arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het ICDSM lanceert de oproep via zijn website (http://www.icdsm.org): "De mensen die Joegoslavië hebben gebombardeerd, straffen president Slobodan Milosevic omdat hij hen heeft uitgedaagd. Laat ons zelf iets uitdagends doen. Overspoel Den Haag met telegrammen en brieven op Milosevic' 60e verjaardag, 20 augustus, om zijn verzet te steunen."

Stuur uw brief en/of telegram naar:

President Slobodan Milosevic
Huis van Bewaring
Pompstationsweg 46a
2597GX Den Haag
Nederland

Waarom brieven en telegrammen sturen? En waarom voor 20 augustus?

Lees meer (Engels): http://www.icdsm.org/more/20th.htm

Volledig akkoord dat er moet geprotesteerd worden tegen de manier waarop de Navo op de Balkan optrad en nog optreedt. En ook tegen de daarmee gepaard gaande mediamanipulatie.

Maar moeten we daarom nu sympathiseren met Milosevic ? Dat doet me denken aan de manier waarop Ceaucescu destijds door het Westen als 'een goeie' werd beschouwd omdat hij zich (schijnbaar) onafhankelijk van Moskou opstelde. Ook daar werd de fout gemaakt van te redeneren dat "de vijanden van onze vijanden onze vrienden zijn".

Voor we dus met zijn allen kaartjes sturen naar Slobodan, er eerst even aan denken dat die meneer heel wat op zijn kerfstok heeft. Zie hoe bv. de democratische oppositie tegen zijn beleid - lang voor ze door de V.S. onder de arm genomen werd - monddood en soms ook morsdood gemaakt werd.

Milosevic vertegenwoordigt de krachten in Servië die zich verzetten tegen de Verenigde Staten. Dit is een vaststaand feit, dat losstaat van het feit of je Milosevic 'mag' of 'niet mag'.

Hij is ook erg koppig. Dat is een beruchte Servische eigenschap. Hoe meer je een Serviër vertelt wat hij moet doen, hoe meer hij zich zal verzetten. Dat is een van de redenen waarom ze de Duitse nazi's tot wanhoop dreven.

Juist omdat de Socialistische Partij (SPS) aan kracht toeneemt en omdat Milosevic en de socialisten het verzet tegen de dominantie van de Verenigde Staten leiden, is het mogelijk dat de Amerikaanse regering, die duidelijk de touwtjes in handen heeft in het huidige Joegoslavische regime, het niet haalbaar acht om een showproces voor Milosevic op te voeren in Den Haag.

In plaats daarvan zouden ze kunnen beslissen om hem te vermoorden.

Voordat u deze suggestie meteen van de hand wijst, bedenkt dan eerst nog even over wie we het hebben. Het establishment van de Verenigde Staten is de UCK-terroristen blijven financieren en trainen, terwijl ze schandelijke misdaden in Kosovo, Zuid-Servië en Macedonië begingen. De Verenigde Staten ondersteunden het UCK terwijl die 90 procent van de niet-Albanezen uit Kosovo verjaagde. Het establishment van de Verenigde Staten heeft bewust burgertreinen, huizen en de Servische televisie gebombardeerd gedurende de aanvallen van 1999 op Joegoslavië.

Voor zulke mensen speelt moraal geen rol. Moord is een praktische kwestie: kan het onze zaak helpen of schaden? Dat is de vraag.

En dat is het probleem met het vermoorden van Milosevic. Ze willen geen martelaar van hem maken. Dus hebben ze een nepscenario uitgewerkt en dat verspreid in de media. In dit scenario wordt Milosevic afgeschilderd als een gestoord figuur met zelfmoordneigingen.

Hoe liggen de feiten? Het waren de DOS-autoriteiten die jeeps met geblindeerde ramen, vol met gewapende mannen in zwarte uniformen, naar het huis van Milosevic stuurden. Zij waren het die ieder commentaar weigerden, omdat ze een paar jeeps niet de moeite waard vonden om zich druk over te maken. Was het onder deze omstandigheden niet logisch dat Milosevic en zijn medestanders dachten dat ze hem kwamen vermoorden? Vervolgens mobiliseerde DOS honderden, en later letterlijk duizenden leden van de 'speciale politie' die bivakmutsen en panty's over hun hoofd hadden. Ooggetuigen vertelden mij dat sommigen van de 'speciale politie' een niet-Servo-Kroatische taal spraken. Deze mannen werden rondom het huis van Milosevic en in heel Belgrado gestationeerd. Was dit geen extreme provocatie? Waarom deed het DOS-regime deze dingen?

