arch/ive/ief (2000 - 2005)

Verhofstadt zet in Genua Afrika op de agenda: ga zo door!
We kregen het afgelopen weekend vele negatieve berichten uit Genua: miljarden schade, vele gewonden, één dode en een zeer povere slotverklaring. Het ene lichtpunt was de rol die Premier Verhofstadt speelde om Afrika op de agenda te plaatsen. Hij zorgde ervoor dat men luisterde naar de vraag van enkele Afrikaanse staatshoofden, die ook in Genua langs kwamen.

Dit is een stevig gebaar, waarvan je moeilijk kunt beweren dat dit is ingegeven door eigen belang. Geo-politiek stelt het Afrikaanse continent nog maar weinig voor, en met de Afrikaanse participatie van amper 3 % in de wereldeconomie gaat het hier hoe dan ook om een humanitair gebaar van solidariteit, om op lange termijn de Afrikanen terug te laten profiteren van de baten van een groeiende wereldeconomie.

We zijn de eersten om Verhofstadt te steunen in zijn inspanningen om de landen, die momenteel op deze wereldbol het laken naar zich toehalen, aan te moedigen om Afrika te steunen. Maar vanuit een historisch perspectief toch graag even aangeven dat hij zich hiermee op een moeilijke weg, met heel wat hindernissen begeeft. En laat ons daarbij de bezoedelde pagina’s van de slavernij, de kolonisatie en de Koude Oorlog maar overslaan. Dan komen we meteen eind de jaren tachtig en begin de jaren negentig terecht.

Ook al in 1985 roept toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Tindemans in een stevige, maar nogal paternalistische Afrika-nota de wereldgemeenschap op om speciale inspanningen voor Afrika te leveren. Het Belgische parlement neemt het unieke initiatief om het Overlevingsfonds in het leven te roepen, een fonds dat uitsluitend voor belangrijke projecten rond voedselzekerheid in Afrika is gebruikt. Binnen de UNO wordt het UNPARD, het programma voor heropbouw en ontwikkeling van Afrika uitgewerkt. Geregeld hoor je het concept "Marshall-plan voor Afrika" vallen, maar het plan komt nooit echt van de grond omdat men binnen de UNO onvoldoende middelen vindt. Onder de stimulans van enkele progressieve Europeanen, van voorzitter Macnamara van de Wereldbank en van president Masire van Botswana – huidige bemiddelaar in de Congolese oorlog – doet men beroep op een meer voluntaristische aanpak in het "Global Coalition for Africa", maar ook dit initiatief krijgt onvoldoende steun.

In de tweede helft van de jaren negentig zakt dan weer de internationale aandacht voor Afrika naar een dieptepunt. Je hoort de grote klacht dat Afrika zijn achterstand vooral aan zichzelf te danken heeft, en er wordt een lijstje met condities opgesteld vooraleer onze steun kan loskomen: een mooi staaltje van "victim blaming". En ook België doet aan dit spelletje mee: we breken met Congo, we moeten het trauma van de Rwandese genocide en de Belgische betrokkenheid hierin verwerken. Onder het mom van "Afrika aan de Afrikanen" blinkt de regering Dehaene uit door enorme desinteresse voor dit continent: minister van Buitenlandse zaken Derycke zet gedurende vier jaar amper voet op de Afrikaanse bodem.

We zijn dan ook, samen met de Afrikanen, opgelucht met de interesse van deze regering voor Afrika. Van bij zijn aantreden getuigt Louis Michel resoluut van een stevig engagement om onze verantwoordelijkheid te nemen om vrede te helpen tot stand komen in Centraal Afrika. Hij krijgt hiervoor de ruggesteun van Verhofstadt, die aan zijn werkzaamheden in de parlementaire Rwanda-commissie een gedrevenheid voor Afrika heeft overgehouden. Maar laat ons asjeblief niet wachten op de bijeenkomst van de G8 volgend jaar in Canada om concreet de zaken in gang te zetten.

De komende maanden kunnen Premier Verhofstadt en Minister Michel tijdens het Europese voorzitterschap alvast wat bakens verzetten:
Substantieel meer middelen: uitgedrukt in Euro heeft België in 2000 – en hoogstwaarschijnlijk ook in 2001 – meer besteed aan Afrika dan de vorige jaren. Maar jammer genoeg werken heel wat Afrikaanse landen in een dollar-economie. Door de zwakke Euro hebben die landen in reële termen de laatste jaren 20 % minder ontvangen dan ervoor. De inspanningen op vlak van ontwikkelingssamenwerking moeten op korte termijn stevig vermeerderen. Het pleidooi van Verhofstadt in Genua voor meer middelen is dus zeker op zijn plaats.

Radicale schuldkwijtschelding: stilaan zijn alle argumenten opgebruikt om geen totale schuldkwijtschelding aan de armste landen door te voeren. Begin mei op de UNO-conferentie voor de Minst Ontwikkelde Landen werd op dit vlak weer onbegrijpelijk geaarzeld. Laat de oproep van Verhofstadt een nieuw teken zijn om hiervan werk te maken.

Garanties dat de handelspreferenties voor invoer van Afrikaanse goederen zullen behouden blijven. Wil Afrika een plaats krijgen in de internationale arbeidsverdeling, dan moet Europa binnen de Wereldhandelsorganisatie blijven pleiten voor een preferentiële behandeling van Afrikaanse producten; en moeten de heffingen die door Europa op landbouwproducten uit Afrika worden geheven verder worden afgebouwd.

En wie er zich afvraagt wat er kan gebeuren met de opbrengst van een aangepaste Tobintax krijgt hier een duidelijk antwoord: belastingen zijn hét instrument bij uitstek voor herverdeling, en kunnen dus ingezet worden om Afrika kansen te geven. Het verzet tegen deze belasting moet dus voor goed worden opgeborgen.

Een aantal van deze elementen zitten reeds in het pact dat Europa vooral met Afrika heeft gesloten in het akkoord van Cotonou. Nu er ook nog voor zorgen dat op wereldvlak, op een democratisch gecontroleerde manier, de UNO zijn rol kan spelen in Afrika. Het moet tenslotte in de handen van de Afrikanen komen. Dit is geen gunst van de rijke G7-club aan de dank-u-wel knikkende Afrikanen. Het is hun universeel erkende recht op ontwikkeling, en onze verdomde plicht om een deel van onze rijkdom naar hen toe te herverdelen. Dit is de invulling van een alternatieve globalisering, waar een groot deel van de vreedzaam protesterende NGO-mensen achterstaan, en dat 11.11.11 met zijn volle gewicht mee ondersteunt.

Johan Cottenie

Diensthoofd Zuidwerking 11.11.11

Als je Jo Cotennie moet geloven, was het enige lichtpunt in Genua, onze premier Verhofstadt die Afrika op de agenda van de G8 had geplaatst.
Het feit dat er 200.000 manifestanten in Genua waren, was blijkbaar geen lichtpunt voor 11 11 11.

Bovendien beweert Jo Cottenie dat dit getuigd van altruïsme : "Dit is een stevig gebaar, waarvan je moeilijk kunt beweren dat dit is ingegeven door eigen belang."

Er zouden geen geopolitieke redenen bij komen kijken, omdat Afrika economisch niets voorsteld... ???
Michel en Verhofstdt voeren dit beleid uit geopolitieke, historische en economische redenen.(Centraal Afrika, grondstoffen in de Congo)..

