arch/ive/ief (2000 - 2005)

Vorig weekend protesteerden antiglobalisten tijdens de G8-top in Genua opnieuw massaal tegen de schaamteloze uitverkoop van onze samenleving. Zoals gewoonlijk wisten onze wereldleiders geen beter antwoord te verzinnen dan gewelddadige repressie. De brutaliteit en ongehoorde omvang van deze staatsrepressie versluiert echter het sterk selectieve karakter ervan. Katrien Depuydt (DM, 23/07/01) merkt in dit licht op dat de politie haar aandacht en repressie veel sterker richtte op de geweldloze maar disruptieve en confronterende acties van Tute Bianche dan op de relschoppende Black Blocks. Deze getuigenis is erg betekenisvol omdat ze de dubbele strategie van de politieke en economische elites blootlegt. Deze elites proberen de antiglobaliseringsbeweging te verdelen in twee kampen, de gematigden en de radicalen. De gematigden zullen ze proberen te paaien met conferenties, ‘pro forma'-betogingen en toegang tot de beleidsstructuren. Een voorbeeld is de ‘alternatieve' top die premier Verhofstadt begin december in België wil organiseren. Daarop zullen uiteraard enkel de ‘brave en redelijke' NGO's en organisaties uitgenodigd worden. De hardnekkigheid waarmee de liberalen in onze regering zelf een minimalistische maatregel als de Tobintaks (ondanks de sterke druk vanuit de globale civiele samenleving) steeds maar weer van de politieke agenda weren, zegt echter veel over de ‘sérieux' van dit aanbod. De radicale antiglobalisten daarentegen zullen ze proberen mee te trekken in een spiraal van wederzijds geweld. Wie echter weigert te kiezen voor een van de twee bovenstaande opties, krijgt met de meeste repressie af te rekenen. Waarom? Omdat kiezen voor de derde optie, namelijk collectieve burgerlijke ongehoorzaamheid zoals geweldloze bezettingen, stakingen en blokkades een weigering inhoudt om mee te stappen in het ‘verdeel en heers'- scenario van de politieke elites en -het dient gezegd te worden- vele commerciële media. Deze laatsten proberen de antiglobalisten een schuldgevoel aan te praten. Ze pleiten ervoor dat de antiglobalisten zich zouden distantiëren van het geweld van de Black Blocks. Uiteraard distantiëren de meeste antiglobalisten zich van de methodes van de Black Blocks, maar niet van de Black Block-activisten op zich. Dit is immers een valse ‘oplossing'. Als de meerderheid van de geweldloze antiglobalisten zich zouden distantiëren van de Black Blocks zou dit enkel leiden tot een isolatie van deze groepen en zo de basis leggen voor het ontstaan van terroristische splintergroepen. De enige oplossing is een open dialoog met deze gewelddadige jongeren om hen ervan te overtuigen dat hun methodes een doodlopend straatje zijn en samen met hen zoeken naar alternatieve, geweldloze actievormen waarin ze hun radicaliteit, onmacht en frustratie kunnen uiten.