Hadden ze wellicht ontdekt dat Milosevic een of andere vreselijke misdaad had begaan, zodat ze hem onmiddellijk moesten arresteren?

Ten eerste verklaart dat nog niet de anonieme jeeps, of wel? Ten tweede varieerden gedurende de confrontatie de persberichten over de zogenaamde aanklachten tegen Milosevic al naargelang welke woordvoerder van DOS met welk westers persbureau sprak. Een politiefunctionaris verklaarde: 'Miodrag Vukovic zei dat de oorspronkelijke aanklachten machtsmisbruik en corruptie, die de staat bijna honderd miljoen dollar heeft gekost, waren en dat Milosevic een straf van maximaal vijf jaar gevangenis boven het hoofd hing, als hij veroordeeld wordt.'

Andere DOS-leden meldden, dat de zogenaamde aanklachten veel ernstiger waren.

Waar het om gaat is, gezien het onvermogen van de DOS-leiders om het zelfs maar eens te worden over een specifieke aanklacht of aanklachten, wat ineens de noodzaak was om Milosevic te arresteren. Is het niet logisch dat deze noodzaak niet gebaseerd was op een behoefte aan rechtvaardigheid, maar eerder op een behoefte om Milosevic zo snel mogelijk achter de tralies te krijgen of om zeep te helpen, om tegemoet te komen aan het ultimatum van 31 maart dat de Amerikaanse regering had gesteld?

Dat de voorkeur van de Amerikaanse regering voor de uitkomst van het Milosevic 'vraagstuk' uitging naar het vermoorden van hem en zijn trouwste aanhangers, blijkt wel uit de stroom van nieuwsberichten die plotseling verschenen met titels als 'Milosevic: het eindspel' en 'Slobo: de laatste akte' en 'Laatste tegenstand Milosevic'. Na de jarenlange besmeuring van het Servische volk, konden sommige mensen een zeker enthousiasme over het vooruitzicht van de vernietiging van dit symbool van koppig Servisch verzet tegen de Amerikaanse hegemonie niet onderdrukken.

De door DOS gecreëerde 'noodsituatie' werd in werkelijkheid opgelost door Milosevic. Zelfs terwijl Milosevic in onderhandeling was met DOS, was DOS volgens nieuwsberichten bezig met de voorbereiding van een aanval op zijn verblijfplaats en vertelden zij de pers dat hij zich niet over zou geven. Maar hij gaf zich wel over en wel vrijwillig om 'een eind te maken aan de confrontatie'. Zij waren degenen die probeerden een burgeroorlog te forceren en hij was degene die dat voorkwam.

Bedankt voor de informatie maar nog eens, Milosevic is zelf ook geen heilige. Daar wordt in de beide reacties niet op ingegaan. Wat hij allemaal uitspookte met de Servische media bv. en hoe zijn regime optrad tegen de Albanese Kosovaren, dat kunnen we toch zomaar niet even vergeten.

In een opmerkelijke verklaring heeft de Britse onderminister voor Defensie ten tijde van de Kosovo-oorlog, Lord Gilbert, erkend dat de NAVO willens en wetens op een oorlog met Joegoslavië heeft aangestuurd. Voor de 'defence select committee' van het Britse parlement verklaarde hij: "Ik denk dat sommige mensen op dat moment op een conflict uit waren. De eisen aan Milosevic in Rambouillet waren absoluut onaanvaardbaar. Hoe kon hij deze accepteren? Het werd duidelijk met opzet gedaan."
Gilbert, die als minister verantwoordelijk was voor de inlichtingendiensten, zei dat de NAVO Joegoslavië tot oorlog gedwongen heeft. Gilbert gaf ook forse kritiek op het verloop van de oorlog. Hij beschuldigde zijn eigen chefs van de inlichtingendiensten van een paternalistische houding en van het weigeren om hem informatie te geven. Vooral haalde hij uit naar de Franse president Chirac. Hij noemde Chirac's erkenning dat hij een veto had uitgesproken tegen het bombarderen van de bruggen in Belgrado "de meest ongewone uitspraak, ooit door een westers staatsman gedaan". Sarcastisch prees hij Chirac voor "de moed om de verantwoordelijkheid op zich te nemen van het onnodig rekken van de oorlog, waardoor de bevolking van Kosovo onnodig langer geleden heeft en zijn eigen piloten langer dan noodzakelijk aan risico's zijn blootgesteld". Hij noemde de NAVO-strategie van het stapsgewijs opvoeren van aanvalsdoelen een "militaire onzin vanaf het begin af aan, gebaseerd op politieke terughoudendheid".