Ten slotte is het feit dat Verhofstadt het politiegeweld in Genua niet heeft veroordeeld, een onvergefelijke fout.

Het is even bekomen voor mij.

Ik moet even mijn hoofd onder kraan stoppen alvorens ik hierop kan reageren.

Ik kan me moeilijk voorstellen dat de basis van 11.11.11 zich hierin kan vinden.

Merci premier Verhofstadt de bien défendre l'Afrique et ceux que tu paies en Belgique.

200.000 a 300.000 betogers weet Johan te herleiden tot : miljarden schade, vele gewonden, één dode ,...

Duizenden wilden hun stem laten horen maar werden getrakteerd op traangas, waterkanon en de matrak. Terijl de Belgische Premier achter het ijzeren gordijn dat rond de G8 werd opgertokken zijn vingertje opstak naar de betogers.

Het is haat ombergijpelijk maar zelfs de CVP, AGALEV en de SP komen in de media kritischer naar voor dan de Noord Zuid verantwoordelijke van 11.11.11.

In een klap weet Johan zich hier haast de desolidariseren van meer dan 1000 organisatie die deel uitmakten van het GSF, gaande van Via Campesinas, Jubilee 2000, tot Ya Basta ...

"Je moet er acht aanvallen om er 6.000.000.000 te bevrijden".

en

"Jullie zijn met 8 wij met zes miljard"

Waren de centrale slogans in Genua. Het zijn die 6 miljard die die andere wereld zullen mogelijk maken en niet de 8 achter hun ijzeren gordijn bijgestaan door de Belgische premier.

het 'hulp'-programma voor Afrika dat werd overeengekomen op de top is gelijk aan de helft van het bedrag dat de vorige G8-top heeft gekost
waarlijks een historische gebeurtenis en dan nog dankzij Verhofstadt?

Zou Verhofstadt nu echt plots uit interesse in Afrika dit op de agenda plaatsen?
Mij kwam het vooral over als een politiek maneuver. De regering wil er alles aan doen om voor hun EU-voorzitterschap op een goed blaadje te staan met iedereen. Daartoe gaat Michel zelfs gaan skiën in Oostenrijk! Maar daartoe wordt ook de hand uitgestoken naar de anti-kapitalistische betogers. Plots worden alle traditionele politici verdedigers van die beweging en vinden ze allemaal terug in de oppositie-beweging tegen hun eigen beleid... Plots wordt Reynders voorstander van een Tobin-Taks en zal hij die in Luik op de Ecofin-top op de agenda plaatsen. En Verhofstadt verklaart plots in Genua dat de G8 juist bezig is met de problemen van de armoede op te lossen! Wat een hypocrisie en een doorzichtige poging om een deel van de anti-globaliseringsbeweging te misleiden!

En zeggen dat (toch voor Gent) 11.11.11. een van de organisaties is die het 'platform voor een ander Europa' trekt...en wie het niet eens is mag niet mee op de betoging, nah.
Tja, dat zegt veel over het verzet in ons dierbaar Belgiqske...
Nog steeds onbegrijplijk dat jongeren met stenen gaan smijten of hebben jullie stront in de ogen??!!

What 's in a name! De oproerpolitie opgericht door twee (voormalige?) fascistische staten. En dat zijn de bevoegde ministers ook nog eens overeengekomen in het Italiaanse stadje IMPERIA. Over IMPERIAlisme gesproken! Maar ach, al goed dat ene Verhofstadt plots Afrika herontdekt heeft. Dixit mijnheer Cottenie.

als ze die in afrika houden zullen ze misschien eens zelf zien hoe slecht het er wel aan toegaat. Al vrees ik dat zelfs dat hen niet meer raakt ...

Er zijn er hier een aantal die er een aartje naar hebben om van elk debat een scheldpartij te maken van jewelste.
Zonder enige overtuigende argumenten met zoveel mogelijk modder (of stenen) smijten.
Het getuigd van weinig respect.

Eerst en vooral blijft voor mij 11.11.11 een element van de beweging. Zij staan al jaren op de bres en voeren al jare actie tegen dese globalisering. Enekel jaren geleden lang voor Seattle wisten ze duizenden jongeren te mobilseren voor World Shake.
11.11.11 is duidelijk geen homogene groep en binnen 11.11.11 zijn er mensen met verschillenden standpunten. (Vreemd dat een self proclaimed anarchist als Soy4life dat niet kan begrijpen.)

Ik ben vooral benieuwd naar wat andere mensen vcan 11.11.11 hierover te zeggen hebben.

Zelf heb ik jaren meegeholpen met de 11.11.11 kampanjes, jaarlijks help ik mee aan een filmpje voor een 11.11.11 project te ondersteunen. Ik ben samen met de ploeg van 11.11.11 naar Porto Alegre getrokken en Johan was daarbij.

En ik ben geschokeert door dit artikel, en ben duidelijk niet de enige. Ik vraag dan ook in de eerste plaats om hierover een debat te kunnen voeren (en geen scheldpartij).

nog meer eens heh.

Ok, Han je hebt gelijk, ik verlies soms mijn geduld, maar je kan ook begrijpen waarom niet (zelfs al ben je geen anarchist)...misschien heb ik ook wel geen kraan om eerst mijn kop onder te steken. Ik wil hier geen scheldpartij van maken en ik heb respect voor "de basis" van organisaties als 11.11.11. (zelf heb ik er ook jaren aan meegewerkt!)of ook ATTAC bjvoorbeeld. Ik denk echter dat men niet naief moet zijn over de doelstellingen van bepaalde mensen die op de trein van de antiglobalisatie zijn gesprongen. Natuurlijk doen ze wat ze willen en hoe ze dat willen (dat staat als een paal boven water), maar ze zijn niet de enigen die sinds het prille begin (of vooraleer de media ons heeft ontdekt) op de eerste linies staan tegen globalisatie , europa, de G8, etc... Het zijn wel die mensen die nu plots beginnen te spreken in naam van allen, die zelfs de'recuperaties' van sommigen gaan aanwijzen...tja, dan verlies ik wel even mijn geduld, en inderdaad als die mensen dan uitroepen dat wie hun (ultrareformistisch) platform niet tekent niet mag meelopen in een betoging (hoe democratisch is dat?), zit het me heel dwars!
Kan je dat niet begrijpen? Eerlijk gezegd denk ik van wel...
allé, de groeten en veel succes ermee.

-zonder mij in de genuadiscussie te werpen, toch een opmerking-
Afrika is op dit ogenblik economisch wél belangrijk voor grondstoffen. Dus die 3% lijkt weinig, maar neem die grondstoffen weg en er valt een groot deel van de rest ook (onrechtstreeks) weg. vb: coltan voor gsm's, germanium/gallium voor computergeheugen,...

