustratie. Die frustratie moeten we proberen te voorkomen'', zegt De Paepe. Hij herinnert zich de VTM-nieuwsbeelden waarop een ordehandhaver te zien was die heftig op een betoger reageerde. ,,De politieman had traangas in de ogen gekregen. Traangas lokt psychologische reacties uit. Het wekt agressie op. Doordat het op je ademhaling pakt, werkt het desoriënterend. Die politieagent van de nieuwsbeelden was zichzelf niet meer.''

Weerwraak nemen, dat is ook zo'n valkuil uit de praktijk. De Paepe: ,,Bij voetbalwedstrijden zie je vaak dezelfde mensen terug. Het kan zijn dat je iemand herkent die de vorige keer een collega heeft aangevallen en die je niet hebt kunnen pakken. Wij zeggen altijd tegen de mensen: probeer ze te identificeren en ze op een gerechtelijke manier de rekening te laten betalen.''

,,Ook de Euro-tops worden zo voorbereid. We zeggen: 'Mensen, we gaan er niet naartoe om een oorlog uit te vechten.' Welke beelden je ook in de media ziet, we doen gewoon ons werk. We proberen de mensen een kans te geven om op een democratische manier te betogen. Ik probeer de betogers ook niet af te schilderen als vijanden. We moeten niet a priori zeggen dat de hele beweging slecht is. Als politieman kunnen we misschien zelfs denken dat een wereldleider als Bush ook de Kyoto-akkoorden moet toepassen. We kunnen best sympathie hebben voor de andere kant.''

Het is het wachten in de overvalwagens dat soms zo slopend is. ,,Sommigen luisteren naar muziek, de meesten lezen een boekje: Dag Allemaal , P-Magazine of Humo '', zegt De Paepe. ''Of Flair '', zegt Ann Libot. Maar meestal spelen ze kleurenwies .

,,De frustratie kan alleen maar worden verdreven door de mensen zo veel en snel mogelijk informatie te verschaffen over het verloop van de manifestaties'', zegt De Paepe. ,,Zelfs als een betoging rustig verloopt, is het belangrijk om weten voor onze mensen. Als je de mensen te lang in het ongewisse laat, loop je het risico dat ze te opgefokt zijn als ze opeens moeten uitrukken.''

Als ze uit de overvalwagen moeten, krijgen ze op straat vaak wel wat naar hun hoofd. Rotte tomaten. Eieren. Stenen. ,,Persoonlijke beledigingen wegen het zwaarst'', zegt De Paepe. ,,Hoe onwaarschijnlijk ze ook zijn. 'Je moeder is een vuile hoer! Je zuster is ook een hoer!' Hoewel ik geen zuster heb, raakt me dat. Ze proberen je altijd persoonlijk te raken. Als ze roepen 'Rijkswacht Gestapo!' -- tja, dan is dat iets tegen de organisatie. Het blijft abstract. Maar 'Alle politiemannen zijn stommeriken', dat komt veel harder aan.''

Ann Libot beaamt: ,,Een opmerking over mijn voorkomen of figuur, dat zou ik wel erg vinden.''

,,'PLAYMOBIL! Playmobil!', dat liedje zingen wij al mee'', zegt Chris Van Belleghem, de opleider van de jonge garde die al jaren in de praktijk staat. Maar het is lang niet altijd zo gemakkelijk. ,,Wij zijn het kanonnenvlees. Tijdens woelige manifestaties loopt de stress vaak hoog op. Je moet ons na afloop eens zien zitten in onze wagen.''

,,De stress in het peloton hangt soms af van banaliteiten. Mensen die uren wachten in een overvalwagen en niet genoeg te drinken hebben. De mobiele kantine moet tijdens ordehandhavingen altijd op tijd zijn. Snakken naar een suikerwafel of wat soep maakt al zenuwachtig.''

