arch/ive/ief (2000 - 2005)

In deze periode werden bijna alle juridische beginselen met voeten getreden. De publieke opinie zou getuige worden hoe Recht en politiek-economische belangen strijdig met elkaar bleken te zijn, en hoe de regering, een democratisch land onwaardig, een loopje nam met het eerstgenoemde.

Met alle middelen werd getracht ofwel haar rechtstreeks aan Turkije uit te leveren, of dit via uitwijzing naar een derde land te bewerkstelligen. In het België van anno 2000 werd de gerechtelijke macht tot toeschouwer gedegradeerd en bleef Fehriye wederrechtelijk vastgehouden.
De kwestie leek muurvast te zitten. Fehriye diende zelf een oplossing voor haar penibele situatie te vinden. Vastberaden als ze is van haar zaak begon ze 14 juli aan een hongerstaking, die 45 dagen zou duren, om te protesteren tegen de wederrechtelijkheid en willekeur waarvan ze het slachtoffer was geworden.
Het door talloze mensen samengestelde "Vrijheid voor Fehriye Comité" steunde Fehriye in haar eervolle strijd voor vrijheid door zelf in hongerstaking te gaan, massaal pamfletten uit te delen, affiches aan te plakken en te demonstreren. Deze democratische campagne slaagde erin de volle aandacht van de publieke opinie op zich te trekken. Na 45 dagen hongerstaken werd de gevangenhouding omgezet in huisarrest en werd de uitwijzing naar een derde land voorlopig afgewend.
Fehriye heeft haar deel tegen alle onrecht, onrechtvaardigheid en willekeur meer dan volbracht. Nu is het onze beurt. Als gesensibiliseerde publieke opinie is het nu aan ons om te ijveren voor politiek asiel voor Fehriye. Op dit moment wordt zij niet eens tot de asielprocedure toegelaten. Politiek asiel is een conditio sine qua non voor haar vrijheid. Wij zullen ons ook inzetten opdat een derde-land- oplossing definitief van de baan is en zij een verblijfsvergunning verkrijgt.
17 september 2000 willen wij iedereen bedanken die onze campagne gesteund heeft, zich niet afzijdig heeft opgesteld, zijn/haar kritiek op een passieve of actieve wijze heeft geuit, zich heeft uitgesproken. Wij nodigen hen uit op onze samenkomst, om ook aan te tonen dat Fehriye ook in de toekomst op ons kan rekenen.
In afwachting u te verwelkomen op de keuken en de muziek van onze Anatolische cultuur, groeten wij jullie hartelijk.
Komittee Vrijheid voor Fehriye

Wanneer: Zondag 17 september 2000 om 14 uur
Waar: Cultureel Centrum "De Karavaan"
Adres : Rue du Poinçon 19 A - 1000 Brussel
(Tramstation : Anneessens. Naast het ziekenhuis César de Paepe)

Beste,

Alvast bedankt voor de uitnodiging, maar ik zie me er om verschillende redenen echter niet meteen op ingaan.
Zoals in jullie bericht vermeld staat, vindt ik ook dat Erdal in een beschermde omgeving en op de plaats van haar keuze moet kunnen verblijven. In dit geval zou het dus beteken dat de Belgische staat haar als politiek vluchtelinge erkend, of toch minstens de kans tot de aanvraag hiervan geeft.
Hierbij moet ook de persoonlijke veiligheid verzekerd zijn. Wat in de praktijk betekent dat hiervoor de nodige veiligheidsmaatregelen vanuit het staatsapparaat moeten worden genomen. Dit is zeker geen uitzonderlijke maatregel die enkel voor de persoon Erdal moet worden genomen, maar een noodzakelijk gegeven waar eenieder van ons recht op zou moeten hebben.
Maar dit wil echter niet zeggen dat ik hierbij ook akkoord zou gaan met Erdal's politieke ideeën en de daar uit voortkomende activiteiten. Ik weet niet in hoeverre de organisatie waar ze tot behoort zich als marxist-leninist beschouwt, maar mocht dit het geval zijn , dan zijn ze dit enkel maar in woorden.Uit hun daden spreekt het tegendeel! Al vanaf haar prille begin hebben de marxisten zich moeten verdedigen tegen die kleine minderheid die zich met individueel terrorisme bezighield. Niet alleen brengt deze vorm van activisme geen verbetering, waar ze voor enige verandering zorgt is dit meestal in negatieve zin. Vaak zorgt ze ervoor dat de toestand die ze willen "bekampen" in zulke mate escaleert dat het bijna onmogelijk wordt om vanuit de arbeidersbeweging nog strijd te voeren als onafhankelijke klasse.
Tevens geeft ze het staatsapparaat, gesteund door de burgerlijke pers, het perfecte excuus om zich op de arbeidersbeweging als geheel te storten, handig gebruik makend van het feit dat dit zinloos geweld veel nog niet politiek bewuste arbeiders afschrikt en in sommige gevallen zelfs richting rechts drijft.
Het is tegenwoordig al bijna een spijtige traditie geworden dat deze organisaties niet alleen uit een heel kleine minderheid binnen de arbeidersbeweging vormen, maar vaak nog uit weinig klassenbewuste middens rekruteren. Dit gebrek aan "feeling" creëert vaak een elitair te noemen politieke visie, waarbij een kleine groep, nooit democratisch verkozen of gecontroleerd door de arbeidersbeweging, denkt in naam van het proletariaat haar kruistocht te kunnen voeren.
Waar haar kleinburgerlijke karakter nog het meest opvalt, is wanneer ze, na vaak decennia van bloedvergieten aan beide kanten, eindelijk inziet dat haar manier van handelen niet de gewenste overwinning kan brengen, maar in de plaats van voor een andere vorm van activisme te kiezen (vanuit de arbeidersklasse zelf! ) onderhandelingen met leger & staat voert, waarna ze zich in alle bereidwilligheid door het systeem laat recuperen (PLO, ANC, IRA, ...).
Het is niet voor niets dat de bolsjewisten destijds zulke personen en organisaties omschreven als "liberalen met bommen".