Als je de cijfers bekijkt, is Afrika momenteel inderdaad geen topprioriteit voor de grootmachten.
Maar Afrika blijft wel enorme rijkdommen herbergen die nu weinig of niet ontgonnen worden. Zo is in Centraal-Afrika (Congo en Angola + de kusten) de derde grootste reserve van petroleum ter wereld te vinden. Daarnaast zijn er nog de vele kostbare mineralen in het oosten van Congo en de diamanten in Kasai en Angola. Stel je voor dat die rijkdom in de handen valt van leiders die het niet zo goed voor hebben met het kapitalisme, die niet zo makkelijk om te kopen zijn, die kunnen rekenen op de steun van het volk of die de opbrengst van de diamantverkoop gebruiken om hun land te ontwikkelen. Dat zou pas een nachtmerrie zijn voor de heren van de G7. En stel je voor dat andere landen dan eveneens op dat slechte idee komen, want "wat het arme Afrika kan, moeten wij zeker kunnen" zouden ze dan wel eens kunnen denken. Dat moet met alle mogelijke middelen vermeden worden. Laten we ze dan maar wat zoet houden, moet Verhofstadt gedacht hebben. Hij weet natuurlijk wat Kabila te weeg gebracht heeft in Congo. Plotseling beginnen die Congolezen voorwaarden te stellen over de terugbetaling van de schulden, over imperialisme te praten, volkscomités op te richten, naar China te reizen, documentaires over de kolonisatie en de oorlog in Vietnam op de televisie te tonen,... Daar word je toch niet goed van onder je olijfboom in Toscane. En als je ze dan een zoethoudertje heeft, heb je ook nog kans dat bepaalde mensen uit de derde wereldbeweging dat zien als een oprechte daad van menslievendheid. De olijven smaken meteen al een stuk minder bitter daar in die boomgaard in Toscane.

Dat dit als een statement van 11.11.11 is, heeft me ten zeerste ontgoocheld.

Dat mensen binnen 11.11.11 er deze mening op nahouden is waarschijnlijk onvermijdelijk, gezien de samenstelling van 11.11.11.
Maar dat men in naam van 11.11.11 afstand neemt van de honderdduizenden die in Genua op straat kwamen treft me diep.
Dat men bovendien nog eens in naam van 11.11.11 een zo goed als koloniaal standpunt inneemt is ongehoord. In de logica van Cottenie zou men voor Leopold II moeten knielen omwille van zijn "aandacht voor Afrika".
Dat iemand met dergelijke standpunten spreekt als Diensthoofd Zuidwerking is voor mij onaanvaardbaar.

En dit alles op een moment dat 11.11.11 "aansluiting" zoekt bij de beweging tegen de globalisering. Er zal blijkbaar nog veel water door de Schelde moeten vloeien.

Het is jammer dat 11.11.11 een dergelijke reformistische houding aanneemt. 1,3 miljard aan gezondheidszorg uitgeven, dat is geen lichtpunt, dat is de mensen vlakuit in hun gezicht uitlachen. 100 miljard ja, om mee te beginnen!

Elk jaar vloeit er netto 2000 miljard dollar van zuid naar noord. Dit komt omdat de arme landen door hun schulden een structureel aanpassingsprogramma opgelegd kregen, wat neerkomt op een verplichte toelating van buitenlands kapitaal. Dit buitenlands kapitaal wordt op een zodanige manier geinvesteerd dat de uitbuitingsgraad extreem hoog is (de kapitalisten romen heel veel geproduceerde meerwaarde af, in verhouding van de waren die de arbeiders per dag produceren). Wanneer de activiteit niet meer rendabel blijkt, vlucht het kapitaal weg naar een ander land, met desastreuze gevolgen voor de economie. Voorts zorgen de wereldbank en het IMF ervoor dat de rentevoeten zodanig geregeld worden dat er een zeer ongelijke invoer/uitvoer-balans ontstaat, ten voordele van kapitaal uit het noorden. Dit is zeer duidelijk kolonialisme, al gebeurt het nu zonder rechstreeks gouvernementeel ter plaatse te zijn, maar door via het IMF en de wereldbank de economie te sturen. Kolonialisatie met de afstandsbediening, als het ware.

Laten we trouwens niet vergeten dat de derde wereldlanden hun schulden al vier keer hebben afbetaald sinds 1980 (aan interesten). Vergelijkbaar met een lening bij de bank van 100.000 frank en je betaalt 400.000 frank interesten af en je moet je 100.000 frank dan nog terugbetalen. De Rondo-kaart bij ASLK is zo een mooi parallel voorbeeld.

Iemand hierboven vermelde 'stront in de ogen'. Wel, ik zou niet onmiddellijk die term gaan gebruiken, maar hij illustreert wel goed dat meneer Cottenie geen goed gevoel voor dimensies heeft. 1.3 miljard aan almoezen en 2000 miljard aan inkomsten uit roof-activiteiten moet je toch wel in een juist perspectief plaatsen.

Attac Vlaanderen heeft een goede brochure uit die dat allemaal wat meer gedetailleerd uitlegt en omkadert : http://www.attac.org en dan verder klikken tot je op belgium komt, en dan om de brochure vragen via mail, zo bekom je ze wel. 70 pagina's, op begrijpbare wijze en toch niet te simpistisch uitgelegd.

De Tobintaks is een goed actiemiddel, al ware het maar om de zaken eens in verhouding te gaan zien. 5800 miljard dollar zou die opbrengen per jaar, da's meer dan genoeg om IEDEREEN te voorzien van eten, drinken, elementaire gezondheidszorg en onderwijs. Maar het is en blijft reformistich : zolang de kapitalistische productiewijze en haar staat blijven bestaan, zal de ongelijkheid in stand blijven gehouden worden. De productiemiddelen gaan nooit optimaal benut worden, wie werkt zal steeds maar voor een deel van zijn arbeid betaald worden en de rest is winst die weer tot kapitaalaccumulatie leiden zal. Het IMF en de wereldbank zijn de facto organen van de wereldstaat en zoals elke staat dienen ze om de priviliges van een minderheid te verdedigen en in stand te houden.

Ik ben ervan overtuigd dat er binnen 11.11.11 veel mensen zijn die wat Cottenie schrijft maar lulkoek vinden, ik leid dat af door de juiste standpunten die ze vaak verkondigd hebben de voorbije jaren. Ik hoop dat de basis vlug voor een goede woordvoerder kiest. Misschien kan Cottenie dan promoveren tot adviseur van Verhofstadt.

Steun aan de mensen in 11.11.11 met visie,

Gunther

Hallo,

is het iemand al opgevallen dat Verhofstadt heel goed is in zaken op de agenda plaatsen waarvan hij weet dat er toch niks fundamenteels zal over beslist worden?

In Genua plaatst Verhofstadt de armoede in Afrika op de agenda en 11.11.11 staat te springen dat dit schitterend is. In Belgiê plaatst hij de Tobintaks op de agenda en 11.11.11 en de rest van de ngo's staan te springen. Joepie.

Iedereen weet toch dat Verhofstadt dit enkel doet wanneer hij er zeker van is dat hij geen meerderheid kan vinden voor de Tobintaks, of om 'de armoede in Afrika fundamenteel op te lossen'.

Is het niet wat naief van de NGO's om dit toe te juigen? Het is juist de bedoeling van Verhofstadt om via een zogezegde toegeving de beweging te verdelen (en uiteindelijk te heersen) over of we al dan niet geloof moeten hechten aan Verhofstadts woorden.

Of Afrika of de Tobintaks nu wel of niet op gelijk welke top zal besproken worden: het zal geen verschil uitmaken. Het zal niet Verhofstadt zijn, en het zal niet op één of andere blauwe top zijn dat fundamentele problemen zullen opgelost worden. Dat de leden van 11.11.11 hier nog illusies in hebben denk ik niet, de leiding van 11.11.11 blijbaar wel.

