Brief van Michele Pontolillo, anarchistische gevangene

Sinds enige jaren kunnen we een aanzienlijke toename waarnemen van de repressieve activiteiten van de imperialistische europese staten bedoeld om het activisme van de sociale en politieke beweging te criminaliseren en te onderdrukken, beweging waarin de anarchistische stroming stevig geworteld is, vooral in die landen waar de proletarische en revolutionaire strijd nooit opgehouden is, zoals in Spanje, Italië en Griekenland.

Waar we ook kijken, het uitzicht is desolaat. De herstructurering van het kapitalisme, aangedreven door het massale gebruik van nieuwe communicatie-technologieën, leidde tot nieuwe contradicties die veel moeilijker te beheersen zijn door de regeringen via een politiek van overleg. De Staten, en bij uitbreiding de gehele samenleving, kunnen niets anders dan zich aanpassen aan de nieuwe eisen van het steeds exclusievere kapitalisme.
De verlaging van de productiekosten, de stijgende werkloosheidscijfers, de flexibiliteit en onzekerheid van de arbeid, met als onmiddelijke consequentie de proletarisering van sociale lagen die vroeger dicht bij de middenklasse stonden, de aantrekking van goedkope arbeidskrachten uit derde wereldlanden, de ontmanteling van de welvaartsstaat waarop het reeds breekbare sociale pact tussen het proletariaat en de bourgeoisie was gebaseerd, dit zijn allen belangrijke aspecten van een realiteit die ons toelaten, niet alleen een onzekere toekomst te voorzien voor al degenen die deelnemen in het productieproces en gevangen zitten tussen de slavernij van het werk en de angst om de rijen van de werklozen te vervoegen, maar ook een radicalisering van de klassestrijd. De onzekerheid over en de angst voor de toekomst, het stijgende aantal van degenen die uitgesloten worden van het productieproces en geduwd worden tot de rand van een leven van miserie en louter overleven, stellen dit uitbuitingssysteem onvermijdelijk in vraag.
De Franse auteur Jacques Attali beschrijft met pakkend realisme het nieuwe scenario, dat in een versneld tempo werkelijkheid wordt in het verzadigde Westen: "'Europa is niet echt veranderd, enkel in een zekere manier om de sociale orde te denken komt er een totaal nieuw kapitalisme op, een globaal kapitalisme dat grondig de rol van de Staten en naties in de wereld zal veranderen. Een kapitalisme gedreven door nieuwe krachten waar een nieuwe elite zal ontstaan en waar het geheel van de traditionele klassen zal geproletariseerd worden. In de nabije toekomst zal er in de plaats van de vaste werknemers nog slechts een immens gedeclasseerd proletariaat zijn; een triomferende superklasse zal drijven in een modderige zee van miserie en de prijs van het succes van een kleine minderheid zal de marginalisatie van de meerderheid zijn en het geweld van de onderklasse".

Geconfronteerd met deze onrustwekkende sociale radiografie hebben de Staten enorme moeilijkheden om de consensus te bewaren over hun instituties en over het groeiende populaire protest, waarvan een deel duidelijk afstand neemt van de officiële aktievormen van de partijen en vakbonden, geheel gedomesticeerd en trouw aan hun vrienden de bazen, en autonome en zelfbeheerde strijdvormen ontwikkelt.
Wat zal dan de formule zijn die de Staten aanwenden om de algemene ontevredenheid en de radicalisering van de sociale strijd binnen aanvaardbare limieten te houden?

Niet meer of minder dan alle macht geven aan hun repressieve instituties om een einde te maken aan de nakende gebeurtenissen, tesamen met een obsessieve en paranoïde nadruk op het perfectionisme van de machinerie van de "oorlog tegen het terrorisme" en "orde en wet", politieke eufemismen voor de controle en uitschakeling van alle reële, potentiële of imaginaire dissidentie. Of zij al dan niet hun oorlogsmiddelen inzetten (politie, rubberkogels, loden kogels, leugens, willekeurige aanhoudingen, etc.) hangt af van het niveau van de klassenstrijd. Vandaag is het voor de ogen van de hele wereld dat de Staat zijn geweldsapparaat ontplooit en ermee pronkt, ongetwijfeld een teken dat het conflict tussen uitbuiters en uitgebuitenen aanzienlijk is gestegen.

De eerste "slachtoffers" van het repressieve beest van de Staat zijn natuurlijk de opstandige proletariërs die zich bewust zijn geworden van hun situatie als uitgebuitenen en onderdruktenen en die in de eerste linie vechten tegen de macht en al zijn uitdrukkingsvormen. Temidden van dit opstandige proletariaat zijn de anarchisten, verklaarde tegenstanders van Staat en Kapitaal, en voor een politiek en sociaal project aanleunend bij de socialistische ideeën, volgens dewelke het de arbeiders zijn die de sociale rijkdom produceren, en die zich kunnen en moeten bevrijden van de overheersing van de kapitalistische burgerij om voor eens en altijd meesters te zijn van hun leven en hun toekomst. Zelfs diegenen met slechts de minste kennis van de principes die het anarchisme bezielen, weten dat anti-autoritarisme en anti-kapitalisme de fundamenten zijn van de anarchistische theorie en praktijk. De anarchisten zijn gezworen vijanden van alle hiërarchiën, van eender welke dwang of dominatie, vanwaar het ook komt of hoe men het ook noemt; hevige verdedigers van het leven en de vrijheid, van zelfdeterminatie en onafhankelijkheid van het individu en het volk waartoe z/hij behoort, verlangend naar een zelfregulerende samenleving als de enige basis waarop we een rechtvaardige, gelijke en vrije wereld kunnen bouwen.

