een mensenleven is het leven maar waard als het lucratief is

Jullie zijn ondertussen op de hoogte van de rechtszaak die de farmaceutische
bedrijven inspannen tegen de Zuid - Afrikaanse regering. In totaal 39
bedrijven, die hun monopoliepositie willen vrijwaren ten koste van de
armsten. De gevolgen mochten deze firma's gelijk halen zijn dodelijk. De
grootste van die 39 is Glaxo Smith Kline.
Na de Jong Agalev actie woensdagmiddag tegen de enigste Belgische firma die
meedoet, Janssen-Cilag in Berchem, organiseren we nu een tweede actie tegen
Glaxo. We willen met deze actie de Zuid-Afrikaanse Regering steunen en dit
bedrijf oproepen zich terug te trekken uit het proces.

We willen dit echter niet alleen doen, we willen hoogstens het initiatief
nemen en organiseren. Hieronder vind je onze oproep aan alle organisaties en
mensen, van eender welke ideologische, religieuze of filosofische
overtuiging om deel te nemen aan deze stille dodenwake.

Hopelijk kan je komen om je verontwaardiging te uiten om de druk tegen dit
bedrijf te vergroten!

Wanneer?
Maandag 12 maart 2001, 20.00 - 22.00u
Waar ?
Maatschappelijke zetel van Glaxo (Smith Kline) Wellcome
Adres: Vorstlaan 191 (Bvd. du Souverain), 1160 Brussel
Hoe geraak je er?
Brussel Centraal, dan neem je Metro 1A tot de eindhalte Hermann-Debroux (20
tal min rijden). Dan ben je op de Vorstlaan. Dan is het nog ong. 1 km te
voet (waarbij je de H. Debrouxlaan en later de Waversesteenweg moet
oversteken).

Mario Boulez Permanentie alle dagen van 9u30 tot
16u30, tel: 02/219.19.19
Jong Agalev Coördinator
jong.agalev@agalev.be Alle info binnenkort op
http://www.jong.agalev.be

Stop farma - waanzin!

Jong Agalev was verontwaardigd toen we dit weekend in de pers vernamen dat
39 grote farmaciebedrijven een proces aanspanden tegen de Zuid-Afrikaanse
regering. Nu we ons in dit dossier verdiept hebben, zijn we kwaad. Kwaad,
omdat deze bedrijven zo HIV- en AIDS-patiënten de toegang tot een betaalbare
gezondheidszorg ontzeggen. En eigenlijk beschrijft de term 'woest' nog het
beste onze gevoelens. De farmaceutische industrie wil de switch in het
Zuid-Afrikaans beleid, waarbij de overheid de HIV-epidemie met behulp van
coherente beleidsmaatregelen wil indammen, eenvoudigweg dwarsbomen.

De beleidskeuze die de Zuid-Afrikaanse regering in 1997 vooropstelde was
vierledig. Eerst en vooral wilde ze geneesmiddelen parallel importeren. Het
aankopen van een product tegen schimmelinfecties in Thailand voor 130 frank
(of 1/3 van de aankoopprijs van hetzelfde product in Zuid-Afrika) zou de
overheid toelaten om betaalbare HIV-zorg aan te bieden. Een andere
beleidsoptie was de aanmaak van zogenaamde 'generische' middelen. Middelen
zonder merknaam, die toch even kwalitatief zijn als hun gepatenteerde
equivalenten. Verder wilde de Zuid-Afrikaanse regering de apothekers het
recht geven om deze goedkopere producten aan hun klanten aan te bieden, ook
als de geneesheer een product van een merknaam zou voorschrijven. Tenslotte
uitte de regering de wil om een prijzencommissie te installeren.

Rond deze wet wordt dus een juridische strijd gevoerd: de farma-industrie
versus de Zuid-Afrikaanse staat. De farmaceutische bedrijven beroepen zich
op het intellectuele eigendomsrecht en de patentwetgeving. De
Zuid-Afrikaanse staat beroept zich op de 'noodsituatie', en volgens NGO's is
het algemeen aanvaard dat dan de patentrechten opzij geschoven mogen worden.
Toen we woensdag actie voerden bij Janssen-Cilag in Berchem en een gesprek
hadden met de verantwoordelijke maakte hij ons er meer dan eens attent op
dat het voor hen een strikt juridische zaak betrof. Wij vinden deze
uitlatingen op zijn minst van een grote portie cynisme getuigen.
Zuid-Afrika telt 4 miljoen HIV-patiënten. Dat is 10% van de totale bevolking
en maar liefst één vierde van het aantal volwassen Zuid-Afrikanen. Vanaf
1997, toen de farma-lobby begon met het vertragen en saboteren van de
befaamde wet, tot nu zijn er 400.000 Zuid-Afrikanen aan AIDS gestorven.
Driekwart van hen had met de nodige medicatie nog 10 à 15 jaar langer kunnen
leven. Aids-remmers zorgen niet alleen voor de verlenging van de levensduur,
ze verlagen ook het risico van de overdracht van HIV van een vrouw op haar
kinderen. In een land met 4 miljoen patiënten is dit toch geen onbelangrijk
detail, dachten we. Ook andere ziekten, zoals tuberculose, die vele
HIV-patiënten oplopen door een verlaagde immuniteit, kunnen slechts genezen
worden dankzij gepatenteerde geneesmiddelen. De middelen waarop het
patentrecht vervallen is, zijn vaak niet meer effectief omdat patiënten er
reeds resistent voor zijn.