Over wie de NGO's vertegenwoordigen stel ik mij eigenlijk ook grote vragen. Ik heb 6 dagen in Genua doorgebracht en ben regelmatig naar de discussies van Genua Social Forum gaan luisteren: daar zat het vol met sprekers vanuit NGO's, proffen die een boekje hadden geschreven. Merkwaardig genoeg was de gemiddelde leeftijd van deze discussies meer dan 40 jaar en het aantal aanwezigen was serieus beneden verwachtingen. Sommige 'discussies' werden zelfs afgelast bij gebrek aan luisteraars. De zaken die daar werden verteld vond ik sterk in contrast met de vele discussies die ik met Italiaanse jongeren en arbeiders in Genua heb gehad. Volgens mij heeft de beweging in Genua de NGO's langs links voorbijgestoken. Het applaus van de 11.11.11-leiding aan Verhofstadt is daar enkel een bevestiging van.

Ook zeer vreemd opgekeken van de toon, de visie en vooral de onvolledigheid (bijv. niets over het hartverwarmende aantal betogers) van het artikel van Cottenie. Hoe je het ook leest, er is geen spatje ironie in te vinden, of het moet een compleet mislukte poging daartoe zijn.
Ik sluit mij aan bij de oproep van Han dat we niet moeten gaan beginnen schelden, en een serieus debat moeten openen. Maar waarover?
- heeft Cottenie het recht op een tropische zomernamiddag, misschien na het nuttigen van 1 of meer stevige sangria's, een slap standpunt op papier te zetten dat door de 11.11.11-redactie niet meer wordt nagelezen? Moet hij dan maar de gevolgen dragen? Moet er binnen 11.11.11 (toch een belangrijke bondgenoot van Attac; als actief lid van beide organisaties - en ik ben beslist niet de enige - was ik er tot nu toe van overtuigd dat 11.11.11 èn Attac-Vlaanderen de sterkste poten van de antiglobalistische beweging in Vlaanderen zijn) geen discussie over democratie en standpuntbepaling gelanceerd worden (een ideeën-congres?)
- heeft Verhofstadt het recht aandacht te vragen voor de problemen van Afrika?
- heeft één buitenlandse journalist of waarnemer, laat staan één G8-deelnemer Verhofstadt wel iets belangrijks horen zeggen over Afrika? of is dat alleen "doorgesijpeld" in de Belgische media (en bij Cottenie)
- ALS Verhofstadt zich inderdaad zou hebben uitgesproken vóór een "positief" Afrika-beleid 1° had hij dan een sociaal of een liberaal Afrika-beleid op het oog? 2° zou het niet ongelooflijk naief zijn te veronderstellen dat nu precies Verhofstadt zich aan het bekeren is tot een visie die het neoliberale globalisme bestrijdt?
- moeten de Belgische antiglobalisten niet aan Verhofstadt gaan vragen wat hij precies bedoeld heeft met zijn Afrika-statement? Om te vermijden dat we straks (in Luik, Gent en Brussel) tegen hem gaan betogen zonder die goede man de kans te geven om zich openijk aan te sluiten bij onze kritiek op de wereldorde? Als we niet voorzichtig zijn gaan we misschien een machtige vriend verliezen!
- moeten we niet aan Johan Cottenie vragen dat hij ons uitlegt wat hij nu eigenlijk precies wèl en niet heeft willen zeggen met zijn (hoofd)artikeltje? Zou hij werkelijk geloven dat er liberale anti-kapitalisten bestaan? Is de politieke lijn van 11.11.11, die toch al vele jaren ondubbelzinnig kritisch staat t.o.v. de (neo)liberale wereldorde te verzoenen met welk idee dan ook van een politieker als Verhofstadt? Is het iemand bekend dat Cottenie moeite heeft met de politieke lijn van zijn organisatie? Heeft Cottenie politieke ambities?
Dus conclusie: LAAT JOHAN HET ZELF EENS ALLEMAAL OPHELDEREN, please

Het is nog niet veel gebeurd dat een bericht op indymedia zoveel reacties uitlokte.
Dat is normaal ook: een verantwoordelijke van 11.11.11 schrijft iets wat ingaat tegen het spontane aanvoelen van heel wat vrijwilligers van 11.11.11.
Laten we niet vergeten: 11.11.11 dat zijn vooralsnog de vele duizenden vrijwilligers die ieder jaar weer van deur tot deur gaan om de Belgen een geweten te schoppen.
11.11.11, dat is niet een professionele NGO die met weldoordachte mediacampagnes veel geld ophaalt en ook van de bedrijven af en toe een kruimel krijgt.
Het weekblad Trends zou dat nochtans een goed idee vinden: "Dan hoeven die bedeltochten van het NCOS met antikapitalistische slogans van mei '68 niet langer." (Trends, 11 november 2000)
De brief van Cottenie neigt naar het standpunt van Trends. De kruimels van regeringen en bedrijven zijn belangrijker dan de 300.000 betogers die een andere wereld eisen.
Het wordt dus tijd dat Johan Cottenie zelf ook eens antwoordt, want zijn stilte begint oorverdovend te worden.
Waar wil hij naar toe met de derdewereldbeweging? Zijn de vrijwilligers van 11.11.11. lastige luizen in de pels?
Beginnen de anti-globalisten te overdrijven met hun radicale eisen? Laten we daar maar eens een debat over beginnen. En het zou ideaal zijn mocht ook de andere stem in het debat nog eens iets van zich laten horen...

PS en daarnaast moet er ook dringend een serieus debat komen over Afrika. Klopt het dat Afrika niet meer belangrijk is? Is iedere interesse van bedrijven en regeringen daardoor automatisch belangeloos? Bestaan er in Afrika strijdbewegingen die onze steun verdienen? Verdient Kabila onze steun?
Nu wordt dit debat beheerst door defaitisme dat zegt dat er in Afrika geen hoop is. Je hoort zelfs opnieuw geluiden die doen herinneren aan de tijd van de "white man's burden". De Afrikanen hebben er 50 jaar na de kolonisatie niets van gebakken, laten wij blanken er ons maar weer eens mee bemoeien. De moord op Lumumba vertelt ons nochtans een gans ander verhaal. Laat maar komen dit debat.

Willy Claes zwaaide in volle Rwandese genocide in 94 met het feit dat Rwanda straatarm was en dat er bijgevolg van Belgisch neokolonialisme geen sprake kon zijn. Op die manier trachtte hij indertijd elke kritiek op de Belgische verantwoordelijkheid in die genocide te ontkrachten. De stelling dat Afrika commerciëel onbelangrijk zou zijn en dat het plaatsen van Afrika op de agenda van de G8 bijgevolg niets te maken heeft met eigenbelang maar een louter humanitair gebaar is, is opnieuw zo'n perverse redenering. Van een ex-NATO-baas en sjoemelaar als Claes kan je zoiets verwachten. Maar als een kader van 11.11.11. ze herhaalt, zet dit je toch aan het denken. Hoever is de invloed van het neo-liberalisme doorgedrongen in de eigen rangen. Dit vergt inderdaad een open debat ten gronde met feiten en argumenten.

De waarheid is dat Afrika in elke fase van de evolutie van het kapitalistische wereldsysteem een cruciale rol heeft gespeeld. Dat de huidige economische zwakte van Afrika het rechtstreekse gevolg hiervan is. En dat de verzwakking, plundering en uitbuiting van dit continent steeds werd gerechtvaardigd met humanistisch klinkende argumenten.
Dat staatslieden van Westerse regeringen zich zouden laten leiden door humanitaire bekommernissen is een fabel. Wat telt zijn in de eerste plaats het staatsbelang en de krachtsverhoudingen. Wie naïefweg Verhofstadt wil voorstellen als een soort Sint Niklaas, duwt de Afrikanen in een vernederende positie en wordt eigenlijk pleitbezorger van een paternalistische bevoogdende koloniale politiek.

