Betoog mee in Leuven op 14 september

Op 14, 15 en 16 september komen de Europese ministers van Leefmilieu en Transport samen in Leuven om hun beleid te bediscussiëren. Naar buiten uit willen ze deze top gebruiken om hun tanend imago bij de bevolking enigszins op te krikken.

Na de betogingen tegen de globalisering in Göteborg en Genua is het bij een deel van de bevolking duidelijker geworden dat politici in de eerste plaats de winsten van de grote bedrijven willen veiligstellen. Ten koste van ons onderwijs, een groeiende kloof tussen arm en rijk, onzekerheid over onze jobs en werkomstandigheden en het milieu.

Met de top in Leuven wil de EU de indruk wekken dat ze het af en toe ook wel eens goed met de mensheid voor heeft. Jammer genoeg moet je hoogst naïef of betaald medewerker van de regering-Verhofstadt zijn om daar ook nog eens in te trappen. De EU is een elitaire, ondemocratische club die de afbraak van onze diensten en sociale verworvenheden organiseert. Het liefst achter onze rug en in de beslotenheid van de Europese ministerraad, waar rijke lobbygroepen als de European Round Table of Industrialists in 9 van de 10 gevallen het laatste woord hebben.

De EU is de Europese arm van een wereldwijde neoliberale politiek die de superrijken nog rijker en de werkende bevolking armer wil maken. Ze is geen haar beter dan het IMF of de Wereldbank, internationale kapitalistische instellingen die via een leningen- en besparingspolitiek de arme landen nog verder de dieperik in duwen.

Wat is het Europees beleid voor het openbaar vervoer?

De Europese ministers zullen het in Leuven naar verluidt hebben over het stimuleren van het openbaar vervoer ten koste van het vervuilende en files veroorzakende autovervoer en het gebruik van “propere technologie” om het milieu beter te beschermen. Dat lijken nobele bedoelingen, maar de dagelijkse praktijk van de kapitalistische EU is de levende ontkenning van die vrome intenties.

Wat vervoer betreft: kijk naar de dure treinprijzen, de dreigende privatiseringen van het spoor en De Lijn (bus en tram) en het bevoordelen van autovervoer door tegen 2002 12.000 kilometer nieuwe asfaltwegen aan te leggen op vraag van industriële lobbies als Shell, Fiat en Renault. De EU heeft de aanzet gegeven om De Lijn te privatiseren. Normaal gezien moest dit tijdens het Belgische voorzitterschap worden besproken, maar omwille van amendementen hierop is deze kwestie voorlopig vooruit geschoven. Een aantal politici zit met toekomstige verkiezingen in het achterhoofd nog wat gewrongen met de werkomstandigheden in de geprivatiseerde vervoersbedrijven. Nu reeds is 40% van alle lijnen geprivatiseerd en in handen gekomen van multinationals als het Franse Vivendi.

Het spreekt voor zich dat dit soort bedrijven enkel in de meest rendabele lijnen geïnteresseerd is en vervoer niet ziet als een noodzakelijke dienst aan de bevolking. In Engeland zorgde de privatisering van het spoor voor besparingen op veiligheid en onderhoudspersoneel, met een aantal dodelijke treinongevallen tot gevolg. Veiligheid en noodzakelijke diensten worden opgeofferd aan het winstbejag van een handvol kapitalisten.

Men deelt vandaag wel gratis pasjes uit voor de bus of de tram, maar enkel aan een beperkt aantal mensen. Waarom kan niet iedereen van gratis openbaar vervoer genieten? Bovendien gaat het toekennen van gratis pasjes niet samen met het opdrijven van de frequentie van bussen of trams, zodat die dikwijls overvol zitten en het reiscomfort erop achteruit gaat.

Op het vlak van leefmilieu worden we geconfronteerd met dure vuilniszakken en pogingen om de vervuiling van de industrie op de gewone consument af te wentelen. Vervuiling en overmatig afval kunnen onder het kapitalisme niet efficiënt worden aangepakt. Regeringen, zoals recent nog de regering-Bush die het Kyoto-akkoord weigerde te ondertekenen, zijn niet geneigd om in de winsten van hun eigen industrie te snijden. Zeker niet in tijden van crisis en recessie. Enkel een controle over de productie zelf van de meerderheid van de bevolking is in staat om op een verantwoordelijke manier met vervuiling en afval om te gaan.

Als gemeenschap heeft niemand baat bij de beschadiging van het milieu of een achteruitgang van onze leefomgeving. Dit veronderstelt een breuk met het kapitalisme en de instelling van een democratisch gecontroleerde planeconomie, beheert door raden van arbeiders en hun gezinnen - de directe producenten en consumenten.

In Leuven plannen een aantal linkse organisaties, waaronder Militant Links (binnenkort de Linkse Socialistische Partij)en Internationaal Verzet, acties om tegen dit Europa van de banken en het kapitaal te protesteren. We hebben ons verenigd onder de noemer D14 en plannen een scholierenstaking en een betoging op vrijdag 14 september.

We willen een open brief verspreiden waarin we naar de directies van scholen en ouders het belang van de scholierenstaking aantonen. In geval van repressie zullen we de verschillende klachten bundelen en publiek maken en zullen er binnen de school solidariteitsacties worden opgezet.

In hun verbeelding zagen de groene ministers Aelvoet (Agalev) en Durant (Ecolo) zichzelf qua publiciteit ongetwijfeld al scoren op het eigen terrein. Met Internationaal Verzet, de LSP en D14 hopen we dat feestje door breed protest ongeloofwaardig te maken.

Kennelijk zijn de regeringen zich bewust van het gevaar van een uitbreiding van de beweging naar bredere lagen van de bevolking - het regent tegenwoordig massa-ontslagen bij verschillende grote bedrijven. Om de tegenstanders van de anti-sociale EU-politiek te “screenen” worden alle mogelijke middelen vrijgemaakt. De Bende van Nijvel loopt echter nog steeds vrij rond en het gerecht is er na 5 jaar nog altijd niet in geslaagd om Dutroux te veroordelen. Antikapitalisten kunnen wel rekenen op snelrecht vanwege de heersende elite van politici, rechters en bazen. Enkel massale mobilisaties van jongeren en arbeiders kunnen het democratisch recht om te betogen veiligstellen en de basis leggen voor hernieuwde, strijdbare vakbonden en arbeiderspartijen die de dagelijkse strijd op het werk, op school of in de wijk plaatsen in het kader van de strijd voor een andere, socialistische maatschappij.

arch/ive/ief (2000 - 2005)