Het is op dat moment, wanneer het proletariaat zich voorbereidt en het initiatief neemt en haar verlangen naar vrijheid ontwaakt, zoals al vele malen is gebeurd in het verloop van haar bestaan als klasse, dat de Staat zijn masker afwerpt en zijn ware lelijke gelaat toont, gewelddadig en misdadig, wat ook het liberale of demokratische kleed waarin het zich verbergt. De methodes die de Staat gebruikt om de proletarische revoltes te beëindigen zijn door ons allen gekend, zijn handen zijn gedrenkt in het bloed van onschuldigen.We herinneren ons de beruchte GAL, het Baskisch-Spaans bataillon en andere gewapende bendes georganiseerd door de staat, met als doel angst en terreur te zaaien bij de bevolking, die inert en perplex toekeek hoe diegenen die de moed hadden het systeem in vraag te stellen en te bestrijden één voor één uitgeschakeld werden. Herinneren we ons ook, in Italië, de bommen op het Plaza Fontana in Milaan of in het treinstation van Bologna, die de dood van honderden mensen tot gevolg hadden. Tot op de dag van vandaag werden deze gruweldaden niet volledig opgehelderd; de Italiaanse Staat erkende met moeite de betrokkenheid van sommige leden van zijn veiligheidsdiensten in deze barbaarse en criminele daden. Maar hoeveel ze ook willen toedekken, wij kennen de waarheid: de aanslagen werden gepland en bevolen vanuit de hoogste regionen van de macht; het ging om staatsterrorisme dat, in een wanhopige poging om het revolutionaire offensief van het proletariaat te keren, verantwoordelijk is voor honderden onschuldige doden.

Meer recent sleepte de Italiaanse staat verschillende anarchisten voor zijn Heilige Inquisitie-rechtbanken op beschuldiging van lidmaatschap van een ongeloofwaardige, om niet te zeggen groteske, gewapende organisatie, hiërarchisch, met leiders, luitenanten en actiecommando's. Dit alles ging hand in hand met een criminalisatie-campagne die aanzette tot een werkelijke heksenjacht op anarchisten. Al wie zich uitsprak voor de revolutie en voor het libertair communisme of wie enige relatie had met het anarchisme werd systematisch vervolgd en opgesloten. De jacht had al gauw enige resultaten en kostte het leven aan twee anarchistische kameraden, Soledad and Eduardo, dood dankzij de Staat toen zij opgesloten waren in zijn duistere kerkers.

De zaken zijn sindsdien niet veranderd. De staat gebruikt nog steeds politiek-juridische constructies als wapens om de centra van proletarisch verzet, die overal ontstaan waar de sociale contradicties het scherpst zijn, te verstikken. Zoals in het geval van de drie anarchistische kameraden uit Madrid die beschuldigd worden bombrieven te hebben verzonden naar journalisten in dienst van de meest reactionaire Spaanse kranten. De operatie werd uitgedokterd en uitgevoerd, zoals meestal het geval is in zulke zaken, door de bureaus van het ministerie van binnenlandse zaken, de provinciale brigades of, wat op hetzelfde neerkomt, de politieke politie, die ervoor zorgt dat de beschuldigden voor het gerecht verschijnen dat de opdracht heeft de deuren van de gevangenis te openen waar men de betekenis leert van pijn, lijden en machteloosheid. Bewijzen? Relaties onderhouden met anarchisten en gevangen rebellerende proletariërs. Om er zeker van te zijn dat de juridische constructies de gewenste resultaten behalen, is het noodzakelijk om een aantal essentiële elementen toe te voegen zoals het publieke lynchen, het persoonlijk en politiek discrediteren van de verdachten, en het moreel veroordelen van hun daden, van hun manieren van zijn, van voelen, van denken. De communicatie-media van de Staat spelen hier een cruciale rol en bereiden het terrein voor zodat de repressie zou kunnen handelen in alle straffeloosheid; zij nemen het op zich de individuen, groepen en collectieven die hinderlijk zijn voor degenen aan de macht te criminaliseren en te besmeuren. Het spel is echt pervers: de journalisten geven het signaal en beschuldigen, de rechtbanken veroordelen en in de gevangenissen wordt het vonnis uitgevoerd.
Deze pedagogie van het bewustzijn van de massa, steeds bezorgd om het onbewijsbare te bewijzen, met name dat deze wereld zoals hij nu is georganiseerd de beste is van alle mogelijke werelden, deze uitmuntende manipulatoren van de realiteit en ongeëvenaarde artiesten in het verdraaien van de feiten; zij noemen leugen en laster "vrijheid van meningsuiting", media-lynchen "recht op informatie"; zij brandmerken als "terrorisme" de actieve solidariteit met de politiek onderdrukten die voor het leven opgesloten zijn in de exterminatie-centra van het kapitalisme, zij verzwijgen of vergoeilijken de folteringen en moorden die iedere dag begaan worden in de politiebureaus en gevangenissen, de uitschakeling van opstandige proletariërs in de isolatiekwartieren onder het FIES label, de verspreidingen, de langzame en pijnlijke dood van de ongeneeslijke en terminaal zieke gevangenen, en dit alles in de naam van de almachtige "Rechtsstaat".

Geconfronteerd met een scenario dat we, zonder al te veel dramatisme, Dantesk kunnen noemen, zijn er slechts twee opties: ofwel blinde en devote onderwerping aan de heerschappij van het kapitalisme, ofwel de spontane en gepassioneerde rebellie tegen al wat ons onderdrukt en uitbuit.
* Sluiting van de isolatie-eenheden en afschaffing van de FIES
* Een einde aan de verspreidingen
* Onmiddelijke vrijlating van alle ongeneeslijk zieke gevangenen

arch/ive/ief (2000 - 2005)