Enkele voorbeelden van de strategische functie's die Afrika in het verleden en vandaag voor de kapitalistische wereldeconomie en wereldorde vervulde en/of vervult:

1) slavenhandel: op drie eeuwen tijd van midden de 16° tot midden de 19° eeuw droeg Afrika bij tot het bijeenbrengen van de enorme kapitalen waarmee de kapitalistische industrieën in West-Europa en de VS op gang werden getrokken. Een historicus zegt hierover: "le décollage de l'économie en Europe était possible grâce au crash de l'économie en Afrique". Balans voor Afrika : 20 miljoen slaven werden weggehaald of gedood, in de 17° eeuw woonde 30% van de mensheid in Afrika, einde 19° eeuw was dat nog maar 10%. De hele Afrikaanse economie werd dooreen gegooid, de bloeiende Afrikaanse economie van de 16° eeuw die vooral draaide rond de Sahel werd teruggeworpen naar de situatie van 10 eeuwen daarvoor. De hele Afrikaanse samenleving werd ontwricht: in vele gebieden telde men50 mannen voor 100 vrouwen enz…

2) schatkamer van grondstoffen en van grote winsten met weinig investeringen: De Union Minière werd in 1906 opgericht met het oog op de uitbating van de kopermijnen in het Congolee Katranga. Eigen investeringen: 10 miljoen BEF. Zonder bijkomende externe investeringen rijfde het bedrijf tussen 1950 en 1959 een winst binnen in Congo van 31 miljard BEF. IN 1924 kostte een Congolese mijnwerker 8 à 9000 BEF aan de Union Minière, terwijl hij er 50.000 Bef voor opbracht (en dit volgens de eigen schattingen van de vice-gouverneur van Katanga Moulaert).

3) afzetgebied voor grote projecten van Westerse bedrijven. Ze worden de witte olifanten genoemd: de nutteloze monsterprojecten die door Westerse bedrijven werden gebouwd in Afrika. Tientallen miljarden werden opgeslokt en garandeerden grote winsten aan Westerse bedrijven samen met een enorme schuldenlast en een voortdurende onderontwikkeling in Afrika. De Inga stuwdam bvb kostte 8 miljard BEF en daarna nog eens 23 miljard BEF. De dam moest electricteit levern voor heel Congo maar draaide nooit op meer dan 30% van zijn capaciteit. Het project is verantwoordelijk voor de helft van de enomrme Congolese schuldenlast. Vandaag schrijft het Internationaal Monetair Fonds dat nauwelijks 6% van de Congolese bevolking toegang heft tot elctriciteit!

4) financiële melkkoe: Onlangs publiceerde het Comité voor de afschaffing van de schuldenlast nog de volgende cijfers: tussen 1980 en 2000 betaalden de Derde Wereldlanden 3,350 miljard $ af aan schulden. Terwijl de schuld in 1980 slechts 560 miljard $ bedroeg!

Johan Cottenie stelt voor, kwestie van tijd te winnen, om de "bezoedelde bladzijden van de slavenhandel en kolonialisme maar over te slaan". Dit getuigt niet van cynisme: Voor Johan zijn de brutaliteiten, het geweld, de repressie en de achterlijke racistische en paternalistische ideologie waarmee Afrika in zijn rol van underdog van de wereld werd gedwongen, niet een deel van een misdadige systeem, maar wel betreurenswaardige ongelukken, "zwarte" of "bezoedelde" pagina's van de geschiedenis. Pagina's die ons niets kunnen leren voor de vraag welke solidariteit we moeten ontwikkelen met Afrika. Dit is een grove vergissing.

Het Congolese volk verwacht terecht solidariteit vanwege de Belgische bevolking. Na 30 jaar roofzuchtige dictatuur die heel het land als vernield achterliet en na nu reeds meer dan 3 miljoen doden omwille van de recnte agressie-oorlog, hebben ze daar alle recht op. Dat men zich niet vergisse: de drie jaar nationalistische wind die Kabila over het land liet waaien, zorgde ervoor dat de gewone mensen zeer waakzaam zijn geworden tegenover elke Westerse bevoogding. Het Congolese volk wil een regering die voorrang geeft aan de landbouw, die zorgt dat de essentiële sectoren alle nodige aandacht krijgen en geen bevoogdende politiek waarvan de gewone Congolees niet beter wordt.

De Belgische derdewereldbeweging moet zich opstellen als medestanders van dit kritisch bewustzijn in Congo. In de eerste plaats degelijke informatie verspreiden in België over de geschiedenis èn de huidige situatie in Congo. Niet in fabeltjes geloven maar zich kritisch opstellen tegenover de Belgische regering en nauwe banden smeden met de basis van deze Congolese bevolking. Door steun aan concrete projecten aan de basis van de Congolese samenleving moeten talrijke rechtstreekse contacten worden gelegd.
Dit is de bedoeling van de campagne "Een boot voor Congo" (zie: http://www.congoboot.org) die in het najaar wordt gelanceerd door Geneeskunde voor de Derde Wereld (GVDW) en het Solidariteitscomité België-Congo (SOBELCO).

Tony

Wow, heftige emoties. Ik volg het allemaal een beetje vanop de zijlijn (i'm not really into it), dus ik hoop geen flaters te slaan. Toch zou ik mijn kleine, nietige mening willen geven.
Natuurlijk handelt Verhofstad uit eigenbelang. Of zouden 200.000 betogers in Genua (en vooral: straks in Brussel) niet van belang zijn voor een politicus? Het punt is echter dat dit daarom niet negatief moet zijn. Zo werkt nu eenmaal politiek. Op bewegingen vanuit de basis (lees: het volk, de kiezers, die 200.000 betogers...) reageert de politiek. Zoiets heeft ook een naam: democratie. Het is juist het niet rekening houden met die basis (beslissingen worden boven de hoofden van de mensen, bij het grote kapitaal, genomen) dat veel van deze betogers drijft, niet? Wees dus blij dat ten minste één regeringsleider, welliswaar uit plat politiek opportunisme, een héél klein beetje rekening houdt met jullie/onze stem. Ik wil maar zeggen: de beweegredenen van Verhofstad zijn misschien niet erg idealistisch of wellievend, maar het resultaat blijft: hij plaatst Afrika op de agenda van een wereldtop. (Juist uit angst voor al die betogers straks in Brussel, Verhofstad wil hier geen tweede witte mars, laat staan een rode en al helemaal geen slagveld, that's politic's!)
Tot daar volg ik nog een beetje Johan ik-ben-zijn-achternaam-vergeten. Correct me if i'm wrong, maar volgens mij scheurt hij zich niet af van die betoging in Genua, maar wil hij aantonen dat zulke manifestaties naast heel wat negatieve 'bijwerkingen' (Geweld, schade...) ook iets positiefs kunnen opleveren.
Maar laten we niet naïef zijn! Natuurlijk is Verhofstad's schaamlapje belachelijk weinig. Natuurlijk is Afrika even ter sprake brengen (zo tussen 2 handelsverdragen door) niet genoeg. Maar hoe debiel klein ook, het is natuurlijk een stap(je). Op één voorwaarde: dat de politiek zich hiermee niet tevreden stelt. Dat er ook ingrijpende veranderingen komen. Structurele herverdeling van de welvaart. En het lijkt me weinig waarschijnlijk dat we zoiets kunnen verwachten van een Neo-liberale politieker als onze premier.
Ik was ontsteld door de cijfers die hier iemand naar voren bracht (dat van die 2000 miljard tegenover 1,3 miljard), maar zoiets moet de mensen verteld worden! Je bereikt de achillespees van de politiek (nl. haar stemmers) niet met geweld, maar met informatie. Met sensibiliseren, met propaganda,...(euh, natuurlijk ook met af en toe wat actie :-)) Misschien wordt de maatschappelijke basis van deze sociale beweging (sorry, ik heb het niet voor de term Anti-Globalisering) zo groot dat de politiek (en de media!!)er gewoon niet meer omheen kan. Want het valt niet te ontkennen: het grootste deel van Vlaanderen stemt (tot mijn grootste spijt) liberaal, en zolang je dat niet verandert, denkt natuurlijk ook de regering liberaal. (voor zover de regeringen nog macht hebben natuurlijk, maar dat is een andere discussie)
Nu ja, voor de rest maak ik me trouwens over Verhofstad geen illusies hoor, zijn uitspraak over de protesterende menigte in Genua (die hij een bende verwende kinderen vindt) was misplaatst en redelijk belachelijk. Alsof je arm moet zijn om voor armen op te komen. (dan kan je evengoed zeggen dat je kanker moet hebben om voor kankerpatiënten op te komen, of dat je een zeehond moet zijn om Greenpeace te steunen)