Gezondheid is voor de bedrijven die deze rechtszaak aanspanden, duidelijk al
lang geen doel op zich meer. Het is een middel geworden. De kostprijs van
een geneesmiddel is dan ook minder gekoppeld aan de prijs van het
productieproces, dan aan externe factoren, vermoeden we. Vermoedens, omdat
de bedrijven de kostenstructuur van hun producten weigeren bekend te maken.
We weigeren te geloven dat verschillen in transportkosten en taksen zulke
prijsverschillen kunnen veroorzaken. Wellicht kan de 'dekkingsgraad' van de
sociale zekerheid, of in het geval van Zuid-Afrika, het aantal mensen die
via hun werkgever een privé-ziekteverzekering kunnen afsluiten, hier een
deel van het raadsel van de prijszetting oplossen. Waar de overheid of de
privé-sector bereid is om de kosten van veel potentiële HIV-patiënten op
zich te nemen, kan de prijs makkelijk verhoogd worden. Vadertje staat
springt wel bij...

Beweren dat deze industrie onmeedogenloos is, zou hen onrecht aandoen. De
verantwoordelijke van Janssen-Cilag was nog zo trots dat het moederbedrijf
(Johnson & Johnson) elk jaar via vijf erkende hulporganisaties goederen en
geneesmiddelen aan de Derde Wereld schenkt. We stelden hem een alternatieve
financiering voor: door de rechtszaak te laten vallen, kon hij het Zuiden
een grotere dienst bewijzen. In deze redenering werden we door hem echter
niet bijgetreden. Ieder zijn eigen mening, nietwaar ?

Ondertussen loopt de rechtsgang in Zuid-Afrika verder. De rechter oordeelde
dat een NGO die zich in Zuid-Afrika om HIV- en AIDS-patiënten bekommert
wordt uitgenodigd op een hoorzitting. Het proces werd uitgesteld tot 18
april om de farma-industrie de tijd te geven zich voor te bereiden op de
getuigenis. Twee grote farmaceutische bedrijven, Glaxo Smith Kline en Merck,
hebben ondertussen hun prijs voor Aids-remmers laten zakken tot de
kostprijs. Hier kan Jong Agalev geen vrede mee nemen. Het intrekken van deze
klacht door de 39 multinationals is een conditio sine qua non voor een
aids-beleid in Afrika. Het verlagen van de tarieven is slechts een doekje
voor het bloeden.

Dat deze bedrijven hun tarieven verlagen is waarschijnlijk geen maatregel
die enkel en alleen door naastenliefde ingegeven is. Deze prijsreductie
toont aan dat ze bijzonder gevoelig zijn voor de publieke opinie. Een imago
zoals Shell dit had tijdens de verontwaardiging over de terechtstelling van
Ken Saro Wiwa, de overtreding van milieurechten in de Niger delta en de
exploitatie van het Ogoni-volk, kunnen ze missen als de pest.

Jong Agalev denkt dan ook dat het absoluut noodzakelijk is de piste van de
'publieke verontwaardiging' te bewandelen. We roepen dan ook de andere
politieke jongerenorganisaties, de jeugdbewegingen, vakbonden,
Aids-organisaties, NGO's, gewone bezorgde mensen, parlementairen, ... op om
een standpunt rond deze grove procedurestrijd in te nemen. Wij willen hier
het initiatief voor nemen, niet om onze organisatie eens extra in de verf te
zetten, maar wel omdat we dit een hallucinant dossier vinden. Hoe meer
organisaties zich verzetten tegen deze kortzichtige daad van 39
multinationals, hoe groter de druk op de publieke opinie. En meer algemene
verontwaardiging voert de druk op de sector op.

Voor alle mensen van goeie wil, van eender welke politieke, religieuze of
filosofische overtuiging, die willen dat respect voor de mensenrechten het
haalt op de kortzichtige commerciële logica van de farmaceutische industrie,
de volgende oproep: we houden maandag 12 maart om 20 uur een dodenwake voor
de maatschappelijke zetel van Glaxo (Smith Kline) Wellcome, Vorstlaan 191,
1160 Brussel.

arch/ive/ief (2000 - 2005)