arch/ive/ief (2000 - 2005)

Net zoals veel andere weldenkende mensen heb ik nooit veel interesse gehad voor partijpolitiek. Ik wil vooral aan de basis werken. Dat deed ik in de krakersbeweging, bij de fietsactiegroep Spaak en Tandrad, Voedselteams (voor goedkope bio-voeding), door het organiseren van voordrachten en debatten,...

Ik ken genoeg mensen die PVDA+ maar niets vinden en met mij samen actief zijn geweest. De verruimers op deze eenheidslijst zijn volgens mij vooral ontgoocheld in het feit dat een groot deel van radicaal links (krakers, ecologisten, feministen,...) meer sympathie heeft voor Agalev dan voor maoïstische groeperingen. Thema's als ecologie en feminisme werden door het "Marxisme" in het verleden al te veel verwaarloosd, door Agalev minder.
Natuurlijk heeft regeringsdeelname van die partij aardig wat kwaad bloed gezet en het verwondert mij niet dat een aantal mensen zich keren naar een 'Marxisme' waarvan ik niet eens weet of het beter is dan "sociaal-democratie".
Geef mij dan maar anarcho-syndicalisten als José Bové, de Franse boer en anti-McDonalds activist, of de Belgische schrijver Louis Paul Boon.

Zelf beroep ik mij het liefst op de sociale ecologie (met als belangrijkste denker Murray Bookchin). Maar ook graag op avant-garde kunst. Wellicht breng ik op 8 oktober een proteststem uit, op de filmmaakster Patrice Toye. Waar zij bij opkomt? I don't care much about that. Ik hou meer van goede kunstenaars dan van politici.
Ooit kom ik zelf misschien op bij de gemeenteraadsverkiezingen, met een programma dat de macht aan de mensen zelf geeft.

Zelf ben ik niet lid van een politieke partij, maar moet zoals iedereen gaan stemmen.
Sinds dat ik mocht gaan stemmen, heb ik op Agalve gestemd. Ook een keer op de SP, na de actie : 'Red de SP'.
Van de PVDA wist ik alleen dat dat zotte maoisten waren.

Maar de laatste tijd heb ik grote vraagtekens bij de traditionele partijen, waarbij ik Agalev ook moet rekenen.
Agalev is een toffe partij voor studenten en intellectuelen. Maar vaak staat de partij niet stil bij de dagdagelijkse beslommeringen van gewone mensen die vaak niet de mogelijkheid hebben om 'Anders te Gaan Leven'.

Ter illustratie :

Je kan uit principe tegen het gebruik van de wagen zijn en zoveel mogelijk het openbare vervoer proberen te gebruiken.
Maar dat neemt niet weg dat veel mensen toch geen keus hebben om dagelijks met de wagen naar hun werk te gaan (veel werkende vrouwen moeten na het werk, voor dat ze naar huis gaan, en naar de GB en de kinderen van school halen. Met de tram is dit een hele opgave.)
En dat noem ik geen luxeprobleem.
Agalev vindt het OK dat de brandstofprijzen stijgen omdat dit'het wagengebruik vermindert'.Dit is een voorbeeld van hoe Agalev al te vaak de schuld legt bij de CONSUMENT , en veel te weinig bij de PRODUCENT.
Idem voor de vuilzakken kwestie in Antwerpen: voor arme mensen in een rol vuilzakken van 600 fr onbetaalbaar.
Het katholieke principe van 'Eerst aan jezelf werken en dan pas aan de anderen zit blijkbaar nog diepgeworteld.

Bon, ik wil de groenen nu niet volledig afkraken. Veel van mijn beste vrienden stemmen op Agalev.

Maar ik wil maar even zeggen dat Agalev dus geen alternatief meer is voor mij. Een lijst van de PVDA+ steeds meer.
Sinds lang spreekt klein links terug met elkaar. Hetgeen hen verdeeld heeft, is steeds in de hand gewerkt door de buitenwereld , die de gedachte van Groot Links te bedreigend vondt. Natuurlijk heeft klein links vaak ook zelf bijgedragen tot die verdeeldheid.
Vooral dat 'Gezond Wantrouwen' tegenover mekaar heeft daar al te vaak tot bijgedragen.

Als mensen uit verschillende strekkingen hun overeenkomsten belangrijker vinden dan hun geschillen, bewijst dit dat de nood aan fundamentele veranderingen erg hoog is.