Ik begin alles een beetje door elkaar te slagen, dus ik recapituleer even: volgens mij verdient de liberaal (boe!!) Verhofstad een goed punt met Afrika op de 'wereld-agenda' te zetten en is het niet slecht om dat eens aan te stippen; maar het is evengoed zo dat dit belachelijk weinig is (nauwelijks een druppel op een hete plaat te noemen) en dat er nog veel, héél veel actie nodig is.

Tot in Brussel, Antwerpen, Gent, ...

Beste Firm,

Uitgaan van fabeltjes, is ook geen oplossing. Zeggen dat Afrika maar 3% van de wereldhandel uitmaakt is juist. Maar daaruit besluiten dat Afrika op de agenda zetten een humanitair gebaar is dat niets te maken heeft met eigenbelang, dat is een feitelijke onwaarheid, lees fabel.

Dat heb ik proberen aan te tonen met enkele cijfers en argumenten. Dus: niks geen emoties.

Een derdewereldbeweging die uitgaat van fabeltjes kan dan mischien wel politieke spelletjes spelen, maar daar zal de wereld heus niet beter van worden.

Tenslotte: ik vind het een beetje gemakkelijk altijd maar over ons, Belgen of Europeanen (of het nu in de hoedanigheid is van regeringsleider of of in die van actievoerder) te praten AAN DE HAND VAN Afrika. Verdienen de Afrikanen echt niet meer?
Is de vraag "welke solidariteit met Afrika" dan geen ernstige discussie waard?

tot in Gent of Brussel of elders...

Tony

Op een moment dat de antiglobaliseringsbeweging een ongekende vlucht neemt en dat de G8 en andere instellingen van het wereldkapitalisme worden weggehoond door de basismilitanten van de derdewereldbeweging, heeft Johan Cottenie, hoofd van de Zuidwerking van 11.11.11, het over de "vele negatieve berichten uit Genua: miljarden schade, vele gewonden, één dode en een zeer povere slotverklaring". Hij ziet hij als "het ene lichtpunt de rol die premier Verhofstadt speelde om Afrika op de agenda te plaatsen".
Geen woord over de kracht van de 300.000 betogers in de straten van Genua. Niets over de radicale verwerping van het huidige, onrechtvaardige wereldsysteem. Geen letter over de grote verscheidenheid en nog grotere eenheid die de antiglobaliseringsbeweging in Genua liet zien. Zijn dát dan géén lichtpunten? En de vaste overtuiging van de Genua-betogers om het recht op betogen in de feiten op te eisen tegen het politiegeweld in, hoort dat misschien bij de negatieve berichten? Schuilt er dan niet oneindig meer hoop in de groei en toenemende maturiteit van de massale tegenbeweging dan in de bijeenkomst van 8 would-be wereldregeerders? "Zij zijn met 8, wij met 6 miljard," was een van de slogans in Genua. 11.11.11 hoort bij die 6 miljard, laat dat duidelijk zijn.
"Wij (spreekt Johan hier voor 11.11.11?) zijn de eersten om Verhofstadt te steunen in zijn inspanningen om de landen, die momenteel op deze wereldbol het laken naar zich toe halen, aan te moedigen om Afrika te steunen", vervolgt Johan Cottenie. Een liefdesverklaring aan Verhofstadt, die – okee, het is al lang, lang geleden – in een Humo-strip ooit als Gwij Verafstoot werd opgevoerd als de verpersoonlijking van dat afstotelijke kapitalisme. A propos, met dat ene zinnetje bombardeert Johan tevens de G8 tot een legitiem forum om over "hulp aan Afrika" te praten!
Toch is er ook beter nieuws van het 11.11.11-front. 11.11.11 trekt mee de manifestatie tegen de Eurotop op 19 oktober in Gent. En in een persverklaring van 19 juli onderschrijft 11.11.11 de eisen van de beweging in Genua en hekelt het Verhofstadts verklaring "niets te begrijpen van de protesten van deze in weelde opgegroeide generatie". Spijtig genoeg maakt 11.11.11 in dezelfde tekst dan weer wel een onderscheid tussen "goede" en "slechte" betogers…
Johan's tekst en de polemiek errond komen op een moment dat de derdewereldbeweging zich bezint over een "vernieuwingsproces." Of 11.11.11 zich vernieuwt – beter gezegd, zijn rol als "partner voor bevrijding en ontvoogding" ter harte blijft nemen – en ten volle meedoet met de antiglobaliseringsbeweging; ofwel zich "vernieuwt" en voor het scherpe-kantjes-afvijlen werk kiest, dichtbij de salons van de macht, moet één van de inzetten van dit proces zijn.

Vlak na Genua (24 juli) ging Johan Cottenie in een opiniestuk in De Standaard in op de rol die Verhofstadt er speelde in verband met Afrika. Het artikel is zaterdag 4 augustus overgenomen op de site van IndyMedia, alle reacties op het artikel dateren van na die tijd. Ondertussen stond heel die week de pers bol van de berichten over het politiegeweld. Daarvoor, op 19 juli, daags voor de top zou beginnen, stuurde 11.11.11 reeds een persbericht buiten: "De ‘antiglobalisten' weten wel degelijk wat ze willen in Genua." In dit stuk werd de berichtgeving over het geweld duidelijk genuanceerd. De hele beweging werd geduid als een ‘beweging voor alternatieve globalisering.' En tenslotte, getrouw aan de opdracht van 11.11.11, werd nog eens ingegaan op de inhoudelijke kant van de zaak. Dit persbericht werd toen echter niet gepubliceerd op de IndyMedia site. Was dat wel gebeurd, dan was heel wat van de kritiek bij voorbaat onnodig geweest. Het persbericht staat ondertussen wel mee op de nieuwssite.

Het tijdstip van publicatie op IndyMedia, een week na de top, en het ontbreken van een verwijzing naar de brede protestbeweging hebben gemaakt dat nogal wat activisten het op hun krachten namen. Begrijpelijk, in het vuur van de verontwaardiging. Uit het vermelde persbericht van 19 juli : "Andere organisaties roepen hun leden op om naar Genua te komen om de Tobintaks af te dwingen. Broederlijk Delen en 11.11.11 onderschrijven de eisen van deze internationale organisaties volmondig en kaarten deze reeds verschillende jaren aan bij de Belgische regering. We hebben het daarom moeilijk met Premier Verhofstadts verklaring "niets te begrijpen van de protesten van deze in weelde opgegroeide generatie."