,,De sanitaire wagen die niet vaak genoeg langskomt'', ook dat kan een stressfactor worden, zegt Frank Carpentier van het stressteam van de Federale Politie. ,,Dat team werd opgericht in 1993. Toen zag men dat ook politiemensen het slachtoffer kunnen zijn van hun werk. We moeten toegeven dat we mensen zijn zoals de anderen.''

Kielekielekiele , staat er op de affiche in de wachtkamer van de psychologische dienst. Het is publiciteit voor relaxatieoefeningen in een centrum van de stad. Politiemensen krijgen voorlopig nog geen yoga-oefeningen op het werk. Ze worden wel begeleid bij problemen. ,,We zijn er om de mensen hulp te bieden in situaties die ze op het werk hebben meegemaakt: agressie tegen de politiebeambten, terechtkomen in levensgevaarlijke situaties, het leidt allemaal tot meer problemen op het werk. Maar tegelijkertijd is het duidelijk dat iemand die in een echtscheidingsprocedure verwikkeld zit of een ernstig ziek kind heeft, soms minder bestand is tegen agressieve aanvallen tijdens een betoging dan zijn collega'', zegt Carpentier. Daarom gaan er sinds Euro2000 altijd sociaal-assistenten en psychologen mee. Ze maken praatjes met de mensen die zitten te wachten in de overvalwagens. En elk peloton heeft zijn vertrouwensmensen gekregen. Die kregen een aparte vorming om goed te leren luisteren naar hun collega's en stress op tijd te ontdekken.

In de opleidingsbrochure Collegiale opvang staat: ,,Er zijn een aantal signalen die kunnen wijzen op een verhoogd stressniveau bij je werkmakker. Een aantal voorbeelden: 1. De rijkswachter ontwikkelt een erg cynische en negatieve houding tegenover anderen. 2. De rijkswachter wordt erg argwanend en achterdochtig tegenover chefs, collega's, gezinsleden of vrienden. 3. De rijkswachter wordt steeds stiller en praat steeds minder over zijn gevoelens. Of net het tegenovergestelde. 4. De rijkswachter neemt tegenover anderen een autoritaire en stugge houding aan. Het is ofwel wit ofwel zwart.''

Vloeken tijdens het kleurenwiezen is vrij normaal.

(citaat)Die frustratie moeten we proberen te voorkomen'', zegt De Paepe. Hij herinnert zich de VTM-nieuwsbeelden waarop een ordehandhaver te zien was die heftig op een betoger reageerde. ,,De politieman had traangas in de ogen gekregen. Traangas lokt psychologische reacties uit. Het wekt agressie op. Doordat het op je ademhaling pakt, werkt het desoriënterend. Die politieagent van de nieuwsbeelden was zichzelf niet meer.''

(citaat) Hij herinnert zich de VTM-nieuwsbeelden waarop een ordehandhaver te zien was die heftig op een betoger reageerde. ,,De politieman had traangas in de ogen gekregen. Traangas lokt psychologische reacties uit. Het wekt agressie op. Doordat het op je ademhaling pakt, werkt het desoriënterend. Die politieagent van de nieuwsbeelden was zichzelf niet meer.'' ((einde citaat)

dan is het inzetten van traangas bij de ordehandhaving eigenlijk chemisch-psychologische oorlogsvoering met de bedoeling agressief en verdwaasd te maken. over provocatie gesproken. rare jongengs, onze smurfjes

het is toch weer typisch he, ze drijven weer es de spanning op... en dan zullen het weer es de betogers zijn die het gedaan hebben....

trouwens, die politieagenten zijn toch helemaal niet de vijanden van de "universalisten", het is ook voor hun rechten, hun milieu, hun kinderen, hun werkomstandigheden, het recht op degelijk, kritisch onderwijs van mensen in hun omgeving, hun wereld, ..... dat wij opkomen; misschien moeten we dit es proberen duidelijk te maken aan de "ordehandhavers"

zij zijn, inderdaad, het "kanonnenvlees" voor mensen die zich laten opsluiten in "rode zones" en lobbyisten die het op zich misschien goed menen, maar uiteindelijk wel heel direct meewerken aan het ondermijnen van mensenrechten, het milieu, rechten van het kind, ... en die de kloof tussen arm en rijk zelfs geen klein beetje helpen vergroten

Joeri

Bij het Vlaams Blok publiek veralgemeend men. Een slechte migrant en elke migrant is slecht.

