arch/ive/ief (2000 - 2005)

Wat Nieuws ? Financiën dicteert de pers

Op woensdag 7 maart mochten de "financiële journalisten" bij minister Didier Reynders (liberaal) koffie gaan drinken. Ze zouden er met Reynders' medewerkers gesproken hebben over een codex : wat mogen we schrijven over de beurs ? hoe moeten we dat schrijven ? enfin, een gedragscode voor gevoelige materies.
Neenee, zegt woordvoerder Delforge van het kabinet-Reynders. Dat was helemaal geen briefing, dat was een "losse babbel" met journalisten "waarmee we dagelijks contact hebben", "er stond niets op papier, er is ook geen verslag gemaakt". Delforge lost wie aanwezig waren : naast enkele journalisten ook iemand van EURONEXT (zeg maar de nieuwe exploitant van onder meer de beurs van Brussel) en iemand van CBF (de Commissie voor het Bank- en Financiewezen). Als we dat zo horen, ging het daar enkel over technische kwesties. Bij voorbeeld : kunnen de kranten niet direct de beursinformatie krijgen ? want nu gaat de Financieel-Economische Tijd kennelijk voor. Ander voorbeeld : hoe omspringen met bedrijfsnieuws onder embargo ? Kennelijk zijn er journalisten die het hele wereldje in rep en roer zetten omdat ze financiële analysten bellen als ze info onder embargo krijgen. Dat zou in de toekomst niet meer mogen. "Misschien komen we tot een deontologische code", aldus Delforge, "dat is misschien die codex waarop u doelt".
Reynders speelt het handig. Tegenwoordig moeten allerlei stielen zichzelf reguleren. Dus vraagt men tijdens die losse babbel of de journalisten deze aangelegenheid niet zelf willen uitdiepen. En zo zal het geschieden. Er komt een werkgroep die voortwerkt aan gedragsregels. Zo pakt men dus de media in. De journalisten hongeren naar informatie (twee dagen na deze losse babbel weet één van de aanwezige kranten wie de nieuwe baas wordt van de CBF, toeval ? of een losse-babbel-lek ?), ze zijn verplicht aan te pappen met het financiële wereldje, maar laten ze zich een keurslijf aanpassen zodat ze geen informatie meer kunnen checken en geen context meer kunnen aanduiden, en hun werk niet meer zullen kunnen doen. Une affaire à suivre.

Enkele van de mogelijke gevolgen van een gemuilkorfde financiële pers kennen we ondertussen. Dat bijvoorbeeld Lernout & Hauspie jarenlang goede sier konden maken (en eerder voor hen Maurits De Prins, Superclub) en zo duizenden Vlamingen (en anderen) geld uit hun zakken konden kloppen, danken we aan de tamheid van de Belgische financiële pers; zoals Luckas Van der Taelen onlangs in De Morgen terecht opmerkte.