Om terug te komen op het stuk van Johan Cottenie, het was hem vooral om Afrika te doen. Immers, bij de uitsluiting die met globalisering gepaard gaat, zijn de Afrikanen bij de grootste verliezers.
11.11.11 doet naar aanleiding van het Belgische voorzitterschap een stevige inspanning om België ertoe aan te zetten Afrika boven aan de Europese agenda te krijgen. Om in ons opzet te slagen moeten we volharden in een genuanceerde benadering van de feiten. Johan:
"Vanwaar komen we? Laat ons duidelijk zijn: in de jaren negentig hebben de Belgische politici Afrika laten vallen als een baksteen. De houding tegenover Congo, en nog schrijnender tegenover Rwanda, is hier illustratief. Even het geheugen opfrissen: op 7 april begint in Rwanda de genocide, onder de ogen van UNO-troepen, waaronder een contingent Belgen. Als 10 para's in Kigali worden vermoord slaat onze regering voor de publieke opinie in België in paniek. Ze besluit de Belgische blauwhelmen terug te trekken, maar daarbovenop belt Minister van Buitenlandse Zaken Williy Claes zijn belangrijkste collega's over heel de wereld op om alle UNO-troepen terug te trekken. Dit gebeurt, waardoor één van de grootste drama's van de tweede helft van de twintigste eeuw kan plaatsgrijpen. "Crime by omission" of "geen bijstand verlenen aan personen in nood" heet zoiets in juridische termen. Wat men er ook van denkt, als Verhofstadt in 2000 in Kigali vergiffenis gaat vragen voor de houding van België dan is dit een politieke geste van formaat, die zeker op haar plaats is en allerminst te vroeg komt.
Bij haar aantreden belooft de huidige regering terug aandacht te schenken aan Afrika. 11.11.11 heeft van bij de start dit op een kritische manier opgevolgd. Samen met zijn leden werd in oktober 1999 een document met 13 eisen op tafel gelegd. Een jaar later brengen enkele leden van 11.11.11 een rapport uit: wat hebben regering en parlement met onze vragen aangevangen? Het is opnieuw een genuanceerd rapport, waar vooral gevraagd wordt om de mooie beloften ook via het beschikbaar stellen van financies en via schuldkwijtschelding in daden om te zetten.
Na de dood van Laurent Kabila wil België naar Congo toe opnieuw een politieke gebaar stellen. Voormalig staatssecretaris Moreels wordt ingeschakeld om een groot plan uit te werken, en naar aanleiding van de nationale feestdag in Kinshasa trekt een delegatie met Verhofstadt, Michel, Boutmans en een heel gevolg naar Congo. Ook nu weer is er een duidelijk plan, maar wordt de uitvoering van enkele belangrijke elementen ervan – schuldkwijtschelding, grootschalige hulp – gekoppeld aan een reeks voorwaarden. 11.11.11 wil er zorgvuldig over waken dat Verhofstadt en zijn regering niet in de oude belangenschema's vervallen. Dat gevaar blijft immers aanwezig. We zullen voortdurend druk uitoefenen om dat scenario te vermijden. Toch schept het weer op de agenda zetten van Afrika kansen die moeten aangegrepen worden. Mee steunend op de expertise van onze partners ter plaatse zullen we erover waken dat ons eisenprogramma uitgevoerd wordt. We hopen op de brede steun van de 11.11.11 actiebasis en de hele alternatieve globaliseringbeweging om de eisen van de Afrikanen en van de Noord-Zuidbeweging met volle gewicht te ondersteunen.

Dit is het verhaal dat vooraf gaat aan het Belgische Voorzitterschap van de EU. De Noord-Zuidbeweging heeft dit voorzitterschap zorgvuldig voorbereid, en samen met de Tobin-tax van een Europees Centraal Afrika-beleid een belangrijk speerpunt gemaakt. We hebben met Afrikaanse partners uit de civiele maatschappij een aantal briefing papers met zeer concrete eisen voorbereid. Je vindt deze documenten op onze website http://www.11.be en op de website van de coalitie die het Belgische voorzitterschap opvolgt http://eu.ngoforum.be/nl_index.html.
In Europa zijn de violen zeker nog niet gestemd, en daar ligt de grote opdracht voor het Belgische voorzitterschap. Om dit te bereiken organiseren we in het Europees Parlement op 18 oktober een Ronde Tafel. Van 10 tot 19 augustus was een stevige 11.11.11-delegatie in Centraal Afrika om dat gesprek met Afrikaanse partners en beleidsmensen grondig voor te bereiden. Onder leiding van de voorzitster Mieke Molemans en algemeen secretaris Jozef De Witte bezochten ze Rwanda, Burundi en Oost Congo.
Onze strijd om aandacht voor Afrika is een belangrijk onderdeel van onze zoektocht naar alternatieven. Tobintax is een andere case, waar we ook moeten afrekenen met veel politieke onwil. Op het World Social Forum van eind januari dit jaar heeft een brede 11.11.11-groep van professionelen en vrijwilligers mee nagedacht over alternatieven. We zijn van plan dit begin 2002 opnieuw te doen, en er samen met onze partners te sleutelen aan een meer democratisch gecontroleerde wereld. We willen samen strategieën uitwerken om de Tobin-tax er toch door te krijgen maar er zijn nog meer manieren. 11.11.11 oefent samen met de Noord-Zuidbeweging druk uit om het ‘facultatief protocol' op te nemen in de convenant over economische en culturele rechten. Daardoor zouden ook mensen klacht kunnen indienen wanneer hun sociaal economische rechten met de voeten worden getreden. Het is een onderdeel van de bredere strijd om het recht op ontwikkeling vaste grond onder de voeten te geven. Uiteindelijk zou het moeten mogelijk zijn om noordelijke landen aan te klagen als ze hun 0,7norm niet halen.
Voor al deze objectieven kunnen we actievoeren door straks met velen in Gent, Luik en Laken ons ongenoegen te tonen, maar ook door tezelfdertijd concrete instrumenten uit te werken – zoals een Tobin Tax of een facultatief protocol – die van deze wereld een leefbare plek kunnen maken voor iedereen."

Volgens Johan Cottenie kunnen, na Genua, de media en de politieke wereld eindelijk gedwongen worden om te luisteren naar die alternatieve globaliseringbeweging. 11.11.11 wil op dat nieuwe elan doorgaan.

Koen Stuyck, persverantwoordelijke

Vlak na Genua (24 juli) ging Johan Cottenie in een opiniestuk in De Standaard in op de rol die Verhofstadt er speelde in verband met Afrika. Het artikel is zaterdag 4 augustus overgenomen op de site van IndyMedia, alle reacties op het artikel dateren van na die tijd. Ondertussen stond heel die week de pers bol van de berichten over het politiegeweld. Daarvoor, op 19 juli, daags voor de top zou beginnen, stuurde 11.11.11 reeds een persbericht buiten: "De ‘antiglobalisten' weten wel degelijk wat ze willen in Genua." In dit stuk werd de berichtgeving over het geweld duidelijk genuanceerd. De hele beweging werd geduid als een ‘beweging voor alternatieve globalisering.' En tenslotte, getrouw aan de opdracht van 11.11.11, werd nog eens ingegaan op de inhoudelijke kant van de zaak. Dit persbericht werd toen echter niet gepubliceerd op de IndyMedia site. Was dat wel gebeurd, dan was heel wat van de kritiek bij voorbaat onnodig geweest. Het persbericht staat ondertussen wel mee op de nieuwssite.

