arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het is gedubd in het Portugees en ik versta er niet veel van, maar het ziet er goed uit : George Soros en een vijftal grijze heren versus Walden Bello en een kleurrijke en gedreven menigte van vertegenwoordigers van tientallen landen in het Zuiden.
Het zal al die heren misschien een beetje doen begrijpen hoe diep de kwaadheid en de verontwaardiging hier zit. Hoe meer we hier met mensen praten, of ze nu van India, Indonesië, de Filipijnen, Brazilië, Mali, Zuid-Afrika, Peru of eeen ander land zijn, hoe meer we steeds hetzelfde verhaal horen. Ze voelen zich voorbijgestoken, vernederd en fundamenteel onrecht aangedaan door de huidige globalisering. Ze voelen elke dag heel concreet hoe hun toekomst hen ontnomen wordt, hoe ze vertrapt worden door het IMF, door de Wereldbank en door de internationale structuren. Er zijn honderden voorbeelden uit het gewone leven van gewone mensen hier en overal in het Zuiden. Dit is geen theoretisch debat meer. Dit is geen ideologische discussie meer. Dit gaat om mensenlevens. Achetraf stellen we samen toch vast dat het hele debat weer een dovemansgesprek was.

Dat is ook de grote lijn van de werkgroep van vanmorgen over de internationale financiële structuur. We zijn er natuurlijk bij, want de Tobin-taks en de verlichting van de schuldenlast staan centraal (met als spreker onze landgenoot Erik Toussaint). De conclusie gaat echter verder : er moeten fundamentele aanpassingen komen van de internationale financiële structuur. Elke zinvolle economist voelt dit aan. De ‘finance for developpement’-conferentie binnen de Verenigde Naties in maart 2002 is een niet te missen gelegenheid om op dit vlak wereldwijd een aantal nieuwe en gedurfde paden in te slaan.

Deze ‘financiële dossiers’ staan vandaag de hele dag centraal. Namiddag richten we immers zelf een workshop in : Frans heeft een workshop voorbereid over de Tobin-taks en over onze komende campagne over die Tobin-taks op het Europese forum.
We zijn sceptisch, want de workshop is geprogrammeerd op de campus van de andere universiteit hier, de staatsuniversiteit, en die ligt aan de andere kant van de stad. We verwachten dus niet veel volk.
Intussen hebben we ook het verschil gezien tussen privé en openbaar onderwijs. De gebouwen van de overheiduniversiteit zijn grauw en vervallen, luguber bijna., maar studeren is hier gratis. Niet te vergelijken met de supermoderne campus waar we al vier dagen verblijven voor het Forum, maar hier kost studeren, afhankelijk van de studierichting 8.000 à 18.000 frank per maand.
Onverwacht valt de opkomst voor de workshop van Frans toch mee. Ruim 25 deelnemers: vooral Zuid-Amerikanenen, maar ook Robin Round, de coördinatrice van het Canadese ‘Halifax Initiatief’, die er voor zorgde dat Canada het eerste land werd dat de Tobin-taks in het parlement goedkeurde. Het werd een boeiende gespreksronde. We spreken af met een aantal deelenemers uit verschillende landen om mekaar per e-mail op de hoogte te houden. Iemand van de Braziliaanse groene partij belooft om meteen van slag te gaan om de discussie rond de Tobin-taks ook hier aan te zwengelen.

Als Frans zijn verhaal gedaan heeft, giet het buiten. Een korte tropische bui, vermoeden we, maar het blijft voorlopig regenen, al is dat hier geen ramp. Het is eerder een aangename verfrissing.
De straten in de stad zijn doods en verlaten op zondag. Op enkele winkeltjes na zijn alle rolluiken dicht. Zondag is dat overal zo in Brazilië, vertelt Paula ons. De laatste zondag van de maand is het openbaar vervoer hier bovendien gratis en trekken vele families op uitstap. Zondag is hier rustdag. Wij zijn natuurlijk weer de enigen die hier hele dag gewerkt hebben.

Straks zitten we weer in de hotellobby in ons eigen geïmproviseerd cybercafé met onze vier PC’s. Gisteren was het 1u30 voor we alle teksten hadden doorgemaild. Vandaag liggen we er hopelijk vroeger in. Gelukkig houden we die avondsessies altijd gezellig, met een biertje erbij of een glad genever : een leuk moment om wat na te kletsen.
Gisteren trouwen ook de voor het eerst een echte Braziliaanse Caiperinha gedronken : rietsuikeralcohol met suiker en limoenen uiskoud geserveerd. Heerlijk!
En heel populair is hier ook de frisdrank ‘Guaranja’ : een frisdrank van bessen die je alleen hier vindt. Maar vergis je niet en bestel nooit een ‘Guarani’, zoals gisteren iemand op het Forum, want dat is een indiaan, en die verkopen ze hier al een paar eeuwen niet meer.

JM