Bij betogers, één agent is slecht en ze zijn allemaal slecht.

Spijtig dat iedereen in vakjes denkt.

Ik heb al aan vele betogingen meegedaan en nooit problemen gehad met de politie.

Het zijn verdomme ook maar mensen die moeten werken. Tot al wie het benijd wat hun werk is. We leven in een kapitalistisch systeem, al van bij de Grieken, en daar heb je geld nodig.

Het mooiste zou een betoging zijn SAMEN met agenten, maar dat zal wel een droom blijven zeker?

Ik werk ook bij een openbare dienst die geconfronteerd wordt met geweld met burgers. Ik weet uit ervaring dat een rustig gedecideerd optreden veel oplost. Styeeds uitleggen waarom je iets odet en zeker wat je doet leidt gewoonlijk tot het kalmeren van mensen die geverbaliseerd worden om in een erger geval van hun vrijheid beroofd worden.

Dit is gewoon mijn werk, dat ik wel met de nodige omzichtigheid uitvoer. Dit kan wanneer je ook naar de andere kant leert luisteren. Soms kan een verbalisering vermeden worden door te luisteren. Een waarschuwing of een kans om soms iets heel banaal recht te zetten en achteraf die rechtzetting te melden aan onze diensten is dan ook regelmatig het resultaat van ons optreden.

Ik besef ook dat een stresssituatie die zich kan voordoen bij ordehandhaving tijdens een sportgebeuren of een betoging iets helemaal anders is. Je moet dan ook als ordehandhaver heel goed weten wie er tegenover jou staat.

Hooligans die maar één bedoeling hebben, namelijk rel schoppen (meestal behoren zij ook niet onmiddellijk tot het beste wat er in onze samenleving te vinden is, en meestal zijn zij goed georganiseerd dikwijls aanleunend bij uiterst rechts)

Bij betogingen van sociale aard staan er mensen ande andere kant die opkomen voor hun boterham, of zoals de antiglobalisten voor een betere en rechtvaardige wereld, waarin de rijkdommen evenredig verdeeld zijn.

Het probleem is dat, zeker politiediensten een symbool zijn voor de onderdrukking van mensen, en een innstrument ingeschakeld door machtshebbers om zich af te schermen van de dagdagelijkse realiteit waarme de gewone man te maken heeft.

Probeer je te verplaatsen in de situatie van ontheemden, daklozen, werklozen zelfs mensen die ondanks tewerkstelling
niet kunnen rondkomen. Probeer hun woede die dikwijls uit radeloosheid komt te begrijpen. Blijf geoon uit de buurt van dit soort manifestaties. Indien je blindelings de beelen van uw oversten opvolgd, en je hierdoor in een situatie van confrontatie terechtkomt, moet je je twee vragen stellen :
1. Gebeurd dit uit onkunde ?
2. Gebeurd dit opzettelijk om rellen uit te lokken en om zo een bepaalde beweging in discredit te brengen ?

Stel die vragen voortdurend aan jezelf en doe dit met gebruik van alle informatie die je hierrond kunt vinden.

P.S Als overtuigd antiglobalist zal ik ook op alle betogingen aanwezig. Ik ben er ook van overtuigd dat deze vreedzaam kunnen verlopen wanneer er geluisterd wordt naar de eisen van de betogers, naar alle betogers en niet alleen naar diegenen die door de politiek als respectabel en aanvaardbaar worden beschouwd. Ann, Wesley , Marc en collega's, laat jullie geen rad voor de ogen draaien, vraag steeds waarom aan je oversten en doe het voor en niet na dat er iets gebeurd is. Eis dat je als volwassenen behandeld wordt en niet als onwetend klein grut.