150 Stakingsdagen monden uit in tristesse by John Vandaele Thursday May 03, 2001 at 02:07 AM |
Na 150 dagen is er bij het Gentse bedrijf Carnoy Fintubes een eind gekomen aan de staking. Slotsom : op 8 mensen na wordt iedereen ontslagen weliswaar met inachtneming van de wettelijke opzegvergoedingen. De geschiedenis laat bij zowat iedereen een wrange nasmaak.
150
STAKINGSDAGEN MONDEN UIT IN TRISTESSE SYNDICALE
SLAGKRACHT CARNOY NA JAREN GEBROKEN
NEDERLANDER
BAKKER BOUWT BEDRIJF AF OM VAKBOND TE BREKEN Na
150 dagen is er bij het Gentse bedrijf Carnoy Fintubes een eind
gekomen aan de staking. Slotsom : op 8 mensen na wordt iedereen
ontslagen weliswaar met inachtneming van de wettelijke
opzegvergoedingen. De geschiedenis laat bij zowat iedereen een wrange
nasmaak. Toen
de Carnoydirectie vorige week liet weten dat ze twaalf van de
resterende stakers ontsloeg, was dat het begin van het einde van de
staking. «We hebben toen beslist om maandag het bedrijf opnieuw
binnen te gaan. Zoniet zou het bedrijf zelfs zijn opzegvergoeding
niet hebben moeten betalen : elke stakingsdag wordt immers in
mindering gebracht van de opzegvergoeding. Dat cadeau gunden we de
werkgever niet, » aldus vakbondsafgevaardigde Marc
Staelens. Maandag is er na een gespannen dag met discussies en
deurwaarders dan een akkoord uit de bus gekomen dat de ontslagen
werknemers hun normale opzegvergoeding toezegt. Staelens betreurt
wel dat hij voor de oudere werknemers geen brugpensioenregeling uit
de brand wist te slepen. « Mensen van boven de vijftig,
die meer dan 25 jaar bij Carnoy gewerkt hebben, zullen niet makkelijk
elders aan de slag kunnen, zoveel is duidelijk.» De huidige
afgevaardigd bestuurder, de Nederlander G.S. Bakker, was niet voor
commentaar bereikbaar. Buizenproducent Carnoy draait nu verder met 8
mensen. Voor de staking waren het er nog 30.
Bij
Carnoy Fintubes waren de sociale conflicten niet van de lucht, vooral
nadat de Nederlandse Koopgroep het bedrijf had overgenomen van de
Duitse multinational Mannesmann. Eerst werd er zeven weken lang
gestaakt nadat in 1999 vakbondsafgevaardigde Raf Verbeke werd
ontslagen. Nogal wat mensen zagen daarin een aantasting van de
syndicale bescherming. De rechtbank bevestigde in elk geval dat het
bedrijf de regels had overtreden. Nu komt er een einde aan vijf maand
staking met als aanleiding het ontslag van brigadier-ploegbaas Noël
De Groote. Staelens : « Dat was nochtans de man die
tijdens de vorige staking als eerste opnieuw beginnen werken was. Hij
heeft erg veel voor het bedrijf gedaan. Het probleem was dat de
directeur, Geert Temmerman, ons pestte. Hij overlegde over niks met
het personeel. Die man werd weliswaar na het uitbreken van de staking
ontslagen - een kleine troost - maar zijn beslissingen werden niet
teruggeschroefd. » De Groote bleef dus ontslagen, ook een
sociale regeling zat er niet in. Meer nog : na een paar maand
staking werden er nog eens acht vooral oudere werknemers aan de deur
gezet.
De
sociale conflicten die gepaard gaan met 5 maanden staken, zijn hoogst
uitzonderlijk en elke buitenstaander vraagt zich af hoe het in dit
relatief kleine metaalverwerkende bedrijf zo ver is kunnen komen.
Zegt Bernard Simoens, directeur van Agoria West-en Oost-Vlaanderen
« De Koopgroep die het bedrijf overnam van Mannesmann,
wilde een totaal andere aanpak waarbij de baas ook effectief de baas
was. Tot dan toe had je vijf bazen bij Carnoy : de vakbond, de
ploegbaas, de directeur en ga zo maar door. Dat was de cultuur en
Koop heeft daarmee radicaal willen breken. Ik ga niet beweren dat de
Koopgroep het daarbij altijd op de meest handige manier heeft
aangepakt. Tja, en actie leidt tot reactie, he.»
De
vakbondsmensen voelden zich in elk geval meteen geviseerd door die
nieuwe aanpak. « Koop, en zijn stroman de huidige baas
Bakker, wilde de vakbond weg, dat was duidelijk. Zij wilden zonder
overleg met ons de nachtploeg kunnen afschaffen, de arbeidsduur
veranderen, ga zo maar door. Wij hebben dat ervaren als
pesterijen naar ons toe.»
De
in '99 ontslagen Raf Verbeke is nog altijd fier op de syndicale
successen uit de eerste helft van de jaren negentig : « In
1994 hebben we 6 weken gestaakt en zo inleveringen en ontslagen weten
te beperken. Het was schitterend dat het kleine Carnoy binnen die
grote groep Mannesmann tot zoiets in staat was. De syndicale
slagkracht dateert van die periode. » Bernard
Simoens ziet dat helemaal anders : « Daar zijn de
problemen feitelijk begonnen. Het bedrijf had zich toen moeten
aanpassen aan de veranderde situatie. Door het wegvallen van de
kerncentrales als afnemer van Carnoy-buizen stond het bedrijf plots
veel meer onder concurrentiële druk. Afbouw van de lonen die bij
Carnoy hoger lagen dan elders in de sector, was noodzakelijk maar dat
is niet gelukt. » Dat
zal nu wellicht wel lukken, zo stelt Verbeke. « Nu de vakbond
gebroken is, verwacht ik dat er nieuw personeel zal komen dat 100
frank per uur minder zal verdienen. »
John
Vandaele