arch/ive/ief (2000 - 2005)

ER ZIJN GEEN BRAVE OF STOUTE CONTESTANTEN.

Interview met Miguel Benasayag (filosoof en psychoanalyst, voormalig officier van de guevaristische beweging in Argentinië) in Le Soir van 24 juli 2001.

- De betoging in Genua was de belangrijkste betoging van de antimondialiseringsbeweging maar het was ook de meest gewelddadige.

- Dat getuigt van een gebrek aan begrip. Als men over geweld wil spreken, dan moet men eerst iets zeggen over de weigering van de groten der aarde om het akkoord van Kyoto te ondertekenen; over hun weigering om opnieuw over de schuldenlast van de Derde Wereld te willen onderhandelen; over hun wil om de laboratoria voor onderzoek naar besmettelijke ziektes, die zij zogezegd willen bekampen, in hun eigen landen te houden. Men moet ook spreken over de schaamteloosheid van de groten der aarde die een ongelooflijke provocatie op poten zetten door zich te verbergen achter prikkeldraadversperringen en achter gewapende agenten, om 'neen' te zeggen aan de planeet. Dat 'neen' is geen politiek of economisch neen. Voor mij, voor de zapatistische beweging, voor de alternatieve beweging in Latijns-Amerika betekent dit een neen aan het leven.

- Het is niettemin juist dat de antimondialiseringsbeweging méér dan eens uitgelopen is op een stadsguerilla.

- Ze wordt doorkruist door verschillende hypothesen. Sommigen zijn van mening dat men haar vorm moet geven, dat men haar een meer klassieke vorm moet geven. Dat is zeer, zeer goed. Anderen zijn van mening dat men het geweld van het systeem moet terugkaatsen, en zij betogen op een meer gewelddadiger manier. De beweging hoort niemand toe en is van iedereen. Niemand kan zeggen welke de goede hypothese zal zijn om de huidige gruwel te boven te komen. Uit deze verscheidenheid zal eens misschien iets voortspruiten.

- U sluit dus geweld als actievorm niet uit?

- Je moet geen enkel middel uitsluiten. Ieder kiest het zijne. Ik herinner u eraan dat als men over het geweld van de betogers spreekt, je niet mag vergeten dat de meeste gewonden en de dode bij de betogers gevallen zijn.

- Men dient de kwestie op te werpen van de gevaarlijke verbindingen tussen de zogenaamde vredelievende betogers en de relschoppers.

- Ik weet niet wat men bedoelt met 'relschoppers'. Indien het geïnfiltreerde politieagenten zijn, dan moet men hen effectief verhinderen om schade te berokkenen. Anderzijds, in een zaak zoals die van Semira Adamu, kan ik zeer goed begrijpen dat er jongeren zijn die hun woede op een meer actieve manier willen uitdrukken.

- Is het geen tijd voor de antimondialiseringsbeweging om aan zelfonderzoek te doen, wil ze niet definitief haar imago bezoedelen?

- De kwestie is niet om ons imago al dan niet te bezoedelen. Het imago van de antimondialisering hangt niet af van enkele gebroken vitrines. Zij hangt af van een objectief: de groten der aarde, deze morele dwergen, te doen zwichten.

- Is geweld werkelijk een middel om hen te doen zwichten?

- Ik beweer niet dat geweld een middel is. Het is een realiteit dat de mondialisering iets ergs is. Als dan een aantal jongeren zich een beetje meer of een beetje minder enerveren, dan is dat niet echt essentieel. Er bestaan geen goede contestanten, die beleefd zijn en stoppen voor het rood licht, en stoute contestanten. Wat mij betreft meen ik dat verzet plegen gelijk staat aan creëren. Ik ben ervan overtuigd dat we het neoliberalisme niet aan de kant kunnen schuiven door middel van de confrontatie, maar enkel door middel van alternatieven.

- Maar u veroordeelt het geweld niet als dusdanig...

- Beweren dat degene die het geweld niet veroordeelt er een voorstander van is, dat betekent intellectueel terrorisme.

- Bestaat er in de antimondialiseringsbeweging geen vorm van revolutionair romantisme dat de verovering van symbolen impliceert?

- Misschien. De antimondialiseringsbeweging moet bijgevolg rijper worden. Men zal het neoliberalisme niet aan de kant kunnen schuiven door middel van een viriele en heroïsche confrontatie met de 'slechterikken'.

- De staatshoofden van de G8 hebben uiteindelijk ingezien dat het nodig is de dialoog te organiseren. Wat denkt u daarover?

- Dat is een ongehoorde brutaliteit tegenover de dood van een jongeman, tegenover de talrijke gekwetsten.

* Interview afgenomen door Pascal Martin. Vertaling: Johny Lenaerts.
* Miguel Benasayag is de auteur van 'Parcours. Engagement et résistance, une vie,' Calmann-Lévy, Paris 2001; en samen met Diego Sztulwark van 'Du contre-pouvoir,' La Découverte, Paris 2000. Hij maakt deel uit van het 'Réseau de résistance alternatif', wier manifest te vinden is op het net: http://www.sinectis.com.ar/u/redresisalt.