arch/ive/ief (2000 - 2005)

Nooit Meer Oorlog
Adolf Kak was zeer tevreden. Na jaren procederen en pleiten mocht hij zijn naam veranderen. Twee door een koppelteken gescheiden namen ? Dat interesseerde hem niet. Nee, Kak zette gewoon alle spotters voor schut. Vanaf nu zou hij, het hoofd geheven, door het leven gaan. Als Martin Kak. Want Dolf, zo heette toch die demon !
Kak zette een trend. Tal van ministers met een imago-probleem en een communicatie-attaché binnen handbereik deden voortaan net zoals hij. Johan Vande Lanotte ontwaarde een negatieve bijklank aan 'minimum-inkomen' en verordende dat we nu 'leefloon' zouden zeggen. Het hielp mirakuleus. Alle minimexés kochten een yacht en trokken met vakantie naar de Benedenwindse Eilanden. Rik Daems beklonk een strategisch partnership voor Belgacom. Daar stonden de bonden met hun gesakker over privatizering ! Wat niet heet, niet bestaat, dacht Daems. Zo ging dat voort. Jicht werdtonus, inleveren schiep welvaart, de Maagd van Scherpenheuvel kwam in de Who's Who, en België kreeg een tien op het rapport van de OESO. Opgelost !

Nog zoiets. In plaats van lijken donderden er nu enqûetes en opinie-peilingen uit de kast. Op 2 mei briefte Guy Verhofstadt de internationale pers over zijn plan de campagne voor Europa. "De publieke opinie is gewonnen voor de verdere uitbouw van een eigen Europese defensie-identiteit, zoals een recente Eurobarometer aantoonde", sprak de premier. Hij zei niet wat hij met defensie-identiteit bedoelde. Louis Michel, op dezelfde briefing, was iets duidelijker, zelfs al sprak hij als Kak. Hij zei dat Europa een capacité de gestion de crise moet krijgen, èn dat elke EU-lidstaat - "België inbegrepen " - een "tastbare inspanning" moet leveren op het vlak van militaire capaciteit. Anders gezegd : meer geld voor de krijgsmacht.

Barometers zijn handig. Een tik op het wijzertje, en het regelt zich bij, zeker als er tegenwind dreigt. Bovendien weet overmorgen niemand nog hoe de meter gisteren stond. En zo gaf Guy Verhofstadt daar onverstoord een draai aan de cijfers. Want wat schrijft Mia Doornaert zes dagen later, op 8 mei, in De Standaard ? Ze titelt : Burger wil geen Europees leger, en daaronder : "de Europeanen, Belgen incluis, willen geen geïntegreerde strijdkracht waarin anderen zouden beslissen over het uitsturen van landgenoten". Mia's bron : een grootscheepse enqûete in de vijftien landen van de EU, uitgevoerd op vraag van Defensie-minister Flahaut, "(via) de Eurobarometer-peiling" !

Wil het volk geen kanonnenvoer uitsturen ? Geef het kind dan een andere naam. Zo komt op 12 mei, een verloren zaterdag, Louis Michel op de radio vertellen dat B-Fast een feit is. B-Fast (in het goed Vlaams : Be Fast) staat voor Belgian First Aid and Support. Het is een snel-interventieteam met militairen als spil. Michel : "dat team kan binnen de 12 uur na een ramp ter plaatse zijn. Het zal tenminste efficiënt werken, niet zoals de NGO's". Ik citeer de minister uit mijn blote hoofd, maar zijn quote was van die strekking. Ons leger gooit het al lang over die boeg. Er kan geen internationaal militair maneuver plaatsvinden, of België vaardigt een ploeg hospikken af. In Benin in Afrika heeft het leger een ziekenhuis gebouwd. Dat lijkt nu een Belgische vakantiekolonie te worden. Er kampeerden (door talrijke TV-teams begeleide) moeilijke jongeren uit Merksplan, binnen afzienbare tijd chartert Leger-en-Jeugd ongetwijfeld ook inleefreizen voor doenbare adolescenten naar Benin. Het resultaat is er al. Een scholierenparlement zei het onlangs klaar en duidelijk : militairen mogen gaan helpen in het buitenland, als er daar een ramp gebeurt. Volgende keer zal "de meerderheid van de jongeren" wel voor militaire interventie zijn.

De meerderheid is zo lang als ze breed is. Ierland hield op 10 juni een referendum over de uitbreiding van de Europese Unie. Een meerderheid was tegen. De Volkskrant twee dagen : we gaan ons plan toch niet laten dwarsbomen "door zo'n kleine groep Ieren". Het vervelende is dat ook een meerderheid van de Belgen denkt zoals de Ieren. En hoe zit het in Holland en in Spanje en elders ? Nee, dan moeten de politici hun werk maar doen, zegt de Volkskrant, "en de burgers overtuigen van de noodzaak van hun projecten".
Zwitserland vroeg ook op 10 juni in een referendum aan zijn bevolking of het voortaan Blauwhelmen mag uitsturen. Ze hebben daar een gigantisch leger, van reservisten, maar voor de buitenwacht zijn ze neutraal en niet aangesloten bij de NAVO of de Europese Unie. 51 procent zei ja. Dat betekent dat Zwitserse gewapende vrijwilligers aan "vredesoperaties" mogen meedoen, èn dat het Zwitserse leger met andere strijdkrachten mag samenwerken. Daar gaat weer een taboe voor de bijl, zij het uiterst nipt. In 1994 was nog 57 procent tegen Zwitserse Blauwhelmen. Die ommekeer kwam er natuurlijk door de internationale context. Sinds 1994 zijn onze hersens zo met "interventie" en "peacekeeping" gematrakkeerd, dat sceptici nu voor half gaar doorgaan. Maar de Zwitsers zijn door de politici ook "overtuigd van de noodzaak van hun projecten", met centen-argumenten meer bepaald. De politici riepen dat je in de post-Koude Oorlog-tijd geen duur leger kunt verantwoorden als het zich niet nuttig maakt.
Nu kan Zwitserland de Duitse weg op. Duitsland, lang van Friedensoperationen uitgesloten, kwam internationaal terug met Blauwhelmen in de running. In Somalië als mijn blote hoofd me niet bedriegt. Nu speelt Duitsland de baas in het Euro-corps.

Euro-corps dus, en niet zoals Guy Verhofstadt wel eens pleegt te zeggen Europees leger. Er ligt nog werk te wachten voor Noël Slangen en zijn korporatie van propagandisten. Krijgsmacht moet nog geschrapt uit het gangbare woordgebruik, en strijdkracht natuurlijk, en oorlog. Wat een opluchting, Nooit Meer Oorlog te hoeven zeggen.War heeft afgedaan. Adolf Kak heet voortaan Adolf Peace !