arch/ive/ief (2000 - 2005)

150 STAKINGSDAGEN MONDEN UIT IN TRISTESSE

SYNDICALE SLAGKRACHT CARNOY NA JAREN GEBROKEN

NEDERLANDER BAKKER BOUWT BEDRIJF AF OM VAKBOND TE BREKEN

Na 150 dagen is er bij het Gentse bedrijf Carnoy Fintubes een eind gekomen aan de staking. Slotsom : op 8 mensen na wordt iedereen ontslagen weliswaar met inachtneming van de wettelijke opzegvergoedingen. De geschiedenis laat bij zowat iedereen een wrange nasmaak.

Toen de Carnoydirectie vorige week liet weten dat ze twaalf van de resterende stakers ontsloeg, was dat het begin van het einde van de staking. «We hebben toen beslist om maandag het bedrijf opnieuw binnen te gaan. Zoniet zou het bedrijf zelfs zijn opzegvergoeding niet hebben moeten betalen : elke stakingsdag wordt immers in mindering gebracht van de opzegvergoeding. Dat cadeau gunden we de werkgever niet, » aldus vakbondsafgevaardigde Marc Staelens. Maandag is er na een gespannen dag met discussies en deurwaarders dan een akkoord uit de bus gekomen dat de ontslagen werknemers hun normale opzegvergoeding toezegt. Staelens betreurt wel dat hij voor de oudere werknemers geen brugpensioenregeling uit de brand wist te slepen. « Mensen van boven de vijftig, die meer dan 25 jaar bij Carnoy gewerkt hebben, zullen niet makkelijk elders aan de slag kunnen, zoveel is duidelijk.» De huidige afgevaardigd bestuurder, de Nederlander G.S. Bakker, was niet voor commentaar bereikbaar. Buizenproducent Carnoy draait nu verder met 8 mensen. Voor de staking waren het er nog 30.

Bij Carnoy Fintubes waren de sociale conflicten niet van de lucht, vooral nadat de Nederlandse Koopgroep het bedrijf had overgenomen van de Duitse multinational Mannesmann. Eerst werd er zeven weken lang gestaakt nadat in 1999 vakbondsafgevaardigde Raf Verbeke werd ontslagen. Nogal wat mensen zagen daarin een aantasting van de syndicale bescherming. De rechtbank bevestigde in elk geval dat het bedrijf de regels had overtreden. Nu komt er een einde aan vijf maand staking met als aanleiding het ontslag van brigadier-ploegbaas Noël De Groote. Staelens : « Dat was nochtans de man die tijdens de vorige staking als eerste opnieuw beginnen werken was. Hij heeft erg veel voor het bedrijf gedaan. Het probleem was dat de directeur, Geert Temmerman, ons pestte. Hij overlegde over niks met het personeel. Die man werd weliswaar na het uitbreken van de staking ontslagen - een kleine troost - maar zijn beslissingen werden niet teruggeschroefd. » De Groote bleef dus ontslagen, ook een sociale regeling zat er niet in. Meer nog : na een paar maand staking werden er nog eens acht vooral oudere werknemers aan de deur gezet.

De sociale conflicten die gepaard gaan met 5 maanden staken, zijn hoogst uitzonderlijk en elke buitenstaander vraagt zich af hoe het in dit relatief kleine metaalverwerkende bedrijf zo ver is kunnen komen. Zegt Bernard Simoens, directeur van Agoria West-en Oost-Vlaanderen « De Koopgroep die het bedrijf overnam van Mannesmann, wilde een totaal andere aanpak waarbij de baas ook effectief de baas was. Tot dan toe had je vijf bazen bij Carnoy : de vakbond, de ploegbaas, de directeur en ga zo maar door. Dat was de cultuur en Koop heeft daarmee radicaal willen breken. Ik ga niet beweren dat de Koopgroep het daarbij altijd op de meest handige manier heeft aangepakt. Tja, en actie leidt tot reactie, he.»

De vakbondsmensen voelden zich in elk geval meteen geviseerd door die nieuwe aanpak. « Koop, en zijn stroman de huidige baas Bakker, wilde de vakbond weg, dat was duidelijk. Zij wilden zonder overleg met ons de nachtploeg kunnen afschaffen, de arbeidsduur veranderen, ga zo maar door. Wij hebben dat ervaren als pesterijen naar ons toe.»

De in '99 ontslagen Raf Verbeke is nog altijd fier op de syndicale successen uit de eerste helft van de jaren negentig : « In 1994 hebben we 6 weken gestaakt en zo inleveringen en ontslagen weten te beperken. Het was schitterend dat het kleine Carnoy binnen die grote groep Mannesmann tot zoiets in staat was. De syndicale slagkracht dateert van die periode. »

Bernard Simoens ziet dat helemaal anders : « Daar zijn de problemen feitelijk begonnen. Het bedrijf had zich toen moeten aanpassen aan de veranderde situatie. Door het wegvallen van de kerncentrales als afnemer van Carnoy-buizen stond het bedrijf plots veel meer onder concurrentiële druk. Afbouw van de lonen die bij Carnoy hoger lagen dan elders in de sector, was noodzakelijk maar dat is niet gelukt. » 

Dat zal nu wellicht wel lukken, zo stelt Verbeke. « Nu de vakbond gebroken is, verwacht ik dat er nieuw personeel zal komen dat 100 frank per uur minder zal verdienen. »

John Vandaele