Het tijdstip van publicatie op IndyMedia, een week na de top, en het ontbreken van een verwijzing naar de brede protestbeweging hebben gemaakt dat nogal wat activisten het op hun krachten namen. Begrijpelijk, in het vuur van de verontwaardiging. Uit het vermelde persbericht van 19 juli : "Andere organisaties roepen hun leden op om naar Genua te komen om de Tobintaks af te dwingen. Broederlijk Delen en 11.11.11 onderschrijven de eisen van deze internationale organisaties volmondig en kaarten deze reeds verschillende jaren aan bij de Belgische regering. We hebben het daarom moeilijk met Premier Verhofstadts verklaring "niets te begrijpen van de protesten van deze in weelde opgegroeide generatie."

Om terug te komen op het stuk van Johan Cottenie, het was hem vooral om Afrika te doen. Immers, bij de uitsluiting die met globalisering gepaard gaat, zijn de Afrikanen bij de grootste verliezers.
11.11.11 doet naar aanleiding van het Belgische voorzitterschap een stevige inspanning om België ertoe aan te zetten Afrika boven aan de Europese agenda te krijgen. Om in ons opzet te slagen moeten we volharden in een genuanceerde benadering van de feiten. Johan:
"Vanwaar komen we? Laat ons duidelijk zijn: in de jaren negentig hebben de Belgische politici Afrika laten vallen als een baksteen. De houding tegenover Congo, en nog schrijnender tegenover Rwanda, is hier illustratief. Even het geheugen opfrissen: op 7 april begint in Rwanda de genocide, onder de ogen van UNO-troepen, waaronder een contingent Belgen. Als 10 para's in Kigali worden vermoord slaat onze regering voor de publieke opinie in België in paniek. Ze besluit de Belgische blauwhelmen terug te trekken, maar daarbovenop belt Minister van Buitenlandse Zaken Williy Claes zijn belangrijkste collega's over heel de wereld op om alle UNO-troepen terug te trekken. Dit gebeurt, waardoor één van de grootste drama's van de tweede helft van de twintigste eeuw kan plaatsgrijpen. "Crime by omission" of "geen bijstand verlenen aan personen in nood" heet zoiets in juridische termen. Wat men er ook van denkt, als Verhofstadt in 2000 in Kigali vergiffenis gaat vragen voor de houding van België dan is dit een politieke geste van formaat, die zeker op haar plaats is en allerminst te vroeg komt.
Bij haar aantreden belooft de huidige regering terug aandacht te schenken aan Afrika. 11.11.11 heeft van bij de start dit op een kritische manier opgevolgd. Samen met zijn leden werd in oktober 1999 een document met 13 eisen op tafel gelegd. Een jaar later brengen enkele leden van 11.11.11 een rapport uit: wat hebben regering en parlement met onze vragen aangevangen? Het is opnieuw een genuanceerd rapport, waar vooral gevraagd wordt om de mooie beloften ook via het beschikbaar stellen van financies en via schuldkwijtschelding in daden om te zetten.
Na de dood van Laurent Kabila wil België naar Congo toe opnieuw een politieke gebaar stellen. Voormalig staatssecretaris Moreels wordt ingeschakeld om een groot plan uit te werken, en naar aanleiding van de nationale feestdag in Kinshasa trekt een delegatie met Verhofstadt, Michel, Boutmans en een heel gevolg naar Congo. Ook nu weer is er een duidelijk plan, maar wordt de uitvoering van enkele belangrijke elementen ervan – schuldkwijtschelding, grootschalige hulp – gekoppeld aan een reeks voorwaarden. 11.11.11 wil er zorgvuldig over waken dat Verhofstadt en zijn regering niet in de oude belangenschema's vervallen. Dat gevaar blijft immers aanwezig. We zullen voortdurend druk uitoefenen om dat scenario te vermijden. Toch schept het weer op de agenda zetten van Afrika kansen die moeten aangegrepen worden. Mee steunend op de expertise van onze partners ter plaatse zullen we erover waken dat ons eisenprogramma uitgevoerd wordt. We hopen op de brede steun van de 11.11.11 actiebasis en de hele alternatieve globaliseringbeweging om de eisen van de Afrikanen en van de Noord-Zuidbeweging met volle gewicht te ondersteunen.

Dit is het verhaal dat vooraf gaat aan het Belgische Voorzitterschap van de EU. De Noord-Zuidbeweging heeft dit voorzitterschap zorgvuldig voorbereid, en samen met de Tobin-tax van een Europees Centraal Afrika-beleid een belangrijk speerpunt gemaakt. We hebben met Afrikaanse partners uit de civiele maatschappij een aantal briefing papers met zeer concrete eisen voorbereid. Je vindt deze documenten op onze website http://www.11.be en op de website van de coalitie die het Belgische voorzitterschap opvolgt http://eu.ngoforum.be/nl_index.html.
In Europa zijn de violen zeker nog niet gestemd, en daar ligt de grote opdracht voor het Belgische voorzitterschap. Om dit te bereiken organiseren we in het Europees Parlement op 18 oktober een Ronde Tafel. Van 10 tot 19 augustus was een stevige 11.11.11-delegatie in Centraal Afrika om dat gesprek met Afrikaanse partners en beleidsmensen grondig voor te bereiden. Onder leiding van de voorzitster Mieke Molemans en algemeen secretaris Jozef De Witte bezochten ze Rwanda, Burundi en Oost Congo.
Onze strijd om aandacht voor Afrika is een belangrijk onderdeel van onze zoektocht naar alternatieven. Tobintax is een andere case, waar we ook moeten afrekenen met veel politieke onwil. Op het World Social Forum van eind januari dit jaar heeft een brede 11.11.11-groep van professionelen en vrijwilligers mee nagedacht over alternatieven. We zijn van plan dit begin 2002 opnieuw te doen, en er samen met onze partners te sleutelen aan een meer democratisch gecontroleerde wereld. We willen samen strategieën uitwerken om de Tobin-tax er toch door te krijgen maar er zijn nog meer manieren. 11.11.11 oefent samen met de Noord-Zuidbeweging druk uit om het ‘facultatief protocol' op te nemen in de convenant over economische en culturele rechten. Daardoor zouden ook mensen klacht kunnen indienen wanneer hun sociaal economische rechten met de voeten worden getreden. Het is een onderdeel van de bredere strijd om het recht op ontwikkeling vaste grond onder de voeten te geven. Uiteindelijk zou het moeten mogelijk zijn om noordelijke landen aan te klagen als ze hun 0,7norm niet halen.
Voor al deze objectieven kunnen we actievoeren door straks met velen in Gent, Luik en Laken ons ongenoegen te tonen, maar ook door tezelfdertijd concrete instrumenten uit te werken – zoals een Tobin Tax of een facultatief protocol – die van deze wereld een leefbare plek kunnen maken voor iedereen."

Volgens Johan Cottenie kunnen, na Genua, de media en de politieke wereld eindelijk gedwongen worden om te luisteren naar die alternatieve globaliseringbeweging. 11.11.11 wil op dat nieuwe elan doorgaan.

Koen Stuyck, persverantwoordelijke