arch/ive/ief (2000 - 2005)

A lull of war : pauze in de oorlog
Acht november 1991
in het land zonder auto's
Jeeps ja, van de UNO
en van alles wat daarrond zwermt

Voor het volk rest de trein
van Lobito naar Benguela.
20 kilometer heen
20 kilometer terug
De rest van de lijn is kapot
ondermijnd, gesaboteerd, opgeblazen.
Langs hier vervoerde
de Société Générale de Belgique.
koper uit Katanga
naar de métallurgie.

Wij liepen op het dak van de trein.
Niemand zei iets.
Ik riep : komt er ginds een tunnel ?
Dat was grappig, vond ik.
Maar niemand lachte.
Ze verstonden me niet,
of ze dachten :
die muskiet komt drinken van ons leed.

Oorlog is leed.
In Angola duurt de oorlog al meer dan 30 jaar.
Eerst vochten ze tegen de Lusitaanse bullebak,
die het land dresseerde
in eindeloze rijen
vol waardeloze eucalyptus
en de rijkdom deporteerde
langs de spoorweg en de haven.

Daarna - en tot vandaag - vochten ze tegen de haan.
De haan
zaait terreur
en smokkelt diamanten naar Antwerpen.
Maar nooit kreeg de haan
een pandoering
van de wereldgendarm.
Want de haan eet uit de hand
van de Dollar en de Rand.

Oorlog is leed.
Armoe is leed
Wie arm is, raapt korrels van de kaai
Rijst in een smurrie van smeer en zweet
en met wat dat opbrengt,
schuimt hij de stad af
om het laagste bod uit te brengen
op het witste brood.
Zo vlucht deze dag
en die van gisteren
en die van morgen,
mijn dag
en die van mijn kinderen.
Een dag om nooit meer in te halen