De suggestie die het hoofd van de defensiestaf, Sir Charles Guthrie, had gewekt dat de NAVO in september 1999 een grondleger had kunnen opbouwen om het Joegoslavische leger te verdrijven, noemde Gilbert volstrekt belachelijk, "We hadden een invasie in september kunnen ondernemen, maar dan in september van dit jaar, niet in het afgelopen jaar."

Hij had ook weinig goede woorden voor het werk van de inlichtingendiensten. Hij vond dat de inlichtingendienst van het ministerie van defensie "stevig in de nekharen moest worden gepakt en door elkaar geschud moest worden". "Het is noodzakelijk om eens goed de kwaliteit van de Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten te onderzoeken", aldus Gilbert. "We kregen zeer uiteenlopende informatie over de moraal van de Serviërs en wat er zou kunnen gebeuren in een post-Milosevic tijdperk. Ik moet zeggen dat het buitengewoon moeilijk was om te geloven wat er werd doorgegeven."

Wat Gilbert vooral opmerkelijk vond was dat DERA, het defensie evaluatie en onderzoeksbureau, niet minder dan honderd psychologen in dienst had. "Ik was zeer verbaasd toen ik dit ontdekte." Ten aanzien van zijn eigen rol verklaarde Gilbert: "Je weet hoe het gaat, je stelt een vraag drie keer en als je dan geen antwoord krijgt dan geef je het maar op. Je bent tenslotte alleen maar een nederige minister."

Navo-oorlog was inderdaad opzettelijk en net zoals toen, spelen er ook nu allerlei strategische (pijplijnen voor oliebevoorrading o.a.) en andere belangen van de Amerikanen en de West-Europeanen bij hun militair optreden op de Balkan. Knack lichtte daarover onlangs een tipje van de sluier op. Ooit verscheen er ook een artikel in De Morgen over hoe ten tijde van Reagan Joegoslavië financieel 'gesaboteerd' werd.

Maar is het anderzijds niet zo dat Milosevic schuldig is aan een ruim deel van het nationalistisch opbod binnen het gedestabiliseerde Joegoslavië ? En was/is er dan in Joegoslavië geen echt democratische oppositie die beter onze steun verdient dan Slobodan ?

Op 2 augustus 1990 viel het Iraakse leger buurland Koeweit binnen. Koeweit had zijn olieproductie opgedreven ver boven de quota waarop het volgens de bepalingen van de OPEC recht had. Zo bracht Koeweit de olieprijs naar beneden, met een te verwachten verlies voor de Iraakse economie van 14 miljard dollar. Daarbovenop kwam een vervroegde terugvordering van Iraks schulden aan Koeweit ten bedrage van 10 miljard dollar, geleend door Koeweit aan Irak tijdens zijn oorlog tegen Iran. Irak ervaarde dit als economische oorlogsvoering op aangeven van de Verenigde Staten en besloot Koeweit, dat tot 1920 deel had uitgemaakt van Irak, binnen te trekken en te annexeren.
Bijna onmiddellijk, op 6 augustus, legde de VN-Veiligheidsraad Irak een volledig embargo op. Was Iraks aanval op Koeweit hiervan de oorzaak of alleen maar de gedroomde aanleiding om Irak te treffen?
Op 26 augustus 1987 tekenden Irak en de Verenigde Staten nog een commercieel, economisch en technisch samenwerkingsakkoord. Maar in 1988, toen de oorlog met de Amerikaanse vijand Iran voorbij was, nam het Amerikaanse Congres een onverwachte beslissing tot economische boycot van Irak. Een wet hiertoe werd eind september 1988 goedgekeurd in het parlement, maar nooit geratificeerd door de toenmalige Amerikaanse president Ronald Reagan, onder druk van het Amerikaanse bedrijfsleven dat in die tijd grote contracten had lopen in Irak.
In april 1990, dus lang voor er sprake was van de Koeweitcrisis, stelde de Republikein Berman opnieuw sancties tegen Irak voor. De motivatie: Irak moest gedwongen worden zijn massavernietigingswapens te elimineren. Maar wilden de Verenigde Staten werkelijk een oplossing? Feit is dat Washington een Iraaks aanbod om over massavernietigingswapens te onderhandelen afwees. Irak stelde voor al zijn chemische en biologische wapens te vernietigen, op voorwaarde dat andere landen in de regio hetzelfde deden. Een duidelijke verwijzing naar het nucleair arsenaal van Israël, en dat was voor de Verenigde Staten onbespreekbaar.